ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΖΟΥΜΕ...

Έξοδος χτες, βραδυνή, για να γιορτάσουμε τα γενέθλια φίλης που έγινε ... 40 χρονών ("μια εφηβεία επιεικής, που γίνεται σαράντα" που τραγουδάει και ο Κραουνάκης).

Πέρυσι στα γενέθλια της ίδιας φίλης η μικρή ήταν πολύ μωρό και δεν κατάφερα να την αφήσω και να πάω. Καημό το είχα. Φέτος έφερα λοιπόν τον κόσμο ανάποδα, να τα συντονίσω όλα, να κανονίσω να κρατήσει τη μικρή ο μπαμπάς της, να την πάω όμως το απόγευμα παιδική χαρά όπως πάντα, να παίξει, να κυλιστεί στα χώματα, να γυρίσουμε, να φάει, να κάνει μπάνιο, να φάω κι εγώ, μετά άγχος να ντυθώ, να χτενιστώ, να βαφτώ νυχτιάτικα (εκεί που συνήθως αράζω στον καναπέ εξαντλημένη μετά από μια μέρα δουλειάς και τρεχάλας και παιδικής χαράς και γενικής εξόντωσης) και να βγω σαν την άδικη κατάρα να τρέχω στα μπαρ.

Και πήγα. Ωραία ήταν, δε λέω. Φώτα, μουσικές, κόσμος, μου είχαν λείψει. Από τότε που γέννησα βγαίνουμε είτε μαζί με τη μικρή είτε ... δεν βγαίνουμε βράδυ. Πάμε σε ημερήσια πράματα, παιδικά πάρτυ, σπίτια φίλων, τέτοια.

Από την άλλη, θυμήθηκα και όλα τα κακά αυτών των βραδυνών εξόδων: το ξενύχτι, το ποτό, το τσιγάρο... την αμηχανία με τους ανθρώπους... που δεν αισθάνεσαι άνετα, που δε μιλάς ανοιχτά, που δεν είσαι ο εαυτός σου...

Τελικά μου φαίνεται δεν χάνω και τίποτα που έχω ψιλοκλειστεί μέσα, με το μωρό... Αν με ρωτήσεις, τι μου λείπει, ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, τέτοια θα ήθελα. Και αυτή μπορεί να σου τη δώσει και ένας μόνο άνθρωπος. Φευγαλέες χαιρετούρες με μισοαγνώστους μες τη νύχτα μου είναι πιά αδιάφορες ...

Αλλά γενικότερα, νομίζω ότι έχει έρθει αυτή η περίεργη φάση, όπου σαρανταρίζουμε και .... δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Εδώ και χρόοοονια δηλαδή δεν είμαστε πια 20 χρονών, και δεν έχουμε αντοχές, και το ξενύχτι δεν μας πάει. Ούτε χορεύουμε, ούτε τίποτα. Σερνόμαστε στα μπαρ και δεν περνάμε καλά γιατί δεν το αντέχουμε, το ξενύχτι, το ποτό, την ψευτιά.

Και τότε, ρε φίλε, "αφού σε χαλάει γιατί το κάνεις;". Έλα μου, ντε! Γιατί κανείς δεν τολμάει να πει, ρε παιδιά, να μαζευτούμε ένα απόγευμα να τα πούμε. Ένα μεσημέρι Σαββάτου, μια Κυριακή. Στη διάρκεια της ημέρας. Με τα παιδιά μας, αφού έχουμε πλέον και παιδιά. Όοοοοοοχι. Τι, γέροι είμαστε? Και δώστου μπαρ και ξαναμπαρ...