Για την εγκυμοσύνη...

1ον.

Όλοι μου 'χανε πει κάτι μεγαλοστομίες "φοβερή εμπειρία", "αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις", "η ολοκλήρωση της γυναίκας" και διάφορα γούτσου-γούτσου για το μωράκι... Κιτσαρίες, θεωρητικολογίες!... Κανείς όμως δεν είχε αναφέρει κάτι ... λεπτομέρειες μεν (μπροστά στο ... θαύμα της γέννησης!), αλλά ... σημαντικότατες, καυτές, θα έλεγα, λεπτομέρειες: όπως λ.χ. ότι παθαίνεις τρελλή δυσκοιλιότητα, που μοιάζει να μην καταπολεμιέται με τίποτα και φτάνει σε extreme καταστάσεις με αίμα και πόνο (συγγνώμη για τις αηδιαστικές περιγραφές, αλλά κάποιος πρέπει να πει επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους!). Και όταν πιά είσαι μέσα στο παιχνίδι και αναφέρεις τα ... παθήματά σου, τότε σου λένε όλες, "α, ναι, είναι πολύ συνηθισμένο, είχα κι εγώ"... Και τότε γιατί δεν μου το λέγατε, ρε φίλε; Να ξέρω κι εγώ πού βαδίζω;; Και με είχατε πήξει στα ειδυλλιακά, χνουδωτά παιχνιδάκια και δαντέλες τσίου - τσίου;

2ον.

Είμαι λίγο σε περίεργη φάση. Παθαίνω κάτι ξαφνικές υπνηλίες, κουράζομαι εύκολα, έχω υπερευαισθησία στις οσμές... Άντε τώρα να τα εξηγήσεις αυτά στους τρίτους. Γιατί υπάρχουν οι εργένηδες φίλοι (και φίλες) που παίρνουν ζωηροί - ζωηροί τηλέφωνο, πάνω στην απογευματινή μουργέλα, και μου κάνουν προτάσεις τύπου "πάμε σε λάτιν πάρτυ;" και κάτι τέτοια... Οι καημένοι, έχουν καλή πρόθεση, να'ναι καλά που με σκέφτονται και με περιλαμβάνουν στα σχέδιά τους... Αλλά πού να καταλάβουν τώρα πόσο εκτός θέματος είναι... Εμένα μου είναι αδύνατο να σταθώ ώρες όρθια, ζαλίζομαι, κουράζομαι, και μου είναι αδύνατο να είμαι σε χώρο που καπνίζουν, πράγμα που καθιστά απαγορευτικό το να πάω σε μπαρ ή πάρτυ... Και δε μου λείπει κιόλας. Κατά κάποιο τρόπο σα να έχουν αλλάξει τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες μου. Παλιά το παν ήταν οι έξοδοι και οι διασκεδάσεις με τους φίλους, το σινεμά, τα μπαρ... Τι άλλο να κάνεις; Τώρα αυτά όλα μου είναι τελείως αδιάφορα. Τα σκέφτομαι σαν ... σκέτη κούραση! Προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω με τη μαμά μου να φτιαξουμε το στρίφωμα της κουρτίνας ή να δω ντοκυμαντέρ για τα μωρά και την ανάπτυξή τους...

3ον.

Με τους εργένηδες φίλους, για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, σα να μην "κολλάμε" πια. Αυτοί θέλουν να βγούν, να σταθούν όρθιοι (!) σε θορυβώδη μπαρ, να καπνίσουν, να πιούν (πράγματα απαγορευμένα και από ... αδιάφορα έως κουραστικά για μένα). Από την άλλη, έχεις τους παντρεμένους. Αυτοί όμως είναι παντρεμένοι καιρό, τα παιδιά τους είναι ήδη 4-6 ετών, είναι πολύ ... προχωρημένοι για μένα. Και είναι και βαρετοί, μικροαστοί κάπως, έχουν ήδη κοιλίτσες, φαλάκρες... (παρένθεση: εκτός από τους ειλικρινείς παντρεμένους - μικροαστούς "είμαι και το χαίρομαι", υπάρχει και η άλλη, χειρότερη κατηγορία: οι "είμαι παντρεμένος/βολεμένος/μικροαστός/μεσήλικας του κερατά, αλλά το παίζω νέος, άνετος, μποέμ, γλετζές, δήθεν βγαίνω, δήθεν χορεύω ...". Χάλια δηλαδή!). Εδώ δεν τους έκανα παρέα ελεύθερη για αυτούς ακριβώς τους λόγους! Και τώρα το παίζουν και ειδήμονες, "να κάνεις αυτό", "να κάνεις εκείνο", και όλα πιά τα ξέρουνε τα περί εγκυμοσύνης, και όλα πια τα έχουν περάσει... Άσε με ρε φίλε να ζήσω τη φάση μου, κάθε πράμα στην ώρα του, μην προτρέχεις ... Αααχ... Με κανέναν δεν ταιριάζω σ' αυτή τη φάση... το καλύτερο θα ήταν να βρω μια φίλη που να είναι κι αυτή έγκυος ακριβώς τώρα. Μόνο αυτή θα μπορούσε να με καταλάβει!! (ψιτ, εσύ που διαβάζεις αυτό το ποστ, αν είσαι έγκυος 3-4 μηνών, στείλε μήνυμα να τα πούμε!!!)

ΕΝ ΟΨΕΙ ΕΚΛΟΓΩΝ ...

Πριν από μερικά χρόνια, είχα πάει δικαστική αντιπρόσωπος στις δημοτικές εκλογές σε ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας.

Όπως συνήθως συμβαίνει στις δημοτικές εκλογές, την πρώτη Κυριακή δεν βγήκε ούτε δήμαρχος, ούτε νομάρχης. Οπότε την επόμενη εβδομάδα έπρεπε να γίνουν ξανά - μανά, επαναληπτικές εκλογές, με μόνο δύο υποψηφίους: έναν του ΠΑΣΟΚ και έναν της Ν.Δ.

Στις επαναληπτικές εκλογές, ήρθε κάποια στιγμή να ψηφίσει ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος, τρεμάμενος, λίγο κουφός, με τη μαγκούρα του. Αφού ψήφισε για δήμαρχο, πήγε κούτσα - κούτσα να φύγει, χωρίς να ψηφίσει για νομάρχη (υπήρχαν δύο χωριστές κάλπες).

Τον φωνάξαμε πίσω εμείς της εφορευτικής επιτροπής: "Παππού, πρέπει να ψηφίσεις και για νομάρχη!" Ο παππούς δεν πολυκαταλάβαινε τι του λέμε, έγινε σούσουρο. Τελικά καταλάβαμε ότι δεν του είχε πει κανείς ότι ήταν διπλές οι εκλογές και την δεύτερη Κυριακή (οι νομαρχιακές εκλογές δεν είχαν τόσο ενδιαφέρον για την τοπική κοινωνία, σε αντίθεση με τις δημαρχιακές, που τους "έκαιγαν" περισσότερο).

Ο παππούς αντιδρούσε, φώναζε, δεν ήθελε να ψηφίσει για νομάρχη, αλλά του εξηγήσαμε ότι δεν γίνεται αυτό, όσοι ψήφιζαν στη μία κάλπη, έπρεπε να ρίξουν ψήφο και στην άλλη, για λόγους τάξεως της εκλογικής διαδικασίας.

Με τα πολλά, μας λέει "είμαι αγράμματος!". Δεν μπορούσε να διαβάσει για να διαλέξει ψηφοδέλτιο (το ψηφοδέλτιο του δημάρχου του το είχαν βάλει οι καλοθελητές, διπλωμένο, στην τσέπη).

Το κουβεντιάσαμε μεταξύ μας, και αποφασίσαμε να πάει μαζί του στο παραβάν ένα μέλος της εφορευτικής επιτροπής, να του τα διαβάζει. Πήγε ένας νεαρός.

Μόλις μπήκαν στο παραβάν, εμείς οι υπόλοιποι απ' έξω ακούσαμε την εξής στιχομυθία (τώρα σκεφτείτε ότι όσοι ήταν μέσα στο εκλογικό τμήμα ήταν συγχωριανοί του παππού, οπότε τον πείραζαν, πειράζονταν μεταξύ τους, γελούσαν με όλα αυτά, γινόταν η σχετική πλάκα):

"Τι είν΄τούτο;" ρώτησε ο παππούς (με τη χαρακτηριστική του τοπική προφορά).

"Τούτο είναι το ψηφοδέλτιο του Τάδε", απάντησε ο νεαρός (και είπε το όνομα του υποψηφίου της Ν.Δ.)

"Αχά. Κι 'τούτο;" ξαναρώτησε ο παππούς, δείχνοντας το δεύτερο ψηφοδέλτιο.

"Τούτο είναι του Δείνα", είπε ο νεαρός (και είπε το όνομα του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ)

"Κι 'τούτο;" ρώτησε ο παππούς, δείχνοντας το τρίτο και τελευταίο ψηφοδέλτιο, το λευκό. "Τι είν' τούτο; "Στου διάουλου κι οι δυό;" Αυτό θέλω να μ' βάνεις!..."

Νομίζω ότι αυτός ήταν ο καλύτερος ορισμός του "λευκού" που έχω ακούσει ποτέ...

 

Βρωμερά πούρα!!!

Επανήλθα, μοναδικέ μου αναγνώστη!

Καταρχήν, είμαι έγκυος. Περί αυτού σε προσεχές ποστ (φοβερή εμπειρία, αλλά και κάτι πολύ απλό και φυσικό, μην περιμένεις τίποτα εξαντρίκ).

Αλλά σήμερα θέλω να πω τον πόνο μου για κάτι άλλο. Ίσως βέβαια λόγω εγκυμοσύνης να είμαι τώρα πιό ευαίσθητη στις μυρωδιές. Αλλά, ρε γαμώτο μου, τι μάστιγα είναι αυτή με τα πούρα!!!!

Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή.

Κάποτε ο κόσμος κάπνιζε. Τσιγάρα. Άσσος φίλτρο, π.χ. Άντε κανά Μάλμπορο.

Κι αυτό ενοχλητικό είναι. Και με τα τσιγάρα ντουμανιάζει ο τόπος και βρωμάει τσιγαρίλα. Ειδικά στους χώρους δουλειάς είναι ανυπόφορο, και ξέρετε πώς είναι τα κτίριά μας στο κέντρο της Αθήνας όπου βρίσκονται συνήθως τα γραφεία, στενάχωρα, μικρά, ανήλιαγα, με κακό εξαερισμό...

Αλλά τώρα, έχουμε και το λάιφ-στάιλ.

Ο κάθε καράβλαχος, ακόμα δεν ήρθε απ' το χωριό του, ακόμα δεν πέταξε το ταγάρι και τη γκλίτσα, ακόμα δεν ξεμύρισε από την προβατίλα, έχει διαβάσει όμως τα περιοδικά του Κωστόπουλου και ... σπεύδει να κοτσάρει ένα πούρο στο στόμα, χοντρό χοντρό, κουβανέζικο, σαν τον αλήστου μνήμης μεγαλοπαράγοντα Ψωμιάδη με τη μουστάκα. Το πατροπαράδοτο τσιγαράκι του φαίνεται πιά μπανάλ. Ενώ το χοντρόπουρο είναι στάτους, πάει. Άπαξ και το φουμάρισες έγινες, να πούμε, μεγαλοδικηγόρος, μεγαλοεπιχειρηματίας ... Κάτι "μεγαλό-" τελοσπάντων.

Το κακό είναι ότι γίνανε πολλοί. Σε κάθε μικρογραφειάκι, ανήλιαγο κι ανάερο, είναι κι από ένας κουτσοδικηγοράκος, κακομούτσουνος και κακορίζικος, με φτηνό κουστούμι και ακριβό πούρο. Λεφτά δεν έχει (τα 'φαγε στα πούρα). Πελάτες δεν έχει. Κι όσο δεν έχει, τόσο φουμάρει μανιωδώς το πούρο του, να πάνε κάτω τα φαρμάκια... Κι από πάνω, από κάτω, από δίπλα, στα άλλα γραφειάκια - bunker, καθόμαστε εμείς, οι ταλαίπωροι, και υφιστάμεθα το ντουμάνι και την πουρίλα...