Η μοντέρνα γιαγιά

Μη με παρεξηγήσει κανείς: Δεν έχω πρόβλημα με τη μάνα μου. Η καημένη, ως γιαγιά τώρα της μικρής μου, ό,τι μπορεί κάνει. Κι εμένα με βοηθάει όσο μπορεί, και με τη μικρή, και ... υλικά και ηθικά, που λένε. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου.

Αλλά μου λείπει η γιαγιά μου.

Η μάνα μου είναι η γυναίκα η μορφωμένη, η εργαζόμενη. Που έβγαζε λεφτά, που μου έπαιρνε κι εμένα όταν ήμουν μικρή τα πιό σοφιστικέ και ακριβά παιχνίδια της εποχής. Θυμάμαι ακόμα το ηλεκτρικό ψυγειάκι που δούλευε με μπαταρία, με φωτάκι μέσα, με ράφια, σα μινιατούρα κανονικού ψυγείου... Με έντυνε "με ρούχα από το 'Personality', στο Κολωνάκι!" (ακόμα έχει να το λέει!). Και τώρα με τη μικρή, που την κρατάει, την προσέχει, της αγοράζει παιχνίδια...

Αλλά...

Η γιαγιά μου ήταν από χωριό. Του Δημοτικού. Και φυσικά δεν εργάστηκε ποτέ εκτός σπιτιού. Όλη η ζωή της ήταν το νοικοκυριό και τα παιδιά. Παιχνίδια δε μας πήρε ποτέ. Αλλά εμάς, τα εγγόνια της, εκείνη ουσιαστικά μας μεγάλωσε. Άλλο ενδιαφέρον από μας δεν είχε. Μας μαγείρευε τα καλύτερα, διάλεγε στο χασάπη το καλύτερο κρέας, στο μανάβη τα καλύτερα ζαρζαβατικά... τους ήξερε με το όνομά τους, τους τα παράγγελνε τηλεφωνικά όταν πια, γριά, δεν άντεχε να πηγαίνει η ίδια κάθε μέρα επι τόπου. "Να μου φυλάξεις το καλύτερο κομμάτι, το θέλω για τη σούπα του παιδιού!" ...

Πόση φροντίδα, πόση αγάπη, έμπαινε σ' ένα πιάτο φαϊ...

Κι η μαμά μου μαγειρεύει, αλλά το βαριέται, το 'χει για αγγαρεία. Και πάντα το φαγητό είναι μετρημένο, για να μην τρώμε, λέει, πολύ. Βάζει και κάτι φυτικές λάιτ μαργαρίνες...

Ακόμα θυμάμαι τη γεύση που είχε η κοτόσουπα της γιαγιάς, αυγοκομμένη με μπόλικα αυγά... τη μυρωδιά από τη βασιλόπιτα... Τα ψητά, με το βούτυρο να ξεχειλίζει... Υγειινό μαγείρεμα, ελαφριά κουζίνα ήταν για εκείνη άγνωστες λέξεις... Και να μας κυνηγάει για το φαϊ, ταψιά ολόκληρα, αφθονία, φάε κι άλλο, ποιός θα τα φάει όλα αυτά...

Όταν η μαμά μου, η σύγχρονη γιαγιά, βάφεται και ντύνεται για να πάει να συναντήσει τις φίλες της, θυμάμαι τη γιαγιά μου... Πάντα με τη ρόμπα, φίλες δεν είχε, ούτε έβγαινε ποτέ, και πού να πάει άλλωστε; Εμάς κρατούσε για να βγαίνουν οι γονείς μας...

Αλλάξανε οι εποχές, αλλάξανε και οι γιαγιάδες...

Αλλά τη δικιά μου εγώ πάντα τη θυμάμαι... τη θυμάμαι στις γεύσεις της, στις μυρωδιές της, στα μαγειρέματά της... (τώρα πασχίζω να τα μαγειρέψω εγώ, αφού η μαμά μου βαριέται ή δεν ξέρει...)