ΟΤΑΝ ΓΕΝΩ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Θυμάστε εκείνον τον τύπο, που όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο, οι πάντες της κυβέρνησης της χούντας είχαν εξαφανιστεί, και έπαιρναν τηλέφωνο οι αμερικάνοι και δεν έβρισκαν κανέναν, και τελικά απάντησε στο τηλέφωνο εκείνος και είπε "ε, ναι, εγώ εκπροσωπώ την ελληνική κυβέρνηση;". Νομίζω ήταν ναύαρχος και τον έλεγαν Αραπάκη.

Δεν ξέρω αν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα, εγώ άλλωστε ήμουν πολύ μικρή τότε. Αλλά έτσι διατυπωμένη η ιστορία (αν είναι αλήθεια) δείχνει κάτι: ότι έτσι όπως είναι η χώρα μας, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε στη θέση του ναύαρχου Αραπάκη. Μπορεί να χρειαστεί να ... αναλάβει οποιοσδήποτε από εμάς την ευθύνη! Μπορεί να χρειαστεί να κυβερνήσουμε, να γίνουμε πρωθυπουργοί (αυτοί που γίνονται πρωθυπουργοί είναι άραγε καλύτεροι??). Να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι δα και κανένα ... σπουδαίο πράγμα. Κάτι σαν το διαχειριστή της πολυκατοικίας είναι. Αχαρο, αλλά αναγκαίο. Κάποιος πρέπει να μαζέψει τα κοινόχρηστα, να πληρώσει το πετρέλαιο ...

Το πρόβλημα είναι άλλο: Αν γίνω λ.χ. εγώ πρωθυπουργός, πρέπει να έχω υπουργούς. Ποιούς θα βάλω υπουργούς? Αντί να γκρινιάζουμε για το τι κάνουν οι κυβερνώντες, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε, να σχηματίζουμε σιγά σιγά το υπουργικό μας συμβούλιο ο καθένας... Εγώ θα κάνω υπουργούς τους φίλους μου φυσικά, όπως κάνουν όλοι. Αλλά έχω καλούς φίλους, σπουδαγμένους, αξιόλογα παιδιά, όχι τίποτα γελοίους λιγούρηδες, να παίρνουν μίζες, να ξεφτιλιστούμε ... Κι έχω σχεδόν απ' όλα, όλες τις "ειδικότητες", υπουργό Δικαιοσύνης (Παύλος), Βιομηχανίας (Ιάσων), Πολιτισμού (Γιάννης), Παιδείας (Μαρία)...

Εκεί που κολλάω λίγο είναι στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Βέβαια, επειδή είμαι ειρηνίστρια, μπορεί να καταργήσω το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και να δώσω όλο τον προϋπολογισμό του στην παιδεία. Οπότε λύνεται και το πρόβλημα, ποιόν να βάλω υπουργό ...