ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ...

Σε συνέχεια του ... κοινωνιολογικού προβληματισμού που άνοιξα με το προηγούμενο ποστ, θέλω να αναφερθώ πάλι στους χωρισμένους φίλους.

Άντε και χωρίσανε από το μακροχρόνιο δεσμό τους (οι δεσμευμένοι), άντε και πήραν (ή έστω βάλανε μπρος) το διαζύγιο (οι παντρεμένοι).

Και τώρα;

Διαπιστώνω ότι περνάνε φάσεις (τις έχω περάσει κι εγώ). Στενοχώρια - κλάμα - καψουροτράγουδα - μπουζούκια - πενιές - βραδιές με φίλους και πολύ αλκοόλ - μέχρι που τελειώνει η περίοδος πένθους και ανακάμπτει κανείς σιγά σιγά και ξαναρχίζει τη ζωή του...

Ωστόσο, οι κρυψίνοες (αυτοί που επί γάμου ή δεσμού δεν μου λέγανε τα προβλήματά τους) συνεχίζουν το ίδιο βιολί: δεν μας λένε ότι είναι χάλια, ότι στενοχωρήθηκαν, ότι περνάνε περίοδο "πένθους". Όοοοχι. Αυτοί, πολύ γρήγορα, σπεύδουν να περάσουν στο επόμενο στάδιο: "ε, δεν έγινε και τίποτα. Σιγά. Τον/την έχω ξεπεράσει. Πάμε γι' άλλα". Χαρ, χαρ, χαρ (καγχασμός από μέρους μου).

Τι ξεπέρασες, ρε φίλε. Έτσι γίνονται αυτά;

Και τους βλέπεις, να θυμούνται κάτι πρώην γκόμενους/γκόμενες που είχαν στο ... σχολείο, και να τους παίρνουν τηλέφωνο στο ξεκούδουνο "γειά, είμαι ο Θανάσης από το 3ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, σε θυμήθηκα μωρέ και είπα να δω τι κάνει εκείνη η ψυχή". Ζντόϊνγκ!!! Λες και ο άλλος είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει τι παίχτηκε, και πώς και τον/την θυμήθηκαν μόλις 18 χρονάκια μετά. Άλλοτε τρώνε βρισίδι (γιατί μετά από 18 χρόνια ο άλλος δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που είχες γνωρίσει και η κουβέντα πάει στραβά), άλλοτε μαθαίνουν (ζγκλούπ!) ότι ο άλλος/η άλλη έχει τώρα 3 παιδιά και 2 εγγόνια και ζει στο Κονέκτικατ... "Περίεργο, βρε παιδί μου, για δες..." Φοβερή κίνηση. "Θα πάρω τη Σούλα/το Μήτσο από το Γυμνάσιο". What were they thinking??? Εν τω μεταξύ, δε συνειδητοποιούν πόσο γνωστό, πόσο κλασσικό είναι αυτό που κάνουν, πόσο προφανές, πόσο εξαρχής καταδικασμένο... Πόσοι άλλοι το έχουν κάνει, μέχρι και σε ταινίες το βλέπεις ...

Μετά έχουμε άλλα. Γνωρίζουν διάφορα άτομα και ακούς προσδοκίες ... άμεσες. Βιάζονται πολύ. Κάτσε ρε φίλε. Δε σου είπε κανείς ότι στην εποχή μας οι σχέσεις είναι δύσκολες?? Hellooo??? Μήπως είναι τυχαίο ότι μια τηλεοπτική σειρά σαν το "Sex & the City" σπάει ταμεία παγκοσμίως?? Πώς έχεις την απαίτηση, μέσα σε μια μέρα/μια βδομάδα/ένα μήνα να βρεις παρέα/φίλους/γκόμενα, να ταιριάξεις τέλεια, να συνεννοηθείς, να "κάνεις χωριό" κ.ο.κ.??? Κι εμείς δηλαδή, οι χρόοοονια singles, με τις προβληματικές σχέσεις, μαλάκες είμαστε? Με ποιά λογική δεν θα περάσεις κι εσύ από σαράντα κύματα, από περίεργους/άσχετους/παρανοϊκούς/κάθε-καρυδιάς-καρύδι? Με ποιά λογική θα γνωρίσεις εσύ μπαμ με τη μία το "γαμώ-τα-άτομα"??? Κι άντε και το γνώρισες. Με ποιά λογική η σχέση θα σου κάτσει, πρώτον, και μετά θα κυλήσει, λέει, σα ... νεράκι? Ένω όλοι οι άλλοι έχουμε περάσει (και εξακολουθούμε να περνάμε) τον παθών μας τον τάραχο στις σχέσεις μας, βάσανα, προβλήματα, σκαμπανεβάσματα???

Και τέλος, έχουμε και όσα ΔΕΝ ξεπέρασες, αλλά λες ότι τα ξεπέρασες. Που ξεπετάγονται την άσχετη στιγμή. Εκεί που γνώρισες τον καινούριο/την καινούρια. Που κολλάς σε ένα συγκεκριμένο κουσούρι του και το μεγαλοποιείς, επειδή ήταν αυτό που σε είχε κάνει να υποφέρεις στην παλιά σου σχέση. Ή που είσαι ενθουσιασμένος/-η με τον Τάδε, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αλκοολικός/ζηλιάρης/τσιγγούνης (όπως ο πρώην σου), ενώ έχει άπειρα άλλα - σημαντικότερα, ίσως - ελαττώματα, αλλά εσύ δεν τα βλέπεις, γιατί μόνο ένα σε καίει (να μην έχει ΤΟ κουσούρι του πρώην).

Παιδιά, υπομονή. Και ... υπομονή. Και μετά, κι άλλη υπομονή ... Θέλει χρόνο, θέλει κόπο, θέλει ενέργεια. Και κυρίως, θέλει παραπάνω χρόνο, παραπάνω κόπο, παραπάνω ενέργεια από ό,τι νομίζετε... Είναι κλασική η βιασύνη του ψυχικά ταλαιπωρημένου ανθρώπου που θέλει γρήγορες λύσεις, εδώ και τώρα, άμεση παρηγοριά για τα παλιά... Δε γίνεται έτσι όμως, γιατί κι οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν μπορούν να σου προσφέρουν εσένα αυτό που θέλεις τώρα αμέσως. ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ...

ΟΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝΕ ΠΟΤΕ

Πόσο ειλικρινείς, γνήσιοι, αληθινοί είμαστε στις σχέσεις μας; Δείχνουμε ποιοί είμαστε ή παριστάνουμε ότι είμαστε ... κάποιοι άλλοι; Mήπως παριστάνουμε ότι είμαστε πιό... χαρούμενοι, πιό κοινωνικοί, πιό εύθυμοι, πιό ευδιάθετοι, πιό ... χωρίς προβλήματα;

Συνειδητοποίησα το εξής:

Μερικοί φίλοι μου είναι ελεύθεροι, άλλοι είναι παντρεμένοι, και μερικοί έχουν ήδη πάρει διαζύγιο.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί που πήραν τα διαζύγια είναι αυτοί που ξέραμε ότι δεν τα πάνε καλά, έχουν προβλήματα, τσακώνονται συνέχεια κ.ο.κ.

Αμ, δε! Τα γνωστά μου ζευγάρια που έχουν πάρει μέχρι τώρα διαζύγιο, συμπτωματικά, είναι αυτά που πριν χωρίσουν ήταν ... ιδανικά.

Όλα "πήγαιναν καλά"!

Πήγαινα εγώ και σιχτίριζα τους εκάστοτε γκόμενους και εραστές, και οι γυναίκες των φίλων μου ποτέ δεν είχαν να μου πουν κακή κουβέντα για τον άντρα τους. Απορούσα κι έλεγα πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Δεν μπορεί εγώ να πέφτω πάντα στο μαλάκα, ενώ η Χριστίνα/η Ελένη/η Μαρία έχουν βρει τον ιδανικό σύντροφο, τον ευγενέστατο, τον πιστό, τον υποδειγματικό ...

Ποτέ δεν είχαν βρίσει τη μάνα του. Ποτέ δεν είχαν σιχτιρίσει τη ρουτίνα. Ποτέ δεν καυγάδισαν μαζί του μπροστά μου. Ποτέ δεν μου είπαν ότι καυγάδισαν έστω την προηγουμένη. Ποτέ. Μέχρι που μια ωραία πρωϊα μου είπαν "ξέρεις, με τον Τάκη/Μήτσο/Θανάση χωρίζουμε". Προσπάθησα να το διαπραγματευτώ, να δω μήπως υπάρχει κάποια ελπίδα, όχι, ήταν τελεσίδικο. "Διαζύγιο".

Αντιθέτως, τα ζευγάρια που παραμένουν μαζί, είναι αυτοί που έχουν ρίξει άπειρους καυγάδες. Μπροστά μου αλλά και μόνοι τους. Που η φίλη μου, στον καφέ, συχνά μου εκμυστηρέυεται "άστα. Γίναμε κώλος πάλι χτές βράδυ με τον Κώστα, κοντέψαμε να χωρίσουμε", ή "αμάν πιά η μάνα του". Ο σύζυγος κάνει πού και πού καμμιά χοντράδα, ξεχνάει γενέθλια και επετείους, γλυκοκοιτάει καμιά γκόμενα, άκουω παράπονα "έχουμε χρόνια να πάμε κάπου οι δυό μας", για δώρα ούτε λόγος.

Από τους νυν χωρισμένους δεν είχε ποτέ αναφερθεί κανένα πρόβλημα. Μπροστά μου ήταν μεταξύ τους όλο γλύκες και σορόπια. "Η μητέρα του Θανάση είναι μια θαυμάσια κυρία, τα πηγαίνουμε υπέροχα". Ο σύζυγος ενίοτε γύριζε από τη δουλειά με λουλούδια ή κάποιο ξαφνικό δωράκι και η προσφώνηση ήταν "αγάπη μου". Τα δείπνα τετ-α-τετ και τα ρομαντικά ταξίδια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Κι από 'κει και πέρα άρχιζαν οι υποδείξεις για τα δικά μου προβλήματα "πρέπει να βρεις ένα καλό παιδί" ("σαν τον δικό μου" εννοείται...). Ποοολύ αργότερα έμαθα, επί διαζυγίου, για τη μόνιμη γκόμενα που είχε ο "ιδανικός" σύζυγος ήδη από το βράδυ του μπάτσελορ πάρτυ, και για τις δύο -τρεις επικουρικές (μερικές ήταν οι γκόμενες των ... φίλων του!), ή για το ότι εδώ και 4 χρόνια το ζευγάρι δεν είχε πιά σεξουαλική ζωή, κι άλλα τέτοια ...

Δεν θα το ανέφερα, αν δεν ήταν κάτι που επαναλαμβάνεται, αν δεν το είχα δει όχι στο πρώτο ζευγάρι φίλων που παίρνει διαζύγιο, αλλά και στο δεύτερο, στο τρίτο, στο τέταρτο...

Τι παίζει; Μήπως μας έχει φάει η βιτρίνα και το δήθεν; Όλοι αυτοί οι τύποι ήταν ευτυχείς και μετά τους έκατσε στραβά το πράγμα, ή μήπως υπέφεραν εξαρχής, είχαν προβλήματα και αδιέξοδα και τα έκρυβαν επιμελώς, μη και τους χαλάσει η μόστρα; Και αν ήταν έτσι, γιατί τόση υποκρισία; Γιατί εγώ, η γνωστή ξεπατοκαλάθα, να τους λέω ανοιχτά τα προβλήματά μου, με το νι και με το σίγμα, κι αυτοί να μου κρύβουν τα δικά τους;

Μήπως, όπως στο γνωστό ανέκδοτο, περιφερόμαστε με τα άντερα έξω και φωνάζουμε "πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα";

Το εθνικό "Ταμπού"

Η ιστορία με το Πολυτεχνείο και το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι θέμα πολιτικό.

Είναι θέμα ψυχολογικό. Κάτι σαν ... συλλογική, εθνική νεύρωση.

Όταν μπαίνουν διάφοροι στο Πολυτεχνείο και τα σπάνε, κανείς δεν τολμάει να επέμβει, γιατί όλοι φοβούνται το συμβολισμό: Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το '73 η χούντα μιλούσε για "αναρχικούς" και "ταραξίες" και εισέβαλε με το τανκ για να "επιβάλει την τάξη".

Κατά τον ίδιο τρόπο σήμερα, όποιος διατάξει να μπει η αστυνομία στο Πολυτεχνείο θα είναι, στη συνείδηση πολλών, όμοιος με τους χουντικούς. Και φυσικά κανείς δεν θέλει να ταυτιστεί με αυτούς.

Έτσι κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο καίγεται. Επειδή κουβαλάει αυτούς ακριβώς τους συμβολισμούς...

Η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα στον αυταρχισμό και την πλήρη ασυδοσία. Αυτό φαίνεται και σε άλλες εκδηλώσεις και φαινόμενα της κοινωνικής μας ζωής, όπως είναι οι καταλήψεις στα σχολεία, η όλη κατάσταση στην παιδεία. Η χώρα μας πάει από το ένα άκρο στο άλλο, από τα χαστούκια, τα μαθητικά πηλίκια, τα κοντοκουρεμένα κεφάλια και τις ποδιές, στα σχολεία των καταλήψεων και της κρατικής αδιαφορίας. Έννοιες όπως η αυτοπειθαρχία ή η αυτοσυγκράτηση είναι άγνωστες. Για πολλούς "δημοκρατία" και "ελευθερία" είναι συνώνυμα του ¨μπάτε σκύλοι αλέστε", της βίας και του χάους... Αδιέξοδο.

"Who's chopper is this? - It's Zed's. - Who's Zed? - Zed's dead, baby. Zed's dead." (Από το Pulp Fiction, του Quentin Tarantino)

Η εγκυμοσύνη έχει τις δυσκολίες της... Μία από αυτές είναι ότι μένω αρκετά σπίτι. Και (αναπόφευκτα) υφίσταμαι τα χαζά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα της πολυκατοικίας. Που αλλιώς ίσως να μην τα πρόσεχα ποτέ, αλλά τώρα πραγματικά μου "μπαίνουν στη μύτη".

Παλιά είχαμε το ντράμερ. Ένα γκαγκά δεκαεφτάχρονο στο ισόγειο που δεν ξέρω ποιός μαλάκας του είχε χαρίσει ένα σετ ντράμς και βάραγε ολημερίς, γιατί δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι τα ντραμς είναι κι αυτά ένα μουσικό όργανο και χρειάζεται κάποια τεχνική για να τα παίξεις. Αυτός τα είχε για εκτόνωση, κάτι σα ... σάκο του μποξ ένα πράμα. Και σειόταν ο τόπος, μεταδιδόταν ο ήχος μέσα από τα ντουβάρια. Όταν, δε, του έλεγες να σταματήσει λίγο, το επιχείρημα ήταν "μα γιατί; Αφού δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας!". Λες και, έτσι και δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, μπορεί ο καθένας να πάρει τίποτα χειροβομβίδες και να τις σκάει μες το διαμέρισμα, έτσι για πλάκα, να περνάει η ώρα... Ευτυχώς αυτός μετακόμισε εδώ και μερικούς μήνες και βρήκαμε την υγειά μας.

Τώρα μας προέκυψε ο ... "τσοπεράς". Αν είναι δυνατόν. Εν έτει 2006, βρέθηκε στη φιλήσυχη μεσο-αστική πολυκατοικία μας ΑΛΛΟΣ πιτσιρικάς, που έχει αφήσει μακρύ μαλλί, φαβορίτα και φοράει δερμάτινο μπουφάν, λες και βγήκε από καμμιά ταινία του '60 με τους Hells' Angels και τον Easy Rider. Νοσταλγός του ροκ εν ρολ. Πού το θυμήθηκε το τσόπερ, από πού είχε τις αναφορές, τις παραστάσεις και το ανακάλυψε, είναι ένα μυστήριο. Υπάρχει comeback φαίνεται. Άντε, περιμένω να βγει και κανάς Καρατζαφέρης, μαζί με το Βύρωνα Πολύδωρα και τον Καρβέλα από καμμιά γωνία, με τις Harley Davidson, να κάνουνε παρέα (τη σήμερον ημέρα κάτι τέτοιοι μόνο έχουν Χάρλεϋ). Το γεγονός είναι ότι ο "τσοπεράς" πηγαινοέρχεται πρα-πρα-πρα με το κλαστήρι που κάνει τρομακτικό θόρυβο, το βάζει στον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας που ΔΕΝ είναι γκαράζ και η ζωή μας έχει γίνει κόλαση ...

Εν τω μεταξύ, κανείς δεν διαμαρτύρεται. Έτσι και με τον ντράμερ. Και όλοι στην πολυκατοικία είναι κάτι γερόντια, θα νόμιζε κανείς ότι είναι αρκετά συντηρητικοί άνθρωποι για να δέχονται αδιαμαρτύρητα κάτι τέτοια. Εχω την υποψία ότι ετούτος εδώ είναι ο γιόκας του διαχειριστή, γι' αυτό χαίρει ασυλίας. Αλλά τείνω και να πιστέψω ότι είναι όλα τα γερόντια... κουφά, και γι' αυτό δεν έχουν πρόβλημα ...