Για την εγκυμοσύνη...

1ον.

Όλοι μου 'χανε πει κάτι μεγαλοστομίες "φοβερή εμπειρία", "αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις", "η ολοκλήρωση της γυναίκας" και διάφορα γούτσου-γούτσου για το μωράκι... Κιτσαρίες, θεωρητικολογίες!... Κανείς όμως δεν είχε αναφέρει κάτι ... λεπτομέρειες μεν (μπροστά στο ... θαύμα της γέννησης!), αλλά ... σημαντικότατες, καυτές, θα έλεγα, λεπτομέρειες: όπως λ.χ. ότι παθαίνεις τρελλή δυσκοιλιότητα, που μοιάζει να μην καταπολεμιέται με τίποτα και φτάνει σε extreme καταστάσεις με αίμα και πόνο (συγγνώμη για τις αηδιαστικές περιγραφές, αλλά κάποιος πρέπει να πει επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους!). Και όταν πιά είσαι μέσα στο παιχνίδι και αναφέρεις τα ... παθήματά σου, τότε σου λένε όλες, "α, ναι, είναι πολύ συνηθισμένο, είχα κι εγώ"... Και τότε γιατί δεν μου το λέγατε, ρε φίλε; Να ξέρω κι εγώ πού βαδίζω;; Και με είχατε πήξει στα ειδυλλιακά, χνουδωτά παιχνιδάκια και δαντέλες τσίου - τσίου;

2ον.

Είμαι λίγο σε περίεργη φάση. Παθαίνω κάτι ξαφνικές υπνηλίες, κουράζομαι εύκολα, έχω υπερευαισθησία στις οσμές... Άντε τώρα να τα εξηγήσεις αυτά στους τρίτους. Γιατί υπάρχουν οι εργένηδες φίλοι (και φίλες) που παίρνουν ζωηροί - ζωηροί τηλέφωνο, πάνω στην απογευματινή μουργέλα, και μου κάνουν προτάσεις τύπου "πάμε σε λάτιν πάρτυ;" και κάτι τέτοια... Οι καημένοι, έχουν καλή πρόθεση, να'ναι καλά που με σκέφτονται και με περιλαμβάνουν στα σχέδιά τους... Αλλά πού να καταλάβουν τώρα πόσο εκτός θέματος είναι... Εμένα μου είναι αδύνατο να σταθώ ώρες όρθια, ζαλίζομαι, κουράζομαι, και μου είναι αδύνατο να είμαι σε χώρο που καπνίζουν, πράγμα που καθιστά απαγορευτικό το να πάω σε μπαρ ή πάρτυ... Και δε μου λείπει κιόλας. Κατά κάποιο τρόπο σα να έχουν αλλάξει τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες μου. Παλιά το παν ήταν οι έξοδοι και οι διασκεδάσεις με τους φίλους, το σινεμά, τα μπαρ... Τι άλλο να κάνεις; Τώρα αυτά όλα μου είναι τελείως αδιάφορα. Τα σκέφτομαι σαν ... σκέτη κούραση! Προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω με τη μαμά μου να φτιαξουμε το στρίφωμα της κουρτίνας ή να δω ντοκυμαντέρ για τα μωρά και την ανάπτυξή τους...

3ον.

Με τους εργένηδες φίλους, για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, σα να μην "κολλάμε" πια. Αυτοί θέλουν να βγούν, να σταθούν όρθιοι (!) σε θορυβώδη μπαρ, να καπνίσουν, να πιούν (πράγματα απαγορευμένα και από ... αδιάφορα έως κουραστικά για μένα). Από την άλλη, έχεις τους παντρεμένους. Αυτοί όμως είναι παντρεμένοι καιρό, τα παιδιά τους είναι ήδη 4-6 ετών, είναι πολύ ... προχωρημένοι για μένα. Και είναι και βαρετοί, μικροαστοί κάπως, έχουν ήδη κοιλίτσες, φαλάκρες... (παρένθεση: εκτός από τους ειλικρινείς παντρεμένους - μικροαστούς "είμαι και το χαίρομαι", υπάρχει και η άλλη, χειρότερη κατηγορία: οι "είμαι παντρεμένος/βολεμένος/μικροαστός/μεσήλικας του κερατά, αλλά το παίζω νέος, άνετος, μποέμ, γλετζές, δήθεν βγαίνω, δήθεν χορεύω ...". Χάλια δηλαδή!). Εδώ δεν τους έκανα παρέα ελεύθερη για αυτούς ακριβώς τους λόγους! Και τώρα το παίζουν και ειδήμονες, "να κάνεις αυτό", "να κάνεις εκείνο", και όλα πιά τα ξέρουνε τα περί εγκυμοσύνης, και όλα πια τα έχουν περάσει... Άσε με ρε φίλε να ζήσω τη φάση μου, κάθε πράμα στην ώρα του, μην προτρέχεις ... Αααχ... Με κανέναν δεν ταιριάζω σ' αυτή τη φάση... το καλύτερο θα ήταν να βρω μια φίλη που να είναι κι αυτή έγκυος ακριβώς τώρα. Μόνο αυτή θα μπορούσε να με καταλάβει!! (ψιτ, εσύ που διαβάζεις αυτό το ποστ, αν είσαι έγκυος 3-4 μηνών, στείλε μήνυμα να τα πούμε!!!)