Μερικοί άνθρωποι είναι πιο ... θυμωμένοι από τους άλλους.
Πιο... θερμοκέφαλοι, δεν ξέρω πώς να το πώ.
Για παράδειγμα, ο πατέρας μου. Αρπάζεται με το τίποτα. Και ακόμα και τα μικροπράγματα τα κάνει τεράστια θέματα, αφρίζοντας από θυμό...
Από μικρή με απασχολεί, γιατί συμβαίνει αυτό.
Σε κάποιο βαθμό, το χαρακτηριστικό αυτό ο μπαμπάς μου το έχει μεταδώσει και εμένα. Σε κάποιες στιγμές, κι εγώ νιώθω να "ανάβω" με το τίποτα. Μετά, όταν ξανασκέφτομαι το πρόβλημα που προκάλεσε την έντονη αντίδρασή μου πιό ήρεμα, βλέπω λύσεις, διεξόδους... Εκείνη την ώρα όμως, δεν βλέπω τίποτα.
Κόκκινο. Θυμός. Φωνές. Ουρλιαχτά. Αααααα.
Χαρακτηριστικό του θυμού αυτού είναι η αίσθηση της αδικίας. Νιώθω ότι με πνίγει το δίκιο. Νιώθω ότι με αδικούν και δεν μπορώ να εκφραστώ. Πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι τα θέματα "πολιτικοποιούνται". Για παράδειγμα, παύει να είναι ο συγκεκριμένος οδηγός που με "έκλεισε" το πρόβλημά μου, είναι πλέον ένα ολόκληρο ζήτημα: ο άνθρωπος αυτός μοιάζει να εκπροσωπεί μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων, αυτών "που δεν υπολογίζουν τους άλλους σαν κι εμένα, που κάνουν ότι θέλουν, που επιβάλλουν το δικό τους, αδικία, φασισμός" κλπ., κλπ.
Πώς λύνεται αυτό;
Μήπως χρειάζεται ψυχοθεραπεία ειδική για το συγκεκριμένο πρόβλημα, του ανεξέλεγκτου θυμού;
Υπάρχει και μια γλαφυρή ταινία σχετικά, το "Anger management" με τον Τζακ Νίκολσον...
Αλλά πέρα από την πλάκα, υπάρχει σίγουρα πολλή αλήθεια για το πρόβλημα αυτό...
Παραπέμπω στην ιστοσελίδα της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας: http://www.apa.org/topics/controlanger.html
3 σχόλια:
Οικογενειακώς αφρίζετε; Δεν τολμώ να σας φανταστώ στο μεσημεριανό τραπέζι...
Δυστυχώς, μοναδικέ μου αναγνώστη, αν μας δείς να "φαγωνόμαστε" με το μπαμπά θα πάθεις πλάκα...
Λίλυ, έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια, αλλά και τα καλύτερα μου προτερήματα, επειδή άφριζα όταν θύμωνα. Ηταν έτσι και ο δικός μου πατέρας. Και ώς γνωστόν "με όποιον δάσκαλο καθίσεις..."
Εγώ πάντως που δεν σε ξέρω σε μεσημεριανό (οικογενειακό) φαγητό, πρέπει να ομολογήσω ότι με εκπλήσσεις.
Σε βρίσκω πολύ συναισθηματική, πολύ κλειστή και πολύ αχαχούχα.
Αμυνες;
Αμυνες!
Εχω δώσει μάχες με τον εαυτό μου για να καταπολεμήσω το άφρισμα. Του'χω δώσει σημαντικές φάπες, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον αγώνα δεν τον έχω κερδίσει. Απλώς το "αφρισμα" δεν κερδίζει πλέον τις παρτίδες για πλάκα.
Εχω χάσει ανθρώπους, έχω χάσει δουλειές, έχω χάσει το καλώς φαίνεσθαι, αλλά πάνω από όλα έχω χάσει μεγάλες αγάπες.
Ευχαριστώ πολύ για την Παρασκευή το πρωί... εύχομαι να σε ευχαριστήσω και γι' αυτά που θα κάνεις στο μέλλον. Μμμμμμ;
ΥΓ. Το άφρισμα είναι σαν το αφρόλουτρο... αμα δεν το... ραντίσεις με το ντους, δεν θα βγάλει τον αφρό που θα πνίξει το σύμπαν.
Θυμάσαι το "Πάρτι" με τον ΄Πίτερ Σέλλερς;
Δημοσίευση σχολίου