"N'importe où! N'importe où!"

"... Πουθενά δεν είναι πιό συγκεντρωμένη η γοητεία του αεροδρομίου όσο στις οθόνες που κρέμονται στη σειρά από τις οροφές των τέρμιναλ και ανακοινώνουν την αναχώρηση και την άφιξη των πτήσεων και των οποίων η απουσία αισθητικής αυτο-γνωσίας, η υπηρεσιακή στοιχειοθεσία και η πεζή γραμματοσειρά δεν κάνουν τίποτα για να κρύψουν την συναισθηματική φόρτιση ή την ευφάνταστη γοητεία. Τόκυο, Άμστερνταμ, Κωνσταντινούπολη. Βαρσοβία, Σηάττλ, Ρίο. Οι οθόνες κουβαλούν όλη την ποιητική αίσθηση της τελευταίας φράσης του "Οδυσσέα" του Τζέημς Τζόυς, που αποτελεί ταυτόχρονα καταγραφή των τόπων όπου γράφτηκε το μυθιστόρημα αλλά και, πράγμα εξίσου σημαντικό, ένα σύμβολο του κοσμοπολίτικου πνεύματος πίσω από τη σύνθεσή του: "Τριέστη, Ζυρίχη, Παρίσι". Οι διαρκείς προσκλήσεις στις οθόνες, μερικές συνοδευόμενες από το ανυπόμονο αναβόσβησμα ενός κέρσορα, δηλώνουν ότι με ευκολία οι κατ' επίφαση τακτοποιημένες ζωές μας θα μπορούσαν να αλλάξουν, εάν περπατούσαμε ένα διάδρομο και ανεβαίναμε σε ένα αεροσκάφος το οποίο σε λίγες ώρες θα μας προσγείωνε σε έναν τόπο όπου δεν θα είχαμε αναμνήσεις και κανείς δεν θα γνώριζε το όνομά μας. Πόσο ευχάριστο να έχουμε στο μυαλό, μέσα στις διακυμάνσεις των διαθέσεων μας, στις τρεις το απομεσήμερο, όταν μας απειλούν η ανία και η απόγνωση, ότι υπάρχει πάντα ένα αεροπλάνο που απογειώνεται με άγνωστο προορισμό, το μπωντλερικό "Οπουδήποτε! Οπουδήποτε!": "Τριέστη, Ζυρίχη, Παρίσι."

(Αλαίν ντε Μποττόν, Η Τέχνη του Ταξιδιού, σε ελεύθερη απόδοση)