Η Ελλάς των δύο ταχυτήτων

Συνέχεια ζούμε με αυτές τις περίφημες «δύο ταχύτητες»... Συνέχεια, κάθε μέρα, τις συναντάμε σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας.

Από τη μιά μεριά το Μέγαρο Μουσικής, κι από την άλλη τα σκυλάδικα, η σκουπιδοτηλεόραση, η αμορφωσιά και η άγνοια. Από τη μια η Φιλοθέη, η Εκάλη, το Κολωνάκι, από την άλλη οι υποβαθμισμένες συνοικίες. Τα κυριλέ εστιατόρια, τα προσεγμένα καφέ, αλλά και τα κακόγουστα δήθεν μοντέρνα καφενεία που σερβίρουν μπουγαδόνερο για καπουτσίνο. Οι ιδιωτικές κλινικές και τα δημόσια νοσοκομεία με τα ράντζα. Τα ιδιωτικά σχολεία και τα δημόσια. Οι σπουδαγμένοι στο εξωτερικό με τους μεταπτυχιακούς τίτλους και οι φτωχομπινέδες που πήραν με το ζόρι ένα ψωροπτυχίο του ελληνικού πανεπιστημίου με το "δημοκρατικό πέντε". Το μετρό, ο προαστιακός, το τραμ αλλά και τα ΚΤΕΛ και κάτι αρχαία τραίνα που δεν έχει ακόμα αποσύρει ο ΟΣΕ. Τα Χάισπήντ αλλά και κάτι «παντόφλες» πλοία τύπου «Ρομίλντα». Οι φιλόδοξοι γιάπηδες αλλά και οι βολεμένοι αργόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κάποιες υπηρεσίες που λειτουργούν καλά, κι άλλες που είναι βουλιαγμένες σε ένα γραφειοκρατικό δυσλειτουργικό μεσαίωνα. Δεν απαριθμώ άλλα, ο κατάλογος είναι ατελείωτος...

Πολλές φορές μάλιστα συναντιόνται αυτά τα δύο και αντικρύζεις ταυτόχρονα και τις δύο πραγματικότητες, τα δύο πρόσωπα της Ελλάδας, την Ευρώπη και την πρώην οθωμανική επαρχία, καθώς λ.χ. τελειώνει η Αττική οδός και βγαίνεις σε έναν επαρχιακό δρομάκο, σε ένα απελπιστικό μποτιλιάρισμα με κορναρίσματα και μούτζες...
Το θέμα είναι ότι συνήθως αυτοί που «παίζουν» στη 2η ταχύτητα είναι αυτοί που μονίμως κλαίγονται και κατηγορούν τις 2 ταχύτητες, ενώ δεν κάνουν τίποτα οι ίδιοι γι αυτό. Αντιθέτως, περιμένουν το πρόβλημά τους να τους το λύσει κάποιος άλλος, κατά κανόνα το Κράτος. Φυσικά, οι ίδιοι με την αδιαφορία τους είναι σαφώς μέρος του προβλήματος. Το σύστημα τους θρέφει, και δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να το αλλάξουν. Είναι οι πρώτοι που πάνε σε διαδηλώσεις (η διαδήλωση είναι το μεγαλύτερό τους κατόρθωμα, εκεί πια θεωρούν ότι "κάτι κάνανε!", ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από στείρα διαμαρτυρία), αλλά στην πραγματικότητα αυτοί είναι το πιό συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Αυτοί είναι που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, παρά να σέρνεται αυτή η μιζέρια που τους προσφέρει το μόνιμο μισθουλάκο τους ...