ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ

"Black coffee ... feeling as low as the ground ..." (Ray Charles)

Παιδιά, ακούστε το δράμα μου:

Κατά καιρούς έρχεται στο γραφείο κάποια καινούρια γραμματέας. Κάποιο νέο, γλυκό κορίτσι. Εχουν έρθει κοντές, ψηλές, όμορφες, άσχημες. Γνωριζόμαστε, συνεργαζόμαστε, περνάει ο καιρός... Αργά ή γρήγορα όμως, έρχεται η ώρα που ΟΛΕΣ, μα όλες, θα θελήσουν να ... ομορφύνουν το γραφείο (έχουν καλή πρόθεση οι καψερές!). Συνήθως το πρώτο βήμα είναι τα λουλούδια στο βάζο... Και το επόμενο πρωϊ τσούπ! κάνουν το ΜΕΓΑΛΟ, ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος: αντί για το συνήθη καφέ, βάζουν στην καφετιέρα καφέ ... με ΓΕΥΣΗ!!! Καραμέλα, βανίλια, πραλίνα, σοκολάτα ... Το κέρατό μου! Κι εγώ έρχομαι πρωϊ πρωϊ (10.00'... πάντα καθυστερημένη),με την τσίμπλα στο μάτι, να απολαύσω μια από τις μικρές χαρές που μου έχουν απομείνει, τον πρωϊνό καφέ ... Και αντ' αυτού πίνω ... καραμέλα!! Μα πώς γίνεται αυτό, γιατί εφευρέθηκαν αυτά, ποιός εγκληματίας το έκανε... Δεν τους έχει πει κανείς ότι ο καφές έχει ΔΙΚΗ του γεύση, δυνατή, ξεχωριστή, κι ότι είναι σα να αναμειγνύεις ισχυρά χρώματα, θα σου βγει ένα μουντό πράγμα στο τέλος ...

Το κακό είναι, ότι άπαξ και εμφανιστεί ο ψευτοκαφές με τα αρώματα στο γραφείο, δε γλιτώνεις. Εμφανίζονται μετά διάφοροι τυχαίοι από εδώ κι από εκεί "α, εμένα μου αρέσει η βανίλια...", "δεν είναι κι άσχημο...", "έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι, εγώ το συνήθισα..." και τέτοια! Είναι δυνατόν? Ρε φίλε, αν θέλεις βανίλια ή φράουλα, πάρε ΤΣΙΧΛΕΣ από το περίπτερο! Μη μας ταλαιπωρείς ... Υπάρχουν λάτρεις του καφέ, του αληθινού καφέ, εκεί έξω, να με καταλάβουν??