Η ΑΡΧΗ (ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ) ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Πέρυσι, σε μια ομάδα όπου λέγαμε τα σώψυχά μας.

Ένα Σάββατο κάναμε μια συνάντηση που θα κρατούσε πολλές ώρες, από το πρωϊ ως το απόγευμα.

Το μεσημέρι, κάποιος πρότεινε να κάνουμε διάλειμμα και να πάμε να φάμε.

Οι περισσότεροι συμφώνησαν, προτάθηκε μάλιστα και κάποιο κοντινό εστιατόριο. Σηκωθήκαμε να φύγουμε.

Τότε ένας από όλους είπε «εγώ δεν πεινάω».

Και κάποια κοπέλα μουρμούρισε ότι δεν της αρέσει το συγκεκριμένο εστιατόριο.

Ωπ. Τί γίνεται τώρα;

Άρχισε συζήτηση, ποιός έχει δίκιο, ποιός έχει άδικο. "Μα αφού είναι μεσημέρι, γιατί δεν πεινάς;" "Τι λαιμαργία είναι αυτή, όλο το νου σας στο φαϊ τον έχετε; Αυτό που κάνουμε εδώ είναι σημαντικό, για μια φορά ας καθυστερήσει το φαϊ!". Μετά η συζήτηση στράφηκε στα "δεν είναι τρόπος αυτός", "όλο να γίνεται το δικό σου θέλεις", "κι εσύ δεν πας πίσω" κλπ.

"Να κάνουμε ψηφοφορία."

Πόσοι θέλουν να φάνε; 8 σήκωσαν το χέρι τους (από τους 10). Άρα θα πάμε για φαγητό. Πάλι (με ριζωμένη την αντίληψη μας περί "δημοκρατικής λήψης των αποφάσεων βάσει της αρχής της πλειοψηφίας") ανασηκωθήκαμε οι περισσότεροι, έτοιμοι να φύγουμε.

Τότε κάποιος είπε, «Όχι. Δεν μπορεί να γίνει αυτό».

Απορήσαμε. Μα γιατί; Αφού η πλειοψηφία πεινάει και θέλει να φάει; Δεν πρέπει να υποταχθούν οι λίγοι στη θέληση των πολλών; Να υποταχθούν οι πολλοί στη θέληση των λίγων; Άδικο δεν είναι αυτό;

Ο τύπος είπε «Καλή είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Αλλά σε μερικές περιπτώσεις λ.χ. στην οικογένεια, στις επαγγελματικές συνεργασίες, στις φιλίες, πρέπει να βρίσκουμε λύσεις που να μας ικανοποιούν όλους, τον καθένα χωριστά. Η πλειοψηφία έχει δύναμη, και προσπαθεί να την επιβάλει, με τον ... συντριπτικό αριθμό της! Ετσι μένει η μειοψηφία στο περιθώριο, με καταπιεσμένες της επιθυμίες της, χάριν της πλειοψηφίας. Εδώ δεν αρκεί η πλειοψηφία. Ας καθήσουμε εδώ να σκεφτούμε εναλλακτικές λύσεις που να μας ικανοποιούν όλους, να λειτουργήσουμε σαν ομάδα».

Αρχίσαμε να προτείνουμε, άλλος το ένα, άλλος το άλλο. Χάβρα. «Ναι, αλλά εγώ έχω τώρα κέφι να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Αν πάτε για φαϊ πώς θα συνεχίσουμε;». «Εγώ έχω το στομάχι μου και αν δεν φάω άμεσα θα πάθω κρίση». «Εγώ κάνω δίαιτα». «Εγώ δεν θέλω να φάω τώρα, αλλά θα πεινάσω αργότερα. Γίνεται να διακόψουμε τώρα για λίγο και να κάνουμε κι άλλο διάλειμμα αργότερα;» "Εγώ θέλω να φάω με την ησυχία μου, να το 'φχαριστηθώ, δε μου φτάνει ένα μισάωρο" "Εγώ θέλω να φάμε όλοι μαζί, όχι οι μισοί τώρα κι οι μισοί μετά, χαλάει η ομάδα" κ.ο.κ. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του.

Τελικά, μετά από επίπονες ... διαπραγματεύσεις, αφού εξετάσαμε όλες τις πιθανές ... εκδοχές, καταλήξαμε στο εξής απλό: όσοι θέλουν να φάνε, να πάνε για φαϊ, και όσοι δεν πεινάνε να μην έρθουν. Και να τους αφήσουμε να βγουν για κανένα σαντουϊτσάκι αργότερα... Δεν ήταν η ιδανική λύση, όμως δεν βρήκαμε κάτι καλύτερο από αυτό. Τουλάχιστον ακούστηκαν όλοι, και βοηθάει κι αυτό καμμιά φορά...

Ήταν όμως η πρώτη φορά στη ζωή μου, που είδα αλλιώς το πράμα σε σχέση με την παντοδύναμη "αρχή της πλειοψηφίας". Πάντα σε παρέες, σε οικογενειακές συναθροίσεις, στη δουλειά, θυμάμαι να κάνουμε αυτό που ήθελαν οι πολλοί, και χωρίς δεύτερη κουβέντα...

Καλή η "αρχή της πλειοψηφίας", σε μια χώρα που την έχουν κυβερνήσει χούντες. Είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Σε μερικά πράγματα όμως χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση, πέρα από το ποιός έχει "δίκιο" και ποιός έχει "άδικο". Κι άμα το σκεφτούμε λίγο, μπορεί άραγε να έχει άδικο κάποιος που ... πεινάει; Μπορεί να έχει άδικο κάποιος που ... δεν πεινάει;;; Σε τέτοια ζητήματα χρειάζεται να βρεθεί μια λύση, με πολλά περιθώρια και εναλλακτικές οδούς, που να τους αφήνει όλους ευχαριστημένους. Να χωρέσουμε όλοι, όχι να μείνουν μερικοί "στην απέξω"...

Το άλλο συμπέρασμα που βγήκε, είναι ότι με την "αρχή της πλειοψηφίας", όλα τελειώνουν γρήγορα. Με τον άλλο τρόπο, χρειάζεται πολύς χρόνος και κόπος, συζητήσεις, κούραση, καυγάδες, ουφ... Αλλά αν βρεθεί λύση με τον άλλο τρόπο, το δύσκολο, το χρονοβόρο, είναι απείρως πιο ικανοποιητική για όλους από την πρώτη...

Η δεύτερη μέθοδος βοηθάει τις σχέσεις, να γίνουν καλύτερες, βαθύτερες, ισχυρότερες. Τι χειρότερο από το να σου μένει η αίσθηση ότι ανήκεις σε μια ομάδα/οικογένεια/εταιρία/παρέα που δεν έχεις φωνή, ή, κι αν ακουστείς, οι άλλοι δε σε υπολογίζουν και κάνουν τα δικά τους; Ψυχραίνεσαι, σκέφτεσαι τρόπους να ξεφύγεις απ' αυτούς τους τύπους, δεν θέλεις πια να ανήκεις εκεί... Και τι καλύτερο από το να ανήκεις σε μια ομάδα/οικογένεια/εταιρία/παρέα που λαμβάνει υπόψη τις επιθυμίες σου και προσπαθεί να βρει τρόπο να τις ικανοποιήσει, όχι να σου επιβάλει τη δικτατορία των πολλών; Μ' αυτούς τους ανθρώπους θέλεις να μείνεις, να συνεχίσεις, να πας παραπέρα... Να κάνεις και υποχωρήσεις από τα "θέλω" σου, αφού αυτά γίνονται σεβαστά με τόση αγάπη και κατανόηση!...