Υπάρχει το γνωστό ανέκδοτο, όπου ένας τύπος πάει ανάποδα στην Εθνική Οδό και ακούει στο ραδιόφωνο "προσοχή, επικίνδυνος τρελλός οδηγεί αντίθετα στο ρεύμα στην Εθνική Οδό..." και μονολογεί "Μόνο ένας; Να κι άλλος! Να κι άλλος! Να κι άλλος!..."
Αναρωτιόμουνα λοιπόν τι έχουν πάθει όλοι και δεν καταλαβαίνουν τα ψελλίσματα της κορούλας μου, ενώ εγώ τα καταλάβαινα αμέσως. Πώς δεν πήγαινε το μυαλό τους ότι "λάλα!" θα πει "γάλα!" ή "φοφόλια" θα πει "φασόλια"! Πώς και δεν άκουγαν καν κάποιες φορές την λεξούλα που είχε μόλις πει... Πώς και δεν καταλάβαιναν από τον τρόπο που κλαίει τι ακριβώς θέλει (αλλιώς είναι το κλάμα όταν πεινάει, αλλιώς όταν νυστάζει, αλλιώς όταν θέλει να αλλάξει πάνα...). Πώς εξαντλείται η υπομονή τους τόσο γρήγορα μαζί της ... Πώς δεν μπορούν να βρουν κάτι έξυπνο να την απασχολήσουν όταν βαριέται ...
Και ξαφνικά κατάλαβα!
Πρέπει κάτι κουλό να γίνεται με τις ορμόνες και εγώ ... βρίσκομαι σε μια εντελώς ιδιαίτερη κατάσταση. Ακούω καλύτερα, αντιλαμβάνομαι ακόμα και τις πιο ανεπαίσθητες λεπτομέρειες σε ό,τι έχει να κάνει με τη μικρή μου, έχω αναπτύξει ένα είδος έκτης αίσθησης που με ειδοποιεί για τον κίνδυνο, για τις επιθυμίες της, για τις διαθέσεις της, για την πρόοδό της ... Και όλα περί αυτήν με ενδιαφέρουν, ποτέ δεν κουράζομαι (ή πάντως αντέχω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον!) όταν έχει να κάνει με την κόρη μου...
Είμαι η μαμά!!!
