Κάνουμε μια ωραία κουβέντα με μια φίλη χτες το βράδυ, στη βεράντα μου, με κρασάκι (με την τακτική «τα λέω στη νύφη να τα ακούει η πεθερά», δηλαδή αντί να λέω «εσύ μου λες», λέω «μου λένε κάποιοι φίλοι...» γενικώς και αορίστως, σα να υπαινίσσομαι ότι «εσύ είσαι εντάξει, εσύ με καταλαβαίνεις, οι άλλοι είναι οι σκάρτοι...». Δουλεύει).
Της εξηγώ ότι αισθάνομαι ότι πέρασα σε «επόμενη πίστα» (όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου αφού παίξεις λίγο στην πρώτη, εύκολη πίστα, περνάς στην επόμενη, που είναι λίγο πιό δύσκολη, μετά στην επόμενη, που είναι ακόμα πιό δύσκολη, και θέλει μεγαλύτερη ταχύτητα και ευστροφία κ.ο.κ.). Και έχω ευθύνες και υποχρεώσεις με το μπεμπάριο, αλλά όλα αυτά τα ήθελα, φυσικά. Οπότε, η επιστροφή στα παλιά δεν μου είναι ευχάριστη, είναι πισωγύρισμα για μένα. Εισπράττω από τους φίλους μου κάτι σαν ... κρίση μέσης ηλικίας. Από τη μια είναι ευχάριστο να διατηρείς μια νεανικότητα, μια φρεσκάδα, δε σου λέω να βάλουμε τα γκρίζα ταγιέρ και να πάρουμε το πι και το φασκόμηλο ανα χείρας. Αλλά από την άλλη, αυτός ο διάχυτος παλιμπαιδισμός, το στυλ Πήτερ Παν «δε θέλω να μεγαλώσω» μου τη δίνει λίγο.
Της εξηγώ ότι αισθάνομαι ότι πέρασα σε «επόμενη πίστα» (όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου αφού παίξεις λίγο στην πρώτη, εύκολη πίστα, περνάς στην επόμενη, που είναι λίγο πιό δύσκολη, μετά στην επόμενη, που είναι ακόμα πιό δύσκολη, και θέλει μεγαλύτερη ταχύτητα και ευστροφία κ.ο.κ.). Και έχω ευθύνες και υποχρεώσεις με το μπεμπάριο, αλλά όλα αυτά τα ήθελα, φυσικά. Οπότε, η επιστροφή στα παλιά δεν μου είναι ευχάριστη, είναι πισωγύρισμα για μένα. Εισπράττω από τους φίλους μου κάτι σαν ... κρίση μέσης ηλικίας. Από τη μια είναι ευχάριστο να διατηρείς μια νεανικότητα, μια φρεσκάδα, δε σου λέω να βάλουμε τα γκρίζα ταγιέρ και να πάρουμε το πι και το φασκόμηλο ανα χείρας. Αλλά από την άλλη, αυτός ο διάχυτος παλιμπαιδισμός, το στυλ Πήτερ Παν «δε θέλω να μεγαλώσω» μου τη δίνει λίγο.
Δηλαδή ... αμάν αυτά τα μπαρ και τα ξενύχτια, ρε παιδί μου (βλ. προηγούμενο ποστ). Πήγαμε. Και ξαναπήγαμε. Από 18 χρονών πάμε και ξαναπάμε. Και βγήκαμε, και ξενυχτήσαμε, και τι μπαρ και τι κλαμπ και τι ντίσκο και τι ροκ και τι τέκνο και τι χιπχοπ και τι ραπ και τι ρεμπετάδικα και τι μπουζούκια και τι ελληνάδικα και τι κωλόμπαρα και τι ξενύχτια και τι ποτά και τι τσιγάρα και τι μπάφοι (και τι εμετοί και τι χανγκόβερ!). Και τι νυχτερινά μπάνια και τι ξημερώματα στις παραλίες και ... στα βράχια της Πνύκας και τι ανατολές και τι 24ωρα ολόκληρα χωρίς ύπνο. Και τι συναυλίες και τι φεστιβάλ ... Και τι διακοπές και τι ιστιοπλοϊες και τι σλήπιγκ μπαγκ στην παραλία και ελεύθερο κάμπιγκ και island hopping, και ανταλλαγές φοιτητών και ταξίδια ανά τον κόσμο και εισιτήρια τελευταίας στιγμής «έχω ένα φίλο που έχει ένα φίλο στο ..., πάμε!» και ύπνοι σε ξένους καναπέδες και Νέες Υόρκες και Παρίσια και Λονδίνα και εξωτικά μέρη ... και παρέες και γνωριμίες και σεξ και γκόμενοι και σχέσεις και έρωτες και σεβντάδες και one-night stand και πειραματισμοί και προχωρημενιές και έτσι και γιουβέτσι...
Εχουμε κάνει πολλά πράγματα, είμαστε μια γενιά της ευημερίας που είχε πολλές δυνατότητες. Και τις χρησιμοποίησε κιόλας... Οπότε, αισθάνομαι πλήρης, χορτασμένη, έχω ζήσει αρκετά τις διασκεδάσεις. Δε μου λείπουν. Τίγκα είναι τα ράφια μου από άλμπουμ με φωτογραφίες. Δεν έχω πού να βάλω πια τις αναμνήσεις ...
Οπότε, τώρα που όπως είπα, πέρασα στην επόμενη πίστα, μου φαίνεται κάπως κουλό να με ρωτάνε «μα, δε βγαίνεις τα βράδια, πώς μπορείς?». Ε, ναι, ρε παιδιά. Εχω το μωρό, που κοιμάται νωρίς. Και κοιμάμαι μαζί του κι εγώ νωρίς, για να έχω δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Τι να κάνω, να παρατήσω το παιδί στις babysitters και να τρέχω σαν αλαλιασμένη εδώ κι εκεί, στα ίδια και στα ίδια? Κάθε πράμα στον καιρό του. Όταν ήμουν 20άρα, έβγαινα κάθε βράδυ. Ε, χόρτασα. Πάλι θα πάμε, στα ίδια μπαρ, που πηγαίναμε το 1992; Να μας στραβοκοιτάνε οι πιτσιρικάδες, ότι το παίζουμε τζόβενα, όπως στραβοκοιτάζαμε εμείς, όταν είμασταν 19 και 20 και 22, κάτι 40άρηδες που εμφανίζονταν στα λημέρια μας?
Αν είχα γίνει μαμά στα 23, ναι, να μου πει ο άλλος, «νέα κοπέλα είσαι, βγες και λίγο». Να μην νιώσω στερημένη, ενώ όλοι οι συνομήλικοί μου ζουν τις εμπειρίες τους. Αλλά τώρα, στα 38, τι μου λέει?? Να βγω μη χάσω ... τι ακριβώς?
Κάποιοι από τους φίλους μου φαίνεται ότι έχουν χάσει επεισόδια. Άλλος επειδή ήταν σε μακροχρόνια σχέση και είχε κλειστεί μέσα και δεν έβγαινε, άλλος επειδή παντρεύτηκε, άλλος επειδή στα νιάτα του ήταν ψιλοσπασίκλας και όλο διάβαζε ... Οπότε τους βγαίνει τώρα η λαχτάρα να ζήσουν κάποια πράγματα που δεν τα έζησαν τότε. Όμως εγώ δεν είμαι έτσι. Και είναι κουραστικό να προβάλλουν τη δική τους ανάγκη σε μένα. Ας κοιτάξουν να βρουν ότι τους έλειψε, να συμπληρώσουν τα κενά τους, αλλά χωρίς σχόλια προς εμένα «βγες και λίγο» κλπ.
Μετά, μου κάνουν παρατηρήσεις για το θηλασμό. «Πώς μπορείς», «ακόμα θηλάζεις;» και κάτι τέτοια. Και τι να κάνω, ρε φίλε. Να σταματήσω το θηλασμό που έχει τρελλά οφέλη για το παιδί (διάβασε και κανά βιβλίο, αν θες να έχεις άποψη!) για να μπορώ ... να βγαίνω τα βράδια, ή για να παρατάω το μωρό στους παππούδες και να λείπω ... μέρες?? Ίσα είναι δηλαδή, το ένα με το άλλο?? Και πάλι, να τα ‘λεγες αυτά σε καμμιά 20άρα, που δεν έχει «ζήσει τη ζωή της» να πω, έντάξει. Αλλά σε μένα?? (βλ. παραπάνω, μην τα ξαναλέμε).
Οπότε, τώρα που όπως είπα, πέρασα στην επόμενη πίστα, μου φαίνεται κάπως κουλό να με ρωτάνε «μα, δε βγαίνεις τα βράδια, πώς μπορείς?». Ε, ναι, ρε παιδιά. Εχω το μωρό, που κοιμάται νωρίς. Και κοιμάμαι μαζί του κι εγώ νωρίς, για να έχω δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Τι να κάνω, να παρατήσω το παιδί στις babysitters και να τρέχω σαν αλαλιασμένη εδώ κι εκεί, στα ίδια και στα ίδια? Κάθε πράμα στον καιρό του. Όταν ήμουν 20άρα, έβγαινα κάθε βράδυ. Ε, χόρτασα. Πάλι θα πάμε, στα ίδια μπαρ, που πηγαίναμε το 1992; Να μας στραβοκοιτάνε οι πιτσιρικάδες, ότι το παίζουμε τζόβενα, όπως στραβοκοιτάζαμε εμείς, όταν είμασταν 19 και 20 και 22, κάτι 40άρηδες που εμφανίζονταν στα λημέρια μας?
Αν είχα γίνει μαμά στα 23, ναι, να μου πει ο άλλος, «νέα κοπέλα είσαι, βγες και λίγο». Να μην νιώσω στερημένη, ενώ όλοι οι συνομήλικοί μου ζουν τις εμπειρίες τους. Αλλά τώρα, στα 38, τι μου λέει?? Να βγω μη χάσω ... τι ακριβώς?
Κάποιοι από τους φίλους μου φαίνεται ότι έχουν χάσει επεισόδια. Άλλος επειδή ήταν σε μακροχρόνια σχέση και είχε κλειστεί μέσα και δεν έβγαινε, άλλος επειδή παντρεύτηκε, άλλος επειδή στα νιάτα του ήταν ψιλοσπασίκλας και όλο διάβαζε ... Οπότε τους βγαίνει τώρα η λαχτάρα να ζήσουν κάποια πράγματα που δεν τα έζησαν τότε. Όμως εγώ δεν είμαι έτσι. Και είναι κουραστικό να προβάλλουν τη δική τους ανάγκη σε μένα. Ας κοιτάξουν να βρουν ότι τους έλειψε, να συμπληρώσουν τα κενά τους, αλλά χωρίς σχόλια προς εμένα «βγες και λίγο» κλπ.
Μετά, μου κάνουν παρατηρήσεις για το θηλασμό. «Πώς μπορείς», «ακόμα θηλάζεις;» και κάτι τέτοια. Και τι να κάνω, ρε φίλε. Να σταματήσω το θηλασμό που έχει τρελλά οφέλη για το παιδί (διάβασε και κανά βιβλίο, αν θες να έχεις άποψη!) για να μπορώ ... να βγαίνω τα βράδια, ή για να παρατάω το μωρό στους παππούδες και να λείπω ... μέρες?? Ίσα είναι δηλαδή, το ένα με το άλλο?? Και πάλι, να τα ‘λεγες αυτά σε καμμιά 20άρα, που δεν έχει «ζήσει τη ζωή της» να πω, έντάξει. Αλλά σε μένα?? (βλ. παραπάνω, μην τα ξαναλέμε).
Ανακουφιστικό που τα είπα στη φίλη μου επιτέλους. Και να τα ξαναπώ, και σε ‘κείνη και σε άλλους...
1 σχόλιο:
τι κριμα να ανακαλυψω το μπλογκ τωρα που εχεις στματησει...παντως απο τα λιγα που διαβασα με βρισκουν 1000/% συμφωνη!
οπου και να εισαι να 'σαι καλα!
Δημοσίευση σχολίου