ANAMONH II

Η ενδεικτική ημερομηνία τοκετού που μου είχαν δώσει οι γιατροί ήρθε και πέρασε. Άπρακτη. Στο προηγούμενο ποστ προσπάθησα να αποδώσω το συναίσθημα της αναμονής (που είναι όμως ανάμικτη με φόβο για τους πόνους!) με ένα ποίημα του T.S. Elliot. Αλλά όχι. Το σωστό ποίημα είναι αυτό:

"Περιμένοντας τους Bαρβάρους
(Κ. Π. Καβάφης)

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.—

Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κ’ η σύγχυσις.
(Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες, κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

__ Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ...

"(...)
As, in a theatre,
The lights are extinguished, for the scene to be changed
With a hollow rumble of wings, with a movement of darkness on darkness,
And we know that the hills and the trees, the distant panorama
And the bold imposing facade are all being rolled away—
Or as, when an underground train, in the tube, stops too long between stations
And the conversation rises and slowly fades into silence
And you see behind every face the mental emptiness deepen
Leaving only the growing terror of nothing to think about;

Or when, under ether, the mind is conscious but conscious of nothing—

I said to my soul, be still, and wait without hope

For hope would be hope for the wrong thing; wait without love,

For love would be love of the wrong thing; there is yet faith

But the faith and the love and the hope are all in the waiting.

Wait without thought, for you are not ready for thought:
So the darkness shall be the light, and the stillness the dancing.
Whisper of running streams, and winter lightning.
The wild thyme unseen and the wild strawberry,
The laughter in the garden, echoed ecstasy
Not lost, but requiring, pointing to the agony
Of death and birth."

(T.S. Elliot, Four Quartets)

Ιδέες για την Παιδεία

Με τον ντόρο που γίνεται τώρα τελευταία, σκέφτηκα μερικές ιδέες για τότε που θα με κάνουνε υπουργό Παιδείας (πρέπει να είμαι προετοιμασμένη, ποτέ δεν ξέρεις ...).

Η μαγική μου ιδέα λέγεται "κινητικότητα ανάμεσα στις σχολές". Και απορώ πώς και δεν το έχει σκεφτεί ή προτείνει κανείς μέχρι τώρα.

Ιδού πώς θα υλοποιηθεί η ιδέα μου:

Θα καταργήσω τις Πανελλήνιες (ή Πανελλαδικές, δεν ξέρω πώς τις λένε τώρα). Αλήθεια. Θα μπαίνει όποιος θέλει - και έχει πάρει απολυτήριο Λυκείου με κάποιο σχετικά καλό βαθμό (λ.χ. 15) - σε όποια σχολή θέλει.

Από εκεί και πέρα βέβαια οι εξετάσεις στην κάθε σχολή θα είναι σοβαρές, αδιάβλητες, χωρίς αντιγραφές και τέτοια, και φυσικά, αν δεν περάσει όλα τα μαθήματα του έτους θα χάνει τη χρονιά και θα πρέπει να την επαναλάβει. Μόνο μια φορά ακόμα θα χωράει επανάληψη. Αν και τη δεύτερη χρονιά αποτύχει, θα φεύγει από τη σχολή. Σε κάθε περίπτωση, είτε αποτύχει στις εξετάσεις, είτε αλλάξει γνώμη, θα μπορεί να γραφτεί σε άλλη σχολή.

Με αυτό τον τρόπο, πιστεύω ότι θα πάψει να υπάρχει ο μύθος του Πανεπιστημίου, τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να μπαίνουν στις σχολές, να βλέπουν τι "παίζει", να δοκιμάζουν να δουν αν τους αρέσει ή τέλοσπάντων αν τα καταφέρνουν. Και όλοι αυτοί που ξεκίνησαν σε κάποια σχολή και στην πορεία βλέπουν ότι το αντικείμενο δεν τους ενδιαφέρει, ή δεν τα βγάζουν πέρα, δεν είναι φτιαγμένοι για αυτό, ρε παιδί μου, δε θα νιώθουν εγκλωβισμένοι "τώρα που μπήκα, πρέπει να πάρω πτυχίο, πού να ξαναδίνω Πανελλήνιες". Ετσι, παρότι θα γεμίσουν τα αμφιθέατρα του πρώτου έτους, τελικά θα αποσυμφορηθούν τα Πανεπιστήμια.

Εγώ είχα κάμποσους συμφοιτητές στη Νομική, που στην πορεία είδαν ότι θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο, την ιστορία, τη φιλοσοφία, τη δημοσιογραφία, τη διαφήμιση... Κι όμως, όλοι αυτοί κάθησαν και τελείωσαν τη Νομική μετά μυρίων βασάνων, με το κόστος που συνεπάγεται αυτό για το Πανεπιστήμιο και τελικά για τους φορολογούμενους (όλοι αυτοί έπαιρναν συγγράματα, συμμετείχαν σε εξετάσεις κλπ., κλπ.). Και όλα αυτά, για να πάρουν το "χαρτί" και να μην ξανασχοληθούν ποτέ με τα νομικά, καθώς μετά στράφηκαν σ' αυτά που τους έλεγε η καρδιά τους. Δε θα ήταν καλύτερο να είχαν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν τη Νομική και να πάνε να κάνουν ιστορία ή θεατρικές σπουδές στο δεύτερο - τρίτο έτος, τότε που κατάλαβαν τι θέλουν; Κι εκείνοι θα κέρδιζαν χρόνο, θα έπαιρναν πτυχίο στο αντικείμενο που τους ενδιαφέρει, κι η Νομική Σχολή θα ανακουφιζόταν, από το να διατηρεί αιώνιους, απρόθυμους φοιτητές...

Ξέρω ότι σας έχω συνεπάρει και ότι θα με ψηφίσετε μονοκούκι.

Θα επανέλθω και με άλλες ιδέες!