ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ

Μεγάλωσα με την τηλεόραση. Μικρή έβλεπα το "Μικρό σπίτι στο λιβάδι", το "Μεθοριακό Σταθμό", το "Λούνα Παρκ", τους "Γουώλτονς". Τι να πρωτοθυμηθώ. "Ντάλας", "Δυναστεία", "Ντιουκς", "Moonlighting". "Διάστημα 1999" (το θυμάται κανείς;), "Βιονική Γυναίκα". "Το Πλοίο της Αγάπης". Είδαμε πολλά στην πορεία των χρόνων.

Σήμερα τα αγαπημένα μου είναι βέβαια τα "Friends".

Επίσης, το τούρκικο σήριαλ "Τα σύνορα της αγάπης".

Πλάκα έχει το "Παραπέντε".

Επίσης, ντρέπομαι αλλά το ομολογώ: όταν γυρίζω το απόγευμα από τη δουλειά, βλέπω "Βέρα στο δεξί", καθώς τρώω το βραδυνό μου φαγάκι...

Όταν προβαλλόταν σε πιό νορμάλ ώρες έβλεπα "Ali Mc Beal" (που είναι δικηγόρος κλπ.).

Πρίν τα "Φιλαράκια", το Σάββατο το μεσημέρι, το Σταρ συνήθως προβάλλει "Gilmore Girls" και ένα χριστιανικού τύπου οικογενειακό σήριαλ με τίτλο "7th Ηeaven". Τα έβλεπα κι αυτά (για το δεύτερο νιώθω επίσης ντροπή, αλλά παραδόξως όλο αυτό το οικογενειακό στυλ του, μες την ηθικοπλαστικότητά του, μου δημιουργούσε μια αίσθηση θαλπωρής).

Αλλά το πιό αγαπημένο μου είναι το "Sex & the City", που είναι τόσο πνευματώδες και ώρες - ώρες "κοφτερά" έξυπνο και δείχνει τα χαρακτηριστικά της εποχής μας.

Τελικά, με φρίκη συνειδητοποιώ ότι η τηλεόραση υποκαθιστά την παρέα. Κάθομαι να δω τους γνώριμους μου τηλεοπτικούς χαρακτήρες, σαν να πρόκειται να δω τους φίλους που (δεν) έχω, γιατί δεν έχω το χρόνο και την ενέργεια να συναντάω τους γνωστούς μου (τους βλέπω κι αυτούς, αλλά σίγουρα πιό αραιά από τα σήριαλ...). Θα μου πεις "κλείσε την Τι-βι και βγες έξω". Σωστό. Αλλά δεν υπάρχει η ενέργεια, το να βγεις θέλει κόπο, χρόνο, λεφτά, κουραστικές μετακινήσεις, κι όλα αυτά για να βρεθείς σε κανά μπαρ όρθιος και "στημένος" να λες ψευτιές και κοινοτυπίες.

Κι έπειτα οι αληθινοί άνθρωποι είναι κουραστικοί, έχουν απαιτήσεις. Οι τηλεοπτικοί φίλοι είναι εκεί όταν τους θες, και μόλις τους βαρεθείς, τσουπ, τους "κλείνεις"...

Υ.Γ. Ωχ, ωχ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, αυτό το ποστ μου φαίνεται ανοιχτό σε παρερμηνείες. Μη νομίσετε ότι είμαι κανά μονόχνωτο ον, που δε βλέπει άνθρωπο. Αντιθέτως έχω μια ... βαριά κοινωνικότητα. Πλήθος γνωστών και φίλων, και γκομενιλίκια, κι απ' όλα... Εχω μεγάλη ευκολία στο να γνωρίζω ανθρώπους, κι όχι μόνο να μένουμε στο "καλημέρα", στο να μιλάμε, να ανοιγόμαστε ... Κυρίως μη νομίσετε ότι όσα λέω παραπάνω, και η πίκρα που βγάζει το ποστ, είναι πράματα που λύνονται εύκολα με ... γνωριμίες και συναναστροφές. Μη μου αριβάρει κανένας με προτάσεις εξόδου ή ... κανά προξενιό! Νομίζω είναι κάτι βαθύτερο και χωρίς ... ευκολίες...