"― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό ' βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!"
(Κ. Βάρναλης, Οι Μοιραίοι)
_
Σε διάφορες στιγμές, και με διάφορες αφορμές, ακούς συχνά: "φταίει η κακούργα κοινωνία", "πού είναι το κράτος" και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια. Σε πιό προσωπικό επίπεδο, μαθαίνεις ότι "τον Τάδε τον παρασύρανε οι κακές παρέες, ξέρεις τι καλό παιδί ήταν αυτός", ή ότι "η Δείνα επηρεάζεται πάρα πολύ από τη μάνα της", ή "εγώ θα είχα γίνει μέγας και τρανός, αλλά δε μ' αφήσανε οι υποχρεώσεις/οι γονείς μου/τα παιδιά μου/η γυναίκα μου", άσε πια το θρυλικό "αυτός δεν την ήθελε, αλλά εκείνη τον τύλιξε" κ.ο.κ.
Εμένα πάλι γιατί όλα αυτά μου φαίνονται ως αφορμές για μετάθεση της ευθύνης σε κάποιον άλλο, αντί για εμάς τους ίδιους; Ποιός είναι "το κράτος" και "η κοινωνία" αν όχι εμείς οι ίδιοι; Ποιός επέλεξε να κάνει παρέα με τις ... κακές παρέες; Ποιός επέλεξε να υιοθετήσει τη στάση και τις απόψεις της μάνας του; Ποιός διάλεξε την άχαρη δουλειά, τη ρουτίνα κλπ., αντί για το ρίσκο και την προσπάθεια για κάτι μεγάλο;
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, παιδιά. Δεν φταίει "το κακό το ριζικό μας" ή "ο Θεός που μας μισεί". Δεν φταίει κανένας άλλος, ποτέ. Είμαστε εδώ που είμαστε, γιατί εμείς οι ίδιοι το διαλέξαμε. Γιατί εμείς το αποφασίσαμε. Γιατί εμείς οι ίδιοι πράξαμε με τον άλφα τρόπο ή παραλείψαμε να συμπεριφερθούμε με τον βήτα τρόπο. Και δεν υπάρχει κανένας άλλος να μας σώσει. Εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα μας, για το αν θα μείνουμε στα ίδια ή αν θα κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τη ζωή μας...
Κι όπως έλεγαν και οι Μαύροι Πάνθηρες "if you are not part of the solution, then you are part of the problem!".
7 σχόλια:
Πάντα έκρυβα εναν Μαύρο Πάνθηρα (problem-section) μέσα μου.
Σου'χω πει την ιστορία που (πραγματικά) μπήκα κάποτε σε ένα κλουβί με έναν μαυρο πάνθηρα.
Ποτέ δεν έχω ξαναβγει πιο γρήγορα απο κλουβί. Δεν είμαι καν σίγουρος αν βγήκα από την πόρτα...μπορεί και μέσα από τα κάγκελα...
Anyway...
Μ'αρέσει που είσαι διδακτική these days...
Ήρθαν Χριστούγεννα, μπήκε ο καινούριος χρόνος, και όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις χρονικές περιόδους, κάνουμε απολογισμούς και σχέδια. Όλα αυτά επαναφέρουν στο προσκήνιο την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής.
Παρόλο που είμαι φανατικός της φιλοσοφίας του Matrix, η φιλοσοφία του Chartre δε με εμπνέει ιδιαίτερα. Θεωρώ την ελεύθερη επιλογή και τη δύναμή της απλά ένα όνειρο του ανθρώπου, που δεν μπορεί να δεχθεί ότι είναι ένας σπόρος στο σύμπαν και ότι τα πάντα, από το χαρακτήρα του μέχρι τη συμπεριφορά του, οφείλονται στο DNA του και χημικές αντιδράσεις που δεν μπορεί να ελέγξει.
Επειδή όμως χωρίς αυτή την ψευδαίσθηση δε θα υπήρχε αυτή η πανέμορφη εφεύρεση του σύμπαντος που λέγεται ζωή, εύχομαι το 2007 να είναι το έτος που επιτέλους ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του :)
Μπωντριγιάρ τον λένε εκείνο τον τύπο; Το φιλόσοφο του Μάτριξ; Θα δω στο Γκουγκλ...
Πόσο δίκιο έχεις; Δεν ξέρω τί περισσεύει στους ανθρώπους αλλά εκείνο που λείπει είναι η λεβεντιά, το mea culpa !
Διόρθωση: Πόσο δίκιο έχεις ! αντί για ;
Το Matrix έχει πολλούς φιλοσόφους, ο Μποντριγιάρ είναι ο πιο σύγχρονος και αφορά μόνο ορισμένα στοιχεία του 1. Το έργο του "Simulacrum Simulacra" αναφέρεται στο σύγχρονο τρόπο ζωής, όχι στο θέμα της ελεύθερης επιλογής. Για την ελεύθερη επιλογή είναι ενδιαφέροντες οι Στωικοί, ο Πλάτωνας, ο Καρτέσιος και ο Καντ.
Διάβασε και θα σε εξετάσω :)
So_far, ακριβώς, ρε παιδί μου, σωστή η λέξη σου, "λεβεντιά" χρειάζεται, όχι να προσπαθεί κανείς να κρυφτεί σα ... νυφίτσα!
Δημοσίευση σχολίου