ΟΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝΕ ΠΟΤΕ

Πόσο ειλικρινείς, γνήσιοι, αληθινοί είμαστε στις σχέσεις μας; Δείχνουμε ποιοί είμαστε ή παριστάνουμε ότι είμαστε ... κάποιοι άλλοι; Mήπως παριστάνουμε ότι είμαστε πιό... χαρούμενοι, πιό κοινωνικοί, πιό εύθυμοι, πιό ευδιάθετοι, πιό ... χωρίς προβλήματα;

Συνειδητοποίησα το εξής:

Μερικοί φίλοι μου είναι ελεύθεροι, άλλοι είναι παντρεμένοι, και μερικοί έχουν ήδη πάρει διαζύγιο.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί που πήραν τα διαζύγια είναι αυτοί που ξέραμε ότι δεν τα πάνε καλά, έχουν προβλήματα, τσακώνονται συνέχεια κ.ο.κ.

Αμ, δε! Τα γνωστά μου ζευγάρια που έχουν πάρει μέχρι τώρα διαζύγιο, συμπτωματικά, είναι αυτά που πριν χωρίσουν ήταν ... ιδανικά.

Όλα "πήγαιναν καλά"!

Πήγαινα εγώ και σιχτίριζα τους εκάστοτε γκόμενους και εραστές, και οι γυναίκες των φίλων μου ποτέ δεν είχαν να μου πουν κακή κουβέντα για τον άντρα τους. Απορούσα κι έλεγα πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Δεν μπορεί εγώ να πέφτω πάντα στο μαλάκα, ενώ η Χριστίνα/η Ελένη/η Μαρία έχουν βρει τον ιδανικό σύντροφο, τον ευγενέστατο, τον πιστό, τον υποδειγματικό ...

Ποτέ δεν είχαν βρίσει τη μάνα του. Ποτέ δεν είχαν σιχτιρίσει τη ρουτίνα. Ποτέ δεν καυγάδισαν μαζί του μπροστά μου. Ποτέ δεν μου είπαν ότι καυγάδισαν έστω την προηγουμένη. Ποτέ. Μέχρι που μια ωραία πρωϊα μου είπαν "ξέρεις, με τον Τάκη/Μήτσο/Θανάση χωρίζουμε". Προσπάθησα να το διαπραγματευτώ, να δω μήπως υπάρχει κάποια ελπίδα, όχι, ήταν τελεσίδικο. "Διαζύγιο".

Αντιθέτως, τα ζευγάρια που παραμένουν μαζί, είναι αυτοί που έχουν ρίξει άπειρους καυγάδες. Μπροστά μου αλλά και μόνοι τους. Που η φίλη μου, στον καφέ, συχνά μου εκμυστηρέυεται "άστα. Γίναμε κώλος πάλι χτές βράδυ με τον Κώστα, κοντέψαμε να χωρίσουμε", ή "αμάν πιά η μάνα του". Ο σύζυγος κάνει πού και πού καμμιά χοντράδα, ξεχνάει γενέθλια και επετείους, γλυκοκοιτάει καμιά γκόμενα, άκουω παράπονα "έχουμε χρόνια να πάμε κάπου οι δυό μας", για δώρα ούτε λόγος.

Από τους νυν χωρισμένους δεν είχε ποτέ αναφερθεί κανένα πρόβλημα. Μπροστά μου ήταν μεταξύ τους όλο γλύκες και σορόπια. "Η μητέρα του Θανάση είναι μια θαυμάσια κυρία, τα πηγαίνουμε υπέροχα". Ο σύζυγος ενίοτε γύριζε από τη δουλειά με λουλούδια ή κάποιο ξαφνικό δωράκι και η προσφώνηση ήταν "αγάπη μου". Τα δείπνα τετ-α-τετ και τα ρομαντικά ταξίδια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κι από 'κει και πέρα άρχιζαν οι υποδείξεις για τα δικά μου προβλήματα "πρέπει να βρεις ένα καλό παιδί" ("σαν τον δικό μου" εννοείται...). Ποοολύ αργότερα έμαθα, επί διαζυγίου, για τη μόνιμη γκόμενα που είχε ο "ιδανικός" σύζυγος ήδη από το βράδυ του μπάτσελορ πάρτυ, και για τις δύο -τρεις επικουρικές (μερικές ήταν οι γκόμενες των ... φίλων του!), ή για το ότι εδώ και 4 χρόνια το ζευγάρι δεν είχε πιά σεξουαλική ζωή, κι άλλα τέτοια ...

Δεν θα το ανέφερα, αν δεν ήταν κάτι που επαναλαμβάνεται, αν δεν το είχα δει όχι στο πρώτο ζευγάρι φίλων που παίρνει διαζύγιο, αλλά και στο δεύτερο, στο τρίτο, στο τέταρτο...

Τι παίζει; Μήπως μας έχει φάει η βιτρίνα και το δήθεν; Όλοι αυτοί οι τύποι ήταν ευτυχείς και μετά τους έκατσε στραβά το πράγμα, ή μήπως υπέφεραν εξαρχής, είχαν προβλήματα και αδιέξοδα και τα έκρυβαν επιμελώς, μη και τους χαλάσει η μόστρα; Και αν ήταν έτσι, γιατί τόση υποκρισία; Γιατί εγώ, η γνωστή ξεπατοκαλάθα, να τους λέω ανοιχτά τα προβλήματά μου, με το νι και με το σίγμα, κι αυτοί να μου κρύβουν τα δικά τους;

Μήπως, όπως στο γνωστό ανέκδοτο, περιφερόμαστε με τα άντερα έξω και φωνάζουμε "πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα";