Γέννησα στις 29.3.2007, και έκανα ένα υγιέστατο κοριτσάκι (φτου, φτου!) 4 κιλά και κάτι (όχι χοντρούλα, μάλλον ... ψηλή!).
Και τώρα που καταλάγιασε το πράγμα, και η τρεχάλα των πρώτων ημερών (γιατί ΜΕΤΑ αρχίζει η τρεχάλα, σαν το Βέγγο, να θηλάσεις, να αλλάξεις πάνες, και όταν είσαι και πρωτάρα και άσχετη σαν εμένα, όλα είναι πιό δύσκολα και όλα σε αγχώνουν!), ορισμένες παρατηρήσεις για τον τοκετό:
... Εμπειρία.
Ένιωσα επιτέλους τι είναι αυτοί οι περίφημοι "πόνοι της γέννας". Και έκανα φυσιολογικό τοκετό, χωρίς καισαρικές και ΧΩΡΙΣ επισκληρίδιο (που έχει γίνει από ό,τι κατάλαβα, πλέον, ψωμοτύρι).
Ε, εμπειρία.
Φυσικά, οι πόνοι είναι έντονοι. Από τους πιό έντονους που έχει δοκιμάσει κανείς. Αλλά πιό πολύ αισθάνθηκα κουρασμένη από τις πολλές ώρες πόνου (άρχισαν στις 11 το βράδυ και γέννησα 6.40' το πρωϊ), παρά ήταν φρικτός καθεαυτός ο πόνος.
Θέλω να πω, δεν είναι τόσο τρομεροί δα οι πόνοι αυτοί, που όλοι τους παρουσιάζουν σαν κάτι ανυπόφορο. Ο άνθρωπος, η γυναίκα, το σώμα μας, είναι φτιαγμένο για να τους αντέχει. Άσε που δεν είναι όπως νομίζουμε, ή τουλάχιστον δεν ήταν όπως νόμιζα εγώ: δεν πρόκειται για πόνους κάτω, στα γεννητικά όργανα. Όοοχι! Οι πόνοι είναι ψηλά, στην κοιλιά, σαν να έχεις ΠΟΛΥ δυνατούς πόνους περιόδου, ή σαν έντονο "κόψιμο" - χωρίς τη σχετική διάρροια (αυτό το γράφω για να καταλαβαίνουν και οι άντρες τι λέμε).
Και τελικά, πιό δύσκολο ήταν το ανέβασμα στον Όλυμπο (αυτό το γράφω για να σας πετάξω, δήθεν φυσικά, σα να μη συμβαίνει τίποτα, ότι "έχω ανεβεί και στον Όλυμπο!"). Αλλά πραγματικά, το ανέβασμα στον Όλυμπο, που το έκανα όντας ακόμη πρωτάρα περί τα ορειβατικά, χωρίς καμμία σχεδόν προηγούμενη εμπειρία, με αθλητικά παπούτσια (!), χωρίς να ξέρω τι με περιμένει, επειδή με πήραν μαζί με το "έτσι θέλω" κάτι παλαβοί φίλοι, ήταν οριακή εμπειρία. Εκεί ξεπέρασα κάθε όριο αντοχής αλλά και κάθε φόβο μου. Κρεμασμένη με τις ώρες στα κατσάβραχα, στο πουθενά... Και τελικά τα κατάφερα να ανέβω στην κορυφή και - κυρίως - να κατέβω, γιατί πιό δύσκολο είναι το κατέβασμα, όπου βλέπεις κάτω το χάος και είσαι κρεμασμένος στο βράχο σαν τον Τομ Κρουζ στο "Μίσιον Ιμπόσιμπλ" και κλαις και λες στους άλλους "αφήστε με εδώ, να πεθάνω!" ή "ψωνάξτε το ΕΚΑΒ να με σώσει!"... Αρκεί να πω ότι ήμουν μια εβδομάδα μετά "πιασμένη" ολόκληρη...
Τέλοσπάντων, η εμπειρία αυτή με βοήθησε στον τοκετό όπως και σε άλλες δύσκολες στιγμές της ζωής μου: είπα "εδώ κατάφερες αυτό - που ΔΕΝ είσαι φτιαγμένη για να σκαρφαλώνεις κατσάβραχα - και δεν θα καταφέρεις να γεννήσεις, που είσαι φτιαγμένη γι' αυτό και που το κάνουν ανά πάσα στιγμή και το έχουν κάνει εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες;"
Και πράγματι. Ο Όλυμπος ήταν πιο δύσκολος. Συνιστώ σε όλους να ανεβούν σε αυτό το πανέμορφο (γιατί είναι πανέμορφο, όλο εναλλαγές τοπίου και χλωρίδας!) βουνό, ή και σε άλλα βουνά. Σε βοηθάει γενικότερα στη ζωή σου, εκεί που δεν το περιμένεις ...
Επίσης θέλω να σας πω για το θηλασμό. Ποιό ένστικτο και μαλακίες. Ο θηλασμός είναι δύσκολο πράμα και ... πονάει! Μην βλέπετε τις γαλήνιες μαντόνες που έχουν αγκαλιά στο στήθος το Χριστούλη στις εκκλησιές, σα να μην τρέχει τίποτα. Τα μωρά, αυτά τα τοσοδά πλασματάκια, είναι σα μικρά μπαρακούντα που κάνουν τις θηλές να πονάνε φρικτά!! Αλλά περί αυτού σε επόμενο ποστ...
