Barboutsopoulos & Partners - The Sequel!

Gracias a la vida, que me a dado tanto...

Αύριο κλείνω τα 40...

Γέμισα το προφίλ μου με βιντεάκια από εκπομπές της παιδικής μου ηλικίας (Κλούβιος και Σουβλίτσα, Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι κλπ., κλπ.) και διαπίστωσα ότι ... πολλοί φίλοι μου στο FB δεν τα ξέρουν καν (ήταν μικροί ή δεν είχαν καν γεννηθεί όταν τα έπαιζαν... πάλι καλά δηλαδή που δεν έβαλα και το "Διάστημα 1999" ή τη "Λάσυ" που ήταν ακόμα παλαιότερα!). Πώπω...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Γεννήθηκα to 1969 και ήταν ακόμη δικτατορία.

Στην παιδική μου ηλικία δεν είναι τυχαίο ότι θυμάμαι πολλή τηλεόραση, γιατί εγώ δεν είμαι από αυτούς που λένε "παίζαμε σε αλάνες". Καθόλου. Μέναμε σε διαμέρισμα στον 4ο όροφο στην οδό Μακεδονίας 17, κάθετη της Αριστοτέλους - και οι γονείς μου σα να ήταν πολύ περήφανοι που είχαμε πιά τόση απόσταση από τα χώματα και τις φτωχικές αυλές της δικής τους παιδικής ηλικίας. Θυμάμαι να κοιτάζω από τα κάγκελα του μπαλκονιού του 4ου τα παιδιά που παίζανε στο δρόμο... Θυμάμαι να πηγαίνουμε στο πριζουνίκ με τη μαμά (αντί για το μπακάλη που πήγαινε η γιαγιά...). Να παίρνω μίκυ μάους από τον κυρ - Βαγγέλη με το ψιλικατζίδικο, 5 δραχμές νομίζω έκανε... Να διαβάζω στα σπίτια φίλων τη "Μανίνα" και τη "Σούπερ κατερίνα" γιατί οι γονείς μου δε μ'άφηναν να τα πάρω!

4 χρονών θυμάμαι να γυρίζουμε άρον άρον από τις διακοπές μας στα Στύρα και να χάνω το τσοκαράκι μου στην αναμπουμπούλα για να μπούμε στο πλοίο. Στο σπίτι της γιαγιάς στην οδό Αχαρνών θυμάμαι το μπαμπά να φωνάζει καθώς έψαχνε και δεν έβρισκε το απολυτήριο του στρατού... Θυμάμαι να ακούω για πρώτη φορά νέες λέξεις, όπως "επιστράτευση"...

Μετά θυμάμαι να μιλούν στο σχολικό τα άλλα παιδιά για "τανκς", για "ερπύστριες" (κι άλλες νέες λέξεις), "Πολυτεχνείο"... θυμάμαι να τσούζουν τα μάτια μου από τα "δακρυγόνα" καθώς πηγαίναμε με τη μαμά μου στο "Μινιόν"...

Μετά μεγάλωσα... Ιδιωτικό σχολείο στο Δημοτικό και δημόσιο (αλλά ... πρότυπο!) στο Γυμνάσιο. Βάτες, κοττόν πουλόβερ, adidas άσπρα, τίμπερλαντ, Duran Duran αλλά και Scorpions, φλώροι και καρεκλάδες, φρικιά και "μέταλλα"... Ξένες γλώσσες, φροντιστήρια (τι διαβάζαμε ρε παιδί μου έτσι?). Αλλά και μηχανές, φίλοι που παίρνανε κρυφά το αμάξι του μπαμπά τους ... Πάλι καλά δηλαδή που δε μας έριξε ποτέ κανείς αυτά τα περίφημα ... "ναρκωτικά στο ποτό"! (που τόσο φοβούνταν οι μαμάδες μας...).

Μετά σπουδές, φοιτητιλίκια, ξενύχτια ατελείωτα, παρέες, παρέες, παρέες, μεθύσια και χανγκόβερ, ταξίδια, διακοπές, ολονύχτια τηλεφωνήματα ... σινεμά, βιβλία... Περιήγηση στην Ευρώπη με το Erasmus...Έρωτες, χωρισμοί, επανασυνδέσεις, πέρα - δώθε...

Μετά ανώμαλη προσγείωση, δουλειά, κι άλλες σπουδές, μεταπτυχιακά, σεμινάρια (ενοχική εποχή, μου φαίνεται...). Αβουκατλίκια, ντηλς, μερτζερσεντακουζισανς, κουστουμιές, δηθενιές... έρωτες, πίκρες, χαρές, ποτά, τσιγάρα, τσιγαριλίκια...

Στα 30, γκομενιλίκια, ταξίδια στην Αμέρικα, στον Πόντο, στο Ιράν, στα Βαλκάνια, ανέβασμα στον Όλυμπο με αθλητικά παπούτσια (!), γκρουπ θέραπυ...

Και προς το τέλος της 10ετίας των τριάντα, εγκυμοσύνη και παιδάκι!

Δύσκολο να συνοψίσει κανείς τη ζωή του... ωραία ήταν... και πολλά ...

Και ... συνεχίζουμε...

Φίλες ... εκτός θέματος!

Όταν κάνεις παιδιά η ζωή σου αλλάζει και μπλαμπλαμπλα...

Τα ήξερα όλα αυτά.

Αυτό που δεν περίμενα ήταν η αντίδραση από μερικές φίλες μου...

Μιλάμε για στενές, υποτίθεται, φίλες... που είχαμε περάσει μαζί γκομενιλίκια, χαρές, πίκρες, χωρισμούς, διάφορα.

Ε, όταν έμεινα έγκυος, περίμενα ότι αυτές οι φίλες θα ήταν ... μαζί μου στο μαιευτήριο όταν γεννούσα. Δεν ήρθαν καν να με δουν! Περίμενα ότι θα είναι σπίτι μου κάθε μέρα, να κάνουν χαρές στο μωρό μου, να φέρνουν δωράκια, να πηγαίνουμε μαζί βόλτες. Ήρθαν μια φορά κι αυτό με το ζόρι...

Έλεγα ότι αυτά γίνανε τον πρώτο καιρό, το μωρό είναι μικρό, περίμενα να περάσει κάποιο διάστημα να ... προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση.

Τίποτα. Όχι μόνο δεν προσαρμόστηκαν, αλλά απομακρυνθήκαμε πλήρως.

Τώρα με παίρνουν τηλέφωνο να μου προτείνουν ... άσχετα πράγματα (να πάμε τριήμερο με σκάφος στα νησιά!), να μου προξενέψουν (!) κάτι χοντρούς γέρους... τρέχαγύρευε. Κι εκνευρίζονται κιόλας αν πάω να τους πω κάτι από τα όσα μου συμβαίνουν, τις εμπειρίες μου τώρα με το παιδί.

Άσε τη γκρίνια "γιατί θηλάζεις;" (παλαιότερα), "γιατί δε βρίσκεις μια γυναίκα να σου κρατάει το παιδί;" κ.ο.κ. Όλα τελικά στο μοτίβο, "γιατί δεν παρατάς το παιδί σου να βρεθούμε οι δυό μας και να κάνουμε ό,τι κάναμε παλιά".

Το καταλαβαίνω ότι δεν είναι μητέρες, ότι δεν έχουν παιδί. Το καταλαβαίνω ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο κοσμογονική αλλαγή φέρνει στη ζωή μιας γυναίκας η μητρότητα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να αισθάνονται αμήχανα, άβολα. Κι εγώ αισθανόμουν άβολα με τις φίλες μου που είχαν παιδιά όταν εγώ δεν είχα. Αλλά συγκρατούσα τον εαυτό μου, δεν έλεγα κοτσάνες. Καταλάβαινα ότι η άλλη είναι σε άλλη φάση... Καταλάβαινα ότι ο δικός μου καημός δεν είχε να κάνει με την άλληνε και με το παιδί της... Κι εγώ χαιρόμουν και αγαπούσα πάντα τα παιδιά, όλα τα παιδιά, δεν ήταν ανάγκη να είναι ... δικό μου το παιδί για να παίξω μαζί του. Διασκέδαζα στα σπίτια φίλων που είχαν παιδιά, από νεογέννητα μέχρι εφήβους.

Και βέβαια έχω κάνει εν τω μεταξύ καινούριες γνωριμίες, άλλες μαμάδες που παίζουν μαζί τα παιδιά μας, που είμαστε στην ίδια φάση και έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα κλπ.κλπ.

Ουφ... αλλά έχω ανάγκη και τις παλιές φίλες μου... Γιατί όλα να είναι τόσο δύσκολα;

Πωλητές τεχνολογίας

Το ξέρουμε το στυλ από τους υπαλλήλους στις εφορίες και από τις θρυλικές πωλήτριες του Κολωνακίου...

Τσίχλα, μαγκιά στο βλέμμα, σνομπ ύφος... ζητάς κάτι, "ορίστε" σου λέει ξινισμένα και σου το πετάει σα να είναι σάπιο ψάρι... σα να είσαι ΕΣΥ σάπιο ψάρι... σα να μη θέλει να πουλήσει, σα να τα 'χει "πάρει" που μπήκες στο μαγαζί ...

Και τώρα το ζούμε με τους ανθρώπους που μας πουλάνε υπολογιστές και γενικώς προϊόντα τεχνολογίας!

Γιατί έχουν υιοθετήσει αυτό το μπλαζέ στυλ "ωχ, τι μπελάς" όταν πας να αγοράσεις κάτι?? Γιατί όταν ρωτάς κάτι βαριούνται να απαντήσουν? Δεν είναι η δουλειά τους να ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ??

Καταλαβαίνω ότι πιθανόν τους πρήζει πολύς κόσμος, ότι έρχονται άσχετοι που ρωτάνε και τελικά δεν αγοράζουν τίποτα... Και ξαναλέω "μα, αυτό δεν είναι η δουλειά τους?"

Καταλαβαίνω ότι πιθανόν δεν τους γεμίζει το μάτι μια γυναίκα ... καταλαβαίνω ότι μιλάνε πιο άνετα με έναν πιτσιρικά που τα ξέρει όλα απέξω κι ανακατωτά και δε ρωτάει... αλλά και πάλι, εγώ είμαι αυτή που έχει ανάγκη να μου εξηγήσουν και να μου πουλήσουν κάτι. Ο πιτσιρικάς το παραγγέλνει από το διαδίκτυο κατευθείαν. Άσε που ο πιτσιρικάς θα το "κατεβάσει" τσάμπα και ούτως ή άλλως δεν έχει και πολλά φράγκα για να ξοδέψει...

Νομίζω ότι αντιπροσωπεύω ένα αγοραστικό κοινό που έχει ανάγκες (και λεφτά!) και που είναι περιφρονημένο από τις εταιρίες τεχνολογίας....!

Κυρία Γατίνα και κύριος Ποντίκης

Παιδικά τραγούδια

Σε πάρτυ καταστήματος παιδικών παιχνιδιών το Σάββατο, ο (ντυμένος πειρατής) "διασκεδαστής" προτρέπει τα παιδάκια (μέσος όρος ηλικίας 5-6 χρονών) να πούνε το καθένα ένα τραγουδάκι στο μικρόφωνο.

Περιμένω κι εγώ να ακούσω "μια ωραία πεταλούδα", "βγαίνει η βαρκούλα", άντε και τίποτα ... μοντέρνα κάλαντα, τύπου "Τζινγκλ Μπελς".

Αμ δε.

Το πρώτο παιδάκι (5 χρονών) τραγουδάει "Παριζάκι Υφαντής" (!)

Το δεύτερο παιδάκι (να 'ταν 6 χρονών αυτό; Το πολύ!) τραγουδάει το ... Thriller του Michael Jackson, εις άπταιστον αγγλικήν.

Τα επόμενα τραγουδάνε Χατζηγιάννη, Onirama, Σάκη Ρουβά...

Κι ένα λέει "I walk a lonely road, down the boulevard of broken dreams...ah-aah, ah- ahhh"

Δηλαδή, αν τραγουδάνε αυτά στα 5 και στα 6 ... αργότερα τι γίνεται?

Νομικό Κόμικ!

Η μοντέρνα γιαγιά

Μη με παρεξηγήσει κανείς: Δεν έχω πρόβλημα με τη μάνα μου. Η καημένη, ως γιαγιά τώρα της μικρής μου, ό,τι μπορεί κάνει. Κι εμένα με βοηθάει όσο μπορεί, και με τη μικρή, και ... υλικά και ηθικά, που λένε. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου.

Αλλά μου λείπει η γιαγιά μου.

Η μάνα μου είναι η γυναίκα η μορφωμένη, η εργαζόμενη. Που έβγαζε λεφτά, που μου έπαιρνε κι εμένα όταν ήμουν μικρή τα πιό σοφιστικέ και ακριβά παιχνίδια της εποχής. Θυμάμαι ακόμα το ηλεκτρικό ψυγειάκι που δούλευε με μπαταρία, με φωτάκι μέσα, με ράφια, σα μινιατούρα κανονικού ψυγείου... Με έντυνε "με ρούχα από το 'Personality', στο Κολωνάκι!" (ακόμα έχει να το λέει!). Και τώρα με τη μικρή, που την κρατάει, την προσέχει, της αγοράζει παιχνίδια...

Αλλά...

Η γιαγιά μου ήταν από χωριό. Του Δημοτικού. Και φυσικά δεν εργάστηκε ποτέ εκτός σπιτιού. Όλη η ζωή της ήταν το νοικοκυριό και τα παιδιά. Παιχνίδια δε μας πήρε ποτέ. Αλλά εμάς, τα εγγόνια της, εκείνη ουσιαστικά μας μεγάλωσε. Άλλο ενδιαφέρον από μας δεν είχε. Μας μαγείρευε τα καλύτερα, διάλεγε στο χασάπη το καλύτερο κρέας, στο μανάβη τα καλύτερα ζαρζαβατικά... τους ήξερε με το όνομά τους, τους τα παράγγελνε τηλεφωνικά όταν πια, γριά, δεν άντεχε να πηγαίνει η ίδια κάθε μέρα επι τόπου. "Να μου φυλάξεις το καλύτερο κομμάτι, το θέλω για τη σούπα του παιδιού!" ...

Πόση φροντίδα, πόση αγάπη, έμπαινε σ' ένα πιάτο φαϊ...

Κι η μαμά μου μαγειρεύει, αλλά το βαριέται, το 'χει για αγγαρεία. Και πάντα το φαγητό είναι μετρημένο, για να μην τρώμε, λέει, πολύ. Βάζει και κάτι φυτικές λάιτ μαργαρίνες...

Ακόμα θυμάμαι τη γεύση που είχε η κοτόσουπα της γιαγιάς, αυγοκομμένη με μπόλικα αυγά... τη μυρωδιά από τη βασιλόπιτα... Τα ψητά, με το βούτυρο να ξεχειλίζει... Υγειινό μαγείρεμα, ελαφριά κουζίνα ήταν για εκείνη άγνωστες λέξεις... Και να μας κυνηγάει για το φαϊ, ταψιά ολόκληρα, αφθονία, φάε κι άλλο, ποιός θα τα φάει όλα αυτά...

Όταν η μαμά μου, η σύγχρονη γιαγιά, βάφεται και ντύνεται για να πάει να συναντήσει τις φίλες της, θυμάμαι τη γιαγιά μου... Πάντα με τη ρόμπα, φίλες δεν είχε, ούτε έβγαινε ποτέ, και πού να πάει άλλωστε; Εμάς κρατούσε για να βγαίνουν οι γονείς μας...

Αλλάξανε οι εποχές, αλλάξανε και οι γιαγιάδες...

Αλλά τη δικιά μου εγώ πάντα τη θυμάμαι... τη θυμάμαι στις γεύσεις της, στις μυρωδιές της, στα μαγειρέματά της... (τώρα πασχίζω να τα μαγειρέψω εγώ, αφού η μαμά μου βαριέται ή δεν ξέρει...)