Βαριεστημένα Τούβλα

Δείτε αυτό το μπλογκ. Έχει πλάκα!


Βαριεστημένα Τούβλα

Fantastic 80's

Fantastic 80's

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΝΗΣΙ 2

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΙΣΟ ΤΗΣ ΜΙΣΗΣ ΠΛΑΚΑΣ...

ΟΚ. Αρκετά με τις αμπελοφιλοσοφίες.

Αυτές τις μέρες βαριέμαι ΦΡΙΚΤΑ στη δουλειά. Δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωϊ (η συνήθης αργοπορία - αντί να έρχομαι στις 8.30 - 9.00, να σκάω μύτη στις 10.30 - έχει ξεχειλώσει κι άλλο, απίστευτα... Χτές έφτασα στις 12.00' με προσχήματα ότι δήθεν ήμουν σε κάποια δουλειά. Ε λοιπόν, το έχω παρατηρήσει: Αν αργήσεις λίγο, τελικά όλοι το προσέχουν, θεωρούν ότι "άργησες". Αν αργήσεις πολύ, το πράγμα ξεφεύγει από την απλή αργοπορία και κατά κάποιο τρόπο θεωρείται αυτονόητο ότι κάτι σοβαρό είχες να κάνεις, οπότε κανείς δε σε ρωτάει τίποτα!...).

Θέλω να πάω διακοπές! Εχουν χτυπήσει τα καμπανάκια!

Η σκυλίτσα της φίλης μου της Χριστίνας, η Τίνκα, ήταν ένα μικροσκοπικό πίντσερ που το κρατούσαμε με τα χέρια κάτω, δύο άτομα, για να δούμε πόση ώρα μπορεί να μείνει ακίνητο. Κι αυτό, στα 3 δευτερόλεπτα, με τρία τινάγματα, είχε ελευθερωθεί από μας και είχε φύγει βολίδα!... Ε, έτσι νιώθω κι εγώ: αμολύστε με επιτέλους, να πάω διακοπές!!!! Σβίννν!!!!

Για την ώρα βέβαια, τι να κάνουμε; Δουλειά... (σε στυλ "σκουπίζω το πρώτο μισό της μισής πλάκας. Κάνω ένα διαλειμματάκι, και συνεχίζω με το δεύτερο μισό της μισής πλάκας. Κάνω ένα διαλειμματάκι ...", όπως ο λουφαδόρος ρωμαίος λεγεωνάριος στο "Αστερίξ και η Ασπίδα της Αρβέρνης").

ΠΟΛΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΛΙΓΩΝ: 0-0

Η ΑΡΧΗ (ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ) ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Πέρυσι, σε μια ομάδα όπου λέγαμε τα σώψυχά μας.

Ένα Σάββατο κάναμε μια συνάντηση που θα κρατούσε πολλές ώρες, από το πρωϊ ως το απόγευμα.

Το μεσημέρι, κάποιος πρότεινε να κάνουμε διάλειμμα και να πάμε να φάμε.

Οι περισσότεροι συμφώνησαν, προτάθηκε μάλιστα και κάποιο κοντινό εστιατόριο. Σηκωθήκαμε να φύγουμε.

Τότε ένας από όλους είπε «εγώ δεν πεινάω».

Και κάποια κοπέλα μουρμούρισε ότι δεν της αρέσει το συγκεκριμένο εστιατόριο.

Ωπ. Τί γίνεται τώρα;

Άρχισε συζήτηση, ποιός έχει δίκιο, ποιός έχει άδικο. "Μα αφού είναι μεσημέρι, γιατί δεν πεινάς;" "Τι λαιμαργία είναι αυτή, όλο το νου σας στο φαϊ τον έχετε; Αυτό που κάνουμε εδώ είναι σημαντικό, για μια φορά ας καθυστερήσει το φαϊ!". Μετά η συζήτηση στράφηκε στα "δεν είναι τρόπος αυτός", "όλο να γίνεται το δικό σου θέλεις", "κι εσύ δεν πας πίσω" κλπ.

"Να κάνουμε ψηφοφορία."

Πόσοι θέλουν να φάνε; 8 σήκωσαν το χέρι τους (από τους 10). Άρα θα πάμε για φαγητό. Πάλι (με ριζωμένη την αντίληψη μας περί "δημοκρατικής λήψης των αποφάσεων βάσει της αρχής της πλειοψηφίας") ανασηκωθήκαμε οι περισσότεροι, έτοιμοι να φύγουμε.

Τότε κάποιος είπε, «Όχι. Δεν μπορεί να γίνει αυτό».

Απορήσαμε. Μα γιατί; Αφού η πλειοψηφία πεινάει και θέλει να φάει; Δεν πρέπει να υποταχθούν οι λίγοι στη θέληση των πολλών; Να υποταχθούν οι πολλοί στη θέληση των λίγων; Άδικο δεν είναι αυτό;

Ο τύπος είπε «Καλή είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις λ.χ. στην οικογένεια, στις επαγγελματικές συνεργασίες, στις φιλίες, πρέπει να βρίσκουμε λύσεις που να μας ικανοποιούν όλους, τον καθένα χωριστά. Η πλειοψηφία έχει δύναμη, και προσπαθεί να την επιβάλει, με τον ... συντριπτικό αριθμό της! Ετσι μένει η μειοψηφία στο περιθώριο, με καταπιεσμένες της επιθυμίες της, χάριν της πλειοψηφίας. Εδώ δεν αρκεί η πλειοψηφία. Ας καθήσουμε εδώ να σκεφτούμε εναλλακτικές λύσεις που να μας ικανοποιούν όλους, να λειτουργήσουμε σαν ομάδα».

Αρχίσαμε να προτείνουμε, άλλος το ένα, άλλος το άλλο. Χάβρα. «Ναι, αλλά εγώ έχω τώρα κέφι να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Αν πάτε για φαϊ πώς θα συνεχίσουμε;». «Εγώ έχω το στομάχι μου και αν δεν φάω άμεσα θα πάθω κρίση». «Εγώ κάνω δίαιτα». «Εγώ δεν θέλω να φάω τώρα, αλλά θα πεινάσω αργότερα. Γίνεται να διακόψουμε τώρα για λίγο και να κάνουμε κι άλλο διάλειμμα αργότερα;» "Εγώ θέλω να φάω με την ησυχία μου, να το 'φχαριστηθώ, δε μου φτάνει ένα μισάωρο" "Εγώ θέλω να φάμε όλοι μαζί, όχι οι μισοί τώρα κι οι μισοί μετά, χαλάει η ομάδα" κ.ο.κ. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του.

Τελικά, μετά από επίπονες ... διαπραγματεύσεις, αφού εξετάσαμε όλες τις πιθανές ... εκδοχές, καταλήξαμε στο εξής απλό: όσοι θέλουν να φάνε, να πάνε για φαϊ, και όσοι δεν πεινάνε να μην έρθουν. Και να τους αφήσουμε να βγουν για κανένα σαντουϊτσάκι αργότερα... Δεν ήταν η ιδανική λύση, όμως δεν βρήκαμε κάτι καλύτερο από αυτό. Τουλάχιστον ακούστηκαν όλοι, και βοηθάει κι αυτό καμμιά φορά...

Ήταν όμως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που είδα αλλιώς το πράμα σε σχέση με την παντοδύναμη "αρχή της πλειοψηφίας". Πάντα σε παρέες, σε οικογενειακές συναθροίσεις, στη δουλειά, θυμάμαι να κάνουμε αυτό που ήθελαν οι πολλοί, και χωρίς δεύτερη κουβέντα...

Καλή η "αρχή της πλειοψηφίας", σε μια χώρα που την έχουν κυβερνήσει χούντες. Είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Σε μερικά πράγματα όμως χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση, πέρα από το ποιός έχει "δίκιο" και ποιός έχει "άδικο". Κι άμα το σκεφτούμε λίγο, μπορεί άραγε να έχει άδικο κάποιος που ... πεινάει; Μπορεί να έχει άδικο κάποιος που ... δεν πεινάει;;; Σε τέτοια ζητήματα χρειάζεται να βρεθεί μια λύση, με πολλά περιθώρια και εναλλακτικές οδούς, που να τους αφήνει όλους ευχαριστημένους. Να χωρέσουμε όλοι, όχι να μείνουν μερικοί "στην απέξω"...

Το άλλο συμπέρασμα που βγήκε, είναι ότι με την "αρχή της πλειοψηφίας", όλα τελειώνουν γρήγορα. Με τον άλλο τρόπο, χρειάζεται πολύς χρόνος και κόπος, συζητήσεις, κούραση, καυγάδες, ουφ... Αλλά αν βρεθεί λύση με τον άλλο τρόπο, το δύσκολο, το χρονοβόρο, είναι απείρως πιο ικανοποιητική για όλους από την πρώτη...

Η δεύτερη μέθοδος βοηθάει τις σχέσεις, να γίνουν καλύτερες, βαθύτερες, ισχυρότερες. Τι χειρότερο από το να σου μένει η αίσθηση ότι ανήκεις σε μια ομάδα/οικογένεια/εταιρία/παρέα που δεν έχεις φωνή, ή, κι αν ακουστείς, οι άλλοι δε σε υπολογίζουν και κάνουν τα δικά τους; Ψυχραίνεσαι, σκέφτεσαι τρόπους να ξεφύγεις απ' αυτούς τους τύπους, δεν θέλεις πια να ανήκεις εκεί... Και τι καλύτερο από το να ανήκεις σε μια ομάδα/οικογένεια/εταιρία/παρέα που λαμβάνει υπόψη τις επιθυμίες σου και προσπαθεί να βρει τρόπο να τις ικανοποιήσει, όχι να σου επιβάλει τη δικτατορία των πολλών; Μ' αυτούς τους ανθρώπους θέλεις να μείνεις, να συνεχίσεις, να πας παραπέρα... Να κάνεις και υποχωρήσεις από τα "θέλω" σου, αφού αυτά γίνονται σεβαστά με τόση αγάπη και κατανόηση!...

ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ

Χτες, παράσταση της Schaubuehne (γερμανικός θίασος από το Βερολίνο) σε ένα χώρο στην οδό Πειραιώς 260 που γίνονται παραστάσεις φέτος στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. "Νόρα" του Henrik Ibsen. Aυτό το φοβερό έργο για την υπαρξιακή αγωνία της γυναίκας.

Να, για κάτι τέτοια μένουμε εδώ, μέσα στα ντουβάρια και τα καυσαέρια της Αθήνας. Eπειδή καμμιά φορά αυτή η άτιμη πόλη μας αποζημιώνει με μια ωραία βραδιά ...

Μ' άρεσε. Tο έργο, αν και γράφτηκε το 1897, παραμένει επίκαιρο, παρόλη την υποτιθέμενη γυναικεία χειραφέτηση που μεσολάβησε από τότε μέχρι τώρα. Kαι ήταν έξυπνα μεταφερμένο στο σήμερα, χωρίς να ενοχλεί. Ισα - ίσα, η μεταφορά ήταν ένα καίριο σχόλιο για τον τρόπο που ζούμε, τον καταναλωτισμό, τα λεφτά ... Και ήταν όλα "δεμένα" μεταξύ τους, τα σκηνικά (μοντέρνο, minimal design σπίτι), η μουσική, οι εικόνες. Όχι ευρήματα για τα ευρήματα, για να πούμε ότι κοτσάραμε μια πρωτοτυπία εδώ ή εκεί, χωρίς να κολλάει με τα υπόλοιπα (πράγμα από το οποίο πάσχουν πολύ συχνά οι ελληνικές παραστάσεις). Επίσης είχε ρυθμό. Οι ηθοποιοί ήταν νέοι, με ζωντάνια. Στην κίνησή τους, στη φωνή τους, σε όλα, είχαν πειθαρχία αλλά και χάρη (πράγματα που πολύ συχνά επίσης λείπουν από το παίξιμο των Ελλήνων ηθοποιών). Όλα φαίνονταν μελετημένα. Τα ξεσπάσματα ήταν σοφά ζυγισμένα, ακόμα κι όταν έφταναν το γκροτέσκο (ενώ συχνά στο θέατρο αλλά ακόμα και στο σινεμά ή την τηλεόραση βλέπουμε Έλληνες ηθοποιούς να τσιρίζουν και να δημιουργούν εντάσεις ανεξέλεγκτα, άνευ λόγου και αιτίας). Υπήρξαν μεν σκηνοθετικές επεμβάσεις στο ίδιο το έργο (λ.χ. στο τέλος η Νόρα σκοτώνει τον άντρα της, κάτι που δεν υπάρχει στο έργο του Ιbsen). Αλλά δεν με ενόχλησαν, υπηρετούσαν την άποψη του σκηνοθέτη.

Ευτυχώς ήταν εκεί διάφοροι του θεάτρου μας. Είδαν τους ξένους συναδέλφους τους για να μαθαίνουν. Το μόνο που με δυσαρεστεί είναι ότι μερικοί από αυτούς ίσως θελήσουν να αντιγράψουν διάφορα στοιχεία και να μας τα σερβίρουν μετά σε δικές τους παραστάσεις ξεκάρφωτα, όπως γίνεται συνήθως. Η στείρα αντιγραφή είναι κακό πράγμα. Κι ακόμα, με την "παγκοσμιοποίηση" θα πρέπει να ξέρουν ότι βλέπουμε πολλά πράγματα που γίνονται σε άλλες χώρες και την καταλαβαίνουμε την αντιγραφή, και είναι θλιβερό... Πάει πια ο καιρός που οι επικοινωνίες και τα ταξίδια ήταν δύσκολα και σπάνια και έφερνες διάφορα από την Αμέρικα ή από τας Ευρώπας εδώ, στους "ιθαγενείς", και αυτοί εντυπωσιάζονταν, γιατί τα έβλεπαν για πρώτη φορά...

Μετά είχε απ' έξω στον υπαίθριο χώρο μια συναυλία τζαζ με κάτι υπέροχες μαύρες κυρίες στυλ "big mama" με φοβερές φωνές. Ήταν σα να είσαι σε ένα κλαμπ στο Σικάγο. Μ' άρεσαν όλα.

Να πάτε να το δείτε, να κάτσετε και στη συναυλία μετά (το παίζουν σήμερα 21/6 και αύριο 22/6). Θα είναι sold out ίσως, αλλά να πάτε απ' έξω και όλο και κάποιος θα σας πουλήσει ένα εισιτήριο. Εν ανάγκη ... βαρέστε έναν στο κεφάλι και πάρτε του το εισιτήριο (μέχρις αυτού του σημείου δηλαδή!). Εγώ πήγα τελευταία στιγμή και βρήκα εισιτήριο επιτόπου, μου το πούλησε ένας καλός κύριος (τα βαριέμαι αυτά, να πρέπει να κλείσεις ένα μήνα πριν κλπ.).

Τελειώνω με απόσπασμα από το έργο: όταν η Νόρα λέει στον άντρα της ότι θα τον αφήσει, αυτός της λέει ότι "Πάνω από όλα είσαι σύζυγος και μητέρα." (οι κλασσικοί ρόλοι της γυναίκας). Αλλά η Νόρα λέει: "Δεν το πιστεύω αυτό πια. Πιστεύω ότι πριν από όλα είμαι ένα έλλογο ανθρώπινο ον, όπως είσαι κι εσύ - ή ότι, σε κάθε περίπτωση, αυτό πρέπει να προσπαθήσω να γίνω. Ξέρω, Τόρβαλντ, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα σου έδιναν δίκαιο, και ότι τέτοιες απόψεις τις βρίσκουμε στα βιβλία. Αλλά δεν μπορώ να αρκεστώ πια σ' αυτά που λένε οι πολλοί, ούτε σ' ότι λένε τα βιβλία. Πρέπει να σκεφτώ για τον εαυτό μου και να αποκτήσω δική μου αντίληψη." Του εξηγεί ότι μέχρι τότε την αντιμετώπιζε σαν κούκλα (εξ ου και το κουκλόσπιτο του τίτλου).

Άραγε πόσα ζευγάρια δεν είναι, ακόμα και σήμερα, έτσι...;

Υ.Γ. Για πληροφορίες για το έργο, ανάλυση κ.ο.κ. δείτε στην ιστοσελίδα http://www.sparknotes.com/lit/dollhouse (το sparknotes είναι ένας ωραίος ιστότοπος, όπου παρουσιάζονται και αναλύονται διάφορα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, πολύ ενδιαφέρον).

ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ

Μεγάλωσα με την τηλεόραση. Μικρή έβλεπα το "Μικρό σπίτι στο λιβάδι", το "Μεθοριακό Σταθμό", το "Λούνα Παρκ", τους "Γουώλτονς". Τι να πρωτοθυμηθώ. "Ντάλας", "Δυναστεία", "Ντιουκς", "Moonlighting". "Διάστημα 1999" (το θυμάται κανείς;), "Βιονική Γυναίκα". "Το Πλοίο της Αγάπης". Είδαμε πολλά στην πορεία των χρόνων.

Σήμερα τα αγαπημένα μου είναι βέβαια τα "Friends".

Επίσης, το τούρκικο σήριαλ "Τα σύνορα της αγάπης".

Πλάκα έχει το "Παραπέντε".

Επίσης, ντρέπομαι αλλά το ομολογώ: όταν γυρίζω το απόγευμα από τη δουλειά, βλέπω "Βέρα στο δεξί", καθώς τρώω το βραδυνό μου φαγάκι...

Όταν προβαλλόταν σε πιό νορμάλ ώρες έβλεπα "Ali Mc Beal" (που είναι δικηγόρος κλπ.).

Πρίν τα "Φιλαράκια", το Σάββατο το μεσημέρι, το Σταρ συνήθως προβάλλει "Gilmore Girls" και ένα χριστιανικού τύπου οικογενειακό σήριαλ με τίτλο "7th Ηeaven". Τα έβλεπα κι αυτά (για το δεύτερο νιώθω επίσης ντροπή, αλλά παραδόξως όλο αυτό το οικογενειακό στυλ του, μες την ηθικοπλαστικότητά του, μου δημιουργούσε μια αίσθηση θαλπωρής).

Αλλά το πιό αγαπημένο μου είναι το "Sex & the City", που είναι τόσο πνευματώδες και ώρες - ώρες "κοφτερά" έξυπνο και δείχνει τα χαρακτηριστικά της εποχής μας.

Τελικά, με φρίκη συνειδητοποιώ ότι η τηλεόραση υποκαθιστά την παρέα. Κάθομαι να δω τους γνώριμους μου τηλεοπτικούς χαρακτήρες, σαν να πρόκειται να δω τους φίλους που (δεν) έχω, γιατί δεν έχω το χρόνο και την ενέργεια να συναντάω τους γνωστούς μου (τους βλέπω κι αυτούς, αλλά σίγουρα πιό αραιά από τα σήριαλ...). Θα μου πεις "κλείσε την Τι-βι και βγες έξω". Σωστό. Αλλά δεν υπάρχει η ενέργεια, το να βγεις θέλει κόπο, χρόνο, λεφτά, κουραστικές μετακινήσεις, κι όλα αυτά για να βρεθείς σε κανά μπαρ όρθιος και "στημένος" να λες ψευτιές και κοινοτυπίες.

Κι έπειτα οι αληθινοί άνθρωποι είναι κουραστικοί, έχουν απαιτήσεις. Οι τηλεοπτικοί φίλοι είναι εκεί όταν τους θες, και μόλις τους βαρεθείς, τσουπ, τους "κλείνεις"...

Υ.Γ. Ωχ, ωχ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, αυτό το ποστ μου φαίνεται ανοιχτό σε παρερμηνείες. Μη νομίσετε ότι είμαι κανά μονόχνωτο ον, που δε βλέπει άνθρωπο. Αντιθέτως έχω μια ... βαριά κοινωνικότητα. Πλήθος γνωστών και φίλων, και γκομενιλίκια, κι απ' όλα... Εχω μεγάλη ευκολία στο να γνωρίζω ανθρώπους, κι όχι μόνο να μένουμε στο "καλημέρα", στο να μιλάμε, να ανοιγόμαστε ... Κυρίως μη νομίσετε ότι όσα λέω παραπάνω, και η πίκρα που βγάζει το ποστ, είναι πράματα που λύνονται εύκολα με ... γνωριμίες και συναναστροφές. Μη μου αριβάρει κανένας με προτάσεις εξόδου ή ... κανά προξενιό! Νομίζω είναι κάτι βαθύτερο και χωρίς ... ευκολίες...

Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Το αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους που ξέρω που δυσκολεύονται να μιλήσουν ειλικρινά μεταξύ τους (είναι πρόβλημα, παιδιά. Δεν μιλάτε ανοιχτά. Όλα τα προβλήματα από εκεί ξεκινάνε. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλάμε ανοιχτά και ειλικρινά, ακόμα και για πράγματα που μας δυσκολεύουν... Όσο κάνουμε ότι τα αγνοούμε, τα προβλήματα μεγαλώνουν):

Τhe Elephant in the Room

(Ο Ελέφαντας στο δωμάτιο)

by Terry Kettering

There's an elephant in the room.

(Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο)

It is large and squatting, so it is hard to get around it.

(Είναι μεγάλος και κάθεται γονατιστά, γι' αυτό είναι δύσκολο να τον αποφύγεις)

Yet we squeeze by with, "How are you?" and "I'm fine," and a thousand other
forms of trivial chatter.

(παρόλα αυτά στριμωχνόμαστε από δίπλα του με φράσεις όπως "τι κάνεις;" και "είμαι μιά χαρά!"

και χίλιες άλλες κοινότυπες φλυαρίες)

We talk about the weather.

(μιλάμε για τον καιρό)

We talk about work.

(μιλάμε για τη δουλειά)

We talk about everything else, except the elephant in the room.
(μιλάμε για όλα τ' άλλα, εκτός από τον ελέφαντα στο δωμάτιο)

There's an elephant in the room.

(Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο)

We all know it's there. We are thinking about the elephant as we talk together.

(Όλοι το ξέρουμε πως είναι εκεί. Σκεφτόμαστε τον ελέφαντα καθώς μιλάμε μεταξύ μας)

It is constantly on our minds. For, you see, it is a very large elephant.
It has hurt us all.
(Είναι συνέχεια στο μυαλό μας. Γιατί, βλέπεις, είναι ένας πολύ μεγάλος ελέφαντας.

Μας έχει πληγώσει όλους.)

But we don't talk about the elephant in the room.
Oh, please say his (her) name.
Oh, please say his (her) name again.
Oh, please, let's talk about the elephant in the room.
(Αλλά δε μιλάμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

Παρακαλώ , πες το όνομά του[της]

Παρακαλώ, πες το όνομά του[της] ξανά.

Παρακαλώ, ας μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.)

For if we talk about his (her) death, perhaps we can talk about his (her) life.
Can I say his (her) name to you and not have you look away?
For if I cannot, then you are leaving me....
alone....
in a room....
with an elephant.
(Γιατί αν μιλήσουμε για το θάνατό του[της], ίσως μπορούμε να μιλήσουμε και για τη ζωή του[της].

Μπορώ να σου πω το όνομά του[της] και να μην κοιτάξεις αλλού;

Γιατί αν δεν μπορώ, μ' αφήνεις...

μόνη...

σ' ένα δωμάτιο...

μ' έναν ελέφαντα.)

AN APOLOGY FOR IDLERS

We are the hollow men

We are the stuffed men

(T.S. Elliot, The Hollow Men)

"(...) Extreme BUSYNESS, whether at school or college, kirk or market, is a symptom of deficient vitality; and a faculty for idleness implies a catholic appetite and a strong sense of personal identity.

There is a sort of dead-alive, hackneyed people about, who are scarcely conscious of living except in the exercise of some conventional occupation. Bring these fellows into the country, or set them aboard ship, and you will see how they pine for their desk or their study. They have no curiosity; they cannot give themselves over to random provocations; they do not take pleasure in the exercise of their faculties for its own sake; and unless Necessity lays about them with a stick, they will even stand still. It is no good speaking to such folk: they CANNOT be idle, their nature is not generous enough; and they pass those hours in a sort of coma, which are not dedicated to furious moiling in the gold- mill.

When they do not require to go to the office, when they are not hungry and have no mind to drink, the whole breathing world is a blank to them. If they have to wait an hour or so for a train, they fall into a stupid trance with their eyes open. To see them, you would suppose there was nothing to look at and no one to speak with; you would imagine they were paralysed or alienated; and yet very possibly they are hard workers in their own way, and have good eyesight for a flaw in a deed or a turn of the market. They have been to school and college, but all the time they had their eye on the medal; they have gone about in the world and mixed with clever people, but all the time they were thinking of their own affairs.

As if a man's soul were not too small to begin with, they have dwarfed and narrowed theirs by a life of all work and no play; until here they are at forty, with a listless attention, a mind vacant of all material of amusement, and not one thought to rub against another, while they wait for the train. Before he was breeched, he might have clambered on the boxes; when he was twenty, he would have stared at the girls; but now the pipe is smoked out, the snuff-box empty, and my gentleman sits bolt upright upon a bench, with lamentable eyes. This does not appeal to me as being Success in Life. (...)".

(from AN APOLOGY FOR IDLERS, by Robert Louis Stevenson)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Συνεχίζω με πρωθυπουργικές εξαγγελίες (λέγε, λέγε, τελικά ... θα το πιστέψω, που λένε). Λοιπόν, έχουμε και λέμε, αν και όταν γενώ πρωθυπουργός:

1) Θα θεσπίσω υποχρεωτικές 3μηνες διακοπές το καλοκαίρι, και 15ήμερες Χριστούγεννα - Πάσχα, για όλους, όπως στο σχολείο.

2) Θα καθιερώσω σιέστα το μεσημέρι, όπως παλιά. Να χέσω τα συνεχόμενα αγγλοσαξωνοϊαπωνικά ωράρια, με 40 βαθμούς Ιούλιο μήνα που βράζει ο τόπος! Να πηγαίνουμε σπιτάκι μας, να κάνουμε ντουσάκι, να φάμε σαν άνθρωποι, να ριξουμε ένα υπνάκι, και στις 5-5.30 ξαναπάμε δουλειά (αν πρέπει να πάμε δουλειά οπωσδήποτε!).

3) Θα καθιερώσω να γίνεται διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία. Ισως όχι υποχρεωτικά, ίσως χωρίς βαθμό. Αλλά το να μάθει ένας Έλληνας τούρκικα είναι τρομερά διαφωτιστικό, για να γνωρίσει το γείτονα, τον υποτιθέμενο "εχθρό", και κυρίως, για να γνωρίσει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας και της γλώσσας μας. Είναι εκπληκτικό, πόσες τούρκικες λέξεις χρησιμοποιούμε καθημερινά στο λεξιλόγιό μας (λέξεις όπως ντιβάνι, ταβάνι αλλά και τσέπη, γιακάς, καυγάς, χαλάλι, κέφι, μπελάς κλπ., κλπ.). Ασε που τα μισά επώνυμα είναι τούρκικα (καρατζάς, κουγιουμτζής κλπ., που συνήθως σημαίνουν κάποιο επάγγελμα).

4) Θα προσθέσω στο μάθημα της ιστορίας στα σχολεία δύο πολύ σημαντικά κεφάλαια:

α) ένα για την περίοδο που ήμασταν τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και

β) ένα για τον εμφύλιο.

Και τα δύο είναι πολύ σημαντικά προκειμένου να καταλάβουμε τις σημερινές πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις. Βέβαια, είναι και τα δύο πολύ λεπτά θέματα και με πολύ μεγάλη φόρτιση ...

5) Θα περιορίσω τους εξοπλισμούς στο ελάχιστο και θα δίνω όλα αυτά τα λεφτά που δίνουμε εκεί στην παιδεία!

6) Θα περιορίσω την οικοδομική δραστηριότητα στις Κυκλάδες (και σε άλλα όμορφα μέρη της Ελλάδας). Συμπλέγματα νησιών θα κηρυχθούν εθνικοί δρυμοί και θα απαγορευτούν οι οικοδομικές χοντράδες με τα "πανωσηκώματα"!

7) Θα ιδρύσω υπηρεσία καθαριότητας για την αποκομιδή σκουπιδιών από τις παραλίες!

8) Θα προβώ σε κατεδαφίσεις ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων στην Αθήνα, για να δημιουργηθούν πάρκα, να γίνει λίγο ... άπλα, να ανασάνουμε, να ξεκολλήσουμε ο ένας απ' τον άλλον!

9) Θα απλοποιήσω διάφορες γραφειοκρατικές διαδικασίες, απλές συναλλαγές θα γίνονται χωρίς υποχρεωτική παρουσία δικηγόρου (κατάθεση σήματος, συμβόλαια), οι δημόσιες υπηρεσίες θα ζητούν λιγότερα πιστοποιητικά, θα υπάρχει εμπορικό μητρώο, κτηματολόγιο κ.ο.κ.

Δεν μου έρχεται τώρα τίποτα άλλο στο μυαλό, αλλά έπεται συνέχεια ... Πείτε κι εσείς καμμιά ιδέα...

Υ.Γ. Με τη Μαργαρίτα ιδρύσαμε ήδη το κόμμα/κίνημα, απόψε: σύμφωνα με τη διακήρυξη της "14ης Ιουνίου" το κόμμα μας θα λέγεται "Αναρχικοί και Ονειροπόλοι". Οι στόχοι μας είναι οικολογικοί (υποστηρίζουμε κατ'αρχήν την ανακύκλωση) και η ιδεολογία μας είναι κάπως αναρχική: "ούτε δούλοι, ούτε αφεντικά"...

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ωωωω. Επικίνδυνο πράμα το μπλογκ.
Εγώ το ξεκίνησα εν μέρει για πλάκα, εν μέρει δοκιμαστικά, επειδή ... σας το ομολογώ: θέλω κάποτε να παρατήσω το avukatλίκι (=δικηγορία στα τούρκικα) και να γίνω (κάπως, κάπου, κάποτε ...) συγγραφέας! Είναι το ... ψώνιο μου, εδώ και χρόνια. Και ήθελα να δώ, πώς είναι να γράφεις ένα κείμενο και να είναι κάπου και να μπορεί να το διαβάσει ο καθένας. Με παρότρυνε και ο φίλος μου ο Μάνος, που έχει πείρα από αυτά τα πράματα, και ξέρει πόσο σημαντικό είναι, αυτά που γράφεις να μην τα έχεις στο συρτάρι σου, αλλά να τα διαβάζουν κι άλλοι.
Ωωωχ. Και φτάσαμε στα δύσκολα.
Γιατί γράφω ανώνυμα μεν, αλλά γράφω για ανθρώπους που τους ξέρω και με ξέρουν, για γνωστούς και φίλους.
Και μερικοί από τους φίλους διαβάσανε το μπλογκ και αναγνώρισαν τους εαυτούς τους.
Και καταρρακώθηκαν. Και τσαντίστηκαν. Και "τα πήραν".
Και είπαν, λέει, "γιατί βγάζει τόση ... κακία;"
Μα!!!!!
Για σταθείτε ρε παιδιά.
Βγάζουν πράγματι κακία αυτά που γράφω?? Κ α κ ί α??
Εγώ νόμιζα ότι είναι κάπως ... αστεία, λιγουλάκι προβοκατόρικα, προκλητικά, με θράσος έστω. Σχολιάκια-μπούρδες, της στιγμής.
Αλλά όχι κακόβουλα. Όχι μοχθηρά.
Τέλοσπάντων, δεν είμαι και κανάς ... Ντοστογιέφσκι, έτσι. Προφανώς δεν χειρίζομαι και τόσο καλά το λόγο. Άλλη αίσθηση θέλω να δώσω στο κείμενο και άλλη βγαίνει. Δυστυχώς οι λέξεις αυτονομούνται, και η γενική εντύπωση είναι διαφορετική από αυτό που έχω εγώ στο κεφάλι μου...
Αν τα έλεγα προφορικά, με τις κινήσεις, τις εκφράσεις του προσώπου, με τις διακυμάνσεις της φωνής, με ένα χάχανο εδώ, με μια γκριμάτσα εκεί, θα ήταν διαφορετικά. Εδώ βρισίδια ανταλλάσσουμε προφορικά και γελάμε.
Φαίνεται όμως ότι, γραμμένα, όλα έχουν μια άλλη βαρύτητα ...
Scripta manent, verba volant (τα γραπτά μένουν, οι προφορικές λέξεις πετάνε).
Κοιτάχτε, δεν ξέρω αν αξίζει να χαλάσουμε τις καρδιές μας τόσο πολύ.
Ένα μπλογκ είναι, ένα παιχνίδι, μια δοκιμή...
Και τις απόψεις που εκφράζω, μην τις παίρνετε τόσο κατάκαρδα... Μια σκέψη ήταν, της στιγμής.
Ζητώ συγγνώμη από όσους εθίγησαν. Δεν ήταν η πρόθεσή μου να τους πληγώσω.
Δύσκολο πράμα η επικοινωνία ...

Υ.Γ. Όταν έγραψα αυτό το ποστ, αφαίρεσα προς στιγμήν τα άλλα δύο "επίμαχα" ποστ, που είχαν προκαλέσει τις αντιδράσεις των φίλων. Ωστόσο, το ξανασκέφτηκα μετά. Η συγγνώμη ισχύει, γιατί δεν ήθελα να πληγώσω κανέναν, ούτε να "βγάλω κακίες". Αλλά δε μου αρέσει αυτή η μορφή αυτολογοκρισίας. Ευτυχώς δε, που άλλοι φίλοι διαμαρτυρήθηκαν, αυτή τη φορά για τις διαγραφές. Μίλησαν υπέρ της "προσωπικής μου ελευθεροτυπίας". Αυτό πιστεύω κι εγώ: Ο,τι έγραψα, το πίστευα, ήταν η άποψή μου, έτσι είδα τα πράματα σε μια δεδομένη στιγμή. Μπορεί να κάνω λάθος, σχολιάστε το. Μπορεί να μη σας αρέσει, γούστο σας. Μπορεί να μη με ξαναδιαβάσετε ποτέ, δεκτό. Αλλά είναι δικαίωμά μου να λέω τη γνώμη μου, είναι το μπλογκ μου, στο κάτω-κάτω. Δεν βρίζω, δεν λέω ψέματα, δε συκοφαντώ, ούτε καν κατονομάζω κανέναν. Οπότε, τα "επίμαχα" ποστάκια ξαναμπήκαν στη θέση τους ... Αν θέλει κάποιος να μου πει κάτι, ας μιλήσει, ας γράψει, ας εκφραστεί κάπως. Εδώ είμαι εγώ. Κουβέντα κάνουμε πια, δεν κλείνουμε σπίτια, δεν θίγουμε υπολήψεις!... (μη το ρίξω τώρα στα νομικίστικα, για την ελευθερία της έκφρασης που λένε τα συντάγματα κι ο κουμπάρος ο Βολταίρος... γνωστά είναι αυτά, χιλιοειπωμένα, μην τα λέμε πάλι. Ας ... τα εφαρμόσουμε μια φορά και μες το σπίτι μας - ή, έστω, στο μπλογκ μας!)

ANGER MANAGEMENT

Μερικοί άνθρωποι είναι πιο ... θυμωμένοι από τους άλλους.

Πιο... θερμοκέφαλοι, δεν ξέρω πώς να το πώ.

Για παράδειγμα, ο πατέρας μου. Αρπάζεται με το τίποτα. Και ακόμα και τα μικροπράγματα τα κάνει τεράστια θέματα, αφρίζοντας από θυμό...

Από μικρή με απασχολεί, γιατί συμβαίνει αυτό.

Σε κάποιο βαθμό, το χαρακτηριστικό αυτό ο μπαμπάς μου το έχει μεταδώσει και εμένα. Σε κάποιες στιγμές, κι εγώ νιώθω να "ανάβω" με το τίποτα. Μετά, όταν ξανασκέφτομαι το πρόβλημα που προκάλεσε την έντονη αντίδρασή μου πιό ήρεμα, βλέπω λύσεις, διεξόδους... Εκείνη την ώρα όμως, δεν βλέπω τίποτα.

Κόκκινο. Θυμός. Φωνές. Ουρλιαχτά. Αααααα.

Χαρακτηριστικό του θυμού αυτού είναι η αίσθηση της αδικίας. Νιώθω ότι με πνίγει το δίκιο. Νιώθω ότι με αδικούν και δεν μπορώ να εκφραστώ. Πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι τα θέματα "πολιτικοποιούνται". Για παράδειγμα, παύει να είναι ο συγκεκριμένος οδηγός που με "έκλεισε" το πρόβλημά μου, είναι πλέον ένα ολόκληρο ζήτημα: ο άνθρωπος αυτός μοιάζει να εκπροσωπεί μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων, αυτών "που δεν υπολογίζουν τους άλλους σαν κι εμένα, που κάνουν ότι θέλουν, που επιβάλλουν το δικό τους, αδικία, φασισμός" κλπ., κλπ.

Πώς λύνεται αυτό;

Μήπως χρειάζεται ψυχοθεραπεία ειδική για το συγκεκριμένο πρόβλημα, του ανεξέλεγκτου θυμού;

Υπάρχει και μια γλαφυρή ταινία σχετικά, το "Anger management" με τον Τζακ Νίκολσον...

Αλλά πέρα από την πλάκα, υπάρχει σίγουρα πολλή αλήθεια για το πρόβλημα αυτό...

Παραπέμπω στην ιστοσελίδα της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας: http://www.apa.org/topics/controlanger.html

Γενιά της Coca Cola light...

Ώρες - ώρες, η ωριμότης των συνομηλίκων (και φίλων μου) με εκπλήσσει...

Παρασκευή βράδυ, και φίλος μου, 38άρης πιά, με 2 παιδιά, βαφτίζει το 2ο παιδί του. Και μετά τα βαφτίσια, έχει οργανώσει πάρτυ, στο σπίτι των γονιών του, σε "κυριλέ" προάστιο, στον κήπο.

Φυσικά, η μουσική είναι δυνατά, μερικοί χορεύουν, δεν αργεί να έρθει η αστυνομία. Κλείνουμε τη μουσική, αλλά μόλις φύγουν οι αστυνομικοί, η μουσική σιγά - σιγά ξαναδυναμώνει.

Έρχεται η αστυνομία δεύτερη φορά. Γίνεται το ίδιο.

Μετά από αυτό το "κρυφτούλι" με την αστυνομία, πηδάει το φράχτη ένας τύπος, με σώβρακο-πυτζάμα, 17 χρονών, από το διπλανό σπίτι, και λέει, να σταματήσουμε τη μουσική, διότι την άλλη μέρα δίνει Πανελλήνιες!... Γίνονται ψιλο-διαπραγματεύσεις - ψιλοκαυγάς.

Δεν σταματάει η μουσική.

Αργότερα γίνεται κι άλλος καυγάς, ακούγονται φωνές και βρισιές από το φράχτη, φαίνεται πως βγήκαν κι άλλοι μαζί με τον πιτσιρικά, ίσως η μάνα του, κάποιος αδερφός ... μαζεύονται μερικοί δικοί μας, τους μιλάνε, φωνάζουν, δεν βγαίνει άκρη.

Στο τέλος, απηυδησμένοι φαίνεται οι διπλανοί, παίρνουν ένα λάστιχο και αρχίζουν να μας καταβρέχουν. Κι επειδή ούτε τότε σταματάει η μουσική, τελικά αρχίζουν να πετάνε ... πέτρες (και κάτι μεγάλες πέτρες, μέγεθος ... χούφτας!). Μερικοί δικοί μας τις τρώνε στο κεφάλι, αίματα, η μουσική επιτέλους σταματάει, μαζευόμαστε σε μια γωνία. Κάποιοι λένε ότι είδαν και μια.. καραμπίνα (!).

Και ... αρχίζει άλλο βιολί: να φωνάξουμε εμείς, λέει, την αστυνομία και να καταγγείλουμε ότι μας πέταξαν πέτρες.

Χάος. Κάπως έτσι κλιμακώνεται η βία. Βυρητός το ήσυχο προάστιο. Ισραηλινοί - Παλαιστίνιοι οι φιλήσυχοι γείτονες.

Μαλακία βέβαια να πετάξουν κι αυτοί πέτρες, αλλά εγώ σκέφτομαι τώρα, σε τι κατάσταση πρέπει να έφτασαν, για να το κάνουν αυτό. Παρακάλεσαν, διαμαρτυρήθηκαν, απείλησαν, φώναξαν την αστυνομία και δεν τους άκουγε κανείς. Ε, στο τέλος βρέθηκαν εκτός εαυτού, να μην ξέρουν τι κάνουν.

Από την άλλη, τι γελοίο, εμείς σαρανταρήσαμε και διεκδικούμε ακόμα το ... δικαίωμα στο πάρτυ, σα 17χρονοι. Και διαμαρτύρονται οι τωρινοί 17χρονοι σε μας... Άσε που δεν αξιωθήκαμε να διεκδικήσουμε τίποτε άλλο, ποτέ, τόσο δυναμικά...

Ο 38χρονος πατήρ με 2 παιδιά κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία εντελώς μεθυσμένος ψευδίζοντας "θέλω να τους κάνω μήνυση, αγωγή, έφεση και ανακοπή" (όπως ο μεθυσμένος στην γνωστή ταινία με τη Βασιλειάδου και το Μίμη Φωτόπουλο). Και μετά έβαλε τα ... κλάματα, "μα να μου χαλάσουνε το πάρτυ ... του γιού μου??" (!!!). Η γυναίκα του προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.

Το αστείο είναι, ότι η φάση είχε και στοιχεία ... ταξικής πάλης. Κάποιος είπε: "Τι Πανελλήνιες ρε φίλε, σιγά. Αφού θα σε στείλει στην Αμερική ο μπαμπάκας σου".

Ναι μεν δηλαδή ο φίλος μου επέλεξε να κάνει το πάρτυ στην κυριλέ συνοικία που μεγάλωσε, στο σπίτι των γονιών του, αλλά ... φαίνεται ότι η οικογένειά του, με τα μέτρια οικονομικά της, υπέφερε ανάμεσα στους λεφτάδες. Οπότε, το να μη χαμηλώσει η δυνατή μουσική είχε χαρακτήρα ... ταξικού αγώνα, "πάρτε τα καριόληδες!"... Κατά τα λοιπά όμως, δεν έκανε το πάρτυ στο ταπεινό διαμερισματάκι που μένει τώρα. Οοοχι. Ήθελε τον κυριλέ κήπο...

Μήπως υπάρχει μια εσωτερική αντίφαση σε όλα αυτά?? Κάτι που δεν έχουμε λύσει με τον εαυτό μας?

Υ.Γ. Ξέχασα να αναφέρω, ότι σε όλη τη φάση άκουγα δεξιά κι αριστερά την παρότρυνση, "έλα εσύ που είσαι δικηγόρος, να ... καθαρίσεις!" (!!!). Στη συνείδηση του κόσμου, φαίνεται ότι ο δικηγόρος είναι κάτι ακαθόριστο: κάτι σαν ... αστυνομικός - εισαγγελέας - δικαστής - νομοθέτης - (όλα σε ένα!). Και συνάμα, και τραμπουκο-τσαμπουκάς!

Από την άλλη, τόσο με μένα όσο και με την αστυνομία, η στάση ήταν ... χαρακτηριστική της γενικότερης ωριμότητάς μας: "τώρα θα το πω στο μπαμπά μου και θα δείς!"

ΜΕΡΙΚΟΙ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ...

Μοναδικέ μου αναγνώστη, σε σχόλιο μου έγραψες ότι ... έχεις 2 χρόνια να πας διακοπές!! Κουφάθηκα!...

Μας έχει φάει η αγγλοσαξωνικο-ιαπωνική εργασιακή νοοτροπία, τα προτεσταντικά ήθη που εισήχθησαν τις τελευταίες 10ετίες στη χώρα μας από ξένους δάκτυλους που θέλουν το κακό μας!...

Οι διακοπές είναι πράμα ιερό. Όπως επίσης και το Σαββατοκύριακο, και το 8άωρο. Είναι μελετημένα, τόσο αντέχει κανείς, τόσο μπορεί να αποδώσει. Μην ακούς διάφορους που δουλεύουν, λέει, 12 και 14 ώρες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό όλη μέρα, κάθε μέρα. Μετά τις 8 ώρες κουρκουτιάνεις, κάθεσαι στο κομπιούτερ και κάνεις 10 λεπτά να γράψεις μία λέξη... Αν δουλέψεις και το Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα είσαι ένα κουρέλι που πάει στη δουλειά σέρνοντας... Αν, όμως, πας κάπου το σαββατοκύριακο, κάνεις ένα μπανάκι, πας μια εκδρομούλα στη φύση, γυρίζεις και είσαι ανανεωμένος, όλο ιδέες, πετάς σπίθες, τα ξεπετάς όλα στο μισάωρο. Πρέπει κανείς να ξανασκεφτεί την έννοια της αποδοτικής εργασίας (αντί για την διαρκή παρουσία στο γραφείο, που μπορεί να κρύβει πολλή κωλοβάρα ...).

Εχε υπόψη σου, μοναδικέ μου αναγνώστη, ότι "όταν γενώ πρωθυπουργός" θα θεσπιστούν υποχρεωτικές 3μηνες διακοπές το καλοκαίρι και απο 15 μέρες Χριστούγεννα - Πάσχα, όπως όταν είμασταν στο σχολείο!!!

Δε με βλέπω να εκλέγομαι σύντομα, ωστόσο ...

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΝΗΣΙ

2 Ιουνίου. Είναι φανερό (χαρ, χαρ!) ότι έχω τρελλή όρεξη για δουλειά ...

Θέλω δ ι α κ ο π έ ς!!!

Υπάρχει εκεί έξω, στο Αιγαίο, ένα μικρό μαγικό νησί. Δε θα σας πω πώς το λένε. "Αστυ-λέγανδρο" (όπως έλεγε κάποτε κοροϊδευτικά όλα μαζί τα κουλτουρο-ζευγαρο-λετσονήσια ένας φίλος). Μπορεί και να μην είναι καν στο Αιγαίο, μπορεί και να μην είναι καν νησί - καμμιά φορά ενώνεται, παραπλανητικά, με την ηπειρωτική χώρα...

Άλλωστε, όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο post, τα ταξίδια είναι ... οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Όπου και να πάμε, τον εαυτό μας κουβαλάμε. Έτσι, μπορεί το μαγικό "νησί" να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Αυτό που είναι μαγικό για μένα, μπορεί να είναι αδιάφορο για κάποιον άλλο. Και μπορεί αυτό που είναι μαγικό για εκείνον, να το βλέπω εγώ αλλιώς με τα δικά μου μάτια.

Δεν έχετε παρά να πάτε στο λιμάνι. Καλύτερα να είναι ηλιοβασίλεμα. Να μπείτε στο πρώτο πλοίο που θα βρείτε. Με σλήπιγκ μπαγκ, στο κατάστρωμα. Να πάρετε ένα βαπορίσιο φραπέ, κι ένα ξερομπούκι τοστ, ώσπου να σφυρίξει το βαπόρι. Ββββ... Το πλοίο θα ξεκινήσει μέσα στη χρυσή θάλασσα ... Και, αν είστε τυχεροί, την άλλη μέρα το πρωϊ, αγουροξυπνημένους, εκεί θα σας βγάλει. Στο μαγικό νησί των ονείρων σας, που δεν ξέρουμε αν είναι καν νησί ...

Εκεί, που έχει μια μικρή σμαραγδένια παραλία, με άμμο σαν πορσελάνη...

Εκεί, που δεν ξέρεις «αν το αντικρυνό βουνό είναι πέτρα ή χειρονομία»...

Εκεί, που κοιμάσαι στο ξενοδοχείο «τα αστέρια» (δηλαδή με σκηνή ή και χύμα στην αμμουδιά)...

Εκεί, που έχει ένα μικρό κουλ μπαράκι, με μουσικούλα, που μαζεύονται όοολοι ...

Εκεί, που το βράδυ έχει δίπλα στη θάλασσα φωτιές και κιθάρες ή τουμπελέκια ...

Εκεί, που κάτω από τον ήλιο, με την καυτή πέτρα και τον ουρανό, δεν σηκώνει καθόλου ψέματα... Βγαίνουν μόνο αλήθειες, όλες οι αλήθειες, γίνεσαι άλλος άνθρωπος, ή μάλλον, βρίσκεις τον αληθινό εαυτό σου...

Εκεί, που κάθεσαι όλη μέρα στη θάλασσα, και μετά από λίγο καιρό δεν ξέρεις καν τι μέρα είναι, οι ώρες κανονίζονται με τη θέση του ήλιου, οι ανάγκες μειώνονται στα πρωταρχικά, «πεινάω», «διψάω», «νυστάζω» ...

Εκεί, που μέσα σε 2 ώρες έχεις κάνει την πρώτη γνωριμία, σε 24 ώρες έχεις κάνει σεξ και σε δύο μέρες ξέρεις όλο το νησί ...

Εκεί, που έχει περίεργα vibes ...

Ήδη κατάλαβες για ποιό νησί σου μιλάω. Ετσι δεν είναι? Ο καθένας έχει το δικό του...

Και ξέρεις κάτι;

Υποπτεύομαι ότι δεν ταξιδεύουμε μόνο εμείς! Υποπτεύομαι ότι το μαγικό νησί ταξιδεύει κι αυτό στο πέλαγος!

Να δούμε πού θα το πετύχουμε να αρμενίζει και φέτος ...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

1η Ιουνίου, είμαι στο γραφείο... Και μου έρχεται στο μυαλό αυτό το υπέροχο τραγούδι που έχει φτιάξει ο φίλος μου Δημήτρης Ζερβουδάκης από ένα ποίημα του Ν. Καββαδία ("Γράμμα σε έναν ποιητή"). Θυμηθείτε και σιγομουρμουρίστε τη μελωδία:

"Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις, ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ
Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ' αυτές απλά να σε εσύσταινα σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες ..."