Ο τρελλός στην εθνική οδό...

Υπάρχει το γνωστό ανέκδοτο, όπου ένας τύπος πάει ανάποδα στην Εθνική Οδό και ακούει στο ραδιόφωνο "προσοχή, επικίνδυνος τρελλός οδηγεί αντίθετα στο ρεύμα στην Εθνική Οδό..." και μονολογεί "Μόνο ένας; Να κι άλλος! Να κι άλλος! Να κι άλλος!..."

Αναρωτιόμουνα λοιπόν τι έχουν πάθει όλοι και δεν καταλαβαίνουν τα ψελλίσματα της κορούλας μου, ενώ εγώ τα καταλάβαινα αμέσως. Πώς δεν πήγαινε το μυαλό τους ότι "λάλα!" θα πει "γάλα!" ή "φοφόλια" θα πει "φασόλια"! Πώς και δεν άκουγαν καν κάποιες φορές την λεξούλα που είχε μόλις πει... Πώς και δεν καταλάβαιναν από τον τρόπο που κλαίει τι ακριβώς θέλει (αλλιώς είναι το κλάμα όταν πεινάει, αλλιώς όταν νυστάζει, αλλιώς όταν θέλει να αλλάξει πάνα...). Πώς εξαντλείται η υπομονή τους τόσο γρήγορα μαζί της ... Πώς δεν μπορούν να βρουν κάτι έξυπνο να την απασχολήσουν όταν βαριέται ...

Και ξαφνικά κατάλαβα!

Πρέπει κάτι κουλό να γίνεται με τις ορμόνες και εγώ ... βρίσκομαι σε μια εντελώς ιδιαίτερη κατάσταση. Ακούω καλύτερα, αντιλαμβάνομαι ακόμα και τις πιο ανεπαίσθητες λεπτομέρειες σε ό,τι έχει να κάνει με τη μικρή μου, έχω αναπτύξει ένα είδος έκτης αίσθησης που με ειδοποιεί για τον κίνδυνο, για τις επιθυμίες της, για τις διαθέσεις της, για την πρόοδό της ... Και όλα περί αυτήν με ενδιαφέρουν, ποτέ δεν κουράζομαι (ή πάντως αντέχω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον!) όταν έχει να κάνει με την κόρη μου...

Είμαι η μαμά!!!

ΕΛΕΥΘΕΡΟ CAMPING

"... Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια, ούτε τσαντήρια·
στο μεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης μια μονάκριβη σκεπή μου· ο ουρανός!
Και μου φτάνει για ξενύχτι
κάποιου αρχαίου δεντρού κουφάλα,
πάντα φτάνει ο τοίχος κάποιου βράχου
για ν’ αποκουμπήσω την πηλάλα
της ζωής μου μια στιγμή.
Κι ένα χάλασμα μου φτάνει
για να γύρω χρυσοπλέκοντας των ονείρων το στεφάνι·
και μια γούβα ολοβαθιά σκαφτή στη γη
και μια γούβα είν’ αρκετή για να πέσω και ύπνο νά‘βρω
και δροσούλα ή ζεστασιά,
και να ιδώ την όψη της αυγής με μια θείαν αφροντισιά,
και να τρανοχαιρετήσω
καλοκαίρια μεσημέρια,
ζίζικας τραγουδιστής!"

Κ. Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

"N'importe où! N'importe où!"

"... Πουθενά δεν είναι πιό συγκεντρωμένη η γοητεία του αεροδρομίου όσο στις οθόνες που κρέμονται στη σειρά από τις οροφές των τέρμιναλ και ανακοινώνουν την αναχώρηση και την άφιξη των πτήσεων και των οποίων η απουσία αισθητικής αυτο-γνωσίας, η υπηρεσιακή στοιχειοθεσία και η πεζή γραμματοσειρά δεν κάνουν τίποτα για να κρύψουν την συναισθηματική φόρτιση ή την ευφάνταστη γοητεία. Τόκυο, Άμστερνταμ, Κωνσταντινούπολη. Βαρσοβία, Σηάττλ, Ρίο. Οι οθόνες κουβαλούν όλη την ποιητική αίσθηση της τελευταίας φράσης του "Οδυσσέα" του Τζέημς Τζόυς, που αποτελεί ταυτόχρονα καταγραφή των τόπων όπου γράφτηκε το μυθιστόρημα αλλά και, πράγμα εξίσου σημαντικό, ένα σύμβολο του κοσμοπολίτικου πνεύματος πίσω από τη σύνθεσή του: "Τριέστη, Ζυρίχη, Παρίσι". Οι διαρκείς προσκλήσεις στις οθόνες, μερικές συνοδευόμενες από το ανυπόμονο αναβόσβησμα ενός κέρσορα, δηλώνουν ότι με ευκολία οι κατ' επίφαση τακτοποιημένες ζωές μας θα μπορούσαν να αλλάξουν, εάν περπατούσαμε ένα διάδρομο και ανεβαίναμε σε ένα αεροσκάφος το οποίο σε λίγες ώρες θα μας προσγείωνε σε έναν τόπο όπου δεν θα είχαμε αναμνήσεις και κανείς δεν θα γνώριζε το όνομά μας. Πόσο ευχάριστο να έχουμε στο μυαλό, μέσα στις διακυμάνσεις των διαθέσεων μας, στις τρεις το απομεσήμερο, όταν μας απειλούν η ανία και η απόγνωση, ότι υπάρχει πάντα ένα αεροπλάνο που απογειώνεται με άγνωστο προορισμό, το μπωντλερικό "Οπουδήποτε! Οπουδήποτε!": "Τριέστη, Ζυρίχη, Παρίσι."

(Αλαίν ντε Μποττόν, Η Τέχνη του Ταξιδιού, σε ελεύθερη απόδοση)

DON'T GROW OLD, GROW UP!

Κάνουμε μια ωραία κουβέντα με μια φίλη χτες το βράδυ, στη βεράντα μου, με κρασάκι (με την τακτική «τα λέω στη νύφη να τα ακούει η πεθερά», δηλαδή αντί να λέω «εσύ μου λες», λέω «μου λένε κάποιοι φίλοι...» γενικώς και αορίστως, σα να υπαινίσσομαι ότι «εσύ είσαι εντάξει, εσύ με καταλαβαίνεις, οι άλλοι είναι οι σκάρτοι...». Δουλεύει).

Της εξηγώ ότι αισθάνομαι ότι πέρασα σε «επόμενη πίστα» (όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου αφού παίξεις λίγο στην πρώτη, εύκολη πίστα, περνάς στην επόμενη, που είναι λίγο πιό δύσκολη, μετά στην επόμενη, που είναι ακόμα πιό δύσκολη, και θέλει μεγαλύτερη ταχύτητα και ευστροφία κ.ο.κ.). Και έχω ευθύνες και υποχρεώσεις με το μπεμπάριο, αλλά όλα αυτά τα ήθελα, φυσικά. Οπότε, η επιστροφή στα παλιά δεν μου είναι ευχάριστη, είναι πισωγύρισμα για μένα. Εισπράττω από τους φίλους μου κάτι σαν ... κρίση μέσης ηλικίας. Από τη μια είναι ευχάριστο να διατηρείς μια νεανικότητα, μια φρεσκάδα, δε σου λέω να βάλουμε τα γκρίζα ταγιέρ και να πάρουμε το πι και το φασκόμηλο ανα χείρας. Αλλά από την άλλη, αυτός ο διάχυτος παλιμπαιδισμός, το στυλ Πήτερ Παν «δε θέλω να μεγαλώσω» μου τη δίνει λίγο.

Δηλαδή ... αμάν αυτά τα μπαρ και τα ξενύχτια, ρε παιδί μου (βλ. προηγούμενο ποστ). Πήγαμε. Και ξαναπήγαμε. Από 18 χρονών πάμε και ξαναπάμε. Και βγήκαμε, και ξενυχτήσαμε, και τι μπαρ και τι κλαμπ και τι ντίσκο και τι ροκ και τι τέκνο και τι χιπχοπ και τι ραπ και τι ρεμπετάδικα και τι μπουζούκια και τι ελληνάδικα και τι κωλόμπαρα και τι ξενύχτια και τι ποτά και τι τσιγάρα και τι μπάφοι (και τι εμετοί και τι χανγκόβερ!). Και τι νυχτερινά μπάνια και τι ξημερώματα στις παραλίες και ... στα βράχια της Πνύκας και τι ανατολές και τι 24ωρα ολόκληρα χωρίς ύπνο. Και τι συναυλίες και τι φεστιβάλ ... Και τι διακοπές και τι ιστιοπλοϊες και τι σλήπιγκ μπαγκ στην παραλία και ελεύθερο κάμπιγκ και island hopping, και ανταλλαγές φοιτητών και ταξίδια ανά τον κόσμο και εισιτήρια τελευταίας στιγμής «έχω ένα φίλο που έχει ένα φίλο στο ..., πάμε!» και ύπνοι σε ξένους καναπέδες και Νέες Υόρκες και Παρίσια και Λονδίνα και εξωτικά μέρη ... και παρέες και γνωριμίες και σεξ και γκόμενοι και σχέσεις και έρωτες και σεβντάδες και one-night stand και πειραματισμοί και προχωρημενιές και έτσι και γιουβέτσι...

Εχουμε κάνει πολλά πράγματα, είμαστε μια γενιά της ευημερίας που είχε πολλές δυνατότητες. Και τις χρησιμοποίησε κιόλας... Οπότε, αισθάνομαι πλήρης, χορτασμένη, έχω ζήσει αρκετά τις διασκεδάσεις. Δε μου λείπουν. Τίγκα είναι τα ράφια μου από άλμπουμ με φωτογραφίες. Δεν έχω πού να βάλω πια τις αναμνήσεις ...

Οπότε, τώρα που όπως είπα, πέρασα στην επόμενη πίστα, μου φαίνεται κάπως κουλό να με ρωτάνε «μα, δε βγαίνεις τα βράδια, πώς μπορείς?». Ε, ναι, ρε παιδιά. Εχω το μωρό, που κοιμάται νωρίς. Και κοιμάμαι μαζί του κι εγώ νωρίς, για να έχω δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Τι να κάνω, να παρατήσω το παιδί στις babysitters και να τρέχω σαν αλαλιασμένη εδώ κι εκεί, στα ίδια και στα ίδια? Κάθε πράμα στον καιρό του. Όταν ήμουν 20άρα, έβγαινα κάθε βράδυ. Ε, χόρτασα. Πάλι θα πάμε, στα ίδια μπαρ, που πηγαίναμε το 1992; Να μας στραβοκοιτάνε οι πιτσιρικάδες, ότι το παίζουμε τζόβενα, όπως στραβοκοιτάζαμε εμείς, όταν είμασταν 19 και 20 και 22, κάτι 40άρηδες που εμφανίζονταν στα λημέρια μας?

Αν είχα γίνει μαμά στα 23, ναι, να μου πει ο άλλος, «νέα κοπέλα είσαι, βγες και λίγο». Να μην νιώσω στερημένη, ενώ όλοι οι συνομήλικοί μου ζουν τις εμπειρίες τους. Αλλά τώρα, στα 38, τι μου λέει?? Να βγω μη χάσω ... τι ακριβώς?

Κάποιοι από τους φίλους μου φαίνεται ότι έχουν χάσει επεισόδια. Άλλος επειδή ήταν σε μακροχρόνια σχέση και είχε κλειστεί μέσα και δεν έβγαινε, άλλος επειδή παντρεύτηκε, άλλος επειδή στα νιάτα του ήταν ψιλοσπασίκλας και όλο διάβαζε ... Οπότε τους βγαίνει τώρα η λαχτάρα να ζήσουν κάποια πράγματα που δεν τα έζησαν τότε. Όμως εγώ δεν είμαι έτσι. Και είναι κουραστικό να προβάλλουν τη δική τους ανάγκη σε μένα. Ας κοιτάξουν να βρουν ότι τους έλειψε, να συμπληρώσουν τα κενά τους, αλλά χωρίς σχόλια προς εμένα «βγες και λίγο» κλπ.

Μετά, μου κάνουν παρατηρήσεις για το θηλασμό. «Πώς μπορείς», «ακόμα θηλάζεις;» και κάτι τέτοια. Και τι να κάνω, ρε φίλε. Να σταματήσω το θηλασμό που έχει τρελλά οφέλη για το παιδί (διάβασε και κανά βιβλίο, αν θες να έχεις άποψη!) για να μπορώ ... να βγαίνω τα βράδια, ή για να παρατάω το μωρό στους παππούδες και να λείπω ... μέρες?? Ίσα είναι δηλαδή, το ένα με το άλλο?? Και πάλι, να τα ‘λεγες αυτά σε καμμιά 20άρα, που δεν έχει «ζήσει τη ζωή της» να πω, έντάξει. Αλλά σε μένα?? (βλ. παραπάνω, μην τα ξαναλέμε).

Ανακουφιστικό που τα είπα στη φίλη μου επιτέλους. Και να τα ξαναπώ, και σε ‘κείνη και σε άλλους...

ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΖΟΥΜΕ...

Έξοδος χτες, βραδυνή, για να γιορτάσουμε τα γενέθλια φίλης που έγινε ... 40 χρονών ("μια εφηβεία επιεικής, που γίνεται σαράντα" που τραγουδάει και ο Κραουνάκης).

Πέρυσι στα γενέθλια της ίδιας φίλης η μικρή ήταν πολύ μωρό και δεν κατάφερα να την αφήσω και να πάω. Καημό το είχα. Φέτος έφερα λοιπόν τον κόσμο ανάποδα, να τα συντονίσω όλα, να κανονίσω να κρατήσει τη μικρή ο μπαμπάς της, να την πάω όμως το απόγευμα παιδική χαρά όπως πάντα, να παίξει, να κυλιστεί στα χώματα, να γυρίσουμε, να φάει, να κάνει μπάνιο, να φάω κι εγώ, μετά άγχος να ντυθώ, να χτενιστώ, να βαφτώ νυχτιάτικα (εκεί που συνήθως αράζω στον καναπέ εξαντλημένη μετά από μια μέρα δουλειάς και τρεχάλας και παιδικής χαράς και γενικής εξόντωσης) και να βγω σαν την άδικη κατάρα να τρέχω στα μπαρ.

Και πήγα. Ωραία ήταν, δε λέω. Φώτα, μουσικές, κόσμος, μου είχαν λείψει. Από τότε που γέννησα βγαίνουμε είτε μαζί με τη μικρή είτε ... δεν βγαίνουμε βράδυ. Πάμε σε ημερήσια πράματα, παιδικά πάρτυ, σπίτια φίλων, τέτοια.

Από την άλλη, θυμήθηκα και όλα τα κακά αυτών των βραδυνών εξόδων: το ξενύχτι, το ποτό, το τσιγάρο... την αμηχανία με τους ανθρώπους... που δεν αισθάνεσαι άνετα, που δε μιλάς ανοιχτά, που δεν είσαι ο εαυτός σου...

Τελικά μου φαίνεται δεν χάνω και τίποτα που έχω ψιλοκλειστεί μέσα, με το μωρό... Αν με ρωτήσεις, τι μου λείπει, ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, τέτοια θα ήθελα. Και αυτή μπορεί να σου τη δώσει και ένας μόνο άνθρωπος. Φευγαλέες χαιρετούρες με μισοαγνώστους μες τη νύχτα μου είναι πιά αδιάφορες ...

Αλλά γενικότερα, νομίζω ότι έχει έρθει αυτή η περίεργη φάση, όπου σαρανταρίζουμε και .... δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Εδώ και χρόοοονια δηλαδή δεν είμαστε πια 20 χρονών, και δεν έχουμε αντοχές, και το ξενύχτι δεν μας πάει. Ούτε χορεύουμε, ούτε τίποτα. Σερνόμαστε στα μπαρ και δεν περνάμε καλά γιατί δεν το αντέχουμε, το ξενύχτι, το ποτό, την ψευτιά.

Και τότε, ρε φίλε, "αφού σε χαλάει γιατί το κάνεις;". Έλα μου, ντε! Γιατί κανείς δεν τολμάει να πει, ρε παιδιά, να μαζευτούμε ένα απόγευμα να τα πούμε. Ένα μεσημέρι Σαββάτου, μια Κυριακή. Στη διάρκεια της ημέρας. Με τα παιδιά μας, αφού έχουμε πλέον και παιδιά. Όοοοοοοχι. Τι, γέροι είμαστε? Και δώστου μπαρ και ξαναμπαρ...

ΓΕΝΝΑ & ΜΠΙΖΝΕΣ

Πολύ καιρό μετά τη γέννα, συνεχίζω να μαθαίνω διάφορα για την απέραντη επιχείρηση κερδοσκοπίας που έχει στηθεί γύρω από τις ανύποπτες και αδαείς εγκύους.

Πρώτο ζήτημα, οι καισαρικές γίνονται πλέον για ψύλλου πήδημα (και, συμπτωματικά, ... κοστίζουν κατιτίς παραπάνω από το φυσιολογικό τοκετό). Τα (ιδιωτικά) μαιευτήρια το έχουν κάνει μπίζνα και κοιτάνε να σου χρεώσουν ό,τι μπορούν, εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις, επισκληριδίους, επεμβάσεις που δεν χρειάζονται, και να το μωρό στην εντατική, τάχα ότι κάτι έχει, και νααααααα, ρέουν τα χιλιάρικα τα ευρώ. Δείτε σχετικά το τρέηλερ του φιλμ http://www.thebusinessofbeingborn.com/ σχετικά με τις καισαρικές, να σας σηκωθεί η τρίχα!!!

(Παρένθεση: εγώ γέννησα στο "Έλενα", που είναι δημόσιο μαιευτήριο, είναι τζάμπα - καλύπτει τα έξοδα το ταμείο ασφάλισης - και προς τιμήν τους υποστηρίζουν το φυσιολογικό τοκετό, αποφεύγουν την επισκληρίδιο, ακολουθούν την πρακτική να μένει το μωρό μαζί με τη μητέρα από την αρχή στο ίδιο δωμάτιο και υποστηρίζουν το θηλασμό).

Δέυτερο θέμα, τα βλαστικά κύτταρα. Υπάρχουν ιδιωτικές εταιρίες που σε παροτρύνουν να φυλάξεις το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του μωρού σου, για να το χρησιμοποιήσεις, λέει, στο μέλλον, αν αρρωστήσει το παιδί. Αυτό που δε σου λένε, είναι ότι το πιθανότερο είναι ότι το παιδί δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει το ίδιο του το μόσχευμα (αν λ.χ. πάθει λευχαιμία, το μόσχευμα θα είναι ήδη μολυσμένο!). Η διαφήμιση των υπηρεσιών αυτών γίνεται κυρίως σε γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν και πολλές φορές η στρατηγική των «πωλήσεων» βασίζεται στο να κάνουν τη μέλλουσα μητέρα και τον μέλλοντα πατέρα να νιώσουν πως δεν είναι καλοί γονείς αν δεν αποθηκεύσουν το ομφάλιο αίμα του παιδιού τους για μελλοντική χρήση. Δείτε σχετικά τις πληροφορίες που δίνει ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων στην ιστοσελίδα του http://www.eom.gr/article_detail.asp?e_cat_id=6&e_article_id=59 . Και πάλι, ναααα τα χιλιάρικα τα ευρώ, για κάτι που ... δεν θα μπορέσει καν να το χρησιμοποιήσει το παιδί σου!...

ΒΑΦΤΙΣΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΟ

Ήρθε η ώρα για την βάφτιση της μικρής ...

Είπαμε να είναι σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, να είναι όλα λιτά και απλά κλπ. κλπ.

Βρήκα λοιπόν τρόπο (μετά από αρκετό ψάξιμο ομολογουμένως!) να τυπώσω λίγες φτηνές προσκλήσεις για το σόι, βρήκα (μετά από άλλο τόσο ψάξιμο!) και φτηνές, απλές αλλά γουστόζικες μπομπονιέρες.

Και ήρθε η ώρα των βαφτιστικών, που έπρεπε να πάρει η Νονά...

Χα!

Σα να λέμε, ήρθε η ώρα των Σατανικών Εμπόρων. Δεν μπόρεσα παρά να θαυμάσω τη μαεστρία τους στο χειρισμό της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Μέσα στο γενικότερο πνεύμα της απλότητας, είχαμε πει να πάρουμε κάτι απλό, όχι ταφτάδες και μεγαλεία, ένα φορεματάκι δροσερό, καλοκαιρινό, να μπορεί η μικρή να το ξαναφορέσει, παπουτσάκια βολικά και απλά για το καλοκαίρι, τέτοια. Είπα, «να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα». Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι πιά. Κούνια που με κούναγε...

Υποτίθεται ότι τα είχαμε συμφωνήσει αυτά, τα επί της αρχής, περί απλότητας και πρακτικότητας, με τη νονά.

Με το που μπαίνουμε λοιπόν στο πρώτο κατάστημα, αμέσως βάζει ο Έμπορας την κασέτα. Αυτά που του λέγαμε γαρ τα είχε ξανακούσει πολλές φορές. Και είχε έτοιμη κάθε φορά την απάντηση. «Θέλετε κάτι πιό απλό?? ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕΤ Η ΛΑΜΠΑΔΑ ΜΕ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ??? Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!...». Το τι ακούστηκε δεν περιγράφεται. «Δεν θα πάρετε καπέλο? Μα ΤΟ ΛΕΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ...», «Μα είναι δυνατόν, μια τόσο καλοβαλμένη νονά ...» κλπ. κλπ. κλπ.

Η δε νονά, που την είχα για «σκληρό καρύδι», με το που άκουσε την πρώτη κουβέντα του εμπόρου έγινε λιώμα, χαλί να την πατήσουν... Παίζει και κάποια περηφάνια της νονάς εδώ, του στυλ "μη με πούν τσιγκούνα και φτηνή". Παραδόθηκε λοιπόν στα νύχια τους και άφησε να της πασσάρουν ό,τι βλακεία ήθελαν, φόρεμα ... 230 ευρώ (!!!!!!!), τρία κεράκια (από αυτά που ανάβουμε στην εκκλησία έναντι 20 λεπτών) κι ένα σκέτο γυάλινο μπουκαλάκι ... 40 ευρώ (!), μαρτυρικά ... 80 ευρώ (!!), λαμπάδα ... 120 ευρώ (!!!), πετσέτες (απλές, άσπρες) ... 80 ευρώ (!!!!), κουτί (ναι, ένα απλό κουτί!!!) ...120 ευρώ (!!!!). Σύνολο γύρω στο 500άρικο. Και πάει λέγοντας ... Κι αν βάλουμε και το σταυρό άλλα 280 ευρώ... (τουλάχιστον αυτός είναι χρυσός!). Συνολικό μπάτζετ γύρω στα 900 ευρώ, για 30 λεπτά βάπτισης ...

Μπήκαμε και σε δεύτερο, και σε τρίτο κατάστημα. Πήγαμε σε μεγάλα καταστήματα με shop – in – shop, πήγαμε και σε μεμονωμένα. Πήγαμε και σε υποτιθέμενα φτηνά μαγαζιά, στα έγκατα των Αθηνών. Πήγαμε δεύτερη, τρίτη φορά, άλλη μέρα. Όλοι, λες και ήταν συνεννοημένοι, δεν έπεφταν κάτω από τα 400 ευρώ... Εν τω μεταξύ, άρχισε να μετράει και η κούραση, να βαραίνει και ο χρόνος, εργαζόμενες είμαστε και οι δύο, δεν είχαμε και τον άπειρο καιρό μπροστά μας να ψάχνουμε... Πράγμα που οι έμποροι το ξέρουν (και το χρησιμοποιούν προς όφελός τους...).

Τι να πω, προσπάθησα, έκανα ό,τι μπορούσα για να μην πιάσουν "κότσο" τη νονά και της πασσάρουν άχρηστα πανάκριβα πράγματα. Στάθηκε αδύνατον. Και αυτό το ξέρανε οι έμποροι, και το χρησιμοποιούσαν εναντίον μας, με την τακτική διαίρει-και-βασίλευε (σατανικό μειδίαμα "μα, αφού δεν αρέσει ούτε στη νονά αυτό που θέλετε εσείς, δεν το βλέπετε είναι ΦΤΗΝΙΑΡΙΚΟ..."). Τελικά υποχώρησα, μην τσακωθούμε και μεταξύ μας, και την άφησα να κάνει ό,τι θέλει ...

Είμαι σίγουρη πως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, οι έμποροι εννοώ, είναι που βγαίνουν μετά στα κανάλια και παραπονιούνται για την ακρίβεια ...

ΝΕΑ ΖΩΗ

Αλλάξανε τα ενδιαφέροντά μου...

Τώρα η περιήγηση στο Ίντερνετ με οδηγεί σε ιστοσελίδες με τίτλο "porn for women" (http://www.wannasnuggle.com/index/), όπου δείχνουν νέους και ωραίους τύπους με μούσκουλα να ... σκουπίζουν ή να αλλάζουν πάνες (όντως είναι σέξυ αυτό ... για μια νέα μαμά!)...

Άλλη φορά έπεσα πάνω στο http://metrodad.typepad.com/index/2007/05/the_eight_types.html, όπου μιλάει για τους "τύπους" ανθρώπων που συναντάει κανείς στην παιδική χαρά στο Μανχάταν...

Εγώ πάλι, στη δική μας παιδική χαρά βλέπω τους ακόλουθους:

1) Η μαμά "τα-ξέρω-όλα-καλύτερα- από-σένα" (αυτή που έχει παιδάκι λίγο μεγαλύτερο από το δικό σου και σπεύδει να σου υποδείξει πώς να κάνεις το ένα και πώς να κάνεις το άλλο)

2) Η μοδάτη (με το γυαλί τελευταίας μόδας, αθλητικό παπούτσι με χρυσές λεπτομέρειες, τσάντα διάσημης μάρκας, λευκή φόρμα, απαραιτήτως ξανθιά)

3) Η εναλλακτική (με σαλβάρια, σλινγκ, θηλάζει μπροστά σε όλους το νεογέννητο παιδάκι της και σέρνει ένα δεύτερο πιο μεγάλο, και τα ονόματα των παιδιών είναι "Εύστρατος", "Διώνη", "Μορφέας"... )

3) Η μαμά "show off" (το παιδί της έρχεται ντυμένο μπάτμαν και κάνουν τα πάντα για να είναι το επίκεντρο της προσοχής)

4) Η υπερπροστατευτική (το παιδί είναι δεμένο στο καρότσι, δεν κάνει ούτε ... κούνια, και φοράει "σκάφανδρο" και σκούφο - κασκόλ με 30 βαθμούς)

5) Η ψιλοαδιάφορη (το παιδί της τρώει άμμο και πετάει πέτρες στα άλλα παιδιά ενώ εκείνη κάθεται άνετη σε μακρινό παγκάκι διαβάζει το βιβλίο της)

6) Ο άσχετος μπαμπάς (μπαμπάς που τον "έχωσε" η μαμά να πάει μια φορά και εκείνος το παιδί στην παιδική χαρά και νιώθει έξω από τα νερά του ή μιλάει στο κινητό για δουλειά)

7) Η αποτυχημένη γιάπισα (έρχεται καταϊδρωμένη, με τα ρούχα της δουλειάς, τη βρίζει κάποιος πελάτης στο κινητό: δηλαδή Εγώ!)