ΤΙ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ...)

• ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΟΣΤ, ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ:
• Κατάλαβα τη μάνα μου (τους φόβους της, τα ξενύχτια της όταν αργούσα να γυρίσω, που άναβε το φως να δει αν κοιμάμαι ...), τη γιαγιά μου ...
• Σύνδεση με όλο το ανθρώπινο γένος, με όσους έχουν παιδιά, κατανόηση των συναισθημάτων τους, των φόβων τους, πραγμάτων που ήταν πριν ακατανόητα («γιατί ασχολούνται όλο με τα παιδιά τους, με τα λεφτά, όλο ανασφάλειες έχουν, τι μικροαστοί»).
• Κατανόηση της Παναγίας, όσων έχασαν παιδιά (της θείας μου της Σοφίας, της γιαγιάς μου ...).
• Θηλασμός. Τώρα καταλαβαίνω την εμμονή των αρσενικών με το γυναικείο στήθος.
• Διάφορες γυναικείες επιθυμίες και ανησυχίες τώρα «μπαίνουν στη θέση τους». Λ.χ. πράγματα που προσπαθούσα να βρω στους γκόμενους, αυτή η αμοιβαία αφοσίωση, η προσοχή, η φροντίδα, η στοργή, τώρα καταλαβαίνω ότι προορίζονταν για τα παιδιά μου. Ο άντρας συχνά δεν τα καταλάβαινε αυτά και δεν μπορούσε να τα ανταποδώσει, εκνευριζόταν μάλιστα με τις πολλές φροντίδες και τα χάδια και τα κανακέματα... Ε, αυτά είναι για το παιδί μου. Δεν το ήξερα πριν αποκτήσω παιδί, αλλά το ‘χα μέσα μου και μου έβγαινε από πριν ... (τώρα απαντήθηκε το ερώτημα «μα, γιατί δε με παίρνει τηλέφωνο/ γιατί δε θυμήθηκε την επέτειό μας/ γιατί τσαντίστηκε που του πήρα αρκουδάκι του Αγ. Βαλεντίνου». Οι γκόμενοι δεν ήταν φτιαγμένοι για να μου δίνουν, με τηλεφωνήματα και δώρα και χάδια, την ανταπόδοση αγάπης που ήθελα. Κι όταν το έκαναν, το έκαναν προσποιητά και πάντως επειδή ήξεραν ότι εγώ το ήθελα, όχι επειδή τους έλεγε κάτι των ιδίων. Το μωράκι μου τη δίνει, αυτό καταλαβαίνει από χάδια και μπεμπεδίσματα και αρκουδάκια, γιατί είναι, ακριβώς, μωράκι!).
• Ως "ελεύθερη" γυναίκα, χωρίς παιδιά, αναζητούσα την ολοκλήρωσή μου μέσα από τις ερωτικές σχέσεις. Καλά το πήγαινα, αλλά το μυστικό (όπως υποψιαζόμουν) είναι ότι η ολοκλήρωση μέσα από την ερωτική σχέση δεν θα ερχόταν από τη σχέση καθεαυτή, από το συγκεκριμένο άντρα και τον έρωτά μας. Η σχέση ήταν ... το μέσο. Η ολοκλήρωση θα ερχόταν επιτέλους για μένα όταν ο έρωτας θα οδηγούσε σε ένα παιδί (ή και σε περισσότερα, πού ξέρεις!). Το παιδί ήταν η τελευταία πράξη του σεξ, όχι ο ... οργασμός. Σεξ και εγκυμοσύνη και γέννα και μεγάλωμα παιδιού είναι μια μεγάλη, ενιαία διαδικασία (τουλάχιστον για μένα, άλλοι μπορεί να είναι αλλιώς). Δυστυχώς, έζησα συχνά, επαναλαμβανόμενα, το πρώτο μέρος της διαδικασίας, και μετά διακόπτόταν απότομα. Χωρισμός, «δεν είμαι έτοιμος/έτοιμη για γάμο και παιδιά» και τέτοια. Και ξανά, γνωριμία με άλλον, σεξ και ... πάλι τα ίδια, διακοπή. Αντισύλληψη, εκτρώσεις. (Το ανάλογο, για τους άντρες, θα ήταν να ξεκινάς να κάνεις σεξ και πριν το αποκορύφωμα να σταματάς. Και μετά ξανά ξεκίνημα και πάλι διακοπή. Μπορεί να οδηγήσει τον υγιέστερο, ψυχικά, των ανθρώπων στην παραφροσύνη). Γι’ αυτό κουβαλούσα μια απογοήτευση, μια μελαγχολία, ζούσα σε μια διαρκή νεύρωση. Η μη ολοκλήρωση των σχέσεών μου με έκανε νευρωτική. Κι ας μην το παραδεχόμουν, κι ας παρίστανα την ανεξάρτητη, κι ας έλεγα «δε θέλω παιδιά». Ήθελα, κι ας μην το συνειδητοποιούσα (γιατί δεν γνώριζα τι σόι φάση είναι αυτή, πώς να το γνωρίζω αφού ... δεν είχα παιδιά;). Κι όσο πιο νευρωτική ήμουν, τόσο πιο προβληματικές γίνονταν οι σχέσεις μου, αδιέξοδες, ξεκινούσα στραβά, οπότε τελικά χώριζα, και ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν ...

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ, ΤΩΡΑ!

Ρε γαμώτο, μήπως πρέπει να μπει (επιτέλους!) το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία???

Παρατηρώ ... ογκώδη άγνοια γύρω από τα θέματα αυτά, που διατρέχει όλες τις ηλικίες και τα στρώματα του πληθυσμού. Θα μου πείτε, "μα, σήμερα, την εποχή της απελευθέρωσης που όλα επιτρέπονται;". Ναί, ναι, σήμερα, που η απελευθέρωση και η ευκολία έχει συσκοτίσει περισσότερο τα πράματα...

Το θέμα δεν είναι να μας δείξουν πώς γίνεται το σεξ (αν και μου φαίνεται ότι ... κι αυτό χρειάζεται επίσης!). Μιλάω για ένα σωρό συναφή ζητήματα, που δεν υποπτεύεται κανείς ότι έχουν σχέση με αυτό, αλλά έχουν αντίκτυπο σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Οι μισές γνωστές μου προτιμούν την καισαρική από το φυσιολογικό τοκετό, γιατί, λέει, φοβούνται τον πόνο (!) (παρένθεση: δηλαδή προτιμούν μια σοβαρή εγχείρηση, που σημαίνει ότι θα σου κόψουν δεν ξέρω πόσα στρώματα από δέρμα, μύες κλπ., που θα σου κάνουν ράματα και θα πάρει βδομάδες να συνέλθεις, που θα έχεις πόνους για μέρες, από μια φυσιολογική διαδικασία που οι πόνοι διαρκούν λίγες ώρες και που μόλις τελειώσει μπορείς να σηκωθείς αμέσως και να περπατήσεις...).

Η επισκληρίδιος αναισθησία - παρά τις πιθανές παρενέργειες της - θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ (ενώ εγώ δεν την χρειάστηκα!).

Δεν ξέρουμε τίποτα για το θηλασμό. Οταν έρθει εκείνη η ώρα, οι περισσότερες γυναίκες τα παρατάνε και δίνουν στα παιδιά τους ξένο γάλα. Είναι εξαίρεση οι γυναίκες που θηλάζουν έστω και λίγους μήνες.

Σε μια χώρα που μαστίζεται από την υπογεννητικότητα, εγώ και οι φίλες μου έχουμε από μία ή περισσότερες εκτρώσεις στο ενεργητικό μας... Η έκτρωση από πολλούς θεωρείται κάτι απλό, μια διαδικασία ρουτίνας... Για τις σωματικές και ψυχολογικές της επιπτώσεις δεν ξέρουμε τίποτα, τα μαθαίνουμε αφού τα ζήσουμε... ταυτόχρονα, η συζήτηση έχει αφεθεί στους σκοταδιστές και τους παπάδες...

Θυμάμαι το συμμαθητή μου που με ρωτούσε (στα 17) χαμηλόφωνα, "μα, τι είναι το ταμπόν;".

Για να μη μιλήσω για προβλήματα όπως η πρόωρη εκσπερμάτιση ή η έλλειψη στύσης, που τα αγόρια τα λύνουν με συζητήσεις ράδιο - αρβύλα με τους φίλους τους, με ύποπτα σκευάσματα, ή βουλιάζουν στη ντροπή και απλά ... δεν τα λύνουν ...

Υπογονιμότητα. Άπειροι γνωστοί με προβλήματα. Οι γυναίκες κάπως το συζητάνε. Οι άντρες, ομερτά και ντροπή. Δεν πάνε να κάνουν τις εξετάσεις που συστήνει ο γιατρός, γιατί ντρέπονται μήπως φανεί, λέει, ότι είναι ανίκανοι...

Φίλες μένουν ανύπαντρες και άτεκνες, γιατί, λέει, "πρέπει να έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα πριν αποφασίσω να κάνω παιδί" (!!!). Και εν τω μεταξύ, εκτρώσεις και μανιώδης αντισύλληψη. Μέχρι που φτάνουμε 40 και αρχίζει ο αγώνας κατά της υπογονιμότητας...

Οι άντρες, φόβοι, φόβοι. Φόβος για τις γυναίκες, φόβος για τα παιδιά, φόβος για τις ευθύνες, φόβος για όλα...

Τι είναι η εφηβεία? Τι ορμονικές μεταβολές φέρνει?

Η εμμηνόπαυση??

Tα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, το AIDS...

Μορφωμένοι άνθρωποι, με πτυχία και μεταπτυχιακά, στα θέματα αυτά είμαστε τελείως αδιάβαστοι, με πληροφόρηση τύπου τσόντας ή κουτσομπολιού μεταξύ φίλων, ή, στην καλύτερη περίπτωση, "κάτι διάβασα ατο ίντερνετ", βουλιαγμένοι σε ανασφάλειες, φόβους, φήμες και ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ πλάνες.

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ???

(Αλλά, από την άλλη, σε έναν πληθυσμό που είναι βουλιαγμένος στο σκοτάδι, το θέμα είναι ποιός θα ... το διδάξει το μάθημα αυτό? Οι ανίδεοι καθηγητές του λυκείου???)