Θέλω να σας γράψω τον πόνο μου.
Πήγαμε σύντομες διακοπές σε πολύ μικρό νησί των Κυκλάδων τον Ιούνιο οικογενειακώς, με το μωράκι μας που είναι 2,5 μηνών. Από τα λίγα νησάκια, που είχαν μείνει άθικτα (προ 10ετίας βέβαια) από την αλόγιστη δόμηση, τα μπητς μπαρ κλπ., που οι παραλίες του ήταν σμαραγδένιες και ανέβαινες σε κατσάβραχα και χωματόδρομους για να πας ως εκεί...
Είπαμε "θα έχει ησυχία", γιατί έτσι το θυμόμασταν από παλιά...
Αμ δε. Γινόταν της κακομοίρας, ίσως λόγω καύσωνα... Στο μικρό νησάκι, που μπορείς να το γυρίσεις όλο με τα πόδια και που παλιά ήτανε τόπος παραθερισμού για σκηνίτες με σακκίδιο, είχαν επιδράμει οι ΑΘΗΝΑΙΟΙ. Με αμέτρητες τζιπούρες! Πρώτη φορά είδα τόσα τζιπ μαζεμένα σε τόσο μικρό τόπο. Να, πού τα κυκλοφορούν τα τζιπ τους, που τα έβλεπα τόσο καιρό ανεβασμένα άγαρμπα στα πεζοδρόμια στην Αθήνα κι έλεγα "μα τι διάολο, τόσο εκδρομικοί τύποι, που θέλουν τζιπ για να οργώσουν τα βουνά κάθε σαββατοκύριακο;". Για να πάνε στο νησάκι και να μην περπατήσουν 50 μέτρα έως την παραλία τα έχουνε!!!
Και βέβαια, το Σάββατο το βράδυ γινόταν ένας γάμος και μια βάφτιση (θα σκέφτηκαν "τι γραφικό, τι ρομαντικό, να παντρευτούμε/να βαφτίσουμε το μπέμπη στο απομακρυσμένο νησί!"). Ωραία μέχρι εδώ. (Φυσικά, οι καλεσμένοι μας θα πάρουνε ο καθένας ... το τζιπ τους και θα έρθουν!). Κατά τα λοιπά, έπρεπε να βρούν τα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΗΧΕΙΑ των Κυκλάδων και τον ισχυρότερο ενισχυτή, και να τα βάλουν να βαράνε στη διαπασών έως τις έξι το πρωί... Στην αρχή βιολιά νησιώτικα (για το ξεκάρφωμα!), μετά όμως "ξένα", με ντι-τζεη, για να καταλήξουν στην (απαραίτητη!) Πέγκυ Ζήνα... (εδώ ας κάνω μια σημείωση: δεν είμαι καθόλου κατά του γλεντιού, κι έχω γλεντήσει στη ζωή μου, με παρέες, με ξενύχτια, με ό,τι θές. Αλλά υπάρχει ο χρόνος και ο τόπος για κάθετί. Γιατί να διαλύσω έναν μαγευτικό ήσυχο τόπο με τις αθηναϊκές συνήθειες και τα γούστα μου;) Το μικρό νησάκι θα τους είχε προφανώς γοητεύσει αρχικά (όπως κι εμάς) για την ησυχία του, που δεν είχε αυτοκίνητα, για τις έρημες παραλίες του που πήγαινες με τα πόδια... Αλλά τι σημασία έχουν τώρα αυτά; Άλλωστε, η έρημη παραλία δεν είναι πιά έρημη, αφού ΑΓΟΡΑΣΑΝΕ και ΧΤΙΣΑΝΕ πάνω της τη σπιταρόνα τους, να έχουν τέλοσπάντων τις ανέσεις τους οι άνθρωποι, τι, θα τρέχουν τώρα με τις σκηνές ...
Αυτά. Τι να πεις. Ωραίο πράμα ο τουρισμός ...
Πήγαμε σύντομες διακοπές σε πολύ μικρό νησί των Κυκλάδων τον Ιούνιο οικογενειακώς, με το μωράκι μας που είναι 2,5 μηνών. Από τα λίγα νησάκια, που είχαν μείνει άθικτα (προ 10ετίας βέβαια) από την αλόγιστη δόμηση, τα μπητς μπαρ κλπ., που οι παραλίες του ήταν σμαραγδένιες και ανέβαινες σε κατσάβραχα και χωματόδρομους για να πας ως εκεί...
Είπαμε "θα έχει ησυχία", γιατί έτσι το θυμόμασταν από παλιά...
Αμ δε. Γινόταν της κακομοίρας, ίσως λόγω καύσωνα... Στο μικρό νησάκι, που μπορείς να το γυρίσεις όλο με τα πόδια και που παλιά ήτανε τόπος παραθερισμού για σκηνίτες με σακκίδιο, είχαν επιδράμει οι ΑΘΗΝΑΙΟΙ. Με αμέτρητες τζιπούρες! Πρώτη φορά είδα τόσα τζιπ μαζεμένα σε τόσο μικρό τόπο. Να, πού τα κυκλοφορούν τα τζιπ τους, που τα έβλεπα τόσο καιρό ανεβασμένα άγαρμπα στα πεζοδρόμια στην Αθήνα κι έλεγα "μα τι διάολο, τόσο εκδρομικοί τύποι, που θέλουν τζιπ για να οργώσουν τα βουνά κάθε σαββατοκύριακο;". Για να πάνε στο νησάκι και να μην περπατήσουν 50 μέτρα έως την παραλία τα έχουνε!!!
Και βέβαια, το Σάββατο το βράδυ γινόταν ένας γάμος και μια βάφτιση (θα σκέφτηκαν "τι γραφικό, τι ρομαντικό, να παντρευτούμε/να βαφτίσουμε το μπέμπη στο απομακρυσμένο νησί!"). Ωραία μέχρι εδώ. (Φυσικά, οι καλεσμένοι μας θα πάρουνε ο καθένας ... το τζιπ τους και θα έρθουν!). Κατά τα λοιπά, έπρεπε να βρούν τα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΗΧΕΙΑ των Κυκλάδων και τον ισχυρότερο ενισχυτή, και να τα βάλουν να βαράνε στη διαπασών έως τις έξι το πρωί... Στην αρχή βιολιά νησιώτικα (για το ξεκάρφωμα!), μετά όμως "ξένα", με ντι-τζεη, για να καταλήξουν στην (απαραίτητη!) Πέγκυ Ζήνα... (εδώ ας κάνω μια σημείωση: δεν είμαι καθόλου κατά του γλεντιού, κι έχω γλεντήσει στη ζωή μου, με παρέες, με ξενύχτια, με ό,τι θές. Αλλά υπάρχει ο χρόνος και ο τόπος για κάθετί. Γιατί να διαλύσω έναν μαγευτικό ήσυχο τόπο με τις αθηναϊκές συνήθειες και τα γούστα μου;) Το μικρό νησάκι θα τους είχε προφανώς γοητεύσει αρχικά (όπως κι εμάς) για την ησυχία του, που δεν είχε αυτοκίνητα, για τις έρημες παραλίες του που πήγαινες με τα πόδια... Αλλά τι σημασία έχουν τώρα αυτά; Άλλωστε, η έρημη παραλία δεν είναι πιά έρημη, αφού ΑΓΟΡΑΣΑΝΕ και ΧΤΙΣΑΝΕ πάνω της τη σπιταρόνα τους, να έχουν τέλοσπάντων τις ανέσεις τους οι άνθρωποι, τι, θα τρέχουν τώρα με τις σκηνές ...
Αυτά. Τι να πεις. Ωραίο πράμα ο τουρισμός ...
