Gracias a la vida, que me a dado tanto...

Αύριο κλείνω τα 40...

Γέμισα το προφίλ μου με βιντεάκια από εκπομπές της παιδικής μου ηλικίας (Κλούβιος και Σουβλίτσα, Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι κλπ., κλπ.) και διαπίστωσα ότι ... πολλοί φίλοι μου στο FB δεν τα ξέρουν καν (ήταν μικροί ή δεν είχαν καν γεννηθεί όταν τα έπαιζαν... πάλι καλά δηλαδή που δεν έβαλα και το "Διάστημα 1999" ή τη "Λάσυ" που ήταν ακόμα παλαιότερα!). Πώπω...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Γεννήθηκα to 1969 και ήταν ακόμη δικτατορία.

Στην παιδική μου ηλικία δεν είναι τυχαίο ότι θυμάμαι πολλή τηλεόραση, γιατί εγώ δεν είμαι από αυτούς που λένε "παίζαμε σε αλάνες". Καθόλου. Μέναμε σε διαμέρισμα στον 4ο όροφο στην οδό Μακεδονίας 17, κάθετη της Αριστοτέλους - και οι γονείς μου σα να ήταν πολύ περήφανοι που είχαμε πιά τόση απόσταση από τα χώματα και τις φτωχικές αυλές της δικής τους παιδικής ηλικίας. Θυμάμαι να κοιτάζω από τα κάγκελα του μπαλκονιού του 4ου τα παιδιά που παίζανε στο δρόμο... Θυμάμαι να πηγαίνουμε στο πριζουνίκ με τη μαμά (αντί για το μπακάλη που πήγαινε η γιαγιά...). Να παίρνω μίκυ μάους από τον κυρ - Βαγγέλη με το ψιλικατζίδικο, 5 δραχμές νομίζω έκανε... Να διαβάζω στα σπίτια φίλων τη "Μανίνα" και τη "Σούπερ κατερίνα" γιατί οι γονείς μου δε μ'άφηναν να τα πάρω!

4 χρονών θυμάμαι να γυρίζουμε άρον άρον από τις διακοπές μας στα Στύρα και να χάνω το τσοκαράκι μου στην αναμπουμπούλα για να μπούμε στο πλοίο. Στο σπίτι της γιαγιάς στην οδό Αχαρνών θυμάμαι το μπαμπά να φωνάζει καθώς έψαχνε και δεν έβρισκε το απολυτήριο του στρατού... Θυμάμαι να ακούω για πρώτη φορά νέες λέξεις, όπως "επιστράτευση"...

Μετά θυμάμαι να μιλούν στο σχολικό τα άλλα παιδιά για "τανκς", για "ερπύστριες" (κι άλλες νέες λέξεις), "Πολυτεχνείο"... θυμάμαι να τσούζουν τα μάτια μου από τα "δακρυγόνα" καθώς πηγαίναμε με τη μαμά μου στο "Μινιόν"...

Μετά μεγάλωσα... Ιδιωτικό σχολείο στο Δημοτικό και δημόσιο (αλλά ... πρότυπο!) στο Γυμνάσιο. Βάτες, κοττόν πουλόβερ, adidas άσπρα, τίμπερλαντ, Duran Duran αλλά και Scorpions, φλώροι και καρεκλάδες, φρικιά και "μέταλλα"... Ξένες γλώσσες, φροντιστήρια (τι διαβάζαμε ρε παιδί μου έτσι?). Αλλά και μηχανές, φίλοι που παίρνανε κρυφά το αμάξι του μπαμπά τους ... Πάλι καλά δηλαδή που δε μας έριξε ποτέ κανείς αυτά τα περίφημα ... "ναρκωτικά στο ποτό"! (που τόσο φοβούνταν οι μαμάδες μας...).

Μετά σπουδές, φοιτητιλίκια, ξενύχτια ατελείωτα, παρέες, παρέες, παρέες, μεθύσια και χανγκόβερ, ταξίδια, διακοπές, ολονύχτια τηλεφωνήματα ... σινεμά, βιβλία... Περιήγηση στην Ευρώπη με το Erasmus...Έρωτες, χωρισμοί, επανασυνδέσεις, πέρα - δώθε...

Μετά ανώμαλη προσγείωση, δουλειά, κι άλλες σπουδές, μεταπτυχιακά, σεμινάρια (ενοχική εποχή, μου φαίνεται...). Αβουκατλίκια, ντηλς, μερτζερσεντακουζισανς, κουστουμιές, δηθενιές... έρωτες, πίκρες, χαρές, ποτά, τσιγάρα, τσιγαριλίκια...

Στα 30, γκομενιλίκια, ταξίδια στην Αμέρικα, στον Πόντο, στο Ιράν, στα Βαλκάνια, ανέβασμα στον Όλυμπο με αθλητικά παπούτσια (!), γκρουπ θέραπυ...

Και προς το τέλος της 10ετίας των τριάντα, εγκυμοσύνη και παιδάκι!

Δύσκολο να συνοψίσει κανείς τη ζωή του... ωραία ήταν... και πολλά ...

Και ... συνεχίζουμε...