ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ...

Σε συνέχεια του ... κοινωνιολογικού προβληματισμού που άνοιξα με το προηγούμενο ποστ, θέλω να αναφερθώ πάλι στους χωρισμένους φίλους.

Άντε και χωρίσανε από το μακροχρόνιο δεσμό τους (οι δεσμευμένοι), άντε και πήραν (ή έστω βάλανε μπρος) το διαζύγιο (οι παντρεμένοι).

Και τώρα;

Διαπιστώνω ότι περνάνε φάσεις (τις έχω περάσει κι εγώ). Στενοχώρια - κλάμα - καψουροτράγουδα - μπουζούκια - πενιές - βραδιές με φίλους και πολύ αλκοόλ - μέχρι που τελειώνει η περίοδος πένθους και ανακάμπτει κανείς σιγά σιγά και ξαναρχίζει τη ζωή του...

Ωστόσο, οι κρυψίνοες (αυτοί που επί γάμου ή δεσμού δεν μου λέγανε τα προβλήματά τους) συνεχίζουν το ίδιο βιολί: δεν μας λένε ότι είναι χάλια, ότι στενοχωρήθηκαν, ότι περνάνε περίοδο "πένθους". Όοοοχι. Αυτοί, πολύ γρήγορα, σπεύδουν να περάσουν στο επόμενο στάδιο: "ε, δεν έγινε και τίποτα. Σιγά. Τον/την έχω ξεπεράσει. Πάμε γι' άλλα". Χαρ, χαρ, χαρ (καγχασμός από μέρους μου).

Τι ξεπέρασες, ρε φίλε. Έτσι γίνονται αυτά;

Και τους βλέπεις, να θυμούνται κάτι πρώην γκόμενους/γκόμενες που είχαν στο ... σχολείο, και να τους παίρνουν τηλέφωνο στο ξεκούδουνο "γειά, είμαι ο Θανάσης από το 3ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, σε θυμήθηκα μωρέ και είπα να δω τι κάνει εκείνη η ψυχή". Ζντόϊνγκ!!! Λες και ο άλλος είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει τι παίχτηκε, και πώς και τον/την θυμήθηκαν μόλις 18 χρονάκια μετά. Άλλοτε τρώνε βρισίδι (γιατί μετά από 18 χρόνια ο άλλος δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχες γνωρίσει και η κουβέντα πάει στραβά), άλλοτε μαθαίνουν (ζγκλούπ!) ότι ο άλλος/η άλλη έχει τώρα 3 παιδιά και 2 εγγόνια και ζει στο Κονέκτικατ... "Περίεργο, βρε παιδί μου, για δες..." Φοβερή κίνηση. "Θα πάρω τη Σούλα/το Μήτσο από το Γυμνάσιο". What were they thinking??? Εν τω μεταξύ, δε συνειδητοποιούν πόσο γνωστό, πόσο κλασσικό είναι αυτό που κάνουν, πόσο προφανές, πόσο εξαρχής καταδικασμένο... Πόσοι άλλοι το έχουν κάνει, μέχρι και σε ταινίες το βλέπεις ...

Μετά έχουμε άλλα. Γνωρίζουν διάφορα άτομα και ακούς προσδοκίες ... άμεσες. Βιάζονται πολύ. Κάτσε ρε φίλε. Δε σου είπε κανείς ότι στην εποχή μας οι σχέσεις είναι δύσκολες?? Hellooo??? Μήπως είναι τυχαίο ότι μια τηλεοπτική σειρά σαν το "Sex & the City" σπάει ταμεία παγκοσμίως?? Πώς έχεις την απαίτηση, μέσα σε μια μέρα/μια βδομάδα/ένα μήνα να βρεις παρέα/φίλους/γκόμενα, να ταιριάξεις τέλεια, να συνεννοηθείς, να "κάνεις χωριό" κ.ο.κ.??? Κι εμείς δηλαδή, οι χρόοοονια singles, με τις προβληματικές σχέσεις, μαλάκες είμαστε? Με ποιά λογική δεν θα περάσεις κι εσύ από σαράντα κύματα, από περίεργους/άσχετους/παρανοϊκούς/κάθε-καρυδιάς-καρύδι? Με ποιά λογική θα γνωρίσεις εσύ μπαμ με τη μία το "γαμώ-τα-άτομα"??? Κι άντε και το γνώρισες. Με ποιά λογική η σχέση θα σου κάτσει, πρώτον, και μετά θα κυλήσει, λέει, σα ... νεράκι? Ένω όλοι οι άλλοι έχουμε περάσει (και εξακολουθούμε να περνάμε) τον παθών μας τον τάραχο στις σχέσεις μας, βάσανα, προβλήματα, σκαμπανεβάσματα???

Και τέλος, έχουμε και όσα ΔΕΝ ξεπέρασες, αλλά λες ότι τα ξεπέρασες. Που ξεπετάγονται την άσχετη στιγμή. Εκεί που γνώρισες τον καινούριο/την καινούρια. Που κολλάς σε ένα συγκεκριμένο κουσούρι του και το μεγαλοποιείς, επειδή ήταν αυτό που σε είχε κάνει να υποφέρεις στην παλιά σου σχέση. Ή που είσαι ενθουσιασμένος/-η με τον Τάδε, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αλκοολικός/ζηλιάρης/τσιγγούνης (όπως ο πρώην σου), ενώ έχει άπειρα άλλα - σημαντικότερα, ίσως - ελαττώματα, αλλά εσύ δεν τα βλέπεις, γιατί μόνο ένα σε καίει (να μην έχει ΤΟ κουσούρι του πρώην).

Παιδιά, υπομονή. Και ... υπομονή. Και μετά, κι άλλη υπομονή ... Θέλει χρόνο, θέλει κόπο, θέλει ενέργεια. Και κυρίως, θέλει παραπάνω χρόνο, παραπάνω κόπο, παραπάνω ενέργεια από ό,τι νομίζετε... Είναι κλασική η βιασύνη του ψυχικά ταλαιπωρημένου ανθρώπου που θέλει γρήγορες λύσεις, εδώ και τώρα, άμεση παρηγοριά για τα παλιά... Δε γίνεται έτσι όμως, γιατί κι οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν μπορούν να σου προσφέρουν εσένα αυτό που θέλεις τώρα αμέσως. ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ...