ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ωωωω. Επικίνδυνο πράμα το μπλογκ.
Εγώ το ξεκίνησα εν μέρει για πλάκα, εν μέρει δοκιμαστικά, επειδή ... σας το ομολογώ: θέλω κάποτε να παρατήσω το avukatλίκι (=δικηγορία στα τούρκικα) και να γίνω (κάπως, κάπου, κάποτε ...) συγγραφέας! Είναι το ... ψώνιο μου, εδώ και χρόνια. Και ήθελα να δώ, πώς είναι να γράφεις ένα κείμενο και να είναι κάπου και να μπορεί να το διαβάσει ο καθένας. Με παρότρυνε και ο φίλος μου ο Μάνος, που έχει πείρα από αυτά τα πράματα, και ξέρει πόσο σημαντικό είναι, αυτά που γράφεις να μην τα έχεις στο συρτάρι σου, αλλά να τα διαβάζουν κι άλλοι.
Ωωωχ. Και φτάσαμε στα δύσκολα.
Γιατί γράφω ανώνυμα μεν, αλλά γράφω για ανθρώπους που τους ξέρω και με ξέρουν, για γνωστούς και φίλους.
Και μερικοί από τους φίλους διαβάσανε το μπλογκ και αναγνώρισαν τους εαυτούς τους.
Και καταρρακώθηκαν. Και τσαντίστηκαν. Και "τα πήραν".
Και είπαν, λέει, "γιατί βγάζει τόση ... κακία;"
Μα!!!!!
Για σταθείτε ρε παιδιά.
Βγάζουν πράγματι κακία αυτά που γράφω?? Κ α κ ί α??
Εγώ νόμιζα ότι είναι κάπως ... αστεία, λιγουλάκι προβοκατόρικα, προκλητικά, με θράσος έστω. Σχολιάκια-μπούρδες, της στιγμής.
Αλλά όχι κακόβουλα. Όχι μοχθηρά.
Τέλοσπάντων, δεν είμαι και κανάς ... Ντοστογιέφσκι, έτσι. Προφανώς δεν χειρίζομαι και τόσο καλά το λόγο. Άλλη αίσθηση θέλω να δώσω στο κείμενο και άλλη βγαίνει. Δυστυχώς οι λέξεις αυτονομούνται, και η γενική εντύπωση είναι διαφορετική από αυτό που έχω εγώ στο κεφάλι μου...
Αν τα έλεγα προφορικά, με τις κινήσεις, τις εκφράσεις του προσώπου, με τις διακυμάνσεις της φωνής, με ένα χάχανο εδώ, με μια γκριμάτσα εκεί, θα ήταν διαφορετικά. Εδώ βρισίδια ανταλλάσσουμε προφορικά και γελάμε.
Φαίνεται όμως ότι, γραμμένα, όλα έχουν μια άλλη βαρύτητα ...
Scripta manent, verba volant (τα γραπτά μένουν, οι προφορικές λέξεις πετάνε).
Κοιτάχτε, δεν ξέρω αν αξίζει να χαλάσουμε τις καρδιές μας τόσο πολύ.
Ένα μπλογκ είναι, ένα παιχνίδι, μια δοκιμή...
Και τις απόψεις που εκφράζω, μην τις παίρνετε τόσο κατάκαρδα... Μια σκέψη ήταν, της στιγμής.
Ζητώ συγγνώμη από όσους εθίγησαν. Δεν ήταν η πρόθεσή μου να τους πληγώσω.
Δύσκολο πράμα η επικοινωνία ...

Υ.Γ. Όταν έγραψα αυτό το ποστ, αφαίρεσα προς στιγμήν τα άλλα δύο "επίμαχα" ποστ, που είχαν προκαλέσει τις αντιδράσεις των φίλων. Ωστόσο, το ξανασκέφτηκα μετά. Η συγγνώμη ισχύει, γιατί δεν ήθελα να πληγώσω κανέναν, ούτε να "βγάλω κακίες". Αλλά δε μου αρέσει αυτή η μορφή αυτολογοκρισίας. Ευτυχώς δε, που άλλοι φίλοι διαμαρτυρήθηκαν, αυτή τη φορά για τις διαγραφές. Μίλησαν υπέρ της "προσωπικής μου ελευθεροτυπίας". Αυτό πιστεύω κι εγώ: Ο,τι έγραψα, το πίστευα, ήταν η άποψή μου, έτσι είδα τα πράματα σε μια δεδομένη στιγμή. Μπορεί να κάνω λάθος, σχολιάστε το. Μπορεί να μη σας αρέσει, γούστο σας. Μπορεί να μη με ξαναδιαβάσετε ποτέ, δεκτό. Αλλά είναι δικαίωμά μου να λέω τη γνώμη μου, είναι το μπλογκ μου, στο κάτω-κάτω. Δεν βρίζω, δεν λέω ψέματα, δε συκοφαντώ, ούτε καν κατονομάζω κανέναν. Οπότε, τα "επίμαχα" ποστάκια ξαναμπήκαν στη θέση τους ... Αν θέλει κάποιος να μου πει κάτι, ας μιλήσει, ας γράψει, ας εκφραστεί κάπως. Εδώ είμαι εγώ. Κουβέντα κάνουμε πια, δεν κλείνουμε σπίτια, δεν θίγουμε υπολήψεις!... (μη το ρίξω τώρα στα νομικίστικα, για την ελευθερία της έκφρασης που λένε τα συντάγματα κι ο κουμπάρος ο Βολταίρος... γνωστά είναι αυτά, χιλιοειπωμένα, μην τα λέμε πάλι. Ας ... τα εφαρμόσουμε μια φορά και μες το σπίτι μας - ή, έστω, στο μπλογκ μας!)