ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω
πού να
τ' ακουμπήσω"
(Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα)

Συχνά έχω της αίσθηση ότι εγώ η ίδια, αλλά και όλοι μας στην Ελλάδα, ζούμε σε μια σχιζοφρένεια. Ηθελημένα αγνοούμε την πραγματικότητα γύρω μας, τα άσχημα κτίρια, την ανοργανωσιά, την προχειρότητα, την ασχήμια, τα σκουπίδια, και βλέπουμε επιλεκτικά, ένα ωραίο νεοκλασσικό εδώ, μια κληματαριά εκεί, ένα ωραίο τοπίο, ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία... Κι ακόμα περισσότερο, ανατρέχουμε στο ένδοξο παρελθόν για να βρούμε παρηγοριά. Μπορεί σήμερα η Αθήνα να είναι μια θλιβερή τσιμεντούπολη, αλλά εμείς βλέπουμε την Αθήνα του 5ου αιώνα προ Χριστού, με τον Περικλή, την Ακρόπολη, τον Ικτίνο, τον Καλλικράτη ... Μπορεί η Ελλάδα να είναι σήμερα μια μικρή βαλκανική χώρα, με προβληματική οικονομία, ουραγός των "μεγάλων" της γής, αλλά εμείς έχουμε το Μεγαλέξανδρο και τη βυζαντινή αυτοκρατορία ... Είναι κάτι σαν συλλογική εθνική μας νεύρωση αυτή η αδυναμία μας να δούμε την σημερινή πραγματικότητα στο σύνολό της, η φυγή μας στο λαμπρό παρελθόν ... και δεν ξέρω αν μας κάνει και καλό, γιατί όσο βρίσκουμε αυτή την παρηγοριά, δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να πάμε μπροστά ... σαν τα παιδιά διάσημων γονέων που δεν καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους και μένουν μια ζωή "ο γιός του τάδε", "η κόρη του δείνα"... Πιανόμαστε από κάτι μικρούς εθνικούς "θριάμβους", μια νίκη στο ποδόσφαιρο, μια νίκη στη Eurovision, μετά όταν αποτυγχάνουμε πέφτουμε στα τάρταρα... Γκρινιάζουμε για τα κακά μας σα να μην μπορούμε να τα δεχτούμε, συγκρινόμαστε με χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, η Γαλλία, πολύ μεγαλύτερες, πολύ πλουσιότερες, με ιστορία και παράδοση και δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι σήμερα υπερτερούν σε σύγκριση με εμάς, μας φαίνεται παράλογο, ανήκουστο...