Σας έγραψα ήδη για το δράμα του καφέ. Και φίλοι μου που το διάβασαν, ή και άγνωστοι, μπερδεύτηκαν λιγάκι. Ενας μάλιστα με είπε ... διευθυντή. Θέλω λοιπόν να σας διευκρινίσω ποιά είμαι εγώ και ποιά η σχέση μου με τις γραμματείς. Εγώ είμαι μια ... μικροδικηγόρος. Δουλεύω σε ένα γραφείο όπου "συγκατοικώ" με άλλους δικηγόρους (για όσους δεν ξέρουν εξηγώ ότι τα ενοίκια για να έχεις γραφείο μόνος σου είναι ακριβά). Εχουμε λοιπόν εδώ και δύο γραμματείς που μας βοηθούν σε δακτυλογραφήσεις, σηκώνουν τα τηλέφωνα κλπ. Τώρα με όλα αυτά φαντάζεται κανείς εύκολα ότι εμείς (οι δικηγόροι) είμαστε τα ... αφεντικά και οι γραμματείς μας ... τρέμουν. Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, δυστυχώς... Την απόλυτη, ΑΠΟΛΥΤΗ εξουσία την έχουν οι γραμματείς! Ιδιαίτερα όποια είναι μεγαλύτερη από εμάς στην ηλικία, παλιότερη στο γραφείο (όπως στο στρατό ...). Οσοι έχουν δει την ταινία του Χίτσκοκ "Ρεμπέκα" ίσως θυμούνται την μις Ντάνβερς (είναι η σιδηρά οικονόμος, που όταν έρχεται η νεαρή νιόπαντρη σύζυγος την κοιτάζει υποτιμητικά, σαν να είναι εκείνη η θεματοφύλακας του σπιτιού, σαν να είναι αυτή η κυρία και η σύζηγος να είναι η υπηρέτρια). Ή ίσως έχετε δει την ελληνική ταινία με τη Βουγιουκλάκη, όπου ο Μιχαλόπουλος κάνει τον "κ. Διευθυντή" και η Σαπφώ Νοταρά είναι η γραμματέας του που είναι χρόοοονια στη δουλειά, τον ξέρει από παιδί γιατί ήταν η γραμματεύς του μπαμπά του και δεν τον λογαριάζει καθόλου (θα θυμάστε τη βροντερή ατάκα της "θα μπουκάρω μέσα!..."). Ετσι κι οι γραμματείς εδώ μας εξουσιάζουν, όταν ξεφεύγουμε από τις παραδόσεις του γραφείου μας "τη λένε", όταν μας θυμώνουν μας κρατάνε μούτρα, δεν κάνουν τις δουλειές μας και τότε, αλίμονο! Αργά ή γρήγορα μας αναγκάζουν να ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη (κι αν θέλουν τη δέχονται! Αλλιώς, παρακαλάμε γονατιστοί ...). Δεν έχει λοιπόν μεγαλεία και διαταγές. Τρέμουμε μπροστά στις γραμματείς μας σαν τα ψάρια (όπως ο φτωχός Κουταλιανός, στην κυρά του μπρος ...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου