Ώρες - ώρες, η ωριμότης των συνομηλίκων (και φίλων μου) με εκπλήσσει...
Παρασκευή βράδυ, και φίλος μου, 38άρης πιά, με 2 παιδιά, βαφτίζει το 2ο παιδί του. Και μετά τα βαφτίσια, έχει οργανώσει πάρτυ, στο σπίτι των γονιών του, σε "κυριλέ" προάστιο, στον κήπο.
Φυσικά, η μουσική είναι δυνατά, μερικοί χορεύουν, δεν αργεί να έρθει η αστυνομία. Κλείνουμε τη μουσική, αλλά μόλις φύγουν οι αστυνομικοί, η μουσική σιγά - σιγά ξαναδυναμώνει.
Έρχεται η αστυνομία δεύτερη φορά. Γίνεται το ίδιο.
Μετά από αυτό το "κρυφτούλι" με την αστυνομία, πηδάει το φράχτη ένας τύπος, με σώβρακο-πυτζάμα, 17 χρονών, από το διπλανό σπίτι, και λέει, να σταματήσουμε τη μουσική, διότι την άλλη μέρα δίνει Πανελλήνιες!... Γίνονται ψιλο-διαπραγματεύσεις - ψιλοκαυγάς.
Δεν σταματάει η μουσική.
Αργότερα γίνεται κι άλλος καυγάς, ακούγονται φωνές και βρισιές από το φράχτη, φαίνεται πως βγήκαν κι άλλοι μαζί με τον πιτσιρικά, ίσως η μάνα του, κάποιος αδερφός ... μαζεύονται μερικοί δικοί μας, τους μιλάνε, φωνάζουν, δεν βγαίνει άκρη.
Στο τέλος, απηυδησμένοι φαίνεται οι διπλανοί, παίρνουν ένα λάστιχο και αρχίζουν να μας καταβρέχουν. Κι επειδή ούτε τότε σταματάει η μουσική, τελικά αρχίζουν να πετάνε ... πέτρες (και κάτι μεγάλες πέτρες, μέγεθος ... χούφτας!). Μερικοί δικοί μας τις τρώνε στο κεφάλι, αίματα, η μουσική επιτέλους σταματάει, μαζευόμαστε σε μια γωνία. Κάποιοι λένε ότι είδαν και μια.. καραμπίνα (!).
Και ... αρχίζει άλλο βιολί: να φωνάξουμε εμείς, λέει, την αστυνομία και να καταγγείλουμε ότι μας πέταξαν πέτρες.
Χάος. Κάπως έτσι κλιμακώνεται η βία. Βυρητός το ήσυχο προάστιο. Ισραηλινοί - Παλαιστίνιοι οι φιλήσυχοι γείτονες.
Μαλακία βέβαια να πετάξουν κι αυτοί πέτρες, αλλά εγώ σκέφτομαι τώρα, σε τι κατάσταση πρέπει να έφτασαν, για να το κάνουν αυτό. Παρακάλεσαν, διαμαρτυρήθηκαν, απείλησαν, φώναξαν την αστυνομία και δεν τους άκουγε κανείς. Ε, στο τέλος βρέθηκαν εκτός εαυτού, να μην ξέρουν τι κάνουν.
Από την άλλη, τι γελοίο, εμείς σαρανταρήσαμε και διεκδικούμε ακόμα το ... δικαίωμα στο πάρτυ, σα 17χρονοι. Και διαμαρτύρονται οι τωρινοί 17χρονοι σε μας... Άσε που δεν αξιωθήκαμε να διεκδικήσουμε τίποτε άλλο, ποτέ, τόσο δυναμικά...
Ο 38χρονος πατήρ με 2 παιδιά κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία εντελώς μεθυσμένος ψευδίζοντας "θέλω να τους κάνω μήνυση, αγωγή, έφεση και ανακοπή" (όπως ο μεθυσμένος στην γνωστή ταινία με τη Βασιλειάδου και το Μίμη Φωτόπουλο). Και μετά έβαλε τα ... κλάματα, "μα να μου χαλάσουνε το πάρτυ ... του γιού μου??" (!!!). Η γυναίκα του προσπαθούσε να τον ηρεμήσει.
Το αστείο είναι, ότι η φάση είχε και στοιχεία ... ταξικής πάλης. Κάποιος είπε: "Τι Πανελλήνιες ρε φίλε, σιγά. Αφού θα σε στείλει στην Αμερική ο μπαμπάκας σου".
Ναι μεν δηλαδή ο φίλος μου επέλεξε να κάνει το πάρτυ στην κυριλέ συνοικία που μεγάλωσε, στο σπίτι των γονιών του, αλλά ... φαίνεται ότι η οικογένειά του, με τα μέτρια οικονομικά της, υπέφερε ανάμεσα στους λεφτάδες. Οπότε, το να μη χαμηλώσει η δυνατή μουσική είχε χαρακτήρα ... ταξικού αγώνα, "πάρτε τα καριόληδες!"... Κατά τα λοιπά όμως, δεν έκανε το πάρτυ στο ταπεινό διαμερισματάκι που μένει τώρα. Οοοχι. Ήθελε τον κυριλέ κήπο...
Μήπως υπάρχει μια εσωτερική αντίφαση σε όλα αυτά?? Κάτι που δεν έχουμε λύσει με τον εαυτό μας?
Υ.Γ. Ξέχασα να αναφέρω, ότι σε όλη τη φάση άκουγα δεξιά κι αριστερά την παρότρυνση, "έλα εσύ που είσαι δικηγόρος, να ... καθαρίσεις!" (!!!). Στη συνείδηση του κόσμου, φαίνεται ότι ο δικηγόρος είναι κάτι ακαθόριστο: κάτι σαν ... αστυνομικός - εισαγγελέας - δικαστής - νομοθέτης - (όλα σε ένα!). Και συνάμα, και τραμπουκο-τσαμπουκάς!
Από την άλλη, τόσο με μένα όσο και με την αστυνομία, η στάση ήταν ... χαρακτηριστική της γενικότερης ωριμότητάς μας: "τώρα θα το πω στο μπαμπά μου και θα δείς!"
6 σχόλια:
Η αντίδραση των αγανακτισμένων γειτόνων είχε όλα τα χαρακτηριστικά του "καθημερινού φασισμού". Γι'αυτό μην την υποτιμάς. Αντί να θέλουν να υποτάξουν τους πολλούς στην ανάγκη του ενός (ενώ υπήρχε προφανώς η απλή λύση των... ωτοασπίδων) και μάλιστα με βίαιο και προσβλητικό τρόπο, καλύτερα να σκέφτονταν τι παράδειγμα έδιναν στο παιδί τους. Οι Πανελλήνιες του κανακάρη, που αναγκάζουν τους γονείς να γίνουν τραμπούκοι και να πετάνε πέτρες βρίζοντας αισχρά, είναι το πιο υπερτιμημένο γεγονός στη ζωή των νέων, λες και χάθηκε ο κόσμος αν ξαναδώσουν, αν αλλάξουν γνώμη, ή αν διαλέξουν να κάνουν άλλα πράγματα στη ζωή τους.
Κι εσύ από την πλευρά σου άσε αυτό το ύφος της επιτήδειας ουδετερότητος και της σαφούς ειρωνίας απέναντι στο ...θράσος των φίλων σου να θέλουν να διασκεδάσουν στα 38 τους με ή χωρίς παιδιά! Όσο για τον κήπο το επιχείρημα είναι τουλάχιστον κακόβουλο - να μην πω λαϊκίστικο. Θα προτιμούσες να κλειστούμε στο διαμέρισμα;
Κι ένα σχόλιο για τους μπάτσους. Ξέρεις κανένα άλλο τρόπο να λύσουμε τις διαφορές μας, εκτός από το να πιάσουμε κι εμείς τις πέτρες; Εγώ δεν έχω αντίρρηση, αρκεί η ...επανάσταση να είχε και ιδεολογικό περιεχόμενο. Όχι για τα ντεσιμπέλ και τον καημό των πανελληνίων...
Μοναδικέ μου αναγνώστη,
για σκέψου το καλύτερα ... Τι θα έκανες εσύ, αν οι άλλοι είχαν τη μουσική στη διαπασών, όταν εσύ έδινες Πανελλήνιες? Με την ψυχολογική σου κατάσταση τότε, με τα σπασμένα νεύρα τότε... Θυμάσαι? Τότε, όχι τώρα, που τις έχεις δώσει, τις έχεις περάσει και τις έχεις ... ξεπεράσει (και τις περιφρονείς...). Κι αν δεν ήσουν τρελλαμένη εσύ πριν τις Πανελλήνιες, πώς ήταν οι γονείς σου, πώς ήταν οι φίλοι σου?? Κι ο τυπάκος με τις πέτρες μπορεί στο μέλλον να τις κοροϊδεύει τις Πανελλήνιες, να τις έχει χεσμένες, να κάνει άλλα πράματα (και μακάρι, θα είναι πολύ καλύτερα για τον ίδιο...). Αλλά μήπως ζητάμε πολλά, αν ζητάμε να το κάνει αυτό ήδη ένα βράδυ πριν τις δώσει;;; Και αν είμασταν άραγε στη θέση του, μήπως θα λέγαμε ότι ο ήχος των γειτόνων έχει "όλα τα χαρακτηριστικά του καθημερινού φασισμού"?? Πόσο εύκολοι είναι οι χαρακτηρισμοί ... Τελικά, το δύσκολο είναι να συνυπάρξεις με τους άλλους, με αλληλοσεβασμό και κατανόηση...
Χεχε, μιλώντας για παραδείγματα που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους, υποθέτω ότι η μεγαλύτερη τύχη του όλου σκηνικού είναι ότι το παιδί που μόλις βαφτίστηκε δεν ήταν αρκετά μεγάλο ή... αρκετά κοντά γεωγραφικά, για να δει τον πατέρα του να τα πίνει και να φεύγει γκολ, να "ξεγελάει" τους αστυνομικούς όπως κάναμε στα 20 μας, και στο τέλος να βρίζεται με έναν 17χρονο :)
Ο φασισμός είναι μια λέξη που αντιπροσωπεύει μια έννοια, της οποίας κανένα στοιχείο δεν έχει επιβιώσει της αλόγιστης και καθημερινής της χρήσης από τους σκεπτόμενους του σήμερα. Αν παρόλα αυτά αρεσκόμαστε σε μεγάλα συνθήματα (όπως "καθημερινός φασισμός"), ας σκεφτούμε το εάν η παρεμπόδιση της ξεκούρασης και του ύπνου άνω των 20 γειτόνων (άσχετα το πόσοι είχαν το κουράγιο να διεκδικήσουν τελικά το δικαίωμά τους) είναι... δημοκρατία και ωδή στην ελευθερία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος "φασισμός" από την κυριαρχία του "cool" και του "trendy" έναντι άλλων, πιο "φλώρικων" και παραδοσιακών εννοιών, όπως η ώρα κοινής ησυχίας. Και το πιο ξεκαρδιστικό απ' όλα είναι ότι, μεταξύ άλλων, σήμερα ειρωνικά και μίζερα έχει καθιερωθεί ως "trendy" το να έχεις χεσμένο τον διπλανό σου, όταν παύεις να είσαι πλέον μόνος σου και γίνεσαι ομάδα.
Σήμερα πήγα στο τριμελές Εφετείο πλημμελημάτων (δηλ. ποινική διαδικασία) για μια αναβολή... Καθώς περίμενα, παρακολουθούσα δίκες. Κατά σύμπτωση όλες είχαν να κάνουν με κάτι που έγινε σε κάποια γιορτή: η μία αφορούσε καυγά σε γαμήλιο γλέντι, η άλλη καυγά σε πρωτοχρονιάτικο πάρτυ ... Στη μία περίπτωση μάλιστα, αφού πλακωθήκανε στο ξύλο και αλληλο-μηνυθήκανε οι ενδιαφερόμενοι, στο τέλος έκαναν μήνυση και στους αστυνομικούς της άμεσης δράσης που πήγαν επί τόπου (για ... παράβαση καθήκοντος!). Σήμερα, μετά από χρόνια, δικαζόταν η μήνυση του θιγμένου αστυνομικού εναντίον τους για συκοφαντική δυσφήμηση, λόγω της μήνυσης που του έκαναν ... Μύλος δηλαδή. Κάθε υπόθεση είχε διαρκέσει πάνω από 10 χρόνια... Το να τα συζητούν τόσα χρόνια μετά σήμερα στο δικαστήριο φαινόταν αστείο! Άσε δε που κάποιοι από τους πρωταγωνιστές, οι πιό ηλικιωμένοι, είχαν πεθάνει ... Ισως να είναι αρρώστια του επαγγέλματος, να έχω κουραστεί με τους καυγάδες και τις αντεγκλήσεις, αλλά δεν σας φαίνονται μάταια όλα αυτά ...
Τι ακριβώς προτείνετε; Να μην κάνουμε πάρτυ, να μην τραγουδάμε και να μην γλεντάμε, γιατί όλο και κάποιος θα ενοχλείται; Λύσεις φυσικά υπάρχουν, αρκεί να θέλει κανείς να τις βρει. Στη Γαλλία όλοι έχουν δικαίωμα από το νόμο να κάνουν πάρτυ ή γιορτή μία φορά το χρόνο. Οι γείτονες, που έχουν φυσικά ειδοποιηθεί (όπως είχε γίνει και στο εν λόγω πάρτυ), οφείλουν να το ανεχθούν. Αλλιώς να πάμε σε ησυχαστήρια...
Εγώ προσωπικά είμαι πολύ ευτυχής με τους γείτονές μου (μεσοτοιχία), που είναι μια μεγάλη φασαριόζικη οικογένεια, γεμάτη ζωντάνια και χαρά. Καλούνε συνέχεια κόσμο και καταλήγουν σχεδόν πάντα με μουσικές στη διαπασόν ή αυτοσχέδια τραγούδια. Όταν νιώθω μοναξιά ή γκαντεμιάζω, τους ακούω που το γλεντάνε και χαίρομαι.
Μια φορά έκανα κι εγώ πάρτυ. Πήγα στην κυρία, της είπα ότι μπορεί να κάνουμε λίγη φασαρία και μου απάντησε: "Θα ανησυχούσα αν δεν κάνατε!" Τέτοιους ανθρώπους γουστάρω εγώ. Ανοιχτόμυαλους και μεγαλόψυχους.
Όσο για την εποχή των Πανελληνίων, από φασαρία άλλο τίποτα, όλη η Ελλάδα ούρλιαζε τις νίκες στο Ευρομπάσκετ, κι εγώ μαζί, το πρωί γράφαμε και την παραμονή ήμασταν ως τις 1 μετά τα μεσάνυχτα στην Ομόνοια.
Αυτά. Και τέλος πάντων, δεν καταλαβαίνω πώς στο όνομα του αλληλοσεβασμού, δείχνετε κατανόηση σε ανθρώπους που έστειλαν την αστυνομία στις 9:15 (!!!) και μετά έβριζαν και πέταγαν πέτρες.
Το να μην σκεφτείς τις οτοασπίδες δεν σε κάνει αυτόματα φασίστα. Ελεος!
Επίσης όσο είναι υποταγή των πολλών εναντι του ενός αυτό το περιστατικό αλλό τόσο είναι αν είσαι σε ένα δωμάτιο με Χ άτομα κατακαλόκαιρο με aircontition και κάποιος νιώσει αδιαθεσία και ζητήσει να κλείσει η ψύξη. Τί θα πείς; Να φορέσει γούνα;
Ηθικό δίδαγμα. Να κατεργηθούν οι πανελλήνιες/πανελλαδικές, πως διάτανο λέγονται. Εμείς που δεν δώσαμε χάσαμε τίποτα;)
Δημοσίευση σχολίου