ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΥ...

Στην αρχή, είσαι "ο μικρός", ο άπειρος στη δουλειά, ο "νέος". Σε εκμεταλλεύονται λιγάκι, αλλά είσαι και άσχετος, μαθαίνεις βέβαια σιγά σιγά. Ε, μετά από κάμποσα χρονάκια, λες ότι "πάλιωσες" κάπως. Πάνω εκεί μένεις έγκυος, λες "θα πάρω μια συνεργάτη - βοηθό". Μια νέα δικηγόρο, να με βοηθάει τώρα που δεν είμαι για πολλά - πολλά.

Έρχεται ένα άτομο, για συνέντευξη. Καλές σπουδές, όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά αξιοπρεπείς, ξέρει και ξένες γλώσσες, έχει ξαναδουλέψει και σε άλλο, γνωστό γραφείο. Της λες ότι δεν είσαι κανάς Κροίσος και στην αρχή τουλάχιστον θα της δώσεις ένα άλφα ποσό, όχι αστρονομικό. Στραβομουτσουνιάζει, "μα είμαι δικηγόρος, ΟΧΙ ΑΣΚΟΥΜΕΝΗ, έχω εμπειρία, έχω χειριστεί υποθέσεις μόνη μου...". Τέλοσπάντων, δέχεται, με αντάλλαγμα να είναι αισθητά μικρότερο από το κανονικό το ωράριό της (αντί για 8ωρο, 4-5 ώρες την ημέρα το πολύ). Και φυσικά, τσάμπα χρήση υποδομών του γραφείου, υπολογιστής, ίντερνετ, τηλέφωνα, φαξ, που αν άνοιγε δικό της γραφείο θα έπρεπε να τα πληρώνει η ίδια από την τσέπη της (για να μη μιλήσω για ενοίκια, ηλεκτρικά, νερά, κοινόχρηστα ...). Πρέπει εδώ να διευκρινιστεί ότι εμείς οι δικηγόροι είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, κι αυτές οι συνεργασίες δεν έχουν την έννοια ότι γίνεσαι "υπάλληλος" του άλλου. Υποτίθεται ότι συνεργάζεσαι με τον άλλον και σιγά σιγά μπορείς να έχεις και δικούς σου πελάτες και να βγάζεις αυτό το "κάτι παραπάνω" που σου λείπει από την αμοιβή για τη συνεργασία. Επιπλέον, έχεις την ευκαιρία να μάθεις κι από τους άλλους μερικά πράματα, να κάνεις γνωριμίες, να αποκτήσεις ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία, που σίγουρα σου λείπει στην αρχή. Καλό ντηλ για έναν νέο δικηγόρο στο ξεκίνημά του, νομίζω...

Και μετά προκύπτει η πραγματικότητα: ένα νυσταλέο, βαριεστημένο άτομο, που σπεύδει να εκμεταλλευθεί την ελαστικότητα του ωραρίου για να εμφανίζεται όλο και πιό αργά, και που δυστυχώς κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Απροσεξία; Άγνοια; Βαριεστημάρα; Ανικανότητα; Και φυσικά δεν είναι σε θέση να χειριστεί κάτι από την αρχή μέχρι το τέλος μόνη της, μπορεί να ενεργήσει μόνο βάσει λεπτομερέστατων οδηγιών, αλλιώς παραλύει, δεν έχει καμμιά ικανότητα για πρωτοβουλία.

Έχετε διαβάσει Αστερίξ; Εκεί που ένας ηλίθιος εκατόνταρχος νομίζει ότι κατέλαβε το γαλατικό χωριό, και στέλνει αγγελιοφόρο στη Ρώμη να δει τον Καίσαρα, "και θα του πεις", λέει, "'Απασα Γαλατία κατελήφθη". Θα σε ρωτήσει "άπασα;" Θα του πεις "Άπασα!". Και θα καταλάβει!" Ε, μετά έρχεται ο επιθεωρητής, τον πλακώνουνε στις φάπες και πάει και βρίσκει το μαλάκα τον εκατόνταρχο με μελανιασμένο το πρόσωπο, και του λέει (με μελιστάλαχτο ύφος): "Στείλατε αγγελιαφόρο στη Ρώμη "Άπασα Γαλατία κατελήφθη!" - Άπασα; - Άπασα! (και ξαφνικά ουρλιάζει κατακόκκινος:) Και, μα το Δία, ιδού τι μας κάνανε αυτοί οι ηττημένοι!"

Ε, μα ναι, ρε γαμώτο. Τι πλασάρεσαι ως έμπειρος και προχωρημένος; Και έχεις και οικονομικές αξιώσεις; Πες εξαρχής ότι είσαι στουρνάρι, να σε αντιμετωπίσει και ο άλλος ως στουρνάρι, να διπλοτσεκάρει τι κάνεις, να ξέρει πού βρίσκεται. Μάθαν όλοι, ότι πρέπει να πουλήσουν μούρη στην αρχή, και να ζητάνε λεφτά. Πού πας, ρε Καραμήτρο. Με τι προσόντα... Νια, νια, νια ...