Τελικά, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά ...
Από τη μικρή μου εμπειρία, αυτό το σύντομο διάστημα που έχω περάσει με το μωρό, έτσι λέω...
Θαύμασα τη μάνα μου, αλλά και όοοοολες τις μαμάδες, από καταβολής κόσμου...
(Και που είσαι ακόμα ...)
Σου λέει ο άλλος, ο αντι-φεμινιστής, δε βλέπουμε, λέει, δα και πολλές γυναίκες επιστήμονες, ή γυναίκες - πολιτικούς ηγέτες, ή γυναίκες - καλλιτέχνιδες, παρά το φεμινισμό και την ισότητα οι πιό πολλοί και οι πιο διάσημοι επιστήμονες, ηγέτες, συγγραφείς, ζωγράφοι είναι ΑΝΤΡΕΣ.
Ε, τώρα καταλαβαίνω γιατί.
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΚΥΟΦΟΡΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΘΗΛΑΣΟΥΝ, ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ. Δηλαδή ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Κι αυτό είναι αντάξιο για δέκα νόμπελ (για την καθεμιά τους). Ποιό καλλιτεχνικό έργο, ποιά επιστημονική έρευνα, ποιά πολιτική μανούβρα να συγκριθεί με την 24ωρη ισόβια ψυχή τε και σώματι φροντίδα και αφοσίωση των μανάδων στα παιδιά τους?? Και τι, εγώ μιλάω με την μικρή εμπειρία ενός μοναδικού βρέφους. Τι να μας πουν οι γυναίκες που μεγάλωσαν 11 και 14 παιδιά ...
Για να σας δώσω να καταλάβετε τώρα τα δικά μου:
Πώς θα σας φαινόταν, να είχατε ξαφνικά να φροντίσετε έναν 80χρονο παράλυτο γέρο που πάσχει από άνοια και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον; Να μην μπορεί να μιλήσει, να φάει, να αυτοεξυπηρετηθεί, και να έπρεπε να τον ξεσκατίζετε, να τον ταϊζετε, να τον πηγαίνετε βόλτα με το καροτσάκι; Και ταυτόχρονα να είναι και δύστροπος, με το παραμικρό να βγάζει άναρθρες κραυγές για ώρες, χωρίς να μπορεί να μιλήσει και να σας πει τι θέλει! Κι όλα αυτά, χωρίς διάλειμμα, νύχτα και μέρα, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα...
Ε, αυτό είναι το μωρό. Με τη διαφορά ότι είναι πιό χαριτωμένο από τον 80χρονο, και έχεις την προσδοκία, την προοπτική ότι θα πάψει να είναι έτσι, ότι θα εξελιχθεί.
Αλλά αυτή είναι η μόνη διαφορά. Κατά τα λοιπά, είναι τόσο κουραστικό και μπελαλίδικο, όσο είναι ο γέρος...
