LET'S TALK ABOUT LOVE...

Αρκετά πολιτικολογήσαμε, σήμερα ας μιλήσουμε για ... αγάπη. Aah, l' amour... (ακούγονται βιολιά στο βάθος).

Εχω κάτι φίλους που παντρεύονται, τώρα όπου να'ναι. Δύο ζευγάρια.

Το πρώτο: η κοπέλα είναι πολύ όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, με διδακτορικό, καλλιεργημένη, παίζει βιολί... Εκείνος είναι ξανθός με γαλάζια μάτια, ωραίος, νέος, ψηλός, από καλή οικογένεια, με καλή δουλειά, με καλές σπουδές...

Το δεύτερο: εκείνος είναι φίλος μου από το σχολείο, ήταν καλός μαθητής, σπούδασε για χρόνια στο εξωτερικό, τώρα έγινε καθηγητής στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία, είναι και ωραίος... Εκείνη είναι αγγλίδα, πολύ όμορφη, ψηλή, ξανθιά, αδύνατη, είναι γιατρός, αλλά με ποικίλα ενδιαφέροντα, για χρόνια ήταν στους "γιατρούς χωρίς σύνορα" ...

Τώρα που σας έκανα την περιγραφή, πώς σας φαίνονται όλα αυτά; Μήπως ... κάτι δεν πάει καλά; Αλλά τι, όμως, αφού όλα είναι ... τέλεια;

Δεν ξέρω, ρε παιδιά. Δεν ξέρω τι μου φταίει. Eν τω μεταξύ, θα σου πει ο άλλος, και δικαιολογημένα, ζηλεύεις. "Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια"...

Αλλά ... δεν ξέρω. Αυτά τα δύο ζευγάρια μου φαίνονται κάπως ... κιτς. Όπως λέει ο Μίλαν Κούντερα στο μυθιστόρημά του "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", που ορίζει το κιτς ως απουσία ... σκατών.

Δηλαδή, έτσι όπως μας τα λέτε ρε παιδιά, εσείς με τον/την τέλεια σύντροφο, τον ξανθό/ξανθιά, πανέμορφο/-η, πανέξυπνο/-η, παν-μορφωμένο/-η, με την καλλιέργεια και το σπάνιο χαρακτήρα, τελικά ... κλάνει ποτέ αυτός ο άνθρωπος; Ρεύεται; Ή μήπως όταν χέζει ... βγαίνει σταφύλι γλυκό (του κουταλιού);

Δεν ξέρω ... Κάτι δεν πάει καλά ...

Υ.Γ. Διευκρίνιση: Δεν έγραψα αυτά που έγραψα από κακία για τους συγκεκριμένους φίλους μου, ζήλεια, μοχθηρία ή ό,τιδήποτε άλλο! Μακριά από μένα αυτά, και τους αγαπώ και ελπίζω να είναι ευτυχισμένοι! Τους πήρα ως παράδειγμα γενικότερο: συχνά ακούμε διάφορα "με τον τάδε, είμαστε τέλεια, όλα είναι τέλεια" και αυτό είναι ... που δε με πείθει. Οι σχέσεις έχουν προβλήματα, και όταν ακούς όλο τελειότητες, αισθάνεσαι ότι κάπου υπάρχει ένα ψέμα. Σε άλλες στιγμές φαντάζομαι ότι και οι τελειομανείς θα παραδέχονται ότι όλο και κάποιο πρόβλημα υπάρχει... Αλλά και η μανία με το τέλειο είναι λάθος, για μένα. Δεν χρειάζεται η τελειότητα για να είσαι ευτυχισμένος. Άνθρωποι είμαστε, εξ ορισμού ατελείς ...

ΟΤΑΝ ΓΕΝΩ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Θυμάστε εκείνον τον τύπο, που όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο, οι πάντες της κυβέρνησης της χούντας είχαν εξαφανιστεί, και έπαιρναν τηλέφωνο οι αμερικάνοι και δεν έβρισκαν κανέναν, και τελικά απάντησε στο τηλέφωνο εκείνος και είπε "ε, ναι, εγώ εκπροσωπώ την ελληνική κυβέρνηση;". Νομίζω ήταν ναύαρχος και τον έλεγαν Αραπάκη.

Δεν ξέρω αν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα, εγώ άλλωστε ήμουν πολύ μικρή τότε. Αλλά έτσι διατυπωμένη η ιστορία (αν είναι αλήθεια) δείχνει κάτι: ότι έτσι όπως είναι η χώρα μας, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε στη θέση του ναύαρχου Αραπάκη. Μπορεί να χρειαστεί να ... αναλάβει οποιοσδήποτε από εμάς την ευθύνη! Μπορεί να χρειαστεί να κυβερνήσουμε, να γίνουμε πρωθυπουργοί (αυτοί που γίνονται πρωθυπουργοί είναι άραγε καλύτεροι??). Να είσαι πρωθυπουργός δεν είναι δα και κανένα ... σπουδαίο πράγμα. Κάτι σαν το διαχειριστή της πολυκατοικίας είναι. Αχαρο, αλλά αναγκαίο. Κάποιος πρέπει να μαζέψει τα κοινόχρηστα, να πληρώσει το πετρέλαιο ...

Το πρόβλημα είναι άλλο: Αν γίνω λ.χ. εγώ πρωθυπουργός, πρέπει να έχω υπουργούς. Ποιούς θα βάλω υπουργούς? Αντί να γκρινιάζουμε για το τι κάνουν οι κυβερνώντες, καλό είναι να προετοιμαζόμαστε, να σχηματίζουμε σιγά σιγά το υπουργικό μας συμβούλιο ο καθένας... Εγώ θα κάνω υπουργούς τους φίλους μου φυσικά, όπως κάνουν όλοι. Αλλά έχω καλούς φίλους, σπουδαγμένους, αξιόλογα παιδιά, όχι τίποτα γελοίους λιγούρηδες, να παίρνουν μίζες, να ξεφτιλιστούμε ... Κι έχω σχεδόν απ' όλα, όλες τις "ειδικότητες", υπουργό Δικαιοσύνης (Παύλος), Βιομηχανίας (Ιάσων), Πολιτισμού (Γιάννης), Παιδείας (Μαρία)...

Εκεί που κολλάω λίγο είναι στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Βέβαια, επειδή είμαι ειρηνίστρια, μπορεί να καταργήσω το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και να δώσω όλο τον προϋπολογισμό του στην παιδεία. Οπότε λύνεται και το πρόβλημα, ποιόν να βάλω υπουργό ...

ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω
πού να
τ' ακουμπήσω"
(Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα)

Συχνά έχω της αίσθηση ότι εγώ η ίδια, αλλά και όλοι μας στην Ελλάδα, ζούμε σε μια σχιζοφρένεια. Ηθελημένα αγνοούμε την πραγματικότητα γύρω μας, τα άσχημα κτίρια, την ανοργανωσιά, την προχειρότητα, την ασχήμια, τα σκουπίδια, και βλέπουμε επιλεκτικά, ένα ωραίο νεοκλασσικό εδώ, μια κληματαριά εκεί, ένα ωραίο τοπίο, ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία... Κι ακόμα περισσότερο, ανατρέχουμε στο ένδοξο παρελθόν για να βρούμε παρηγοριά. Μπορεί σήμερα η Αθήνα να είναι μια θλιβερή τσιμεντούπολη, αλλά εμείς βλέπουμε την Αθήνα του 5ου αιώνα προ Χριστού, με τον Περικλή, την Ακρόπολη, τον Ικτίνο, τον Καλλικράτη ... Μπορεί η Ελλάδα να είναι σήμερα μια μικρή βαλκανική χώρα, με προβληματική οικονομία, ουραγός των "μεγάλων" της γής, αλλά εμείς έχουμε το Μεγαλέξανδρο και τη βυζαντινή αυτοκρατορία ... Είναι κάτι σαν συλλογική εθνική μας νεύρωση αυτή η αδυναμία μας να δούμε την σημερινή πραγματικότητα στο σύνολό της, η φυγή μας στο λαμπρό παρελθόν ... και δεν ξέρω αν μας κάνει και καλό, γιατί όσο βρίσκουμε αυτή την παρηγοριά, δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να πάμε μπροστά ... σαν τα παιδιά διάσημων γονέων που δεν καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους και μένουν μια ζωή "ο γιός του τάδε", "η κόρη του δείνα"... Πιανόμαστε από κάτι μικρούς εθνικούς "θριάμβους", μια νίκη στο ποδόσφαιρο, μια νίκη στη Eurovision, μετά όταν αποτυγχάνουμε πέφτουμε στα τάρταρα... Γκρινιάζουμε για τα κακά μας σα να μην μπορούμε να τα δεχτούμε, συγκρινόμαστε με χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, η Γαλλία, πολύ μεγαλύτερες, πολύ πλουσιότερες, με ιστορία και παράδοση και δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι σήμερα υπερτερούν σε σύγκριση με εμάς, μας φαίνεται παράλογο, ανήκουστο...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ 2

Frodo: I wish the ring had never come to me. I wish none of this had happened.

Gandalf: So do all who live to see such times... But that is not for them to decide. All we have to decide is what to do with the time that is given to us. There are other forces at work in this world Frodo, besides the will of evil. Bilbo was meant to find the Ring. In which case, you were also meant to have it. And that is an encouraging thought...

(Lord of the Rings, Fellowship of the Ring)

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ "ΡΕΠΛΙΚΕΣ"...

Μερικές φορές κάποιοι γνωστοί (που δεν με ξέρουν, όμως, καλά!) μου μιλούν σα να είμαι, λέει, κανένα ... άβγαλτο κορίτσι, κάπως πουριτανή (εγώ??), σα να ντρέπομαι, σαν να μην έχω "ζήσει τη ζωή μου" που λένε ... Και με παροτρύνουν να ... τολμήσω, λέει, να μην φοβηθώ ... Αχ, να ήξεραν πόσο εκτός θέματος είναι, πόσο μεγάλο λάθος κάνουν ... Δυστυχώς δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες... Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι μια σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία, το Blade Runner:

"... I've seen things you people wouldn't believe... Attack ships on fire off the shoulder of Orion... I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhauser gate... All those moments will be lost... in time, like ... tears in the ... rain... Time to die..."

(Rutger Hauer, dying speech of android Roy Batty in the movie Blade Runner)

ΑΛΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ: ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ

Η φίλη μου η Μαρίνα ζει στην Ελλάδα εδώ και μερικά χρόνια, αλλά είναι από το Μαυροβούνιο, που το έχουμε επισκεφθεί μαζί και περάσαμε πολύ όμορφα. Αντιγράφω το πρόσφατο e-mail που μου έστειλε σχετικά με το δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση του Μαυροβουνίου από τη Σερβία:

"Τα αποτελέσματα είναι έτσι όπως τα περίμενα - λίγοι παραπάνω για απόσχιση, πολλοί κατά (για παράδειγμα στη Σλοβενία ήταν 95% - 5%).

... Φαντάζομαι ότι σου έχω πει ότι εγώ είχα ΜΙΑ πατρίδα που την λέγανε Γιουγκοσλαβία. Ποτέ, μα ποτέ κανένα από τα κρατίδια αυτά ΔΕΝ θα μπορέσει να είναι η πατρίδα μου. Η μητέρα μου είναι από τη Βοσνία (Καθολική), ο πατέρας μου ήταν από την Σερβία (Ορθόδοξος), εγώ γεννήθηκα στη Κροατία, μεγάλωσα στο Μαυροβούνιο. Ποτέ στη ζωή μου δεν αισθάνθηκα ότι είμαι κάτι από αυτά και όχι το άλλο. Εντελώς τυχαία έχω Σέρβικη εθνικότητα, γιατί όταν γεννήθηκα μπορούσαν να με δηλώσουν ή έχει που ήταν δηλωμένη η μάνα μου ή ο πατέρας μου. Μέχρι τώρα είχα ταυτότητα του Μαυροβουνίου, μία που αυτό μπορούσε να γίνει αφού ήταν ένα κράτος. Τώρα θα έπρεπε να πάρω την εθνικότητα του Μαυροβουνίου για να μπορέσω να βγάλω ταυτότητα και διαβατήριο εκεί. Χωρίς αυτά είμαι ξένη στον τόπο μου. Με αυτά είμαι ξένη στο χωριό του πατέρα μου, εκεί που γεννήθηκαν η προγονοί μου. Καλά, αυτά είναι κάποια πρακτικά θέματα και δεν είμαι σίγουρη ότι ποτέ θα κάνω την αλλαγή. Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω Ελληνικό διαβατήριο και η Ελλάδα δεν μου είναι πιο ξένη ΧΩΡΑ από τις άλλες σημερινές χώρες.

Εγώ δηλαδή πάντα ήμουν μόνο υπέρ μίας χώρας.

Η αλήθεια είναι ότι τα κόμματα του Μαυροβουνίου που υποστήριζαν την ένωση ήταν απαράδεκτα, ξεπερασμένα και ότι πολλοί ψήφισαν ανεξαρτησία να μην νιώθουν σαν να τους κυβερνάει ακόμα ο Μιλόσεβιτς και για κανένα άλλο λόγο. Ίδια καταγωγή, ίδια γλώσσα, ίδια θρησκεία...δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να τους χωρίζει. Μόνο και καθαρά η πολιτική! Είχαν τόσο πολύ απομακρυνθεί, τόσο διαφορετικοί ήταν οι δρόμοι τους, που είναι λογικό αυτό το αποτέλεσμα. Εμένα πάλι πολύ δύσκολα μου πέφτει γιατί θέλω να είμαστε όλοι μία χώρα,όπως πάντα. Γιατί να έχουμε την ΕΕ με τους ξένους που μας θέλουν όχι από αγάπη βέβαια, και να μην την έχουμε μεταξύ μας?

Αλλά φαντάσου ότι η μητέρα μου και ο αδελφός μου ήταν χαρούμενοι για το αποτέλεσμα (επιτέλους έγινε!), δηλαδή οι άνθρωποι που είχαν πάντα τις ίδιες απόψεις με μένα. Αλλά όταν ζεις εκεί είναι διαφορετικά. Κάθε αλλαγή μία νέα ελπίδα.

(...) Κοίτα, ο αδελφός μου χρόνια τώρα λέει - δεν με ενδιαφέρει το όνομα της χώρας, ούτε ποίος θα είναι το αφεντικό, με ενδιαφέρει να έχω δουλειά και να πληρώνομαι και να έχω τουλάχιστον τα βασικά. Ότι θα πάω κόντρα σε όλο το κόσμο δεν θα ταΐσει ούτε εμένα, ούτε την οικογένεια μου.

Άσχετα πως βλέπω εγώ τα πράγματα, δεν μπορώ να μην σεβαστώ αυτή την άποψη, γιατί αυτοί ζουν δύσκολα, αυτοί βλέπουν ότι μένοντας μαζί με την Σερβία δεν τους δίνουν βοήθεια όσο θα έπρεπε, δεν βλέπουν το μέλλον, το Κόσοβο συνεχίζει να είναι πρόβλημα, τους βομβάρδισαν (μόνο στρατιωτικούς στόχους) γιατί είχαν κοινό στρατό, τους έκαναν εμπάργκο γιατί ήταν μία χώρα κλπ., ενώ δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με όλα αυτά και από τους άλλους λαούς είχαν ζητήσει δημόσια συγνώμη.

Ο Μιλόσεβιτς είχε κάνει τραγικά λάθη και έβρισκε τρόπο να τους πείσει να είναι μαζί τους. Ας πούμε - δεν συμφωνούσε το Μαυροβούνιο με κάποια απόφαση της Σερβίας (πολιτική), και αμέσως σταματάγανε να στέλνουν τρόφιμα στο Μαυροβούνιο. Το Μαυροβούνιο δεν έχει παραγωγή τροφίμων και δεν έχει εύφορη γη. Θυμάμαι ότι το 1993 το καλοκαίρι στην Σερβία σχεδόν που δεν καταλάβαινες ότι γίνετε πόλεμος δύπλα ενώ κάτω τα ράφια ήταν άδεια, εντελώς όμως άδεια! Ερχόταν θυμάμαι ζάχαρη ή αλεύρι ή λάδι σε ένα μαγαζί στη πόλη και όλοι τρέχανε και περιμένανε ώρες στις ουρές για να πάρουν κάτι να επιβιώσουν απλά. Μετά αποφάσισαν να καλυτερεύσουν τις σχέσεις τους με τον έξω κόσμο και άρχισαν να κάνουν εισαγωγές. Γέμισαν τα ράφια, πολλές φορές με ληγμένα πράγματα, αλλά κάτι υπήρχε. Σου είπα μόνο ένα παράδειγμα. Τότε άρχισε να ανοίγει ο δρόμος για την σημερινή κατάσταση. Το εκμεταλλεύτηκε ο μεγαλύτερος λαθρέμπορος, ο Πρόεδρος της χώρας, πλούτισε και του άρεσε να αποκτήσει και περισσότεροι δύναμη και λεφτά. Όσο η Σερβία δεν πήρε μπρος, ενώ οι άλλες χώρες που έγιναν ανεξάρτητες το έκαναν σιγά σιγά (η εξαίρεση είναι η Μακεδονία, ή FYROM η οποία ήταν τόσο ασήμαντη για μας που την αφήσαμε με χαρά να φύγει τότε, ενώ σημαντική ήταν μόνο για το ΝΑΤΟ σας πρόσβαση στη Σερβία), τόσο οι Μαυροβούνιοι βλέπανε σαν λύση την ανεξαρτησία τους. Όπως σου είπα όμως, δεν τους χωρίζει τίποτα εκτός από την πολιτική. Δεν έχουν καμία διαφορά. Είναι σαν να λέμε ότι αύριο αποχωρεί η Πελοπόννησος.

Για την ιστορία, στη πόλη μου 44% ψήφισαν την ανεξαρτησία, 56% την ένωση.

Αυτά."

ΤΑΞΙΔΙΑ

Πρόσφατα πήγα ένα ταξίδι στην Αίγυπτο. Τρομερή χώρα, πολύ ενδιαφέρουσα. Οι αρχαιολογικοί χώροι πολύ ενδιαφέροντες, μεγάλη δυσκολία να τα δεις όλα και να συλλάβεις σε τόσο μικρό διάστημα τόση ιστορία, όλον αυτόν τον αρχαίο πολιτισμό... Η σύγχρονη Αίγυπτος πολύ ενδιαφέρουσα, το Κάιρο μια τεράστια πόλη, οι άνθρωποι, όλα, όλα ...

Γιατί ταξιδεύουμε;

Εγώ για να γνωρίσω τον εαυτό μου και τον κόσμο. Τον κόσμο μέσω του εαυτού μου, τον εαυτό μου μέσω των τόπων και των ανθρώπων ...

"Να ταξιδέψω; Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω: πηγαίνω από μέρα σε μέρα, σαν από σταθμό σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου (...) Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους - πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και τον δικό μου τρόπο να αισθάνομαι. (...) Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε." (Φ. Πεσσόα, Το βιβλίο της ανησυχίας, μτφρ. Αννυ Σπυράκου, εκδ. Αλεξάνδρεια).

Κι όμως, για μένα το πετυχημένο ταξίδι (όπως και το αγαπημένο βιβλίο, τραγούδι, ταινία, θεατρικό έργο) είναι αυτό που ... με αλλάζει. Που μετά από αυτό δεν είμαι πια η ίδια. Που εξαιτίας του νιώθω να "αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου"...

ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΜΟΥ Ο ΒΑΣΚΕΣ

"Ονειροπολώντας σήμερα, δίχως σκοπό και δίχως αξιοπρέπεια (...), με φαντάστηκα απελευθερωμένο για πάντα από τη Ρούα ντους Ντοραδόρες, από το αφεντικό μου Βάσκες, από το λογιστή Μορέιρα, από τους υπαλλήλους όλους, τον κλητήρα, το παιδί για όλες τις δουλειές και από το γατί. (...)

Αλλά, ξαφνικά, και μέσα στο ίδιο το όνειρο που έφτιαχνα σε ένα καφενείο την ώρα της ταπεινής μου μεσημεριανής διακοπής, μια αίσθηση στεναχώριας κατέκλυσε τη φαντασία μου: ένιωσα πως θα λυπόμουν. Ναι, το λέω με μιά λέξη όπως και με χίλιες: θα λυπόμουν. Ο Βάσκες, το αφεντικό, ο λογιστής Μορέιρα, ο ταμίας Μπόρχες, όλα τα καλά παιδιά, ο κεφάτος κλητήρας που πηγαίνει τα γράμματα στο ταχυδρομείο, το παιδί για όλες τις δουλειές, ο γάτος, χαδιάρης - όλα τούτα έχουν γίνει τμήμα της ζωής μου, δεν θα μπορούσα να τα αφήσω όλα πίσω μου χωρίς να κλάψω, χωρίς να συνειδητοποιήσω πως, όσο άσχημος κι αν μου φαινόταν, ο μικρός αυτός κόσμος ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου που θα έμενε μαζί τους, πως αν τους αποχωριζόμουνα θα ήταν μισός θάνατος, μια απομίμηση θανάτου.

Κι ύστερα, αν τους εγκατέλειπα όλους κι έβγαζα από πάνω μου αυτή τη στολή της Ρούα ντους Ντοραδόρες, από πού θα πιανόμουν; Γιατί από κάπου θα έπρεπε να πιαστώ. Και ποιά στολή θα φόραγα; γιατί κάποια άλλη θα έπρεπε να φορέσω.

Όλοι έχουμε ένα αφεντικό, έναν Βάσκες, για άλλους ορατό και για άλλους αόρατο. Ο δικός μου λέγεται Βάσκες, και είναι ένας άνθρωπος υγιής, ευχάριστος, απότομος πολλές φορές στην εξωτερική του συμπεριφορά αλλά όχι και στο βάθος του, που φροντίζει το συμφέρον του χωρίς όμως να γίνεται άδικος, με μια αίσθηση δικαιοσύνης που λείπει από πολλά μεγάλα μυαλά και από πολλά ανθρώπινα θαύματα του πολιτισμού, δεξιά και αριστερά. Για άλλους μπορεί να είναι η ματαιοδοξία, το ακόρεστο πάθος για τα πλούτη, η δόξα, η αθανασία... Εγώ προτιμώ έναν Βάσκες, ανθρώπινο, που στις πιό δύσκολες ώρες είναι πιο προσιτός από όλα τα ιδεατά αφεντικά του κόσμου.

(...) αλλά καθώς στη ζωή μας δεν μπορούμε παρά να είμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσης, αναρωτιέμαι αν αξίζει λιγότερο τον κόπο να με εκμεταλλεύεται ο υφασματέμπορος Βάσκες από τη ματαιοδοξία, τη δόξα, την απογοήτευση, το φθόνο ή το αδύνατο να γίνει. (...).

Καταφεύγω λοιπόν, όπως άλλοι κάνουν στο σπιτικό τους, μέσα σ' αυτό το ξένο σπίτι, το ευρύχωρο γραφείο της Ρούα ντους Ντοραδόρες. Οχυρώνομαι πίσω από το γραφείο μου - χαράκωμα ενάντια στη ζωή. Αισθάνομαι τρυφερότητα, τρυφερότητα μέχρι δακρύων, γι' αυτά τα βιβλία, δικά μου και ταυτοχρόνως ξένα, όπου αφήνω τη γραφή μου, για το παλιό μελανοδοχείο που χρησιμοποιώ, για την γυρτή πλάτη του Σέργιου που φτιάχνει καταλόγους τιμών λίγο πιό 'κει. Τα αγαπώ όλα αυτά, ίσως γιατί δεν έχω τίποτα άλλο να αγαπήσω ή γιατί ίσως τίποτα δεν αξίζει την αγάπη μιας ψυχής - κι αν αυτό το συναίσθημα πρέπει κάπου να το απευθύνουμε, καλύτερα τότε να το δώσω στη φτωχή όψη του μελανοδοχείου μου παρά στην πλατιά αδιαφορία των άστρων."

Φερνάντο Πεσσόα, Το βιβλίο της ανησυχίας, μετάφραση Αννυ Σπυράκου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ... ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ!

Σας έγραψα ήδη για το δράμα του καφέ. Και φίλοι μου που το διάβασαν, ή και άγνωστοι, μπερδεύτηκαν λιγάκι. Ενας μάλιστα με είπε ... διευθυντή. Θέλω λοιπόν να σας διευκρινίσω ποιά είμαι εγώ και ποιά η σχέση μου με τις γραμματείς. Εγώ είμαι μια ... μικροδικηγόρος. Δουλεύω σε ένα γραφείο όπου "συγκατοικώ" με άλλους δικηγόρους (για όσους δεν ξέρουν εξηγώ ότι τα ενοίκια για να έχεις γραφείο μόνος σου είναι ακριβά). Εχουμε λοιπόν εδώ και δύο γραμματείς που μας βοηθούν σε δακτυλογραφήσεις, σηκώνουν τα τηλέφωνα κλπ. Τώρα με όλα αυτά φαντάζεται κανείς εύκολα ότι εμείς (οι δικηγόροι) είμαστε τα ... αφεντικά και οι γραμματείς μας ... τρέμουν. Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, δυστυχώς... Την απόλυτη, ΑΠΟΛΥΤΗ εξουσία την έχουν οι γραμματείς! Ιδιαίτερα όποια είναι μεγαλύτερη από εμάς στην ηλικία, παλιότερη στο γραφείο (όπως στο στρατό ...). Οσοι έχουν δει την ταινία του Χίτσκοκ "Ρεμπέκα" ίσως θυμούνται την μις Ντάνβερς (είναι η σιδηρά οικονόμος, που όταν έρχεται η νεαρή νιόπαντρη σύζυγος την κοιτάζει υποτιμητικά, σαν να είναι εκείνη η θεματοφύλακας του σπιτιού, σαν να είναι αυτή η κυρία και η σύζηγος να είναι η υπηρέτρια). Ή ίσως έχετε δει την ελληνική ταινία με τη Βουγιουκλάκη, όπου ο Μιχαλόπουλος κάνει τον "κ. Διευθυντή" και η Σαπφώ Νοταρά είναι η γραμματέας του που είναι χρόοοονια στη δουλειά, τον ξέρει από παιδί γιατί ήταν η γραμματεύς του μπαμπά του και δεν τον λογαριάζει καθόλου (θα θυμάστε τη βροντερή ατάκα της "θα μπουκάρω μέσα!..."). Ετσι κι οι γραμματείς εδώ μας εξουσιάζουν, όταν ξεφεύγουμε από τις παραδόσεις του γραφείου μας "τη λένε", όταν μας θυμώνουν μας κρατάνε μούτρα, δεν κάνουν τις δουλειές μας και τότε, αλίμονο! Αργά ή γρήγορα μας αναγκάζουν να ζητήσουμε ταπεινά συγγνώμη (κι αν θέλουν τη δέχονται! Αλλιώς, παρακαλάμε γονατιστοί ...). Δεν έχει λοιπόν μεγαλεία και διαταγές. Τρέμουμε μπροστά στις γραμματείς μας σαν τα ψάρια (όπως ο φτωχός Κουταλιανός, στην κυρά του μπρος ...).

RADIO GA - GA

Ανακάλυψα τα καταπληκτικά γαλλικά ραδιόφωνα, που μπορείς να τα ακούς τσάμπα από το PC σου, την ώρα της δουλειάς, από το Ιντερνετ. Frequence Jazz, αλλά κυρίως www.radiofrance.fr, όπου θα βρείτε το France Vivace (για κλασσική μουσική), αλλά και το τέλειο FIP, με τέλειες διαφόρων ειδών μουσικές, έθνικ - ιντερνάσιοναλ ... Πολύ καλό!!!

WRITERS' BLOG

Παραφράζοντας τον Σεφέρη (Θερινό Ηλιοστάσι Η'):

"Tο blog σκληρός καθρέφτης
επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.
Tο blog μιλά με τη φωνή σου,
τη δική σου φωνή
όχι εκείνη που σ' αρέσει..."

Κακόηχο λίγο. Λίγο διαστημικό - επιστημονική φαντασία. Ο Σεφέρης αντί για blog έλεγε φυσικά "το άσπρο χαρτί". Αλλά πάλι τότε δεν υπήρχαν blog... Ίσως με τα σημερινά δεδομένα να έγραφε κι εκείνος blog. Ίσως και όχι.

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ

"Black coffee ... feeling as low as the ground ..." (Ray Charles)

Παιδιά, ακούστε το δράμα μου:

Κατά καιρούς έρχεται στο γραφείο κάποια καινούρια γραμματέας. Κάποιο νέο, γλυκό κορίτσι. Εχουν έρθει κοντές, ψηλές, όμορφες, άσχημες. Γνωριζόμαστε, συνεργαζόμαστε, περνάει ο καιρός... Αργά ή γρήγορα όμως, έρχεται η ώρα που ΟΛΕΣ, μα όλες, θα θελήσουν να ... ομορφύνουν το γραφείο (έχουν καλή πρόθεση οι καψερές!). Συνήθως το πρώτο βήμα είναι τα λουλούδια στο βάζο... Και το επόμενο πρωϊ τσούπ! κάνουν το ΜΕΓΑΛΟ, ΤΡΑΓΙΚΟ λάθος: αντί για το συνήθη καφέ, βάζουν στην καφετιέρα καφέ ... με ΓΕΥΣΗ!!! Καραμέλα, βανίλια, πραλίνα, σοκολάτα ... Το κέρατό μου! Κι εγώ έρχομαι πρωϊ πρωϊ (10.00'... πάντα καθυστερημένη),με την τσίμπλα στο μάτι, να απολαύσω μια από τις μικρές χαρές που μου έχουν απομείνει, τον πρωϊνό καφέ ... Και αντ' αυτού πίνω ... καραμέλα!! Μα πώς γίνεται αυτό, γιατί εφευρέθηκαν αυτά, ποιός εγκληματίας το έκανε... Δεν τους έχει πει κανείς ότι ο καφές έχει ΔΙΚΗ του γεύση, δυνατή, ξεχωριστή, κι ότι είναι σα να αναμειγνύεις ισχυρά χρώματα, θα σου βγει ένα μουντό πράγμα στο τέλος ...

Το κακό είναι, ότι άπαξ και εμφανιστεί ο ψευτοκαφές με τα αρώματα στο γραφείο, δε γλιτώνεις. Εμφανίζονται μετά διάφοροι τυχαίοι από εδώ κι από εκεί "α, εμένα μου αρέσει η βανίλια...", "δεν είναι κι άσχημο...", "έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι, εγώ το συνήθισα..." και τέτοια! Είναι δυνατόν? Ρε φίλε, αν θέλεις βανίλια ή φράουλα, πάρε ΤΣΙΧΛΕΣ από το περίπτερο! Μη μας ταλαιπωρείς ... Υπάρχουν λάτρεις του καφέ, του αληθινού καφέ, εκεί έξω, να με καταλάβουν??