Η ιστορία με το Πολυτεχνείο και το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι θέμα πολιτικό.
Είναι θέμα ψυχολογικό. Κάτι σαν ... συλλογική, εθνική νεύρωση.
Όταν μπαίνουν διάφοροι στο Πολυτεχνείο και τα σπάνε, κανείς δεν τολμάει να επέμβει, γιατί όλοι φοβούνται το συμβολισμό: Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το '73 η χούντα μιλούσε για "αναρχικούς" και "ταραξίες" και εισέβαλε με το τανκ για να "επιβάλει την τάξη".
Κατά τον ίδιο τρόπο σήμερα, όποιος διατάξει να μπει η αστυνομία στο Πολυτεχνείο θα είναι, στη συνείδηση πολλών, όμοιος με τους χουντικούς. Και φυσικά κανείς δεν θέλει να ταυτιστεί με αυτούς.
Έτσι κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο καίγεται. Επειδή κουβαλάει αυτούς ακριβώς τους συμβολισμούς...
Η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα στον αυταρχισμό και την πλήρη ασυδοσία. Αυτό φαίνεται και σε άλλες εκδηλώσεις και φαινόμενα της κοινωνικής μας ζωής, όπως είναι οι καταλήψεις στα σχολεία, η όλη κατάσταση στην παιδεία. Η χώρα μας πάει από το ένα άκρο στο άλλο, από τα χαστούκια, τα μαθητικά πηλίκια, τα κοντοκουρεμένα κεφάλια και τις ποδιές, στα σχολεία των καταλήψεων και της κρατικής αδιαφορίας. Έννοιες όπως η αυτοπειθαρχία ή η αυτοσυγκράτηση είναι άγνωστες. Για πολλούς "δημοκρατία" και "ελευθερία" είναι συνώνυμα του ¨μπάτε σκύλοι αλέστε", της βίας και του χάους... Αδιέξοδο.
4 σχόλια:
Ευμνήμων, τι καλό σχολιάκι! Σκέφτηκα κι άλλα από χθες... για παράδειγμα ότι όλα αυτά ίσως φανερώνουν ένα διχασμό που υπάρχει πάντα στην Ελλάδα: φαίνεται ότι κάποιοι μένουν πίσω και είναι δυσαρεστημένοι και έχουν ανάγκη να τα σπάσουν για να ξεσπάσουν (γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος, η μόνη τους στιγμή ελευθερίας). Ισως εγώ ανήκω στους προνομιούχους, που δεν είχαν την ανάγκη να τα σπάσουν...
Θυμάμαι μία χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία Salo του Παζολίνι: στη μεγάλη αίθουσα της βίλας γίνονται ασύλληπτα όργια με θύματα τα παιδιά, ενώ την ίδια στιγμή η κυρία στο πιάνο παίζει κοιτώντας προς τον τοίχο. Κάποια στιγμή δεν αντέχει και πηδά από το παράθυρο. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τα ποστ και τα σχόλια.
"Εδώ ο κόσμος χάνεται και το ... χτενίζεται", αυτό εννοείς, so far? Αυτό που ήθελα να πώ εγώ είναι ότι είμαι αντίθετη με το να τα κάνει κανείς λίμπα, σε στυλ χούλιγκαν του γηπέδου, και δη όχι σε καιρούς αυταρχικούς, όπου κινδυνεύει να τον μπαγλαρώσουν, αλλά σε καιρούς ανοχής, όπου στο όνομα του προοδευτισμού κανείς δεν του κάνει τίποτα. Τσάμπα μάγκας δηλαδή. Μπορεί την ανάγκη διαφόρων ανθρώπων να τα κάνουν λαμπόγυαλο να μην την καταλαβαίνω, επειδή εγώ δεν έχω μέσα μου τόση βία, που δεν έχει βρει διέξοδο. Αλλά έτσι τι βγαίνει; Μήπως τα Πανεπιστήμια με τις καταλήψεις δεν υποβαθμίζονται όλο και περισσότερο; Γιατί κανείς αντί για σπασίματα δεν προτείνει κάτι δημιουγικό; Και τελικά, το Πολυτεχνείο τι μας προσέφερε; Το "δημοκρατικό" δικαίωμα να τα κάνουμε γυαλιά - καρφιά; Βία για την εκτόνωση; Επαναστατική γυμναστική; Και μετά, εκτονωμένοι, να συνεχίζουμε την ίδια άθλια, αδιέξοδη καθημερινότητα;
Όλες αυτές οι ακρότητες και οι αντιθέσεις, με τα άσχημα μαζί,
Ελλάδα δεν είναι Λίλη;
Καλημέρα!
:)
Δημοσίευση σχολίου