ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Υπάρχει ένας τύπος που υποτίθεται ότι είχαμε, κάμποσα χρόνια πριν, grande amour, που λένε.

Grande amour? Όπως το πάρει κανείς, γιατί είχαμε και μεγάλη κόντρα μεταξύ μας. Πώς συνδυάζονται αυτά? Περίεργο μου φαίνεται τώρα.
Βασικά, να ποιό ήταν το πρόβλημά μου:

Είχα την αίσθηση, ότι ενώ εγώ είμαι ... μοντέρνα, προχωρημένη, ταξιδιάρα, διανοούμενη, με πολλά ενδιαφέροντα, όχι ξενέρωτη ή συμβιβασμένη ή μικροαστή, ο τύπος αυτός δεν μου το αναγνώρισε ποτέ.
Ήτανε μωρέ η εποχή που τελειώναμε το Πανεπιστήμιο, που ψαχνόμασταν τι θα κάνουμε μετά... Εγώ άρχισα να δουλεύω, ενώ εκείνος διάλεξε να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό, σε άλλο κλάδο (ιστορία), από αυτό που σπουδάζαμε μέχρι τότε (νομικά).

Έτσι, ενώ εγώ έπρεπε να φορέσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου) ταγιέρ και να ξυπνάω νωρίς να πηγαίνω στο γραφείο, πράματα πρωτόγνωρα για την μέχρι τότε φοιτητική ζωή μας, αυτός (όποτε ήταν στην Ελλάδα) ξύπναγε αργά, έβγαινε τα βράδια (που εγώ είχα αρχίσει να κοιμάμαι νωρίς), και κατά τα λοιπά ταξίδευε εδώ κι εκεί στην Ευρώπη, σα φοιτητής που εξακολουθούσε να είναι...
Αυτό το πράμα το θεώρησα μεγάλη πουστιά!

Κατά κάποιο τρόπο ήταν ... ταξικό, γιατί η οικογένειά του ήταν κάπως πιό καλοβαλμένη από τη δική μου, και οι δικοί του υποστήριζαν τη συνέχιση των σπουδών του, ενώ εγώ έπρεπε να δουλέψω. Αν επέμενα δηλαδή, οι δικοί μου θα με έστελναν κι εμένα στα Λονδίνα να σπουδάσω, από το υστέρημά τους. Αλλά για κάποιο λόγο, επειδή δεν τους περίσσευαν τα λεφτά, δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Ήθελα να «μπω στην παραγωγή», να δουλέψω, δεν αισθανόμουν άνετα να σπουδάζω εσαεί με τα λεφτά των άλλων. Κι ενώ η δουλειά μου μου επέβαλε κάποιους περιορισμούς, δεν εισέπραττα από το φίλο μου κατανόηση για αυτό. Αντίθετα, εισέπραττα κάποιου είδους περιφρόνηση, του στυλ «άντε, συμβιβάστηκες με το κατεστημένο». Ενώ εκείνος παρέμενε τάχα «ελεύθερος και ωραίος» από ωράρια, dress code, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, κούραση, ρουτίνα ...
Τελικά, άρχισα κι εγώ να τον προσβάλω. Όσο εκείνος υπαινισσόταν ότι εγώ είμαι "συμβιβασμένη", τόσο εγώ απαντούσα με υπαινιγμούς ότι είναι ένας "κηφήνας", που κάνει τη μεγάλη ζωή με τα "λεφτά του μπαμπά". Κι εκείνος δεν είχε λοιπόν κατανόηση από εμένα για αυτό που επέλεξε να κάνει.

Άρχισε τότε να κάνει παρέα με κάτι ηθοποιές που ήταν στο ίδιο μήκος κύματος, που ακολουθούσαν τάχα «το όνειρο της ζωής τους» (πάντα με τα λεφτά του μπαμπά), και μπορούσαν «να τον καταλάβουν» ...

Αυτό το «τακίμιασμα» με τους άλλους ... κηφήνες, που όλοι μαζί συνασπίζονταν και με κοίταζαν με δήθεν οίκτο «η καημένη ... πρέπει να ξυπνήσει νωρίς», δε μπόρεσα να το χωνέψω ποτέ. Γιατί υπήρχε και το σκεπτικό ότι αυτοί ήταν τάχα οι άνθρωποι της τέχνης, του πνεύματος, που δεν χωράνε σε ωράρια και δουλειές, που ζούνε ελεύθερα και μποέμικα... Ενώ εμείς, οι «άλλοι», είμαστε, λέει, οι «συμβιβασμένοι», οι στεγνοί, που δεν καταλαβαίνουμε από τέχνη και διανόηση, οπότε ... μας αξίζει το πρωϊνό ξύπνημα, το γκρι κουστουμάκι, η τρεχάλα μες το καυσαέριο στην πλατεία Κάνιγγος....
Τέτοια χοντροπροσβόλα ... εμείς ρε δεν είμαστε «της τέχνης» και «του πνεύματος»; Εμείς, με τα τόσα διαβάσματά μας, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, με το θέατρο που έχουμε δει, με το σινεμά, με τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντά μας (που μας τα πνίγει η ρουτίνα κι εμείς επιμένουμε να τα καλλιεργούμε με πείσμα τις λιγοστές ώρες που μας αφήνει ελεύθερες η κωλοδουλειά); Εμείς, που «υψώσαμε το κολλάρο του λογιστή στο λαιμό ενός ποιητή» - όπως λέει ο Φερνάντο Πεσσόα - με καθημερινό όμως πόνο ψυχής για αυτά που απαρνιόμαστε; Εμείς, που είχαμε ενδιαφέροντα κι ανησυχίες που αυτοί δεν είχαν ποτέ, που τους έλεγες «Ντοστογιέφσκι» και νομίζανε ότι είναι μάρκα σοκολάτας... Κι εκείνοι πάλι, τι ήταν; Άνθρωποι που δεν είχαν να επιδείξουν κανένα ταλέντο, καμμία ιδιαίτερη επίδοση σε τίποτα, εκτός από την χαρακτηριστική τους τεμπελιά και την ... αδιάντροπη τράκα. Έτσι μετριέται ρε γαμώτο η «καλλιτεχνικότης» ή η «διανόηση»; Από το πόσο αργά ξυπνάς κάθε πρωϊ και πόσα χρωστάς σε φίλους και γνωστούς, που τους μαδάς ανελέητα, καθώς είσαι μονίμως άφραγκος; Γιατί η αφραγκία να θεωρείται τεκμήριο καλλιτεχνικότητας και ... ελεύθερης σκέψης;

Για μερικούς μάλιστα το ανωτέρω "πακέτο" συνοδευόταν και από μια πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε μόρφωσης, καθώς ήδη από το σχολείο απαξιούσαν να μελετήσουν ο,τιδήποτε σοβαρά, ακόμα κι αυτά που αφορούσαν την ίδια την τέχνη, με την οποία υποτίθεται ότι ήθελαν να ασχοληθούν ... Γιατί το να είσαι τενεκές δεν λεγόταν με το όνομά του αλλά είχε αναγορευθεί σε κάτι άλλο, σε «εγώ είμαι πλασμένος για άλλα»;

Τελικά «αυτοί που παριστάνουν τους έξυπνους εκνευρίζουν εμάς, τους πραγματικά έξυπνους»...
Νιααααα.... τα θυμήθηκα και εκνευρίστηκα...