ΧΡΙΣΤΟΥ - ΓΕΝΝΑ

Είμαι έγκυος και έτσι φέτος τα Χριστούγεννα έχουν αποκτήσει για μένα άλλο νόημα.

Είναι σα μια «παγανιστική» γιορτή της Γέννησης, όπου το σημαντικό δεν είναι ο Χριστός, ως πρόσωπο, αλλά το ίδιο το Μυστήριο της Γέννας. Πώς, ξαφνικά, από την κοιλιά μιας γυναίκας «βγαίνει», δημιουργείται, γεννιέται ένας άλλος άνθρωπος. Ένα πράμα αλλόκοτο και μυστήριο και ... μέγα, δύσκολο να το πιστέψεις, δύσκολο να το συλλάβεις, και όμως καθημερινό και απλό και φυσικό ...

Μέσα στην πολυκοσμία των γιορτών, με τα γεμάτα μαγαζιά και την ασφυκτική κίνηση στους δρόμους, στο μετρό, περπατάω στο κέντρο της πόλης με τη φουσκωμένη κοιλιά μου και είμαι λιγάκι έξω από αυτά και αισθάνομαι λίγο φοβισμένη και με κουράζουνε...

Και σκέφτομαι μιαν άλλη έγκυο, 2000 τόσα χρόνια πριν, κι αυτή λιγάκι εκτός τόπου και χρόνου, να περιφέρεται μες την πολυκοσμία της Βηθλεέμ καθώς γινόταν η απογραφή των Ρωμαίων και να μη βρίσκει δωμάτιο και να τη βάζουν σε ένα στάβλο να κοιμηθεί, έγκυο γυναίκα (χωρίς κυριλέ μαιευτήρια, χωρίς Α και Β θέση, χωρίς επισκληρίδιο ή καισαρική, χωρίς προγεννητικό έλεγχο, μόνιτορ, αμνιοκεντήσεις, ντόπλερ... Χωρίς να ξέρει αν το μωρό της είναι αγόρι ή κορίτσι και χωρίς ποτέ να το έχει δει σε υπερηχογράφημα...)

... Και όλη η σκηνή είναι γεμάτη συμβολισμούς. Η Παναγία γεννάει στη φάτνη των αλόγων με τα ζώα γύρω της, τα άλλα θηλαστικά, που γεννάνε κι αυτά με παρόμοιο τρόπο, και ... σα να την καταλαβαίνουνε, σα να μαζεύονται γύρω της να τη βοηθήσουν, σα να την συν-αισθάνονται την ώρα αυτή ... (να και ύμνος στο φυσικό τοκετό, χωρίς περιττές ιατρικές παρεμβάσεις...)

Για τους πόνους και όλα αυτά δε μας λένε πολλά πράγματα, αλλά μετά, με το νεογέννητο Χριστούλη στην αγκαλιά της όλα δείχνουν γαλήνια, μια ειρηνική και απόκοσμη εικόνα, μια μαγική στιγμή ... Μας λένε για «το Θείο Βρέφος», αλλά δεν πρόκειται πιά μόνο για το συγκεκριμένο βρέφος, σαν όλα τα βρέφη να είναι κατά κάποιο τρόπο θεόσταλτα, καθώς δεν είναι οι γονείς τους που τα «φτιάξανε» (μέσα σε μια σύμβαση "γάμου"), κατά κυριολεξία, αλλά ο Θεός, πέρα και έξω από γάμους, προγραμματισμούς κ.ο.κ. Μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι το πιό διάσημο εξώγαμο της ιστορίας, καθώς ο πατέρας του δεν ήταν ο νόμιμος σύζυγος της μητέρας του...

Προ ημερών είχαν τα γενέθλιά μου.... Τέτοιες μέρες γεννήθηκα κι εγώ ... Άραγε να βλαστήμαγε ο μαιευτήρας, που του χαλάσανε την άδεια χρονιάρες μέρες; Να χάλασαν τα σχέδια των γονιών μου για το ρεβεγιόν;

... Καλά Χριστούγεννα!

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Υπάρχει ένας τύπος που υποτίθεται ότι είχαμε, κάμποσα χρόνια πριν, grande amour, που λένε.

Grande amour? Όπως το πάρει κανείς, γιατί είχαμε και μεγάλη κόντρα μεταξύ μας. Πώς συνδυάζονται αυτά? Περίεργο μου φαίνεται τώρα.
Βασικά, να ποιό ήταν το πρόβλημά μου:

Είχα την αίσθηση, ότι ενώ εγώ είμαι ... μοντέρνα, προχωρημένη, ταξιδιάρα, διανοούμενη, με πολλά ενδιαφέροντα, όχι ξενέρωτη ή συμβιβασμένη ή μικροαστή, ο τύπος αυτός δεν μου το αναγνώρισε ποτέ.
Ήτανε μωρέ η εποχή που τελειώναμε το Πανεπιστήμιο, που ψαχνόμασταν τι θα κάνουμε μετά... Εγώ άρχισα να δουλεύω, ενώ εκείνος διάλεξε να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό, σε άλλο κλάδο (ιστορία), από αυτό που σπουδάζαμε μέχρι τότε (νομικά).

Έτσι, ενώ εγώ έπρεπε να φορέσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου) ταγιέρ και να ξυπνάω νωρίς να πηγαίνω στο γραφείο, πράματα πρωτόγνωρα για την μέχρι τότε φοιτητική ζωή μας, αυτός (όποτε ήταν στην Ελλάδα) ξύπναγε αργά, έβγαινε τα βράδια (που εγώ είχα αρχίσει να κοιμάμαι νωρίς), και κατά τα λοιπά ταξίδευε εδώ κι εκεί στην Ευρώπη, σα φοιτητής που εξακολουθούσε να είναι...
Αυτό το πράμα το θεώρησα μεγάλη πουστιά!

Κατά κάποιο τρόπο ήταν ... ταξικό, γιατί η οικογένειά του ήταν κάπως πιό καλοβαλμένη από τη δική μου, και οι δικοί του υποστήριζαν τη συνέχιση των σπουδών του, ενώ εγώ έπρεπε να δουλέψω. Αν επέμενα δηλαδή, οι δικοί μου θα με έστελναν κι εμένα στα Λονδίνα να σπουδάσω, από το υστέρημά τους. Αλλά για κάποιο λόγο, επειδή δεν τους περίσσευαν τα λεφτά, δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ήθελα να «μπω στην παραγωγή», να δουλέψω, δεν αισθανόμουν άνετα να σπουδάζω εσαεί με τα λεφτά των άλλων. Κι ενώ η δουλειά μου μου επέβαλε κάποιους περιορισμούς, δεν εισέπραττα από το φίλο μου κατανόηση για αυτό. Αντίθετα, εισέπραττα κάποιου είδους περιφρόνηση, του στυλ «άντε, συμβιβάστηκες με το κατεστημένο». Ενώ εκείνος παρέμενε τάχα «ελεύθερος και ωραίος» από ωράρια, dress code, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, κούραση, ρουτίνα ...
Τελικά, άρχισα κι εγώ να τον προσβάλω. Όσο εκείνος υπαινισσόταν ότι εγώ είμαι "συμβιβασμένη", τόσο εγώ απαντούσα με υπαινιγμούς ότι είναι ένας "κηφήνας", που κάνει τη μεγάλη ζωή με τα "λεφτά του μπαμπά". Κι εκείνος δεν είχε λοιπόν κατανόηση από εμένα για αυτό που επέλεξε να κάνει.

Άρχισε τότε να κάνει παρέα με κάτι ηθοποιές που ήταν στο ίδιο μήκος κύματος, που ακολουθούσαν τάχα «το όνειρο της ζωής τους» (πάντα με τα λεφτά του μπαμπά), και μπορούσαν «να τον καταλάβουν» ...

Αυτό το «τακίμιασμα» με τους άλλους ... κηφήνες, που όλοι μαζί συνασπίζονταν και με κοίταζαν με δήθεν οίκτο «η καημένη ... πρέπει να ξυπνήσει νωρίς», δε μπόρεσα να το χωνέψω ποτέ. Γιατί υπήρχε και το σκεπτικό ότι αυτοί ήταν τάχα οι άνθρωποι της τέχνης, του πνεύματος, που δεν χωράνε σε ωράρια και δουλειές, που ζούνε ελεύθερα και μποέμικα... Ενώ εμείς, οι «άλλοι», είμαστε, λέει, οι «συμβιβασμένοι», οι στεγνοί, που δεν καταλαβαίνουμε από τέχνη και διανόηση, οπότε ... μας αξίζει το πρωϊνό ξύπνημα, το γκρι κουστουμάκι, η τρεχάλα μες το καυσαέριο στην πλατεία Κάνιγγος....
Τέτοια χοντροπροσβόλα ... εμείς ρε δεν είμαστε «της τέχνης» και «του πνεύματος»; Εμείς, με τα τόσα διαβάσματά μας, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, με το θέατρο που έχουμε δει, με το σινεμά, με τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντά μας (που μας τα πνίγει η ρουτίνα κι εμείς επιμένουμε να τα καλλιεργούμε με πείσμα τις λιγοστές ώρες που μας αφήνει ελεύθερες η κωλοδουλειά); Εμείς, που «υψώσαμε το κολλάρο του λογιστή στο λαιμό ενός ποιητή» - όπως λέει ο Φερνάντο Πεσσόα - με καθημερινό όμως πόνο ψυχής για αυτά που απαρνιόμαστε; Εμείς, που είχαμε ενδιαφέροντα κι ανησυχίες που αυτοί δεν είχαν ποτέ, που τους έλεγες «Ντοστογιέφσκι» και νομίζανε ότι είναι μάρκα σοκολάτας... Κι εκείνοι πάλι, τι ήταν; Άνθρωποι που δεν είχαν να επιδείξουν κανένα ταλέντο, καμμία ιδιαίτερη επίδοση σε τίποτα, εκτός από την χαρακτηριστική τους τεμπελιά και την ... αδιάντροπη τράκα. Έτσι μετριέται ρε γαμώτο η «καλλιτεχνικότης» ή η «διανόηση»; Από το πόσο αργά ξυπνάς κάθε πρωϊ και πόσα χρωστάς σε φίλους και γνωστούς, που τους μαδάς ανελέητα, καθώς είσαι μονίμως άφραγκος; Γιατί η αφραγκία να θεωρείται τεκμήριο καλλιτεχνικότητας και ... ελεύθερης σκέψης;

Για μερικούς μάλιστα το ανωτέρω "πακέτο" συνοδευόταν και από μια πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε μόρφωσης, καθώς ήδη από το σχολείο απαξιούσαν να μελετήσουν ο,τιδήποτε σοβαρά, ακόμα κι αυτά που αφορούσαν την ίδια την τέχνη, με την οποία υποτίθεται ότι ήθελαν να ασχοληθούν ... Γιατί το να είσαι τενεκές δεν λεγόταν με το όνομά του αλλά είχε αναγορευθεί σε κάτι άλλο, σε «εγώ είμαι πλασμένος για άλλα»;

Τελικά «αυτοί που παριστάνουν τους έξυπνους εκνευρίζουν εμάς, τους πραγματικά έξυπνους»...
Νιααααα.... τα θυμήθηκα και εκνευρίστηκα...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΑ;

Τι είναι "φιλία"; Έλα μου, ντε! Καλή ερώτηση.
Τα τελευταία χρόνια γέμισα "γνωστούς". Έζησα, σε ορισμένους χώρους, την εμπειρία να μπαίνω και να χαιρετάω δεξιά κι αριστερά σαν το βλαχοδήμαρχο. Αυτοί όλοι φυσικά δεν είναι "φίλοι" μου, είναι απλοί γνωστοί.
Ποιοί είναι λοιπόν οι φίλοι; Και τι διαφορά έχουν από τους "απλούς γνωστούς"; Από τις κοινωνικές συναναστροφές, από τους ανθρώπους που τους ξέρεις επαγγελματικά, που έχεις συμφέροντα, ή από τους ανθρώπους που μοιράζεσαι κάποια συγκεκριμένη ασχολία, ένα χόμπυ, ή που κάνεις παρέα, πίνεις ένα κρασάκι, λες κανένα αστειάκι, αλλά ως εκεί;
Δεν ξέρω ακριβώς. Πάντως με μερικούς ανθρώπους, που μπορεί να βρίσκονται ανάμεσα σε όλες αυτές τις γνωριμίες και τις συναναστροφές που μόλις περιέγραψα, γίνεται κάτι διαφορετικό. Κάποια στιγμή τολμάς να ανοιχτείς λίγο παραπάνω, ανοίγονται κι εκείνοι. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, δεν ξέρω πώς. Σα να περνάνε μηνύματα με το βλέμμα, και ξαφνικά ανάβει το πράσινο φως. Και η επικοινωνία, με μια μυστική συνεννοήση και των δύο, παύει να είναι επιφανειακή και επιπέδου "ωραίος καιρός σήμερα" και βαθαίνει... Σαν το βλέμμα να λέει, "Μίλα μου. Βγάλε τη συνήθη κοινωνική σου μάσκα. Έλα να τα πούμε όλα, από καρδιάς". Σα να μιλάνε δύο άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί στη φυλακή, ναυαγοί στο ερημονήσι, μεταξύ ζωής και θανάτου. Εκεί, που δε χωράνε προσποιήσεις, μάσκες, κοινωνικές ευπρέπειες, ρόλοι, ταυτότητες. Εκεί που "δε με λένε Σταύρο και κυρ - Σταύρο, και αφέντη τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε. Μόνο Σταύρο με λένε..." (όπως λέει και το τραγουδάκι του Σαββόπουλου).

Μερικές φορές αυτό γίνεται μονόδρομα. Δηλαδή, εγώ μιλάω ανοιχτά κι ειλικρινά και ξεμπροστιάζομαι, και οι άλλοι κρατούν τις "πισινές" τους και τη "μάσκα", την "πανοπλία" τους, που τους προστατεύει. Αισθάνομαι τότε ότι η "φιλία" μας δεν είναι φιλία. Είναι κάτι ανολοκλήρωτο, μια σχέση που ματαιώθηκε, γιατί συνάντησε φραγμούς.

Μου λένε ότι φίλος είναι αυτός που σου συμπαραστέκεται στα δύσκολα. Συμφωνώ. Καλό είναι αυτό.

Μου λένε ότι φίλος είναι αυτός που σε καταλαβαίνει. Φυσικά.

"Φίλος είναι αυτός που δεν σε κρίνει". Χμμμμ.... εκεί διαφωνώ λίγο.

Οταν κάνω τον τετραπλό φόνο, θα εκτιμήσω το φίλο που δε θα μου γυρίσει την πλάτη και θα έρθει να με δει στη φυλακή. Αν πάρω ηρωϊνη, θα εκτιμήσω το φίλο που δεν θα με αποστραφεί σε στυλ "άντε από δω ρε πρεζόνι". Αλλά αυτός ο φίλος, αν είναι φίλος, δε νομίζω ότι θα πρέπει να νίψει τας χείρας του, και να μου πει, "εγώ είμαι μαζί σου ό,τι μαλακία και να κάνεις". Νομίζω ότι πρέπει να μου ρίξει ένα φάσκελο, και να μου πει "έκανες μαλακία". Αξίζει ακόμα και να μου πει "έκανες λάθος, και αν δεν επανορθώσεις, θα πάψω να είμαι φίλος σου". Η άπειρη κατανόηση όταν εγώ τα κάνω σκατά, δεν νομίζω ότι είναι καλό πράμα ...

'Εχω εκτιμήσει φίλους που αντί να μου πουν, "καλά κάνεις και μένεις με τους γονείς σου στα 30φεύγα", μου είπαν "μάζεψέ τα και φύγε". Που μου είπαν "με το γκόμενο αυτό δε βγαίνει άκρη. Παράτα τον." Αρκεί να είναι η γνώμη τους, αρκεί να λένε "η επιλογή είναι δική σου, αλλά εγώ στη θέση σου θα έκανα αυτό". Να είναι ειλικρινείς. Δεν προτιμώ κάποιον που ενώ βλέπει κάτι στραβό σε μένα, δεν μου το λέει "για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας". Σκληρή φιλία; Ναι, η αληθινή φιλία δεν είναι μόνο άβυσσος κατανόησης. Είναι και σκληρή.

Υπάρχουν και τύποι που φύλαγαν τον εαυτό τους καλά προφυλαγμένο από οποιαδήποτε κριτική, διότι δεν έδειχναν ποτέ ποιοί είναι, τι προβλήματα έχουν. Παρίσταναν μάλιστα ότι ... δεν έχουν. Μόνο εγώ είχα προβλήματα. Το βρίσκω άδικο, άνισο, και ματαιωτικό για τη φιλία...

Μου λένε επίσης και κάτι ανταλλακτικά, τύπου "ο τάδε είναι ο καλύτερος φίλος μου, γιατί μου βρήκε δουλειά, ή γιατί τότε που χρώσταγα μου δάνεισε λεφτά". Καλά είναι όλα αυτά, αλλά είναι λίγο "δούναι και λαβείν". Κι ο εργοδότης μου μου δίνει λεφτά, αλλά δεν είμαστε φίλοι. Γενικά το χρήμα για μένα καλό είναι να μην μπαίνει στη φιλία. Η φιλία είναι κάτι πέρα και έξω από τη "συναλλαγή". Έχει να κάνει με τα άϋλα...

Τέλος, μου λένε "φίλος μου είναι ο Τάδε, γιατί αν τον πάρω στις 3.00 τη νύχτα και του πω ότι έχω πρόβλημα, θα τρέξει". Για μένα, φίλος μου είναι και αυτός που στις 3.00 τη νύχτα θα μου πει "δε μπορώ", αν όντως δεν μπορεί. Γενικά εγώ δε θα πάρω φίλο στις 3.00 τη νύχτα, παρά μόνον αν είναι έσχατη ανάγκη. Πυρηνική καταστροφή, λ.χ. Θα σεβαστώ τον ύπνο του.

P.S. Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό και γιατί είναι τόσο σημαντικές για μένα οι συζητήσεις, οι ειλικρινείς κουβέντες. Γιατί τις θεωρώ την "πεμπτουσία" της φιλίας. Σκέφτηκα ότι με την κουβέντα την εκ βαθέων (όχι με την ψεύτικη - επιφανειακή ψιλοκουβέντα) εγώ ... προχωράω μπροστά. Αλλάζω, βελτιώνομαι, ωριμάζω ... Ό,τι πρόοδο έχω κάνει ώς άνθρωπος, ως προσωπικότητα, την έχω κάνει από κάτι τέτοιες κουβέντες. Σαν ... ψυχοθεραπεία είναι. Και δεν είναι τόσο ότι ο άλλος θα μου πει καμμιά σοφή συμβουλή και θα μου δείξει το δρόμο (ίσα - ίσα, ο καλός φίλος δεν παριστάνει το δάσκαλο, περισσότερο ακούει). Με την πάρλα, με αυτά που λέω εγώ η ίδια, με την εκτόνωση που φέρνει το να πεις έστω σε κάποιον τον "πόνο" σου, το μυαλό μου πάει μπροστά, σκέφτεται, το βλέπει αλλιώς το πράγμα. Αλλά όταν οι κουβέντες δεν είναι γνήσιες, και ο άλλος δε μου δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, τότε βγαίνουν λάθος συμπεράσματα. Γι' αυτό μου τη σπάει αυτό. Γιατί μου χαλάει την καλή κουβέντα, που θα με πήγαινε μπροστά, που θα μας πήγαινε και τους δύο (φίλους) μπροστά... γιατί η μη γνήσια κουβέντα σε κρατάει στάσιμο στα ίδια... Γι' αυτό ...

ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ...

Σε συνέχεια του ... κοινωνιολογικού προβληματισμού που άνοιξα με το προηγούμενο ποστ, θέλω να αναφερθώ πάλι στους χωρισμένους φίλους.

Άντε και χωρίσανε από το μακροχρόνιο δεσμό τους (οι δεσμευμένοι), άντε και πήραν (ή έστω βάλανε μπρος) το διαζύγιο (οι παντρεμένοι).

Και τώρα;

Διαπιστώνω ότι περνάνε φάσεις (τις έχω περάσει κι εγώ). Στενοχώρια - κλάμα - καψουροτράγουδα - μπουζούκια - πενιές - βραδιές με φίλους και πολύ αλκοόλ - μέχρι που τελειώνει η περίοδος πένθους και ανακάμπτει κανείς σιγά σιγά και ξαναρχίζει τη ζωή του...

Ωστόσο, οι κρυψίνοες (αυτοί που επί γάμου ή δεσμού δεν μου λέγανε τα προβλήματά τους) συνεχίζουν το ίδιο βιολί: δεν μας λένε ότι είναι χάλια, ότι στενοχωρήθηκαν, ότι περνάνε περίοδο "πένθους". Όοοοχι. Αυτοί, πολύ γρήγορα, σπεύδουν να περάσουν στο επόμενο στάδιο: "ε, δεν έγινε και τίποτα. Σιγά. Τον/την έχω ξεπεράσει. Πάμε γι' άλλα". Χαρ, χαρ, χαρ (καγχασμός από μέρους μου).

Τι ξεπέρασες, ρε φίλε. Έτσι γίνονται αυτά;

Και τους βλέπεις, να θυμούνται κάτι πρώην γκόμενους/γκόμενες που είχαν στο ... σχολείο, και να τους παίρνουν τηλέφωνο στο ξεκούδουνο "γειά, είμαι ο Θανάσης από το 3ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, σε θυμήθηκα μωρέ και είπα να δω τι κάνει εκείνη η ψυχή". Ζντόϊνγκ!!! Λες και ο άλλος είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει τι παίχτηκε, και πώς και τον/την θυμήθηκαν μόλις 18 χρονάκια μετά. Άλλοτε τρώνε βρισίδι (γιατί μετά από 18 χρόνια ο άλλος δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχες γνωρίσει και η κουβέντα πάει στραβά), άλλοτε μαθαίνουν (ζγκλούπ!) ότι ο άλλος/η άλλη έχει τώρα 3 παιδιά και 2 εγγόνια και ζει στο Κονέκτικατ... "Περίεργο, βρε παιδί μου, για δες..." Φοβερή κίνηση. "Θα πάρω τη Σούλα/το Μήτσο από το Γυμνάσιο". What were they thinking??? Εν τω μεταξύ, δε συνειδητοποιούν πόσο γνωστό, πόσο κλασσικό είναι αυτό που κάνουν, πόσο προφανές, πόσο εξαρχής καταδικασμένο... Πόσοι άλλοι το έχουν κάνει, μέχρι και σε ταινίες το βλέπεις ...

Μετά έχουμε άλλα. Γνωρίζουν διάφορα άτομα και ακούς προσδοκίες ... άμεσες. Βιάζονται πολύ. Κάτσε ρε φίλε. Δε σου είπε κανείς ότι στην εποχή μας οι σχέσεις είναι δύσκολες?? Hellooo??? Μήπως είναι τυχαίο ότι μια τηλεοπτική σειρά σαν το "Sex & the City" σπάει ταμεία παγκοσμίως?? Πώς έχεις την απαίτηση, μέσα σε μια μέρα/μια βδομάδα/ένα μήνα να βρεις παρέα/φίλους/γκόμενα, να ταιριάξεις τέλεια, να συνεννοηθείς, να "κάνεις χωριό" κ.ο.κ.??? Κι εμείς δηλαδή, οι χρόοοονια singles, με τις προβληματικές σχέσεις, μαλάκες είμαστε? Με ποιά λογική δεν θα περάσεις κι εσύ από σαράντα κύματα, από περίεργους/άσχετους/παρανοϊκούς/κάθε-καρυδιάς-καρύδι? Με ποιά λογική θα γνωρίσεις εσύ μπαμ με τη μία το "γαμώ-τα-άτομα"??? Κι άντε και το γνώρισες. Με ποιά λογική η σχέση θα σου κάτσει, πρώτον, και μετά θα κυλήσει, λέει, σα ... νεράκι? Ένω όλοι οι άλλοι έχουμε περάσει (και εξακολουθούμε να περνάμε) τον παθών μας τον τάραχο στις σχέσεις μας, βάσανα, προβλήματα, σκαμπανεβάσματα???

Και τέλος, έχουμε και όσα ΔΕΝ ξεπέρασες, αλλά λες ότι τα ξεπέρασες. Που ξεπετάγονται την άσχετη στιγμή. Εκεί που γνώρισες τον καινούριο/την καινούρια. Που κολλάς σε ένα συγκεκριμένο κουσούρι του και το μεγαλοποιείς, επειδή ήταν αυτό που σε είχε κάνει να υποφέρεις στην παλιά σου σχέση. Ή που είσαι ενθουσιασμένος/-η με τον Τάδε, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αλκοολικός/ζηλιάρης/τσιγγούνης (όπως ο πρώην σου), ενώ έχει άπειρα άλλα - σημαντικότερα, ίσως - ελαττώματα, αλλά εσύ δεν τα βλέπεις, γιατί μόνο ένα σε καίει (να μην έχει ΤΟ κουσούρι του πρώην).

Παιδιά, υπομονή. Και ... υπομονή. Και μετά, κι άλλη υπομονή ... Θέλει χρόνο, θέλει κόπο, θέλει ενέργεια. Και κυρίως, θέλει παραπάνω χρόνο, παραπάνω κόπο, παραπάνω ενέργεια από ό,τι νομίζετε... Είναι κλασική η βιασύνη του ψυχικά ταλαιπωρημένου ανθρώπου που θέλει γρήγορες λύσεις, εδώ και τώρα, άμεση παρηγοριά για τα παλιά... Δε γίνεται έτσι όμως, γιατί κι οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν μπορούν να σου προσφέρουν εσένα αυτό που θέλεις τώρα αμέσως. ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ...

ΟΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝΕ ΠΟΤΕ

Πόσο ειλικρινείς, γνήσιοι, αληθινοί είμαστε στις σχέσεις μας; Δείχνουμε ποιοί είμαστε ή παριστάνουμε ότι είμαστε ... κάποιοι άλλοι; Mήπως παριστάνουμε ότι είμαστε πιό... χαρούμενοι, πιό κοινωνικοί, πιό εύθυμοι, πιό ευδιάθετοι, πιό ... χωρίς προβλήματα;

Συνειδητοποίησα το εξής:

Μερικοί φίλοι μου είναι ελεύθεροι, άλλοι είναι παντρεμένοι, και μερικοί έχουν ήδη πάρει διαζύγιο.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί που πήραν τα διαζύγια είναι αυτοί που ξέραμε ότι δεν τα πάνε καλά, έχουν προβλήματα, τσακώνονται συνέχεια κ.ο.κ.

Αμ, δε! Τα γνωστά μου ζευγάρια που έχουν πάρει μέχρι τώρα διαζύγιο, συμπτωματικά, είναι αυτά που πριν χωρίσουν ήταν ... ιδανικά.

Όλα "πήγαιναν καλά"!

Πήγαινα εγώ και σιχτίριζα τους εκάστοτε γκόμενους και εραστές, και οι γυναίκες των φίλων μου ποτέ δεν είχαν να μου πουν κακή κουβέντα για τον άντρα τους. Απορούσα κι έλεγα πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Δεν μπορεί εγώ να πέφτω πάντα στο μαλάκα, ενώ η Χριστίνα/η Ελένη/η Μαρία έχουν βρει τον ιδανικό σύντροφο, τον ευγενέστατο, τον πιστό, τον υποδειγματικό ...

Ποτέ δεν είχαν βρίσει τη μάνα του. Ποτέ δεν είχαν σιχτιρίσει τη ρουτίνα. Ποτέ δεν καυγάδισαν μαζί του μπροστά μου. Ποτέ δεν μου είπαν ότι καυγάδισαν έστω την προηγουμένη. Ποτέ. Μέχρι που μια ωραία πρωϊα μου είπαν "ξέρεις, με τον Τάκη/Μήτσο/Θανάση χωρίζουμε". Προσπάθησα να το διαπραγματευτώ, να δω μήπως υπάρχει κάποια ελπίδα, όχι, ήταν τελεσίδικο. "Διαζύγιο".

Αντιθέτως, τα ζευγάρια που παραμένουν μαζί, είναι αυτοί που έχουν ρίξει άπειρους καυγάδες. Μπροστά μου αλλά και μόνοι τους. Που η φίλη μου, στον καφέ, συχνά μου εκμυστηρέυεται "άστα. Γίναμε κώλος πάλι χτές βράδυ με τον Κώστα, κοντέψαμε να χωρίσουμε", ή "αμάν πιά η μάνα του". Ο σύζυγος κάνει πού και πού καμμιά χοντράδα, ξεχνάει γενέθλια και επετείους, γλυκοκοιτάει καμιά γκόμενα, άκουω παράπονα "έχουμε χρόνια να πάμε κάπου οι δυό μας", για δώρα ούτε λόγος.

Από τους νυν χωρισμένους δεν είχε ποτέ αναφερθεί κανένα πρόβλημα. Μπροστά μου ήταν μεταξύ τους όλο γλύκες και σορόπια. "Η μητέρα του Θανάση είναι μια θαυμάσια κυρία, τα πηγαίνουμε υπέροχα". Ο σύζυγος ενίοτε γύριζε από τη δουλειά με λουλούδια ή κάποιο ξαφνικό δωράκι και η προσφώνηση ήταν "αγάπη μου". Τα δείπνα τετ-α-τετ και τα ρομαντικά ταξίδια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κι από 'κει και πέρα άρχιζαν οι υποδείξεις για τα δικά μου προβλήματα "πρέπει να βρεις ένα καλό παιδί" ("σαν τον δικό μου" εννοείται...). Ποοολύ αργότερα έμαθα, επί διαζυγίου, για τη μόνιμη γκόμενα που είχε ο "ιδανικός" σύζυγος ήδη από το βράδυ του μπάτσελορ πάρτυ, και για τις δύο -τρεις επικουρικές (μερικές ήταν οι γκόμενες των ... φίλων του!), ή για το ότι εδώ και 4 χρόνια το ζευγάρι δεν είχε πιά σεξουαλική ζωή, κι άλλα τέτοια ...

Δεν θα το ανέφερα, αν δεν ήταν κάτι που επαναλαμβάνεται, αν δεν το είχα δει όχι στο πρώτο ζευγάρι φίλων που παίρνει διαζύγιο, αλλά και στο δεύτερο, στο τρίτο, στο τέταρτο...

Τι παίζει; Μήπως μας έχει φάει η βιτρίνα και το δήθεν; Όλοι αυτοί οι τύποι ήταν ευτυχείς και μετά τους έκατσε στραβά το πράγμα, ή μήπως υπέφεραν εξαρχής, είχαν προβλήματα και αδιέξοδα και τα έκρυβαν επιμελώς, μη και τους χαλάσει η μόστρα; Και αν ήταν έτσι, γιατί τόση υποκρισία; Γιατί εγώ, η γνωστή ξεπατοκαλάθα, να τους λέω ανοιχτά τα προβλήματά μου, με το νι και με το σίγμα, κι αυτοί να μου κρύβουν τα δικά τους;

Μήπως, όπως στο γνωστό ανέκδοτο, περιφερόμαστε με τα άντερα έξω και φωνάζουμε "πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα";

Το εθνικό "Ταμπού"

Η ιστορία με το Πολυτεχνείο και το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι θέμα πολιτικό.

Είναι θέμα ψυχολογικό. Κάτι σαν ... συλλογική, εθνική νεύρωση.

Όταν μπαίνουν διάφοροι στο Πολυτεχνείο και τα σπάνε, κανείς δεν τολμάει να επέμβει, γιατί όλοι φοβούνται το συμβολισμό: Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το '73 η χούντα μιλούσε για "αναρχικούς" και "ταραξίες" και εισέβαλε με το τανκ για να "επιβάλει την τάξη".

Κατά τον ίδιο τρόπο σήμερα, όποιος διατάξει να μπει η αστυνομία στο Πολυτεχνείο θα είναι, στη συνείδηση πολλών, όμοιος με τους χουντικούς. Και φυσικά κανείς δεν θέλει να ταυτιστεί με αυτούς.

Έτσι κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο καίγεται. Επειδή κουβαλάει αυτούς ακριβώς τους συμβολισμούς...

Η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα στον αυταρχισμό και την πλήρη ασυδοσία. Αυτό φαίνεται και σε άλλες εκδηλώσεις και φαινόμενα της κοινωνικής μας ζωής, όπως είναι οι καταλήψεις στα σχολεία, η όλη κατάσταση στην παιδεία. Η χώρα μας πάει από το ένα άκρο στο άλλο, από τα χαστούκια, τα μαθητικά πηλίκια, τα κοντοκουρεμένα κεφάλια και τις ποδιές, στα σχολεία των καταλήψεων και της κρατικής αδιαφορίας. Έννοιες όπως η αυτοπειθαρχία ή η αυτοσυγκράτηση είναι άγνωστες. Για πολλούς "δημοκρατία" και "ελευθερία" είναι συνώνυμα του ¨μπάτε σκύλοι αλέστε", της βίας και του χάους... Αδιέξοδο.

"Who's chopper is this? - It's Zed's. - Who's Zed? - Zed's dead, baby. Zed's dead." (Από το Pulp Fiction, του Quentin Tarantino)

Η εγκυμοσύνη έχει τις δυσκολίες της... Μία από αυτές είναι ότι μένω αρκετά σπίτι. Και (αναπόφευκτα) υφίσταμαι τα χαζά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα της πολυκατοικίας. Που αλλιώς ίσως να μην τα πρόσεχα ποτέ, αλλά τώρα πραγματικά μου "μπαίνουν στη μύτη".

Παλιά είχαμε το ντράμερ. Ένα γκαγκά δεκαεφτάχρονο στο ισόγειο που δεν ξέρω ποιός μαλάκας του είχε χαρίσει ένα σετ ντράμς και βάραγε ολημερίς, γιατί δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι τα ντραμς είναι κι αυτά ένα μουσικό όργανο και χρειάζεται κάποια τεχνική για να τα παίξεις. Αυτός τα είχε για εκτόνωση, κάτι σα ... σάκο του μποξ ένα πράμα. Και σειόταν ο τόπος, μεταδιδόταν ο ήχος μέσα από τα ντουβάρια. Όταν, δε, του έλεγες να σταματήσει λίγο, το επιχείρημα ήταν "μα γιατί; Αφού δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας!". Λες και, έτσι και δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, μπορεί ο καθένας να πάρει τίποτα χειροβομβίδες και να τις σκάει μες το διαμέρισμα, έτσι για πλάκα, να περνάει η ώρα... Ευτυχώς αυτός μετακόμισε εδώ και μερικούς μήνες και βρήκαμε την υγειά μας.

Τώρα μας προέκυψε ο ... "τσοπεράς". Αν είναι δυνατόν. Εν έτει 2006, βρέθηκε στη φιλήσυχη μεσο-αστική πολυκατοικία μας ΑΛΛΟΣ πιτσιρικάς, που έχει αφήσει μακρύ μαλλί, φαβορίτα και φοράει δερμάτινο μπουφάν, λες και βγήκε από καμμιά ταινία του '60 με τους Hells' Angels και τον Easy Rider. Νοσταλγός του ροκ εν ρολ. Πού το θυμήθηκε το τσόπερ, από πού είχε τις αναφορές, τις παραστάσεις και το ανακάλυψε, είναι ένα μυστήριο. Υπάρχει comeback φαίνεται. Άντε, περιμένω να βγει και κανάς Καρατζαφέρης, μαζί με το Βύρωνα Πολύδωρα και τον Καρβέλα από καμμιά γωνία, με τις Harley Davidson, να κάνουνε παρέα (τη σήμερον ημέρα κάτι τέτοιοι μόνο έχουν Χάρλεϋ). Το γεγονός είναι ότι ο "τσοπεράς" πηγαινοέρχεται πρα-πρα-πρα με το κλαστήρι που κάνει τρομακτικό θόρυβο, το βάζει στον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας που ΔΕΝ είναι γκαράζ και η ζωή μας έχει γίνει κόλαση ...

Εν τω μεταξύ, κανείς δεν διαμαρτύρεται. Έτσι και με τον ντράμερ. Και όλοι στην πολυκατοικία είναι κάτι γερόντια, θα νόμιζε κανείς ότι είναι αρκετά συντηρητικοί άνθρωποι για να δέχονται αδιαμαρτύρητα κάτι τέτοια. Εχω την υποψία ότι ετούτος εδώ είναι ο γιόκας του διαχειριστή, γι' αυτό χαίρει ασυλίας. Αλλά τείνω και να πιστέψω ότι είναι όλα τα γερόντια... κουφά, και γι' αυτό δεν έχουν πρόβλημα ...

Se triti glossa!

"Mancher wird niemals Mensch, bleibt Frosch, bleibt Eidechse, bleibt Ameise. Mancher ist oben Mensch und unten Fisch. Aber jeder ist ein Wurf der Natur nach dem Menschen hin. Und allen sind die Herkuenfte gemeinsam, die Muetter, wir alle kommen aus demselben Schlunde; aber jeder strebt, ein Versuch und Wurf aus den Tiefen, seinem eigenen Ziel zu. Wir koennen einander verstehen; aber deuten kann jeder nur sich selbst."

(Hermann Hesse, Demian)

Se alli glossa!...

"...Mme de Guermantes s'avan?a d?cid?ment vers la voiture et redit un dernier adieu ? Swann.

«Vous savez, nous reparlerons de cela, je ne crois pas un mot de ce que vous dites, mais il faut en parler ensemble. On vous aura b?tement effray?, venez d?jeuner, le jour que vous voudrez (pour Mme de Guermantes tout se r?solvait toujours en d?jeuners), vous me direz votre jour et votre heure», et relevant sa jupe rouge elle posa son pied sur le marchepied.

Elle allait entrer en voiture, quand, voyant ce pied, le duc s'?cria d'une voix terrible : «Oriane, qu'est-ce que vous alliez faire, malheureuse. Vous avez gard? vos souliers noirs ! Avec une toilette rouge ! Remontez vite mettre vos souliers rouges? »« Hein, nous M. de Guermantes, les pauvres maris, on se moque bien d'eux, mais ils ont du bon tout de m?me. Sans moi, Oriane allait d?ner en souliers noirs»

(M. Proust, A la recherche du temps perdu)

Marriage

"(...)
You were born together, and together you shall be forevermore.
You shall be together when white wings of death scatter your days.
Aye, you shall be together even in the silent memory of God.
But let there be spaces in your togetherness,
And let the winds of the heavens dance between you.
Love one another but make not a bond of love:
Let it rather be a moving sea between the shores of your souls.
Fill each other's cup but drink not from one cup.
Give one another of your bread but eat not from the same loaf.
Sing and dance together and be joyous, but let each one of you be alone,
Even as the strings of a lute are alone though they quiver with the same music.
Give your hearts, but not into each other's keeping.
For only the hand of Life can contain your hearts.
And stand together, yet not too near together:
For the pillars of the temple stand apart,
And the oak tree and the cypress grow not in each other's shadow."

Khalil Gibran (The Prophet)

Two Cheers for Democracy

"... I believe in aristocracy though - if that is the right word, and if a democrat may use it. Not an aristocracy of power, based upon rank and influence, but an aristocracy of the sensitive, the considerate, and the plucky. Its members are to be found in all nations and classes, and all through the ages. And there is a secret understanding between them when they meet. They represent the true human tradition, the one permanent victory of our queer race over cruelty and chaos. Thousands of them perish in obscurity; a few are great names. They are sensitive for others as well as for themselves, they are considerate without being fussy, their pluck is not swankiness but the power to endure, and they can take a joke."

E. M. Forster's "Two Cheers for Democracy"

Για την εγκυμοσύνη (ΙΙ)

Θυμάστε που στις ταινίες συνήθως όταν θέλουν να δείξουν ότι κάποια είναι έγκυος, τη βάζουν και λιποθυμάει; Έ, λοιπόν, δεν το περίμενα, αλλά είναι ... βγαλμένο από τη ζωή. Ως έγκυος, ειδικά όταν πρέπει να σταθώ όρθια για πολλή ώρα, λ.χ. στο μετρό, δεν αντέχω, νιώθω ότι θα πέσω κάτω. Και δεν το είχα καταλάβει, παλιά όταν έβλεπα εγκύους θεωρούσα ότι τους δίναμε τη θέση μας στο μετρό ή στο λεωφορείο λόγω ... βάρους, για να μην κουράζονται. Όχι, λοιπόν, δεν είναι το βάρος, εγώ δεν έχω ακόμα καμμιά μεγάλη κοιλιά. Το πρόβλημα είναι η ζαλάδα της ορθοστασίας, κάτι σαν υπόταση, που σου κόβονται τα γόνατα ...

On children

Kahlil Gibran

Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let our bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.

To-morrow, and to-morrow, and to-morrow...

"To-morrow, and to-morrow, and to-morrow,
Creeps in this petty pace from day to day,
To the last syllable of recorded time;
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death.
Out, out, brief candle!
Life's but a walking shadow; a poor player,
That struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more: it is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing."

Shakespeare, Macbeth (V, v, 19)

(Διευκρίνιση: Μερικοί φίλοι μου έστειλαν μηνύματα πανικόβλητοι "είσαι καλά??" Απλά μου αρέσει πολύ αυτός ο μονόλογος, και θεωρώ ότι έχει διαχρονικό και πανανθρώπινο νόημα. Κατά τα λοιπά είμαι πολύ καλά κι εγώ και το μωρό! Φαίνεται οτι ο Σέξπηρ δεν προσφέρεται για εγκύους!... Προσεχώς ... Ξανθή Περάκη!)

Για την εγκυμοσύνη...

1ον.

Όλοι μου 'χανε πει κάτι μεγαλοστομίες "φοβερή εμπειρία", "αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις", "η ολοκλήρωση της γυναίκας" και διάφορα γούτσου-γούτσου για το μωράκι... Κιτσαρίες, θεωρητικολογίες!... Κανείς όμως δεν είχε αναφέρει κάτι ... λεπτομέρειες μεν (μπροστά στο ... θαύμα της γέννησης!), αλλά ... σημαντικότατες, καυτές, θα έλεγα, λεπτομέρειες: όπως λ.χ. ότι παθαίνεις τρελλή δυσκοιλιότητα, που μοιάζει να μην καταπολεμιέται με τίποτα και φτάνει σε extreme καταστάσεις με αίμα και πόνο (συγγνώμη για τις αηδιαστικές περιγραφές, αλλά κάποιος πρέπει να πει επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους!). Και όταν πιά είσαι μέσα στο παιχνίδι και αναφέρεις τα ... παθήματά σου, τότε σου λένε όλες, "α, ναι, είναι πολύ συνηθισμένο, είχα κι εγώ"... Και τότε γιατί δεν μου το λέγατε, ρε φίλε; Να ξέρω κι εγώ πού βαδίζω;; Και με είχατε πήξει στα ειδυλλιακά, χνουδωτά παιχνιδάκια και δαντέλες τσίου - τσίου;

2ον.

Είμαι λίγο σε περίεργη φάση. Παθαίνω κάτι ξαφνικές υπνηλίες, κουράζομαι εύκολα, έχω υπερευαισθησία στις οσμές... Άντε τώρα να τα εξηγήσεις αυτά στους τρίτους. Γιατί υπάρχουν οι εργένηδες φίλοι (και φίλες) που παίρνουν ζωηροί - ζωηροί τηλέφωνο, πάνω στην απογευματινή μουργέλα, και μου κάνουν προτάσεις τύπου "πάμε σε λάτιν πάρτυ;" και κάτι τέτοια... Οι καημένοι, έχουν καλή πρόθεση, να'ναι καλά που με σκέφτονται και με περιλαμβάνουν στα σχέδιά τους... Αλλά πού να καταλάβουν τώρα πόσο εκτός θέματος είναι... Εμένα μου είναι αδύνατο να σταθώ ώρες όρθια, ζαλίζομαι, κουράζομαι, και μου είναι αδύνατο να είμαι σε χώρο που καπνίζουν, πράγμα που καθιστά απαγορευτικό το να πάω σε μπαρ ή πάρτυ... Και δε μου λείπει κιόλας. Κατά κάποιο τρόπο σα να έχουν αλλάξει τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες μου. Παλιά το παν ήταν οι έξοδοι και οι διασκεδάσεις με τους φίλους, το σινεμά, τα μπαρ... Τι άλλο να κάνεις; Τώρα αυτά όλα μου είναι τελείως αδιάφορα. Τα σκέφτομαι σαν ... σκέτη κούραση! Προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω με τη μαμά μου να φτιαξουμε το στρίφωμα της κουρτίνας ή να δω ντοκυμαντέρ για τα μωρά και την ανάπτυξή τους...

3ον.

Με τους εργένηδες φίλους, για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, σα να μην "κολλάμε" πια. Αυτοί θέλουν να βγούν, να σταθούν όρθιοι (!) σε θορυβώδη μπαρ, να καπνίσουν, να πιούν (πράγματα απαγορευμένα και από ... αδιάφορα έως κουραστικά για μένα). Από την άλλη, έχεις τους παντρεμένους. Αυτοί όμως είναι παντρεμένοι καιρό, τα παιδιά τους είναι ήδη 4-6 ετών, είναι πολύ ... προχωρημένοι για μένα. Και είναι και βαρετοί, μικροαστοί κάπως, έχουν ήδη κοιλίτσες, φαλάκρες... (παρένθεση: εκτός από τους ειλικρινείς παντρεμένους - μικροαστούς "είμαι και το χαίρομαι", υπάρχει και η άλλη, χειρότερη κατηγορία: οι "είμαι παντρεμένος/βολεμένος/μικροαστός/μεσήλικας του κερατά, αλλά το παίζω νέος, άνετος, μποέμ, γλετζές, δήθεν βγαίνω, δήθεν χορεύω ...". Χάλια δηλαδή!). Εδώ δεν τους έκανα παρέα ελεύθερη για αυτούς ακριβώς τους λόγους! Και τώρα το παίζουν και ειδήμονες, "να κάνεις αυτό", "να κάνεις εκείνο", και όλα πιά τα ξέρουνε τα περί εγκυμοσύνης, και όλα πια τα έχουν περάσει... Άσε με ρε φίλε να ζήσω τη φάση μου, κάθε πράμα στην ώρα του, μην προτρέχεις ... Αααχ... Με κανέναν δεν ταιριάζω σ' αυτή τη φάση... το καλύτερο θα ήταν να βρω μια φίλη που να είναι κι αυτή έγκυος ακριβώς τώρα. Μόνο αυτή θα μπορούσε να με καταλάβει!! (ψιτ, εσύ που διαβάζεις αυτό το ποστ, αν είσαι έγκυος 3-4 μηνών, στείλε μήνυμα να τα πούμε!!!)

ΕΝ ΟΨΕΙ ΕΚΛΟΓΩΝ ...

Πριν από μερικά χρόνια, είχα πάει δικαστική αντιπρόσωπος στις δημοτικές εκλογές σε ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας.

Όπως συνήθως συμβαίνει στις δημοτικές εκλογές, την πρώτη Κυριακή δεν βγήκε ούτε δήμαρχος, ούτε νομάρχης. Οπότε την επόμενη εβδομάδα έπρεπε να γίνουν ξανά - μανά, επαναληπτικές εκλογές, με μόνο δύο υποψηφίους: έναν του ΠΑΣΟΚ και έναν της Ν.Δ.

Στις επαναληπτικές εκλογές, ήρθε κάποια στιγμή να ψηφίσει ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, τρεμάμενος, λίγο κουφός, με τη μαγκούρα του. Αφού ψήφισε για δήμαρχο, πήγε κούτσα - κούτσα να φύγει, χωρίς να ψηφίσει για νομάρχη (υπήρχαν δύο χωριστές κάλπες).

Τον φωνάξαμε πίσω εμείς της εφορευτικής επιτροπής: "Παππού, πρέπει να ψηφίσεις και για νομάρχη!" Ο παππούς δεν πολυκαταλάβαινε τι του λέμε, έγινε σούσουρο. Τελικά καταλάβαμε ότι δεν του είχε πει κανείς ότι ήταν διπλές οι εκλογές και την δεύτερη Κυριακή (οι νομαρχιακές εκλογές δεν είχαν τόσο ενδιαφέρον για την τοπική κοινωνία, σε αντίθεση με τις δημαρχιακές, που τους "έκαιγαν" περισσότερο).

Ο παππούς αντιδρούσε, φώναζε, δεν ήθελε να ψηφίσει για νομάρχη, αλλά του εξηγήσαμε ότι δεν γίνεται αυτό, όσοι ψήφιζαν στη μία κάλπη, έπρεπε να ρίξουν ψήφο και στην άλλη, για λόγους τάξεως της εκλογικής διαδικασίας.

Με τα πολλά, μας λέει "είμαι αγράμματος!". Δεν μπορούσε να διαβάσει για να διαλέξει ψηφοδέλτιο (το ψηφοδέλτιο του δημάρχου του το είχαν βάλει οι καλοθελητές, διπλωμένο, στην τσέπη).

Το κουβεντιάσαμε μεταξύ μας, και αποφασίσαμε να πάει μαζί του στο παραβάν ένα μέλος της εφορευτικής επιτροπής, να του τα διαβάζει. Πήγε ένας νεαρός.

Μόλις μπήκαν στο παραβάν, εμείς οι υπόλοιποι απ' έξω ακούσαμε την εξής στιχομυθία (τώρα σκεφτείτε ότι όσοι ήταν μέσα στο εκλογικό τμήμα ήταν συγχωριανοί του παππού, οπότε τον πείραζαν, πειράζονταν μεταξύ τους, γελούσαν με όλα αυτά, γινόταν η σχετική πλάκα):

"Τι είν΄τούτο;" ρώτησε ο παππούς (με τη χαρακτηριστική του τοπική προφορά).

"Τούτο είναι το ψηφοδέλτιο του Τάδε", απάντησε ο νεαρός (και είπε το όνομα του υποψηφίου της Ν.Δ.)

"Αχά. Κι 'τούτο;" ξαναρώτησε ο παππούς, δείχνοντας το δεύτερο ψηφοδέλτιο.

"Τούτο είναι του Δείνα", είπε ο νεαρός (και είπε το όνομα του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ)

"Κι 'τούτο;" ρώτησε ο παππούς, δείχνοντας το τρίτο και τελευταίο ψηφοδέλτιο, το λευκό. "Τι είν' τούτο; "Στου διάουλου κι οι δυό;" Αυτό θέλω να μ' βάνεις!..."

Νομίζω ότι αυτός ήταν ο καλύτερος ορισμός του "λευκού" που έχω ακούσει ποτέ...

 

Βρωμερά πούρα!!!

Επανήλθα, μοναδικέ μου αναγνώστη!

Καταρχήν, είμαι έγκυος. Περί αυτού σε προσεχές ποστ (φοβερή εμπειρία, αλλά και κάτι πολύ απλό και φυσικό, μην περιμένεις τίποτα εξαντρίκ).

Αλλά σήμερα θέλω να πω τον πόνο μου για κάτι άλλο. Ίσως βέβαια λόγω εγκυμοσύνης να είμαι τώρα πιό ευαίσθητη στις μυρωδιές. Αλλά, ρε γαμώτο μου, τι μάστιγα είναι αυτή με τα πούρα!!!!

Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή.

Κάποτε ο κόσμος κάπνιζε. Τσιγάρα. Άσσος φίλτρο, π.χ. Άντε κανά Μάλμπορο.

Κι αυτό ενοχλητικό είναι. Και με τα τσιγάρα ντουμανιάζει ο τόπος και βρωμάει τσιγαρίλα. Ειδικά στους χώρους δουλειάς είναι ανυπόφορο, και ξέρετε πώς είναι τα κτίριά μας στο κέντρο της Αθήνας όπου βρίσκονται συνήθως τα γραφεία, στενάχωρα, μικρά, ανήλιαγα, με κακό εξαερισμό...

Αλλά τώρα, έχουμε και το λάιφ-στάιλ.

Ο κάθε καράβλαχος, ακόμα δεν ήρθε απ' το χωριό του, ακόμα δεν πέταξε το ταγάρι και τη γκλίτσα, ακόμα δεν ξεμύρισε από την προβατίλα, έχει διαβάσει όμως τα περιοδικά του Κωστόπουλου και ... σπεύδει να κοτσάρει ένα πούρο στο στόμα, χοντρό χοντρό, κουβανέζικο, σαν τον αλήστου μνήμης μεγαλοπαράγοντα Ψωμιάδη με τη μουστάκα. Το πατροπαράδοτο τσιγαράκι του φαίνεται πιά μπανάλ. Ενώ το χοντρόπουρο είναι στάτους, πάει. Άπαξ και το φουμάρισες έγινες, να πούμε, μεγαλοδικηγόρος, μεγαλοεπιχειρηματίας ... Κάτι "μεγαλό-" τελοσπάντων.

Το κακό είναι ότι γίνανε πολλοί. Σε κάθε μικρογραφειάκι, ανήλιαγο κι ανάερο, είναι κι από ένας κουτσοδικηγοράκος, κακομούτσουνος και κακορίζικος, με φτηνό κουστούμι και ακριβό πούρο. Λεφτά δεν έχει (τα 'φαγε στα πούρα). Πελάτες δεν έχει. Κι όσο δεν έχει, τόσο φουμάρει μανιωδώς το πούρο του, να πάνε κάτω τα φαρμάκια... Κι από πάνω, από κάτω, από δίπλα, στα άλλα γραφειάκια - bunker, καθόμαστε εμείς, οι ταλαίπωροι, και υφιστάμεθα το ντουμάνι και την πουρίλα...

GLORIA

"She's tough... but she sides with the little guy. And she's out to beat the mob at their own game."

ΑΣΤΥΛΕΓΑΝΔΡΟΣ 2006

 

BACK IN TOWN

Πήγα 10 μέρες διακοπές. Και βρήκα πάλι την Αστυλέγανδρο, το μικρό νησί των ονείρων μου, που το ανακαλύπτω κάθε καλοκαίρι σε άλλη θέση. Το βρήκα και φέτος, ευτυχώς.

Και ένιωσα μια μεγάλη επιθυμία να τα παρατήσω όλα και να εγκατασταθώ εκεί μόνιμα να βόσκω κατσίκες (ποιός, εγώ, που δεν έχω ιδέα από εξοχές και βουκολικές δραστηριότητες, που μεγάλωσα μέσα στα μπετά και την τηλεόραση και που μόλις δω κατσαρίδα μπορεί και να λιποθυμίσω ακαριαία). Πρώτη φορά μου βγήκε τόσο έντονα η επιθυμία να φύγω από την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Περίεργο. (Ίσως δεν ήταν αρκετές οι διακοπές).

Παλιότερα είχα άλλη νοοτροπία. Μου άρεσε να ζω στη μεγαλούπολη, την πρωτεύουσα. Το κέντρο των εξελίξεων. Μου άρεσε που ενημερωνόμουν, που έβλεπα παραστάσεις και ταινίες, που μάθαινα τις μόδες, τα πολιτικά, που έπεφτα στις διαδηλώσεις στο κέντρο. Που τάγκιαζε το καυσαέριο στον ουρανίσκο μου. Αθήνα, πρωτοπορία. Νέες ιδέες, όλοι οι μοντερνισμοί και οι εξελίξεις. Μαγαζιά, διαφορετικοί άνθρωποι, ποικιλία σε όλα. Συναυλίες. Εκθέσεις. Ψωνάρες, φλώροι, καλλιτεχνόβιοι, γιάπηδες, κουλ τύποι, κάθε καρυδιάς καρύδι. Και μοναξιά. Σκληρή πόλη, ηλιοβασίλεμα πάνω από τις ράγες του τραίνου στο Μοναστηράκι, και στο βάθος πολυκατοικίες γκρίζες και δάσος από κεραίες.

Αντιγράφω τα λόγια του μοναχικού, σκληρού ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου:

«... Μια φωνή μέσα μου μου έλεγε να μην ανακατευτώ, αλλά ποτέ μου δεν την άκουσα. Διαφορετικά θα είχα μείνει στην πόλη που γεννήθηκα, θα δούλευα σ ένα σιδεράδικο, θα παντρευόμουνα την κόρη του αφεντικού, θα είχα πέντε παιδιά, θα τους διάβαζα Μίκυ Μάους την Κυριακή το πρωϊ, θα τους έριχνα μια σφαλιάρα για κάθε τους παραστράτημα, θα καυγάδιζα με τη γυναίκα μου για το χαρτζιλίκι τους και για τα προγράμματα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο που θα τους επιτρέπαμε να παρακολουθούνε. Μπορεί να είχα γίνει πλούσιος, πλούσιος για τα μέτρα της μικρής μας πόλης, μ’ ένα σπίτι με οκτώ δωμάτια, δύο αυτοκίνητα, κοτόπουλο κάθε Κυριακή, το Readers Digest στο τραπέζι του λίβιγκ ρούμ, μια γυναίκα με ατσάλινη περμανάντ κι εγώ με ένα μυαλό σα σάκο τσιμέντων Πόρτλαντ.

Σας τα χαρίζω. Προτιμώ τη μεγάλη, πρόστυχη, διεφθαρμένη πόλη.»

(Από τον επίλογο του Ανδρέα Αποστολίδη στο βιβλίο του Ρέημοντ Τσάντλερ Αντίο, γλυκιά μου)

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Φεύγω παιδιά. Πρώτα ο Θεός, μπαίνω το βράδυ σε ένα από αυτά τα σαπιοκάραβα που έχουν απομείνει στις ακτογραμμές μας, με το sleeping bag και τη σκηνή, και πάω... κι όπου μας βγάλει.

Θα πάρω μαζί μου ένα χοντροβιβλίο, τον "Οδυσσέα" του James Joyce. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρω ή αν θα μου πέσει βαρύ... Ρώτησα και μερικούς βιβλιόφιλους μπλόγκερ στο μπλογκ της Annabooklover. Και έγραψαν ότι είναι βαρύ για την παραλία, θέλει λέει χειμώνα και τζάκι. Αλλά θα δούμε ...

Η άλλη επιλογή μου ήταν το "Ανθρωπος χωρίς ιδιότητες", επίσης βαρύ...

Παίρνω μαζί μου τις θολοκουλτούρες, για να κάνω ... εντύπωση (!). Και μετά κοιτάζω τι διαβάζουν οι άλλοι στην παραλία και τους βουτάω τα αστυνομικά ή τα αισθηματικά τους μυθιστορήματα ("συγγνώμη, να ρίξω μια ματιά;") και τα καταβροχθίζω στα γρήγορα!

Για χρόνια έσερνα μες την άμμο το "Ευρώπη - σκοτεινή ήπειρος" του Μαρκ Μαζάουερ χωρίς να καταφέρνω να το τελειώσω (που κατά τα λοιπά είναι πολύ καλό, ιστορικό βιβλίο, ο Μαζάουερ είναι ιστορικός και αναλύει πολύ καλά τον ευρωπαϊκό 20 αιώνα). Και κατέληγα με τα "Ανεμοδαρμένα Υψη" της φίλης μου, ή τον "Ιούδα που φιλούσε υπέροχα" που είχε κάποιος άλλος (αυτό το τελευταίο το διάβασα με ταχύρρυθμη ανάγνωση, αλλά δεν ήταν κακό).

Ολα αυτά γίνονται για το συγγραφιλίκι, τις αυταπάτες που έχω ότι κάπου, κάπως, κάποτε θα γράψω κάτι κι εγώ. Διαβάζω λοιπόν τον ... ανταγωνισμό. Μαρσέλ Προυστ, αλλά και Νταν Μπράουν. Πέρυσι ή πρόπερσι το καλοκαίρι διάβασα το "Μόμπυ Ντικ" (πολύ καλό, και πολύ επίκαιρο για την Αμέρικα!).

Μου μένουν αυτά τα δύο μεγάλα κλασσικά μυθιστορήματα, ο "Οδυσσέας" και "ο Ανθρωπος χωρίς ιδιότητες"... θα πάρω κάποιο απ' αυτά να το παλέψω ... Και καμμιά φορά αυτό που το νομίζεις βαρύ, δυσνόητο, αποκαλύπτεται δροσερό νεράκι, και πολύ οικείο... θα δούμε...

Μουντιάλ

Χα!

Δε λένε οι άντρες, ότι τάχα εμείς οι γυναίκες όλο συζητάααμε, συζητάαααμε και όλα τα αναλύουμε μέχρι ... κεραίας;

Δε λένε ότι "το κουράζουμε το θέμα";

Ότι κολλάμε σε κάτι ... λεπτομέρειες;

Δε μας κοροϊδεύουν που μιλάμε με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φίλες μας; Που πίνουμε καφέδες μαζί τους και κουβεντιάζουμε για τα γκομενικά μας ή για ρούχα και καλλυντικά;

Ενώ, λέει, εκείνοι δε γουστάρουν τις πολλές κουβέντες και τις αναλύσεις!

Εκείνοι είναι... "μπαμ - μπαμ"!

Θέλουν ένα ναι ή ένα όχι!

Είναι ξεκάθαροι! Θέλουν να ξεμπερδεύουν χωρίς πολλά λόγια! Και τέλοσπάντων αυτοί δεν ασχολούνται με βλακείες, καλλυντικά και κουτσομπολιά, προβληματίζονται μόνο για ... σοβαρά θέματα!

Ε, λοιπόν, έχετε δει ποτέ, ιδίως τώρα επί Μουντιάλ, αυτές τις αθλητικές εκπομπές (τύπου "Καφενείο των Φιλάθλων"), όπου είναι ένας τύπος στην οθόνη και παίρνει ο καθένας τηλέφωνο και λέει τη γνώμη του;

Το τι ανάλυση πέφτει, δε λέγεται! Διϋλίζουν τον κώνωπα! Και δώστου μπουρ - μπουρ - μπουρ, για τη στραβοκλωτσιά του τάδε ποδοσφαιριστή ή για το φάλτσο του δείνα! Μιλάμε για ώρες, ε! Και παρεμβαίνουν κι άλλοι, και σχολιάζουν τι είπε ο προηγούμενος, και διαφωνούν, και υπερθεματίζουν, και πέφτει βαθύς προβληματισμός, και δίνονται προεκτάσεις... Και βλέπεις και τον φίλο σου, τον - υποτίθεται - μορφωμένο, με τα πτυχία και τα PhD., να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθεί τη συζήτηση σοβαρά - σοβαρά και περισπούδαστα λες και πρόκειται για τη ... σχάση του πυρήνα!

Άντε πες του τώρα αυτουνού, δειλά δειλά, να συζητήσετε "για τη σχέση σας".

"Αμάν, πια, εσείς οι γυναίκες, όλα τα κουράζετε, όλα τα αναλύετε!..."

Βαριεστημένα Τούβλα

Δείτε αυτό το μπλογκ. Έχει πλάκα!


Βαριεστημένα Τούβλα

Fantastic 80's

Fantastic 80's

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΝΗΣΙ 2

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΙΣΟ ΤΗΣ ΜΙΣΗΣ ΠΛΑΚΑΣ...

ΟΚ. Αρκετά με τις αμπελοφιλοσοφίες.

Αυτές τις μέρες βαριέμαι ΦΡΙΚΤΑ στη δουλειά. Δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωϊ (η συνήθης αργοπορία - αντί να έρχομαι στις 8.30 - 9.00, να σκάω μύτη στις 10.30 - έχει ξεχειλώσει κι άλλο, απίστευτα... Χτές έφτασα στις 12.00' με προσχήματα ότι δήθεν ήμουν σε κάποια δουλειά. Ε λοιπόν, το έχω παρατηρήσει: Αν αργήσεις λίγο, τελικά όλοι το προσέχουν, θεωρούν ότι "άργησες". Αν αργήσεις πολύ, το πράγμα ξεφεύγει από την απλή αργοπορία και κατά κάποιο τρόπο θεωρείται αυτονόητο ότι κάτι σοβαρό είχες να κάνεις, οπότε κανείς δε σε ρωτάει τίποτα!...).

Θέλω να πάω διακοπές! Εχουν χτυπήσει τα καμπανάκια!

Η σκυλίτσα της φίλης μου της Χριστίνας, η Τίνκα, ήταν ένα μικροσκοπικό πίντσερ που το κρατούσαμε με τα χέρια κάτω, δύο άτομα, για να δούμε πόση ώρα μπορεί να μείνει ακίνητο. Κι αυτό, στα 3 δευτερόλεπτα, με τρία τινάγματα, είχε ελευθερωθεί από μας και είχε φύγει βολίδα!... Ε, έτσι νιώθω κι εγώ: αμολύστε με επιτέλους, να πάω διακοπές!!!! Σβίννν!!!!

Για την ώρα βέβαια, τι να κάνουμε; Δουλειά... (σε στυλ "σκουπίζω το πρώτο μισό της μισής πλάκας. Κάνω ένα διαλειμματάκι, και συνεχίζω με το δεύτερο μισό της μισής πλάκας. Κάνω ένα διαλειμματάκι ...", όπως ο λουφαδόρος ρωμαίος λεγεωνάριος στο "Αστερίξ και η Ασπίδα της Αρβέρνης").

ΠΟΛΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΛΙΓΩΝ: 0-0

Η ΑΡΧΗ (ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ) ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Πέρυσι, σε μια ομάδα όπου λέγαμε τα σώψυχά μας.

Ένα Σάββατο κάναμε μια συνάντηση που θα κρατούσε πολλές ώρες, από το πρωϊ ως το απόγευμα.

Το μεσημέρι, κάποιος πρότεινε να κάνουμε διάλειμμα και να πάμε να φάμε.

Οι περισσότεροι συμφώνησαν, προτάθηκε μάλιστα και κάποιο κοντινό εστιατόριο. Σηκωθήκαμε να φύγουμε.

Τότε ένας από όλους είπε «εγώ δεν πεινάω».

Και κάποια κοπέλα μουρμούρισε ότι δεν της αρέσει το συγκεκριμένο εστιατόριο.

Ωπ. Τί γίνεται τώρα;

Άρχισε συζήτηση, ποιός έχει δίκιο, ποιός έχει άδικο. "Μα αφού είναι μεσημέρι, γιατί δεν πεινάς;" "Τι λαιμαργία είναι αυτή, όλο το νου σας στο φαϊ τον έχετε; Αυτό που κάνουμε εδώ είναι σημαντικό, για μια φορά ας καθυστερήσει το φαϊ!". Μετά η συζήτηση στράφηκε στα "δεν είναι τρόπος αυτός", "όλο να γίνεται το δικό σου θέλεις", "κι εσύ δεν πας πίσω" κλπ.

"Να κάνουμε ψηφοφορία."

Πόσοι θέλουν να φάνε; 8 σήκωσαν το χέρι τους (από τους 10). Άρα θα πάμε για φαγητό. Πάλι (με ριζωμένη την αντίληψη μας περί "δημοκρατικής λήψης των αποφάσεων βάσει της αρχής της πλειοψηφίας") ανασηκωθήκαμε οι περισσότεροι, έτοιμοι να φύγουμε.

Τότε κάποιος είπε, «Όχι. Δεν μπορεί να γίνει αυτό».

Απορήσαμε. Μα γιατί; Αφού η πλειοψηφία πεινάει και θέλει να φάει; Δεν πρέπει να υποταχθούν οι λίγοι στη θέληση των πολλών; Να υποταχθούν οι πολλοί στη θέληση των λίγων; Άδικο δεν είναι αυτό;

Ο τύπος είπε «Καλή είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις λ.χ. στην οικογένεια, στις επαγγελματικές συνεργασίες, στις φιλίες, πρέπει να βρίσκουμε λύσεις που να μας ικανοποιούν όλους, τον καθένα χωριστά. Η πλειοψηφία έχει δύναμη, και προσπαθεί να την επιβάλει, με τον ... συντριπτικό αριθμό της! Ετσι μένει η μειοψηφία στο περιθώριο, με καταπιεσμένες της επιθυμίες της, χάριν της πλειοψηφίας. Εδώ δεν αρκεί η πλειοψηφία. Ας καθήσουμε εδώ να σκεφτούμε εναλλακτικές λύσεις που να μας ικανοποιούν όλους, να λειτουργήσουμε σαν ομάδα».

Αρχίσαμε να προτείνουμε, άλλος το ένα, άλλος το άλλο. Χάβρα. «Ναι, αλλά εγώ έχω τώρα κέφι να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Αν πάτε για φαϊ πώς θα συνεχίσουμε;». «Εγώ έχω το στομάχι μου και αν δεν φάω άμεσα θα πάθω κρίση». «Εγώ κάνω δίαιτα». «Εγώ δεν θέλω να φάω τώρα, αλλά θα πεινάσω αργότερα. Γίνεται να διακόψουμε τώρα για λίγο και να κάνουμε κι άλλο διάλειμμα αργότερα;» "Εγώ θέλω να φάω με την ησυχία μου, να το 'φχαριστηθώ, δε μου φτάνει ένα μισάωρο" "Εγώ θέλω να φάμε όλοι μαζί, όχι οι μισοί τώρα κι οι μισοί μετά, χαλάει η ομάδα" κ.ο.κ. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του.

Τελικά, μετά από επίπονες ... διαπραγματεύσεις, αφού εξετάσαμε όλες τις πιθανές ... εκδοχές, καταλήξαμε στο εξής απλό: όσοι θέλουν να φάνε, να πάνε για φαϊ, και όσοι δεν πεινάνε να μην έρθουν. Και να τους αφήσουμε να βγουν για κανένα σαντουϊτσάκι αργότερα... Δεν ήταν η ιδανική λύση, όμως δεν βρήκαμε κάτι καλύτερο από αυτό. Τουλάχιστον ακούστηκαν όλοι, και βοηθάει κι αυτό καμμιά φορά...

Ήταν όμως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που είδα αλλιώς το πράμα σε σχέση με την παντοδύναμη "αρχή της πλειοψηφίας". Πάντα σε παρέες, σε οικογενειακές συναθροίσεις, στη δουλειά, θυμάμαι να κάνουμε αυτό που ήθελαν οι πολλοί, και χωρίς δεύτερη κουβέντα...

Καλή η "αρχή της πλειοψηφίας", σε μια χώρα που την έχουν κυβερνήσει χούντες. Είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Σε μερικά πράγματα όμως χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση, πέρα από το ποιός έχει "δίκιο" και ποιός έχει "άδικο". Κι άμα το σκεφτούμε λίγο, μπορεί άραγε να έχει άδικο κάποιος που ... πεινάει; Μπορεί να έχει άδικο κάποιος που ... δεν πεινάει;;; Σε τέτοια ζητήματα χρειάζεται να βρεθεί μια λύση, με πολλά περιθώρια και εναλλακτικές οδούς, που να τους αφήνει όλους ευχαριστημένους. Να χωρέσουμε όλοι, όχι να μείνουν μερικοί "στην απέξω"...

Το άλλο συμπέρασμα που βγήκε, είναι ότι με την "αρχή της πλειοψηφίας", όλα τελειώνουν γρήγορα. Με τον άλλο τρόπο, χρειάζεται πολύς χρόνος και κόπος, συζητήσεις, κούραση, καυγάδες, ουφ... Αλλά αν βρεθεί λύση με τον άλλο τρόπο, το δύσκολο, το χρονοβόρο, είναι απείρως πιο ικανοποιητική για όλους από την πρώτη...

Η δεύτερη μέθοδος βοηθάει τις σχέσεις, να γίνουν καλύτερες, βαθύτερες, ισχυρότερες. Τι χειρότερο από το να σου μένει η αίσθηση ότι ανήκεις σε μια ομάδα/οικογένεια/εταιρία/παρέα που δεν έχεις φωνή, ή, κι αν ακουστείς, οι άλλοι δε σε υπολογίζουν και κάνουν τα δικά τους; Ψυχραίνεσαι, σκέφτεσαι τρόπους να ξεφύγεις απ' αυτούς τους τύπους, δεν θέλεις πια να ανήκεις εκεί... Και τι καλύτερο από το να ανήκεις σε μια ομάδα/οικογένεια/εταιρία/παρέα που λαμβάνει υπόψη τις επιθυμίες σου και προσπαθεί να βρει τρόπο να τις ικανοποιήσει, όχι να σου επιβάλει τη δικτατορία των πολλών; Μ' αυτούς τους ανθρώπους θέλεις να μείνεις, να συνεχίσεις, να πας παραπέρα... Να κάνεις και υποχωρήσεις από τα "θέλω" σου, αφού αυτά γίνονται σεβαστά με τόση αγάπη και κατανόηση!...

ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ

Χτες, παράσταση της Schaubuehne (γερμανικός θίασος από το Βερολίνο) σε ένα χώρο στην οδό Πειραιώς 260 που γίνονται παραστάσεις φέτος στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. "Νόρα" του Henrik Ibsen. Aυτό το φοβερό έργο για την υπαρξιακή αγωνία της γυναίκας.

Να, για κάτι τέτοια μένουμε εδώ, μέσα στα ντουβάρια και τα καυσαέρια της Αθήνας. Eπειδή καμμιά φορά αυτή η άτιμη πόλη μας αποζημιώνει με μια ωραία βραδιά ...

Μ' άρεσε. Tο έργο, αν και γράφτηκε το 1897, παραμένει επίκαιρο, παρόλη την υποτιθέμενη γυναικεία χειραφέτηση που μεσολάβησε από τότε μέχρι τώρα. Kαι ήταν έξυπνα μεταφερμένο στο σήμερα, χωρίς να ενοχλεί. Ισα - ίσα, η μεταφορά ήταν ένα καίριο σχόλιο για τον τρόπο που ζούμε, τον καταναλωτισμό, τα λεφτά ... Και ήταν όλα "δεμένα" μεταξύ τους, τα σκηνικά (μοντέρνο, minimal design σπίτι), η μουσική, οι εικόνες. Όχι ευρήματα για τα ευρήματα, για να πούμε ότι κοτσάραμε μια πρωτοτυπία εδώ ή εκεί, χωρίς να κολλάει με τα υπόλοιπα (πράγμα από το οποίο πάσχουν πολύ συχνά οι ελληνικές παραστάσεις). Επίσης είχε ρυθμό. Οι ηθοποιοί ήταν νέοι, με ζωντάνια. Στην κίνησή τους, στη φωνή τους, σε όλα, είχαν πειθαρχία αλλά και χάρη (πράγματα που πολύ συχνά επίσης λείπουν από το παίξιμο των Ελλήνων ηθοποιών). Όλα φαίνονταν μελετημένα. Τα ξεσπάσματα ήταν σοφά ζυγισμένα, ακόμα κι όταν έφταναν το γκροτέσκο (ενώ συχνά στο θέατρο αλλά ακόμα και στο σινεμά ή την τηλεόραση βλέπουμε Έλληνες ηθοποιούς να τσιρίζουν και να δημιουργούν εντάσεις ανεξέλεγκτα, άνευ λόγου και αιτίας). Υπήρξαν μεν σκηνοθετικές επεμβάσεις στο ίδιο το έργο (λ.χ. στο τέλος η Νόρα σκοτώνει τον άντρα της, κάτι που δεν υπάρχει στο έργο του Ιbsen). Αλλά δεν με ενόχλησαν, υπηρετούσαν την άποψη του σκηνοθέτη.

Ευτυχώς ήταν εκεί διάφοροι του θεάτρου μας. Είδαν τους ξένους συναδέλφους τους για να μαθαίνουν. Το μόνο που με δυσαρεστεί είναι ότι μερικοί από αυτούς ίσως θελήσουν να αντιγράψουν διάφορα στοιχεία και να μας τα σερβίρουν μετά σε δικές τους παραστάσεις ξεκάρφωτα, όπως γίνεται συνήθως. Η στείρα αντιγραφή είναι κακό πράγμα. Κι ακόμα, με την "παγκοσμιοποίηση" θα πρέπει να ξέρουν ότι βλέπουμε πολλά πράγματα που γίνονται σε άλλες χώρες και την καταλαβαίνουμε την αντιγραφή, και είναι θλιβερό... Πάει πια ο καιρός που οι επικοινωνίες και τα ταξίδια ήταν δύσκολα και σπάνια και έφερνες διάφορα από την Αμέρικα ή από τας Ευρώπας εδώ, στους "ιθαγενείς", και αυτοί εντυπωσιάζονταν, γιατί τα έβλεπαν για πρώτη φορά...

Μετά είχε απ' έξω στον υπαίθριο χώρο μια συναυλία τζαζ με κάτι υπέροχες μαύρες κυρίες στυλ "big mama" με φοβερές φωνές. Ήταν σα να είσαι σε ένα κλαμπ στο Σικάγο. Μ' άρεσαν όλα.

Να πάτε να το δείτε, να κάτσετε και στη συναυλία μετά (το παίζουν σήμερα 21/6 και αύριο 22/6). Θα είναι sold out ίσως, αλλά να πάτε απ' έξω και όλο και κάποιος θα σας πουλήσει ένα εισιτήριο. Εν ανάγκη ... βαρέστε έναν στο κεφάλι και πάρτε του το εισιτήριο (μέχρις αυτού του σημείου δηλαδή!). Εγώ πήγα τελευταία στιγμή και βρήκα εισιτήριο επιτόπου, μου το πούλησε ένας καλός κύριος (τα βαριέμαι αυτά, να πρέπει να κλείσεις ένα μήνα πριν κλπ.).

Τελειώνω με απόσπασμα από το έργο: όταν η Νόρα λέει στον άντρα της ότι θα τον αφήσει, αυτός της λέει ότι "Πάνω από όλα είσαι σύζυγος και μητέρα." (οι κλασσικοί ρόλοι της γυναίκας). Αλλά η Νόρα λέει: "Δεν το πιστεύω αυτό πια. Πιστεύω ότι πριν από όλα είμαι ένα έλλογο ανθρώπινο ον, όπως είσαι κι εσύ - ή ότι, σε κάθε περίπτωση, αυτό πρέπει να προσπαθήσω να γίνω. Ξέρω, Τόρβαλντ, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα σου έδιναν δίκαιο, και ότι τέτοιες απόψεις τις βρίσκουμε στα βιβλία. Αλλά δεν μπορώ να αρκεστώ πια σ' αυτά που λένε οι πολλοί, ούτε σ' ότι λένε τα βιβλία. Πρέπει να σκεφτώ για τον εαυτό μου και να αποκτήσω δική μου αντίληψη." Του εξηγεί ότι μέχρι τότε την αντιμετώπιζε σαν κούκλα (εξ ου και το κουκλόσπιτο του τίτλου).

Άραγε πόσα ζευγάρια δεν είναι, ακόμα και σήμερα, έτσι...;

Υ.Γ. Για πληροφορίες για το έργο, ανάλυση κ.ο.κ. δείτε στην ιστοσελίδα http://www.sparknotes.com/lit/dollhouse (το sparknotes είναι ένας ωραίος ιστότοπος, όπου παρουσιάζονται και αναλύονται διάφορα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, πολύ ενδιαφέρον).

ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ

Μεγάλωσα με την τηλεόραση. Μικρή έβλεπα το "Μικρό σπίτι στο λιβάδι", το "Μεθοριακό Σταθμό", το "Λούνα Παρκ", τους "Γουώλτονς". Τι να πρωτοθυμηθώ. "Ντάλας", "Δυναστεία", "Ντιουκς", "Moonlighting". "Διάστημα 1999" (το θυμάται κανείς;), "Βιονική Γυναίκα". "Το Πλοίο της Αγάπης". Είδαμε πολλά στην πορεία των χρόνων.

Σήμερα τα αγαπημένα μου είναι βέβαια τα "Friends".

Επίσης, το τούρκικο σήριαλ "Τα σύνορα της αγάπης".

Πλάκα έχει το "Παραπέντε".

Επίσης, ντρέπομαι αλλά το ομολογώ: όταν γυρίζω το απόγευμα από τη δουλειά, βλέπω "Βέρα στο δεξί", καθώς τρώω το βραδυνό μου φαγάκι...

Όταν προβαλλόταν σε πιό νορμάλ ώρες έβλεπα "Ali Mc Beal" (που είναι δικηγόρος κλπ.).

Πρίν τα "Φιλαράκια", το Σάββατο το μεσημέρι, το Σταρ συνήθως προβάλλει "Gilmore Girls" και ένα χριστιανικού τύπου οικογενειακό σήριαλ με τίτλο "7th Ηeaven". Τα έβλεπα κι αυτά (για το δεύτερο νιώθω επίσης ντροπή, αλλά παραδόξως όλο αυτό το οικογενειακό στυλ του, μες την ηθικοπλαστικότητά του, μου δημιουργούσε μια αίσθηση θαλπωρής).

Αλλά το πιό αγαπημένο μου είναι το "Sex & the City", που είναι τόσο πνευματώδες και ώρες - ώρες "κοφτερά" έξυπνο και δείχνει τα χαρακτηριστικά της εποχής μας.

Τελικά, με φρίκη συνειδητοποιώ ότι η τηλεόραση υποκαθιστά την παρέα. Κάθομαι να δω τους γνώριμους μου τηλεοπτικούς χαρακτήρες, σαν να πρόκειται να δω τους φίλους που (δεν) έχω, γιατί δεν έχω το χρόνο και την ενέργεια να συναντάω τους γνωστούς μου (τους βλέπω κι αυτούς, αλλά σίγουρα πιό αραιά από τα σήριαλ...). Θα μου πεις "κλείσε την Τι-βι και βγες έξω". Σωστό. Αλλά δεν υπάρχει η ενέργεια, το να βγεις θέλει κόπο, χρόνο, λεφτά, κουραστικές μετακινήσεις, κι όλα αυτά για να βρεθείς σε κανά μπαρ όρθιος και "στημένος" να λες ψευτιές και κοινοτυπίες.

Κι έπειτα οι αληθινοί άνθρωποι είναι κουραστικοί, έχουν απαιτήσεις. Οι τηλεοπτικοί φίλοι είναι εκεί όταν τους θες, και μόλις τους βαρεθείς, τσουπ, τους "κλείνεις"...

Υ.Γ. Ωχ, ωχ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, αυτό το ποστ μου φαίνεται ανοιχτό σε παρερμηνείες. Μη νομίσετε ότι είμαι κανά μονόχνωτο ον, που δε βλέπει άνθρωπο. Αντιθέτως έχω μια ... βαριά κοινωνικότητα. Πλήθος γνωστών και φίλων, και γκομενιλίκια, κι απ' όλα... Εχω μεγάλη ευκολία στο να γνωρίζω ανθρώπους, κι όχι μόνο να μένουμε στο "καλημέρα", στο να μιλάμε, να ανοιγόμαστε ... Κυρίως μη νομίσετε ότι όσα λέω παραπάνω, και η πίκρα που βγάζει το ποστ, είναι πράματα που λύνονται εύκολα με ... γνωριμίες και συναναστροφές. Μη μου αριβάρει κανένας με προτάσεις εξόδου ή ... κανά προξενιό! Νομίζω είναι κάτι βαθύτερο και χωρίς ... ευκολίες...

Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Το αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους που ξέρω που δυσκολεύονται να μιλήσουν ειλικρινά μεταξύ τους (είναι πρόβλημα, παιδιά. Δεν μιλάτε ανοιχτά. Όλα τα προβλήματα από εκεί ξεκινάνε. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλάμε ανοιχτά και ειλικρινά, ακόμα και για πράγματα που μας δυσκολεύουν... Όσο κάνουμε ότι τα αγνοούμε, τα προβλήματα μεγαλώνουν):

Τhe Elephant in the Room

(Ο Ελέφαντας στο δωμάτιο)

by Terry Kettering

There's an elephant in the room.

(Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο)

It is large and squatting, so it is hard to get around it.

(Είναι μεγάλος και κάθεται γονατιστά, γι' αυτό είναι δύσκολο να τον αποφύγεις)

Yet we squeeze by with, "How are you?" and "I'm fine," and a thousand other
forms of trivial chatter.

(παρόλα αυτά στριμωχνόμαστε από δίπλα του με φράσεις όπως "τι κάνεις;" και "είμαι μιά χαρά!"

και χίλιες άλλες κοινότυπες φλυαρίες)

We talk about the weather.

(μιλάμε για τον καιρό)

We talk about work.

(μιλάμε για τη δουλειά)

We talk about everything else, except the elephant in the room.
(μιλάμε για όλα τ' άλλα, εκτός από τον ελέφαντα στο δωμάτιο)

There's an elephant in the room.

(Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο)

We all know it's there. We are thinking about the elephant as we talk together.

(Όλοι το ξέρουμε πως είναι εκεί. Σκεφτόμαστε τον ελέφαντα καθώς μιλάμε μεταξύ μας)

It is constantly on our minds. For, you see, it is a very large elephant.
It has hurt us all.
(Είναι συνέχεια στο μυαλό μας. Γιατί, βλέπεις, είναι ένας πολύ μεγάλος ελέφαντας.

Μας έχει πληγώσει όλους.)

But we don't talk about the elephant in the room.
Oh, please say his (her) name.
Oh, please say his (her) name again.
Oh, please, let's talk about the elephant in the room.
(Αλλά δε μιλάμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Παρακαλώ , πες το όνομά του[της]

Παρακαλώ, πες το όνομά του[της] ξανά.

Παρακαλώ, ας μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.)

For if we talk about his (her) death, perhaps we can talk about his (her) life.
Can I say his (her) name to you and not have you look away?
For if I cannot, then you are leaving me....
alone....
in a room....
with an elephant.
(Γιατί αν μιλήσουμε για το θάνατό του[της], ίσως μπορούμε να μιλήσουμε και για τη ζωή του[της].

Μπορώ να σου πω το όνομά του[της] και να μην κοιτάξεις αλλού;

Γιατί αν δεν μπορώ, μ' αφήνεις...

μόνη...

σ' ένα δωμάτιο...

μ' έναν ελέφαντα.)

AN APOLOGY FOR IDLERS

We are the hollow men

We are the stuffed men

(T.S. Elliot, The Hollow Men)

"(...) Extreme BUSYNESS, whether at school or college, kirk or market, is a symptom of deficient vitality; and a faculty for idleness implies a catholic appetite and a strong sense of personal identity.

There is a sort of dead-alive, hackneyed people about, who are scarcely conscious of living except in the exercise of some conventional occupation. Bring these fellows into the country, or set them aboard ship, and you will see how they pine for their desk or their study. They have no curiosity; they cannot give themselves over to random provocations; they do not take pleasure in the exercise of their faculties for its own sake; and unless Necessity lays about them with a stick, they will even stand still. It is no good speaking to such folk: they CANNOT be idle, their nature is not generous enough; and they pass those hours in a sort of coma, which are not dedicated to furious moiling in the gold- mill.

When they do not require to go to the office, when they are not hungry and have no mind to drink, the whole breathing world is a blank to them. If they have to wait an hour or so for a train, they fall into a stupid trance with their eyes open. To see them, you would suppose there was nothing to look at and no one to speak with; you would imagine they were paralysed or alienated; and yet very possibly they are hard workers in their own way, and have good eyesight for a flaw in a deed or a turn of the market. They have been to school and college, but all the time they had their eye on the medal; they have gone about in the world and mixed with clever people, but all the time they were thinking of their own affairs.

As if a man's soul were not too small to begin with, they have dwarfed and narrowed theirs by a life of all work and no play; until here they are at forty, with a listless attention, a mind vacant of all material of amusement, and not one thought to rub against another, while they wait for the train. Before he was breeched, he might have clambered on the boxes; when he was twenty, he would have stared at the girls; but now the pipe is smoked out, the snuff-box empty, and my gentleman sits bolt upright upon a bench, with lamentable eyes. This does not appeal to me as being Success in Life. (...)".

(from AN APOLOGY FOR IDLERS, by Robert Louis Stevenson)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Συνεχίζω με πρωθυπουργικές εξαγγελίες (λέγε, λέγε, τελικά ... θα το πιστέψω, που λένε). Λοιπόν, έχουμε και λέμε, αν και όταν γενώ πρωθυπουργός:

1) Θα θεσπίσω υποχρεωτικές 3μηνες διακοπές το καλοκαίρι, και 15ήμερες Χριστούγεννα - Πάσχα, για όλους, όπως στο σχολείο.

2) Θα καθιερώσω σιέστα το μεσημέρι, όπως παλιά. Να χέσω τα συνεχόμενα αγγλοσαξωνοϊαπωνικά ωράρια, με 40 βαθμούς Ιούλιο μήνα που βράζει ο τόπος! Να πηγαίνουμε σπιτάκι μας, να κάνουμε ντουσάκι, να φάμε σαν άνθρωποι, να ριξουμε ένα υπνάκι, και στις 5-5.30 ξαναπάμε δουλειά (αν πρέπει να πάμε δουλειά οπωσδήποτε!).

3) Θα καθιερώσω να γίνεται διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία. Ισως όχι υποχρεωτικά, ίσως χωρίς βαθμό. Αλλά το να μάθει ένας Έλληνας τούρκικα είναι τρομερά διαφωτιστικό, για να γνωρίσει το γείτονα, τον υποτιθέμενο "εχθρό", και κυρίως, για να γνωρίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας και της γλώσσας μας. Είναι εκπληκτικό, πόσες τούρκικες λέξεις χρησιμοποιούμε καθημερινά στο λεξιλόγιό μας (λέξεις όπως ντιβάνι, ταβάνι αλλά και τσέπη, γιακάς, καυγάς, χαλάλι, κέφι, μπελάς κλπ., κλπ.). Ασε που τα μισά επώνυμα είναι τούρκικα (καρατζάς, κουγιουμτζής κλπ., που συνήθως σημαίνουν κάποιο επάγγελμα).

4) Θα προσθέσω στο μάθημα της ιστορίας στα σχολεία δύο πολύ σημαντικά κεφάλαια:

α) ένα για την περίοδο που ήμασταν τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και

β) ένα για τον εμφύλιο.

Και τα δύο είναι πολύ σημαντικά προκειμένου να καταλάβουμε τις σημερινές πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις. Βέβαια, είναι και τα δύο πολύ λεπτά θέματα και με πολύ μεγάλη φόρτιση ...

5) Θα περιορίσω τους εξοπλισμούς στο ελάχιστο και θα δίνω όλα αυτά τα λεφτά που δίνουμε εκεί στην παιδεία!

6) Θα περιορίσω την οικοδομική δραστηριότητα στις Κυκλάδες (και σε άλλα όμορφα μέρη της Ελλάδας). Συμπλέγματα νησιών θα κηρυχθούν εθνικοί δρυμοί και θα απαγορευτούν οι οικοδομικές χοντράδες με τα "πανωσηκώματα"!

7) Θα ιδρύσω υπηρεσία καθαριότητας για την αποκομιδή σκουπιδιών από τις παραλίες!

8) Θα προβώ σε κατεδαφίσεις ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων στην Αθήνα, για να δημιουργηθούν πάρκα, να γίνει λίγο ... άπλα, να ανασάνουμε, να ξεκολλήσουμε ο ένας απ' τον άλλον!

9) Θα απλοποιήσω διάφορες γραφειοκρατικές διαδικασίες, απλές συναλλαγές θα γίνονται χωρίς υποχρεωτική παρουσία δικηγόρου (κατάθεση σήματος, συμβόλαια), οι δημόσιες υπηρεσίες θα ζητούν λιγότερα πιστοποιητικά, θα υπάρχει εμπορικό μητρώο, κτηματολόγιο κ.ο.κ.

Δεν μου έρχεται τώρα τίποτα άλλο στο μυαλό, αλλά έπεται συνέχεια ... Πείτε κι εσείς καμμιά ιδέα...

Υ.Γ. Με τη Μαργαρίτα ιδρύσαμε ήδη το κόμμα/κίνημα, απόψε: σύμφωνα με τη διακήρυξη της "14ης Ιουνίου" το κόμμα μας θα λέγεται "Αναρχικοί και Ονειροπόλοι". Οι στόχοι μας είναι οικολογικοί (υποστηρίζουμε κατ'αρχήν την ανακύκλωση) και η ιδεολογία μας είναι κάπως αναρχική: "ούτε δούλοι, ούτε αφεντικά"...

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ωωωω. Επικίνδυνο πράμα το μπλογκ.
Εγώ το ξεκίνησα εν μέρει για πλάκα, εν μέρει δοκιμαστικά, επειδή ... σας το ομολογώ: θέλω κάποτε να παρατήσω το avukatλίκι (=δικηγορία στα τούρκικα) και να γίνω (κάπως, κάπου, κάποτε ...) συγγραφέας! Είναι το ... ψώνιο μου, εδώ και χρόνια. Και ήθελα να δώ, πώς είναι να γράφεις ένα κείμενο και να είναι κάπου και να μπορεί να το διαβάσει ο καθένας. Με παρότρυνε και ο φίλος μου ο Μάνος, που έχει πείρα από αυτά τα πράματα, και ξέρει πόσο σημαντικό είναι, αυτά που γράφεις να μην τα έχεις στο συρτάρι σου, αλλά να τα διαβάζουν κι άλλοι.
Ωωωχ. Και φτάσαμε στα δύσκολα.
Γιατί γράφω ανώνυμα μεν, αλλά γράφω για ανθρώπους που τους ξέρω και με ξέρουν, για γνωστούς και φίλους.
Και μερικοί από τους φίλους διαβάσανε το μπλογκ και αναγνώρισαν τους εαυτούς τους.
Και καταρρακώθηκαν. Και τσαντίστηκαν. Και "τα πήραν".
Και είπαν, λέει, "γιατί βγάζει τόση ... κακία;"
Μα!!!!!
Για σταθείτε ρε παιδιά.
Βγάζουν πράγματι κακία αυτά που γράφω?? Κ α κ ί α??
Εγώ νόμιζα ότι είναι κάπως ... αστεία, λιγουλάκι προβοκατόρικα, προκλητικά, με θράσος έστω. Σχολιάκια-μπούρδες, της στιγμής.
Αλλά όχι κακόβουλα. Όχι μοχθηρά.
Τέλοσπάντων, δεν είμαι και κανάς ... Ντοστογιέφσκι, έτσι. Προφανώς δεν χειρίζομαι και τόσο καλά το λόγο. Άλλη αίσθηση θέλω να δώσω στο κείμενο και άλλη βγαίνει. Δυστυχώς οι λέξεις αυτονομούνται, και η γενική εντύπωση είναι διαφορετική από αυτό που έχω εγώ στο κεφάλι μου...
Αν τα έλεγα προφορικά, με τις κινήσεις, τις εκφράσεις του προσώπου, με τις διακυμάνσεις της φωνής, με ένα χάχανο εδώ, με μια γκριμάτσα εκεί, θα ήταν διαφορετικά. Εδώ βρισίδια ανταλλάσσουμε προφορικά και γελάμε.
Φαίνεται όμως ότι, γραμμένα, όλα έχουν μια άλλη βαρύτητα ...
Scripta manent, verba volant (τα γραπτά μένουν, οι προφορικές λέξεις πετάνε).
Κοιτάχτε, δεν ξέρω αν αξίζει να χαλάσουμε τις καρδιές μας τόσο πολύ.
Ένα μπλογκ είναι, ένα παιχνίδι, μια δοκιμή...
Και τις απόψεις που εκφράζω, μην τις παίρνετε τόσο κατάκαρδα... Μια σκέψη ήταν, της στιγμής.
Ζητώ συγγνώμη από όσους εθίγησαν. Δεν ήταν η πρόθεσή μου να τους πληγώσω.
Δύσκολο πράμα η επικοινωνία ...

Υ.Γ. Όταν έγραψα αυτό το ποστ, αφαίρεσα προς στιγμήν τα άλλα δύο "επίμαχα" ποστ, που είχαν προκαλέσει τις αντιδράσεις των φίλων. Ωστόσο, το ξανασκέφτηκα μετά. Η συγγνώμη ισχύει, γιατί δεν ήθελα να πληγώσω κανέναν, ούτε να "βγάλω κακίες". Αλλά δε μου αρέσει αυτή η μορφή αυτολογοκρισίας. Ευτυχώς δε, που άλλοι φίλοι διαμαρτυρήθηκαν, αυτή τη φορά για τις διαγραφές. Μίλησαν υπέρ της "προσωπικής μου ελευθεροτυπίας". Αυτό πιστεύω κι εγώ: Ο,τι έγραψα, το πίστευα, ήταν η άποψή μου, έτσι είδα τα πράματα σε μια δεδομένη στιγμή. Μπορεί να κάνω λάθος, σχολιάστε το. Μπορεί να μη σας αρέσει, γούστο σας. Μπορεί να μη με ξαναδιαβάσετε ποτέ, δεκτό. Αλλά είναι δικαίωμά μου να λέω τη γνώμη μου, είναι το μπλογκ μου, στο κάτω-κάτω. Δεν βρίζω, δεν λέω ψέματα, δε συκοφαντώ, ούτε καν κατονομάζω κανέναν. Οπότε, τα "επίμαχα" ποστάκια ξαναμπήκαν στη θέση τους ... Αν θέλει κάποιος να μου πει κάτι, ας μιλήσει, ας γράψει, ας εκφραστεί κάπως. Εδώ είμαι εγώ. Κουβέντα κάνουμε πια, δεν κλείνουμε σπίτια, δεν θίγουμε υπολήψεις!... (μη το ρίξω τώρα στα νομικίστικα, για την ελευθερία της έκφρασης που λένε τα συντάγματα κι ο κουμπάρος ο Βολταίρος... γνωστά είναι αυτά, χιλιοειπωμένα, μην τα λέμε πάλι. Ας ... τα εφαρμόσουμε μια φορά και μες το σπίτι μας - ή, έστω, στο μπλογκ μας!)

ANGER MANAGEMENT

Μερικοί άνθρωποι είναι πιο ... θυμωμένοι από τους άλλους.

Πιο... θερμοκέφαλοι, δεν ξέρω πώς να το πώ.

Για παράδειγμα, ο πατέρας μου. Αρπάζεται με το τίποτα. Και ακόμα και τα μικροπράγματα τα κάνει τεράστια θέματα, αφρίζοντας από θυμό...

Από μικρή με απασχολεί, γιατί συμβαίνει αυτό.

Σε κάποιο βαθμό, το χαρακτηριστικό αυτό ο μπαμπάς μου το έχει μεταδώσει και εμένα. Σε κάποιες στιγμές, κι εγώ νιώθω να "ανάβω" με το τίποτα. Μετά, όταν ξανασκέφτομαι το πρόβλημα που προκάλεσε την έντονη αντίδρασή μου πιό ήρεμα, βλέπω λύσεις, διεξόδους... Εκείνη την ώρα όμως, δεν βλέπω τίποτα.

Κόκκινο. Θυμός. Φωνές. Ουρλιαχτά. Αααααα.

Χαρακτηριστικό του θυμού αυτού είναι η αίσθηση της αδικίας. Νιώθω ότι με πνίγει το δίκιο. Νιώθω ότι με αδικούν και δεν μπορώ να εκφραστώ. Πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι τα θέματα "πολιτικοποιούνται". Για παράδειγμα, παύει να είναι ο συγκεκριμένος οδηγός που με "έκλεισε" το πρόβλημά μου, είναι πλέον ένα ολόκληρο ζήτημα: ο άνθρωπος αυτός μοιάζει να εκπροσωπεί μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων, αυτών "που δεν υπολογίζουν τους άλλους σαν κι εμένα, που κάνουν ότι θέλουν, που επιβάλλουν το δικό τους, αδικία, φασισμός" κλπ., κλπ.

Πώς λύνεται αυτό;

Μήπως χρειάζεται ψυχοθεραπεία ειδική για το συγκεκριμένο πρόβλημα, του ανεξέλεγκτου θυμού;

Υπάρχει και μια γλαφυρή ταινία σχετικά, το "Anger management" με τον Τζακ Νίκολσον...

Αλλά πέρα από την πλάκα, υπάρχει σίγουρα πολλή αλήθεια για το πρόβλημα αυτό...

Παραπέμπω στην ιστοσελίδα της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας: http://www.apa.org/topics/controlanger.html

Γενιά της Coca Cola light...

Ώρες - ώρες, η ωριμότης των συνομηλίκων (και φίλων μου) με εκπλήσσει...

Παρασκευή βράδυ, και φίλος μου, 38άρης πιά, με 2 παιδιά, βαφτίζει το 2ο παιδί του. Και μετά τα βαφτίσια, έχει οργανώσει πάρτυ, στο σπίτι των γονιών του, σε "κυριλέ" προάστιο, στον κήπο.

Φυσικά, η μουσική είναι δυνατά, μερικοί χορεύουν, δεν αργεί να έρθει η αστυνομία. Κλείνουμε τη μουσική, αλλά μόλις φύγουν οι αστυνομικοί, η μουσική σιγά - σιγά ξαναδυναμώνει.

Έρχεται η αστυνομία δεύτερη φορά. Γίνεται το ίδιο.

Μετά από αυτό το "κρυφτούλι" με την αστυνομία, πηδάει το φράχτη ένας τύπος, με σώβρακο-πυτζάμα, 17 χρονών, από το διπλανό σπίτι, και λέει, να σταματήσουμε τη μουσική, διότι την άλλη μέρα δίνει Πανελλήνιες!... Γίνονται ψιλο-διαπραγματεύσεις - ψιλοκαυγάς.

Δεν σταματάει η μουσική.

Αργότερα γίνεται κι άλλος καυγάς, ακούγονται φωνές και βρισιές από το φράχτη, φαίνεται πως βγήκαν κι άλλοι μαζί με τον πιτσιρικά, ίσως η μάνα του, κάποιος αδερφός ... μαζεύονται μερικοί δικοί μας, τους μιλάνε, φωνάζουν, δεν βγαίνει άκρη.

Στο τέλος, απηυδησμένοι φαίνεται οι διπλανοί, παίρνουν ένα λάστιχο και αρχίζουν να μας καταβρέχουν. Κι επειδή ούτε τότε σταματάει η μουσική, τελικά αρχίζουν να πετάνε ... πέτρες (και κάτι μεγάλες πέτρες, μέγεθος ... χούφτας!). Μερικοί δικοί μας τις τρώνε στο κεφάλι, αίματα, η μουσική επιτέλους σταματάει, μαζευόμαστε σε μια γωνία. Κάποιοι λένε ότι είδαν και μια.. καραμπίνα (!).

Και ... αρχίζει άλλο βιολί: να φωνάξουμε εμείς, λέει, την αστυνομία και να καταγγείλουμε ότι μας πέταξαν πέτρες.

Χάος. Κάπως έτσι κλιμακώνεται η βία. Βυρητός το ήσυχο προάστιο. Ισραηλινοί - Παλαιστίνιοι οι φιλήσυχοι γείτονες.

Μαλακία βέβαια να πετάξουν κι αυτοί πέτρες, αλλά εγώ σκέφτομαι τώρα, σε τι κατάσταση πρέπει να έφτασαν, για να το κάνουν αυτό. Παρακάλεσαν, διαμαρτυρήθηκαν, απείλησαν, φώναξαν την αστυνομία και δεν τους άκουγε κανείς. Ε, στο τέλος βρέθηκαν εκτός εαυτού, να μην ξέρουν τι κάνουν.

Από την άλλη, τι γελοίο, εμείς σαρανταρήσαμε και διεκδικούμε ακόμα το ... δικαίωμα στο πάρτυ, σα 17χρονοι. Και διαμαρτύρονται οι τωρινοί 17χρονοι σε μας... Άσε που δεν αξιωθήκαμε να διεκδικήσουμε τίποτε άλλο, ποτέ, τόσο δυναμικά...

Ο 38χρονος πατήρ με 2 παιδιά κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία εντελώς μεθυσμένος ψευδίζοντας "θέλω να τους κάνω μήνυση, αγωγή, έφεση και ανακοπή" (όπως ο μεθυσμένος στην γνωστή ταινία με τη Βασιλειάδου και το Μίμη Φωτόπουλο). Και μετά έβαλε τα ... κλάματα, "μα να μου χαλάσουνε το πάρτυ ... του γιού μου??" (!!!). Η γυναίκα του προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Το αστείο είναι, ότι η φάση είχε και στοιχεία ... ταξικής πάλης. Κάποιος είπε: "Τι Πανελλήνιες ρε φίλε, σιγά. Αφού θα σε στείλει στην Αμερική ο μπαμπάκας σου".

Ναι μεν δηλαδή ο φίλος μου επέλεξε να κάνει το πάρτυ στην κυριλέ συνοικία που μεγάλωσε, στο σπίτι των γονιών του, αλλά ... φαίνεται ότι η οικογένειά του, με τα μέτρια οικονομικά της, υπέφερε ανάμεσα στους λεφτάδες. Οπότε, το να μη χαμηλώσει η δυνατή μουσική είχε χαρακτήρα ... ταξικού αγώνα, "πάρτε τα καριόληδες!"... Κατά τα λοιπά όμως, δεν έκανε το πάρτυ στο ταπεινό διαμερισματάκι που μένει τώρα. Οοοχι. Ήθελε τον κυριλέ κήπο...

Μήπως υπάρχει μια εσωτερική αντίφαση σε όλα αυτά?? Κάτι που δεν έχουμε λύσει με τον εαυτό μας?

Υ.Γ. Ξέχασα να αναφέρω, ότι σε όλη τη φάση άκουγα δεξιά κι αριστερά την παρότρυνση, "έλα εσύ που είσαι δικηγόρος, να ... καθαρίσεις!" (!!!). Στη συνείδηση του κόσμου, φαίνεται ότι ο δικηγόρος είναι κάτι ακαθόριστο: κάτι σαν ... αστυνομικός - εισαγγελέας - δικαστής - νομοθέτης - (όλα σε ένα!). Και συνάμα, και τραμπουκο-τσαμπουκάς!

Από την άλλη, τόσο με μένα όσο και με την αστυνομία, η στάση ήταν ... χαρακτηριστική της γενικότερης ωριμότητάς μας: "τώρα θα το πω στο μπαμπά μου και θα δείς!"

ΜΕΡΙΚΟΙ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ...

Μοναδικέ μου αναγνώστη, σε σχόλιο μου έγραψες ότι ... έχεις 2 χρόνια να πας διακοπές!! Κουφάθηκα!...

Μας έχει φάει η αγγλοσαξωνικο-ιαπωνική εργασιακή νοοτροπία, τα προτεσταντικά ήθη που εισήχθησαν τις τελευταίες 10ετίες στη χώρα μας από ξένους δάκτυλους που θέλουν το κακό μας!...

Οι διακοπές είναι πράμα ιερό. Όπως επίσης και το Σαββατοκύριακο, και το 8άωρο. Είναι μελετημένα, τόσο αντέχει κανείς, τόσο μπορεί να αποδώσει. Μην ακούς διάφορους που δουλεύουν, λέει, 12 και 14 ώρες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό όλη μέρα, κάθε μέρα. Μετά τις 8 ώρες κουρκουτιάνεις, κάθεσαι στο κομπιούτερ και κάνεις 10 λεπτά να γράψεις μία λέξη... Αν δουλέψεις και το Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα είσαι ένα κουρέλι που πάει στη δουλειά σέρνοντας... Αν, όμως, πας κάπου το σαββατοκύριακο, κάνεις ένα μπανάκι, πας μια εκδρομούλα στη φύση, γυρίζεις και είσαι ανανεωμένος, όλο ιδέες, πετάς σπίθες, τα ξεπετάς όλα στο μισάωρο. Πρέπει κανείς να ξανασκεφτεί την έννοια της αποδοτικής εργασίας (αντί για την διαρκή παρουσία στο γραφείο, που μπορεί να κρύβει πολλή κωλοβάρα ...).

Εχε υπόψη σου, μοναδικέ μου αναγνώστη, ότι "όταν γενώ πρωθυπουργός" θα θεσπιστούν υποχρεωτικές 3μηνες διακοπές το καλοκαίρι και απο 15 μέρες Χριστούγεννα - Πάσχα, όπως όταν είμασταν στο σχολείο!!!

Δε με βλέπω να εκλέγομαι σύντομα, ωστόσο ...

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΝΗΣΙ

2 Ιουνίου. Είναι φανερό (χαρ, χαρ!) ότι έχω τρελλή όρεξη για δουλειά ...

Θέλω δ ι α κ ο π έ ς!!!

Υπάρχει εκεί έξω, στο Αιγαίο, ένα μικρό μαγικό νησί. Δε θα σας πω πώς το λένε. "Αστυ-λέγανδρο" (όπως έλεγε κάποτε κοροϊδευτικά όλα μαζί τα κουλτουρο-ζευγαρο-λετσονήσια ένας φίλος). Μπορεί και να μην είναι καν στο Αιγαίο, μπορεί και να μην είναι καν νησί - καμμιά φορά ενώνεται, παραπλανητικά, με την ηπειρωτική χώρα...

Άλλωστε, όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο post, τα ταξίδια είναι ... οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Όπου και να πάμε, τον εαυτό μας κουβαλάμε. Έτσι, μπορεί το μαγικό "νησί" να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Αυτό που είναι μαγικό για μένα, μπορεί να είναι αδιάφορο για κάποιον άλλο. Και μπορεί αυτό που είναι μαγικό για εκείνον, να το βλέπω εγώ αλλιώς με τα δικά μου μάτια.

Δεν έχετε παρά να πάτε στο λιμάνι. Καλύτερα να είναι ηλιοβασίλεμα. Να μπείτε στο πρώτο πλοίο που θα βρείτε. Με σλήπιγκ μπαγκ, στο κατάστρωμα. Να πάρετε ένα βαπορίσιο φραπέ, κι ένα ξερομπούκι τοστ, ώσπου να σφυρίξει το βαπόρι. Ββββ... Το πλοίο θα ξεκινήσει μέσα στη χρυσή θάλασσα ... Και, αν είστε τυχεροί, την άλλη μέρα το πρωϊ, αγουροξυπνημένους, εκεί θα σας βγάλει. Στο μαγικό νησί των ονείρων σας, που δεν ξέρουμε αν είναι καν νησί ...

Εκεί, που έχει μια μικρή σμαραγδένια παραλία, με άμμο σαν πορσελάνη...

Εκεί, που δεν ξέρεις «αν το αντικρυνό βουνό είναι πέτρα ή χειρονομία»...

Εκεί, που κοιμάσαι στο ξενοδοχείο «τα αστέρια» (δηλαδή με σκηνή ή και χύμα στην αμμουδιά)...

Εκεί, που έχει ένα μικρό κουλ μπαράκι, με μουσικούλα, που μαζεύονται όοολοι ...

Εκεί, που το βράδυ έχει δίπλα στη θάλασσα φωτιές και κιθάρες ή τουμπελέκια ...

Εκεί, που κάτω από τον ήλιο, με την καυτή πέτρα και τον ουρανό, δεν σηκώνει καθόλου ψέματα... Βγαίνουν μόνο αλήθειες, όλες οι αλήθειες, γίνεσαι άλλος άνθρωπος, ή μάλλον, βρίσκεις τον αληθινό εαυτό σου...

Εκεί, που κάθεσαι όλη μέρα στη θάλασσα, και μετά από λίγο καιρό δεν ξέρεις καν τι μέρα είναι, οι ώρες κανονίζονται με τη θέση του ήλιου, οι ανάγκες μειώνονται στα πρωταρχικά, «πεινάω», «διψάω», «νυστάζω» ...

Εκεί, που μέσα σε 2 ώρες έχεις κάνει την πρώτη γνωριμία, σε 24 ώρες έχεις κάνει σεξ και σε δύο μέρες ξέρεις όλο το νησί ...

Εκεί, που έχει περίεργα vibes ...

Ήδη κατάλαβες για ποιό νησί σου μιλάω. Ετσι δεν είναι? Ο καθένας έχει το δικό του...

Και ξέρεις κάτι;

Υποπτεύομαι ότι δεν ταξιδεύουμε μόνο εμείς! Υποπτεύομαι ότι το μαγικό νησί ταξιδεύει κι αυτό στο πέλαγος!

Να δούμε πού θα το πετύχουμε να αρμενίζει και φέτος ...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

1η Ιουνίου, είμαι στο γραφείο... Και μου έρχεται στο μυαλό αυτό το υπέροχο τραγούδι που έχει φτιάξει ο φίλος μου Δημήτρης Ζερβουδάκης από ένα ποίημα του Ν. Καββαδία ("Γράμμα σε έναν ποιητή"). Θυμηθείτε και σιγομουρμουρίστε τη μελωδία:

"Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις, ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ
Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ' αυτές απλά να σε εσύσταινα σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες ..."

LET'S TALK ABOUT LOVE...

Αρκετά πολιτικολογήσαμε, σήμερα ας μιλήσουμε για ... αγάπη. Aah, l' amour... (ακούγονται βιολιά στο βάθος).

Εχω κάτι φίλους που παντρεύονται, τώρα όπου να'ναι. Δύο ζευγάρια.

Το πρώτο: η κοπέλα είναι πολύ όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, με διδακτορικό, καλλιεργημένη, παίζει βιολί... Εκείνος είναι ξανθός με γαλάζια μάτια, ωραίος, νέος, ψηλός, από καλή οικογένεια, με καλή δουλειά, με καλές σπουδές...

Το δεύτερο: εκείνος είναι φίλος μου από το σχολείο, ήταν καλός μαθητής, σπούδασε για χρόνια στο εξωτερικό, τώρα έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία, είναι και ωραίος... Εκείνη είναι αγγλίδα, πολύ όμορφη, ψηλή, ξανθιά, αδύνατη, είναι γιατρός, αλλά με ποικίλα ενδιαφέροντα, για χρόνια ήταν στους "γιατρούς χωρίς σύνορα" ...

Τώρα που σας έκανα την περιγραφή, πώς σας φαίνονται όλα αυτά; Μήπως ... κάτι δεν πάει καλά; Αλλά τι, όμως, αφού όλα είναι ... τέλεια;

Δεν ξέρω, ρε παιδιά. Δεν ξέρω τι μου φταίει. Eν τω μεταξύ, θα σου πει ο άλλος, και δικαιολογημένα, ζηλεύεις. "Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια"...

Αλλά ... δεν ξέρω. Αυτά τα δύο ζευγάρια μου φαίνονται κάπως ... κιτς. Όπως λέει ο Μίλαν Κούντερα στο μυθιστόρημά του "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", που ορίζει το κιτς ως απουσία ... σκατών.

Δηλαδή, έτσι όπως μας τα λέτε ρε παιδιά, εσείς με τον/την τέλεια σύντροφο, τον ξανθό/ξανθιά, πανέμορφο/-η, πανέξυπνο/-η, παν-μορφωμένο/-η, με την καλλιέργεια και το σπάνιο χαρακτήρα, τελικά ... κλάνει ποτέ αυτός ο άνθρωπος; Ρεύεται; Ή μήπως όταν χέζει ... βγαίνει σταφύλι γλυκό (του κουταλιού);

Δεν ξέρω ... Κάτι δεν πάει καλά ...

Υ.Γ. Διευκρίνιση: Δεν έγραψα αυτά που έγραψα από κακία για τους συγκεκριμένους φίλους μου, ζήλεια, μοχθηρία ή ό,τιδήποτε άλλο! Μακριά από μένα αυτά, και τους αγαπώ και ελπίζω να είναι ευτυχισμένοι! Τους πήρα ως παράδειγμα γενικότερο: συχνά ακούμε διάφορα "με τον τάδε, είμαστε τέλεια, όλα είναι τέλεια" και αυτό είναι ... που δε με πείθει. Οι σχέσεις έχουν προβλήματα, και όταν ακούς όλο τελειότητες, αισθάνεσαι ότι κάπου υπάρχει ένα ψέμα. Σε άλλες στιγμές φαντάζομαι ότι και οι τελειομανείς θα παραδέχονται ότι όλο και κάποιο πρόβλημα υπάρχει... Αλλά και η μανία με το τέλειο είναι λάθος, για μένα. Δεν χρειάζεται η τελειότητα για να είσαι ευτυχισμένος. Άνθρωποι είμαστε, εξ ορισμού ατελείς ...

ΟΤΑΝ ΓΕΝΩ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Θυμάστε εκείνον τον τύπο, που όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο, οι πάντες της κυβέρνησης της χούντας είχαν εξαφανιστεί, και έπαιρναν τηλέφωνο οι αμερικάνοι και δεν έβρισκαν κανέναν, και τελικά απάντησε στο τηλέφωνο εκείνος και είπε "ε, ναι, εγώ εκπροσωπώ την ελληνική κυβέρνηση;". Νομίζω ήταν ναύαρχος και τον έλεγαν Αραπάκη.

Δεν ξέρω αν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα, εγώ άλλωστε ήμουν πολύ μικρή τότε. Αλλά έτσι διατυπωμένη η ιστορία (αν είναι αλήθεια) δείχνει κάτι: ότι έτσι όπως είναι η χώρα μας, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε στη θέση του ναύαρχου Αραπάκη. Μπορεί να χρειαστεί να ... αναλάβει οποιοσδήποτε από εμάς την ευθύνη! Μπορεί να χρειαστεί να κυβερνήσουμε, να γίνουμε πρωθυπουργοί (αυτοί που γίνονται πρωθυπουργοί είναι άραγε καλύτεροι??). Να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι δα και κανένα ... σπουδαίο πράγμα. Κάτι σαν το διαχειριστή της πολυκατοικίας είναι. Αχαρο, αλλά αναγκαίο. Κάποιος πρέπει να μαζέψει τα κοινόχρηστα, να πληρώσει το πετρέλαιο ...

Το πρόβλημα είναι άλλο: Αν γίνω λ.χ. εγώ πρωθυπουργός, πρέπει να έχω υπουργούς. Ποιούς θα βάλω υπουργούς? Αντί να γκρινιάζουμε για το τι κάνουν οι κυβερνώντες, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε, να σχηματίζουμε σιγά σιγά το υπουργικό μας συμβούλιο ο καθένας... Εγώ θα κάνω υπουργούς τους φίλους μου φυσικά, όπως κάνουν όλοι. Αλλά έχω καλούς φίλους, σπουδαγμένους, αξιόλογα παιδιά, όχι τίποτα γελοίους λιγούρηδες, να παίρνουν μίζες, να ξεφτιλιστούμε ... Κι έχω σχεδόν απ' όλα, όλες τις "ειδικότητες", υπουργό Δικαιοσύνης (Παύλος), Βιομηχανίας (Ιάσων), Πολιτισμού (Γιάννης), Παιδείας (Μαρία)...

Εκεί που κολλάω λίγο είναι στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Βέβαια, επειδή είμαι ειρηνίστρια, μπορεί να καταργήσω το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και να δώσω όλο τον προϋπολογισμό του στην παιδεία. Οπότε λύνεται και το πρόβλημα, ποιόν να βάλω υπουργό ...

ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω
πού να
τ' ακουμπήσω"
(Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα)

Συχνά έχω της αίσθηση ότι εγώ η ίδια, αλλά και όλοι μας στην Ελλάδα, ζούμε σε μια σχιζοφρένεια. Ηθελημένα αγνοούμε την πραγματικότητα γύρω μας, τα άσχημα κτίρια, την ανοργανωσιά, την προχειρότητα, την ασχήμια, τα σκουπίδια, και βλέπουμε επιλεκτικά, ένα ωραίο νεοκλασσικό εδώ, μια κληματαριά εκεί, ένα ωραίο τοπίο, ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία... Κι ακόμα περισσότερο, ανατρέχουμε στο ένδοξο παρελθόν για να βρούμε παρηγοριά. Μπορεί σήμερα η Αθήνα να είναι μια θλιβερή τσιμεντούπολη, αλλά εμείς βλέπουμε την Αθήνα του 5ου αιώνα προ Χριστού, με τον Περικλή, την Ακρόπολη, τον Ικτίνο, τον Καλλικράτη ... Μπορεί η Ελλάδα να είναι σήμερα μια μικρή βαλκανική χώρα, με προβληματική οικονομία, ουραγός των "μεγάλων" της γής, αλλά εμείς έχουμε το Μεγαλέξανδρο και τη βυζαντινή αυτοκρατορία ... Είναι κάτι σαν συλλογική εθνική μας νεύρωση αυτή η αδυναμία μας να δούμε την σημερινή πραγματικότητα στο σύνολό της, η φυγή μας στο λαμπρό παρελθόν ... και δεν ξέρω αν μας κάνει και καλό, γιατί όσο βρίσκουμε αυτή την παρηγοριά, δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να πάμε μπροστά ... σαν τα παιδιά διάσημων γονέων που δεν καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους και μένουν μια ζωή "ο γιός του τάδε", "η κόρη του δείνα"... Πιανόμαστε από κάτι μικρούς εθνικούς "θριάμβους", μια νίκη στο ποδόσφαιρο, μια νίκη στη Eurovision, μετά όταν αποτυγχάνουμε πέφτουμε στα τάρταρα... Γκρινιάζουμε για τα κακά μας σα να μην μπορούμε να τα δεχτούμε, συγκρινόμαστε με χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, η Γαλλία, πολύ μεγαλύτερες, πολύ πλουσιότερες, με ιστορία και παράδοση και δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι σήμερα υπερτερούν σε σύγκριση με εμάς, μας φαίνεται παράλογο, ανήκουστο...