Barboutsopoulos & Partners - The Sequel!

Gracias a la vida, que me a dado tanto...

Αύριο κλείνω τα 40...

Γέμισα το προφίλ μου με βιντεάκια από εκπομπές της παιδικής μου ηλικίας (Κλούβιος και Σουβλίτσα, Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι κλπ., κλπ.) και διαπίστωσα ότι ... πολλοί φίλοι μου στο FB δεν τα ξέρουν καν (ήταν μικροί ή δεν είχαν καν γεννηθεί όταν τα έπαιζαν... πάλι καλά δηλαδή που δεν έβαλα και το "Διάστημα 1999" ή τη "Λάσυ" που ήταν ακόμα παλαιότερα!). Πώπω...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Γεννήθηκα to 1969 και ήταν ακόμη δικτατορία.

Στην παιδική μου ηλικία δεν είναι τυχαίο ότι θυμάμαι πολλή τηλεόραση, γιατί εγώ δεν είμαι από αυτούς που λένε "παίζαμε σε αλάνες". Καθόλου. Μέναμε σε διαμέρισμα στον 4ο όροφο στην οδό Μακεδονίας 17, κάθετη της Αριστοτέλους - και οι γονείς μου σα να ήταν πολύ περήφανοι που είχαμε πιά τόση απόσταση από τα χώματα και τις φτωχικές αυλές της δικής τους παιδικής ηλικίας. Θυμάμαι να κοιτάζω από τα κάγκελα του μπαλκονιού του 4ου τα παιδιά που παίζανε στο δρόμο... Θυμάμαι να πηγαίνουμε στο πριζουνίκ με τη μαμά (αντί για το μπακάλη που πήγαινε η γιαγιά...). Να παίρνω μίκυ μάους από τον κυρ - Βαγγέλη με το ψιλικατζίδικο, 5 δραχμές νομίζω έκανε... Να διαβάζω στα σπίτια φίλων τη "Μανίνα" και τη "Σούπερ κατερίνα" γιατί οι γονείς μου δε μ'άφηναν να τα πάρω!

4 χρονών θυμάμαι να γυρίζουμε άρον άρον από τις διακοπές μας στα Στύρα και να χάνω το τσοκαράκι μου στην αναμπουμπούλα για να μπούμε στο πλοίο. Στο σπίτι της γιαγιάς στην οδό Αχαρνών θυμάμαι το μπαμπά να φωνάζει καθώς έψαχνε και δεν έβρισκε το απολυτήριο του στρατού... Θυμάμαι να ακούω για πρώτη φορά νέες λέξεις, όπως "επιστράτευση"...

Μετά θυμάμαι να μιλούν στο σχολικό τα άλλα παιδιά για "τανκς", για "ερπύστριες" (κι άλλες νέες λέξεις), "Πολυτεχνείο"... θυμάμαι να τσούζουν τα μάτια μου από τα "δακρυγόνα" καθώς πηγαίναμε με τη μαμά μου στο "Μινιόν"...

Μετά μεγάλωσα... Ιδιωτικό σχολείο στο Δημοτικό και δημόσιο (αλλά ... πρότυπο!) στο Γυμνάσιο. Βάτες, κοττόν πουλόβερ, adidas άσπρα, τίμπερλαντ, Duran Duran αλλά και Scorpions, φλώροι και καρεκλάδες, φρικιά και "μέταλλα"... Ξένες γλώσσες, φροντιστήρια (τι διαβάζαμε ρε παιδί μου έτσι?). Αλλά και μηχανές, φίλοι που παίρνανε κρυφά το αμάξι του μπαμπά τους ... Πάλι καλά δηλαδή που δε μας έριξε ποτέ κανείς αυτά τα περίφημα ... "ναρκωτικά στο ποτό"! (που τόσο φοβούνταν οι μαμάδες μας...).

Μετά σπουδές, φοιτητιλίκια, ξενύχτια ατελείωτα, παρέες, παρέες, παρέες, μεθύσια και χανγκόβερ, ταξίδια, διακοπές, ολονύχτια τηλεφωνήματα ... σινεμά, βιβλία... Περιήγηση στην Ευρώπη με το Erasmus...Έρωτες, χωρισμοί, επανασυνδέσεις, πέρα - δώθε...

Μετά ανώμαλη προσγείωση, δουλειά, κι άλλες σπουδές, μεταπτυχιακά, σεμινάρια (ενοχική εποχή, μου φαίνεται...). Αβουκατλίκια, ντηλς, μερτζερσεντακουζισανς, κουστουμιές, δηθενιές... έρωτες, πίκρες, χαρές, ποτά, τσιγάρα, τσιγαριλίκια...

Στα 30, γκομενιλίκια, ταξίδια στην Αμέρικα, στον Πόντο, στο Ιράν, στα Βαλκάνια, ανέβασμα στον Όλυμπο με αθλητικά παπούτσια (!), γκρουπ θέραπυ...

Και προς το τέλος της 10ετίας των τριάντα, εγκυμοσύνη και παιδάκι!

Δύσκολο να συνοψίσει κανείς τη ζωή του... ωραία ήταν... και πολλά ...

Και ... συνεχίζουμε...

Φίλες ... εκτός θέματος!

Όταν κάνεις παιδιά η ζωή σου αλλάζει και μπλαμπλαμπλα...

Τα ήξερα όλα αυτά.

Αυτό που δεν περίμενα ήταν η αντίδραση από μερικές φίλες μου...

Μιλάμε για στενές, υποτίθεται, φίλες... που είχαμε περάσει μαζί γκομενιλίκια, χαρές, πίκρες, χωρισμούς, διάφορα.

Ε, όταν έμεινα έγκυος, περίμενα ότι αυτές οι φίλες θα ήταν ... μαζί μου στο μαιευτήριο όταν γεννούσα. Δεν ήρθαν καν να με δουν! Περίμενα ότι θα είναι σπίτι μου κάθε μέρα, να κάνουν χαρές στο μωρό μου, να φέρνουν δωράκια, να πηγαίνουμε μαζί βόλτες. Ήρθαν μια φορά κι αυτό με το ζόρι...

Έλεγα ότι αυτά γίνανε τον πρώτο καιρό, το μωρό είναι μικρό, περίμενα να περάσει κάποιο διάστημα να ... προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση.

Τίποτα. Όχι μόνο δεν προσαρμόστηκαν, αλλά απομακρυνθήκαμε πλήρως.

Τώρα με παίρνουν τηλέφωνο να μου προτείνουν ... άσχετα πράγματα (να πάμε τριήμερο με σκάφος στα νησιά!), να μου προξενέψουν (!) κάτι χοντρούς γέρους... τρέχαγύρευε. Κι εκνευρίζονται κιόλας αν πάω να τους πω κάτι από τα όσα μου συμβαίνουν, τις εμπειρίες μου τώρα με το παιδί.

Άσε τη γκρίνια "γιατί θηλάζεις;" (παλαιότερα), "γιατί δε βρίσκεις μια γυναίκα να σου κρατάει το παιδί;" κ.ο.κ. Όλα τελικά στο μοτίβο, "γιατί δεν παρατάς το παιδί σου να βρεθούμε οι δυό μας και να κάνουμε ό,τι κάναμε παλιά".

Το καταλαβαίνω ότι δεν είναι μητέρες, ότι δεν έχουν παιδί. Το καταλαβαίνω ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο κοσμογονική αλλαγή φέρνει στη ζωή μιας γυναίκας η μητρότητα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να αισθάνονται αμήχανα, άβολα. Κι εγώ αισθανόμουν άβολα με τις φίλες μου που είχαν παιδιά όταν εγώ δεν είχα. Αλλά συγκρατούσα τον εαυτό μου, δεν έλεγα κοτσάνες. Καταλάβαινα ότι η άλλη είναι σε άλλη φάση... Καταλάβαινα ότι ο δικός μου καημός δεν είχε να κάνει με την άλληνε και με το παιδί της... Κι εγώ χαιρόμουν και αγαπούσα πάντα τα παιδιά, όλα τα παιδιά, δεν ήταν ανάγκη να είναι ... δικό μου το παιδί για να παίξω μαζί του. Διασκέδαζα στα σπίτια φίλων που είχαν παιδιά, από νεογέννητα μέχρι εφήβους.

Και βέβαια έχω κάνει εν τω μεταξύ καινούριες γνωριμίες, άλλες μαμάδες που παίζουν μαζί τα παιδιά μας, που είμαστε στην ίδια φάση και έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα κλπ.κλπ.

Ουφ... αλλά έχω ανάγκη και τις παλιές φίλες μου... Γιατί όλα να είναι τόσο δύσκολα;

Πωλητές τεχνολογίας

Το ξέρουμε το στυλ από τους υπαλλήλους στις εφορίες και από τις θρυλικές πωλήτριες του Κολωνακίου...

Τσίχλα, μαγκιά στο βλέμμα, σνομπ ύφος... ζητάς κάτι, "ορίστε" σου λέει ξινισμένα και σου το πετάει σα να είναι σάπιο ψάρι... σα να είσαι ΕΣΥ σάπιο ψάρι... σα να μη θέλει να πουλήσει, σα να τα 'χει "πάρει" που μπήκες στο μαγαζί ...

Και τώρα το ζούμε με τους ανθρώπους που μας πουλάνε υπολογιστές και γενικώς προϊόντα τεχνολογίας!

Γιατί έχουν υιοθετήσει αυτό το μπλαζέ στυλ "ωχ, τι μπελάς" όταν πας να αγοράσεις κάτι?? Γιατί όταν ρωτάς κάτι βαριούνται να απαντήσουν? Δεν είναι η δουλειά τους να ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ??

Καταλαβαίνω ότι πιθανόν τους πρήζει πολύς κόσμος, ότι έρχονται άσχετοι που ρωτάνε και τελικά δεν αγοράζουν τίποτα... Και ξαναλέω "μα, αυτό δεν είναι η δουλειά τους?"

Καταλαβαίνω ότι πιθανόν δεν τους γεμίζει το μάτι μια γυναίκα ... καταλαβαίνω ότι μιλάνε πιο άνετα με έναν πιτσιρικά που τα ξέρει όλα απέξω κι ανακατωτά και δε ρωτάει... αλλά και πάλι, εγώ είμαι αυτή που έχει ανάγκη να μου εξηγήσουν και να μου πουλήσουν κάτι. Ο πιτσιρικάς το παραγγέλνει από το διαδίκτυο κατευθείαν. Άσε που ο πιτσιρικάς θα το "κατεβάσει" τσάμπα και ούτως ή άλλως δεν έχει και πολλά φράγκα για να ξοδέψει...

Νομίζω ότι αντιπροσωπεύω ένα αγοραστικό κοινό που έχει ανάγκες (και λεφτά!) και που είναι περιφρονημένο από τις εταιρίες τεχνολογίας....!

Κυρία Γατίνα και κύριος Ποντίκης

Παιδικά τραγούδια

Σε πάρτυ καταστήματος παιδικών παιχνιδιών το Σάββατο, ο (ντυμένος πειρατής) "διασκεδαστής" προτρέπει τα παιδάκια (μέσος όρος ηλικίας 5-6 χρονών) να πούνε το καθένα ένα τραγουδάκι στο μικρόφωνο.

Περιμένω κι εγώ να ακούσω "μια ωραία πεταλούδα", "βγαίνει η βαρκούλα", άντε και τίποτα ... μοντέρνα κάλαντα, τύπου "Τζινγκλ Μπελς".

Αμ δε.

Το πρώτο παιδάκι (5 χρονών) τραγουδάει "Παριζάκι Υφαντής" (!)

Το δεύτερο παιδάκι (να 'ταν 6 χρονών αυτό; Το πολύ!) τραγουδάει το ... Thriller του Michael Jackson, εις άπταιστον αγγλικήν.

Τα επόμενα τραγουδάνε Χατζηγιάννη, Onirama, Σάκη Ρουβά...

Κι ένα λέει "I walk a lonely road, down the boulevard of broken dreams...ah-aah, ah- ahhh"

Δηλαδή, αν τραγουδάνε αυτά στα 5 και στα 6 ... αργότερα τι γίνεται?

Νομικό Κόμικ!

Η μοντέρνα γιαγιά

Μη με παρεξηγήσει κανείς: Δεν έχω πρόβλημα με τη μάνα μου. Η καημένη, ως γιαγιά τώρα της μικρής μου, ό,τι μπορεί κάνει. Κι εμένα με βοηθάει όσο μπορεί, και με τη μικρή, και ... υλικά και ηθικά, που λένε. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου.

Αλλά μου λείπει η γιαγιά μου.

Η μάνα μου είναι η γυναίκα η μορφωμένη, η εργαζόμενη. Που έβγαζε λεφτά, που μου έπαιρνε κι εμένα όταν ήμουν μικρή τα πιό σοφιστικέ και ακριβά παιχνίδια της εποχής. Θυμάμαι ακόμα το ηλεκτρικό ψυγειάκι που δούλευε με μπαταρία, με φωτάκι μέσα, με ράφια, σα μινιατούρα κανονικού ψυγείου... Με έντυνε "με ρούχα από το 'Personality', στο Κολωνάκι!" (ακόμα έχει να το λέει!). Και τώρα με τη μικρή, που την κρατάει, την προσέχει, της αγοράζει παιχνίδια...

Αλλά...

Η γιαγιά μου ήταν από χωριό. Του Δημοτικού. Και φυσικά δεν εργάστηκε ποτέ εκτός σπιτιού. Όλη η ζωή της ήταν το νοικοκυριό και τα παιδιά. Παιχνίδια δε μας πήρε ποτέ. Αλλά εμάς, τα εγγόνια της, εκείνη ουσιαστικά μας μεγάλωσε. Άλλο ενδιαφέρον από μας δεν είχε. Μας μαγείρευε τα καλύτερα, διάλεγε στο χασάπη το καλύτερο κρέας, στο μανάβη τα καλύτερα ζαρζαβατικά... τους ήξερε με το όνομά τους, τους τα παράγγελνε τηλεφωνικά όταν πια, γριά, δεν άντεχε να πηγαίνει η ίδια κάθε μέρα επι τόπου. "Να μου φυλάξεις το καλύτερο κομμάτι, το θέλω για τη σούπα του παιδιού!" ...

Πόση φροντίδα, πόση αγάπη, έμπαινε σ' ένα πιάτο φαϊ...

Κι η μαμά μου μαγειρεύει, αλλά το βαριέται, το 'χει για αγγαρεία. Και πάντα το φαγητό είναι μετρημένο, για να μην τρώμε, λέει, πολύ. Βάζει και κάτι φυτικές λάιτ μαργαρίνες...

Ακόμα θυμάμαι τη γεύση που είχε η κοτόσουπα της γιαγιάς, αυγοκομμένη με μπόλικα αυγά... τη μυρωδιά από τη βασιλόπιτα... Τα ψητά, με το βούτυρο να ξεχειλίζει... Υγειινό μαγείρεμα, ελαφριά κουζίνα ήταν για εκείνη άγνωστες λέξεις... Και να μας κυνηγάει για το φαϊ, ταψιά ολόκληρα, αφθονία, φάε κι άλλο, ποιός θα τα φάει όλα αυτά...

Όταν η μαμά μου, η σύγχρονη γιαγιά, βάφεται και ντύνεται για να πάει να συναντήσει τις φίλες της, θυμάμαι τη γιαγιά μου... Πάντα με τη ρόμπα, φίλες δεν είχε, ούτε έβγαινε ποτέ, και πού να πάει άλλωστε; Εμάς κρατούσε για να βγαίνουν οι γονείς μας...

Αλλάξανε οι εποχές, αλλάξανε και οι γιαγιάδες...

Αλλά τη δικιά μου εγώ πάντα τη θυμάμαι... τη θυμάμαι στις γεύσεις της, στις μυρωδιές της, στα μαγειρέματά της... (τώρα πασχίζω να τα μαγειρέψω εγώ, αφού η μαμά μου βαριέται ή δεν ξέρει...)

Ο τρελλός στην εθνική οδό...

Υπάρχει το γνωστό ανέκδοτο, όπου ένας τύπος πάει ανάποδα στην Εθνική Οδό και ακούει στο ραδιόφωνο "προσοχή, επικίνδυνος τρελλός οδηγεί αντίθετα στο ρεύμα στην Εθνική Οδό..." και μονολογεί "Μόνο ένας; Να κι άλλος! Να κι άλλος! Να κι άλλος!..."

Αναρωτιόμουνα λοιπόν τι έχουν πάθει όλοι και δεν καταλαβαίνουν τα ψελλίσματα της κορούλας μου, ενώ εγώ τα καταλάβαινα αμέσως. Πώς δεν πήγαινε το μυαλό τους ότι "λάλα!" θα πει "γάλα!" ή "φοφόλια" θα πει "φασόλια"! Πώς και δεν άκουγαν καν κάποιες φορές την λεξούλα που είχε μόλις πει... Πώς και δεν καταλάβαιναν από τον τρόπο που κλαίει τι ακριβώς θέλει (αλλιώς είναι το κλάμα όταν πεινάει, αλλιώς όταν νυστάζει, αλλιώς όταν θέλει να αλλάξει πάνα...). Πώς εξαντλείται η υπομονή τους τόσο γρήγορα μαζί της ... Πώς δεν μπορούν να βρουν κάτι έξυπνο να την απασχολήσουν όταν βαριέται ...

Και ξαφνικά κατάλαβα!

Πρέπει κάτι κουλό να γίνεται με τις ορμόνες και εγώ ... βρίσκομαι σε μια εντελώς ιδιαίτερη κατάσταση. Ακούω καλύτερα, αντιλαμβάνομαι ακόμα και τις πιο ανεπαίσθητες λεπτομέρειες σε ό,τι έχει να κάνει με τη μικρή μου, έχω αναπτύξει ένα είδος έκτης αίσθησης που με ειδοποιεί για τον κίνδυνο, για τις επιθυμίες της, για τις διαθέσεις της, για την πρόοδό της ... Και όλα περί αυτήν με ενδιαφέρουν, ποτέ δεν κουράζομαι (ή πάντως αντέχω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον!) όταν έχει να κάνει με την κόρη μου...

Είμαι η μαμά!!!

ΕΛΕΥΘΕΡΟ CAMPING

"... Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια, ούτε τσαντήρια·
στο μεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης μια μονάκριβη σκεπή μου· ο ουρανός!
Και μου φτάνει για ξενύχτι
κάποιου αρχαίου δεντρού κουφάλα,
πάντα φτάνει ο τοίχος κάποιου βράχου
για ν’ αποκουμπήσω την πηλάλα
της ζωής μου μια στιγμή.
Κι ένα χάλασμα μου φτάνει
για να γύρω χρυσοπλέκοντας των ονείρων το στεφάνι·
και μια γούβα ολοβαθιά σκαφτή στη γη
και μια γούβα είν’ αρκετή για να πέσω και ύπνο νά‘βρω
και δροσούλα ή ζεστασιά,
και να ιδώ την όψη της αυγής με μια θείαν αφροντισιά,
και να τρανοχαιρετήσω
καλοκαίρια μεσημέρια,
ζίζικας τραγουδιστής!"

Κ. Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

"N'importe où! N'importe où!"

"... Πουθενά δεν είναι πιό συγκεντρωμένη η γοητεία του αεροδρομίου όσο στις οθόνες που κρέμονται στη σειρά από τις οροφές των τέρμιναλ και ανακοινώνουν την αναχώρηση και την άφιξη των πτήσεων και των οποίων η απουσία αισθητικής αυτο-γνωσίας, η υπηρεσιακή στοιχειοθεσία και η πεζή γραμματοσειρά δεν κάνουν τίποτα για να κρύψουν την συναισθηματική φόρτιση ή την ευφάνταστη γοητεία. Τόκυο, Άμστερνταμ, Κωνσταντινούπολη. Βαρσοβία, Σηάττλ, Ρίο. Οι οθόνες κουβαλούν όλη την ποιητική αίσθηση της τελευταίας φράσης του "Οδυσσέα" του Τζέημς Τζόυς, που αποτελεί ταυτόχρονα καταγραφή των τόπων όπου γράφτηκε το μυθιστόρημα αλλά και, πράγμα εξίσου σημαντικό, ένα σύμβολο του κοσμοπολίτικου πνεύματος πίσω από τη σύνθεσή του: "Τριέστη, Ζυρίχη, Παρίσι". Οι διαρκείς προσκλήσεις στις οθόνες, μερικές συνοδευόμενες από το ανυπόμονο αναβόσβησμα ενός κέρσορα, δηλώνουν ότι με ευκολία οι κατ' επίφαση τακτοποιημένες ζωές μας θα μπορούσαν να αλλάξουν, εάν περπατούσαμε ένα διάδρομο και ανεβαίναμε σε ένα αεροσκάφος το οποίο σε λίγες ώρες θα μας προσγείωνε σε έναν τόπο όπου δεν θα είχαμε αναμνήσεις και κανείς δεν θα γνώριζε το όνομά μας. Πόσο ευχάριστο να έχουμε στο μυαλό, μέσα στις διακυμάνσεις των διαθέσεων μας, στις τρεις το απομεσήμερο, όταν μας απειλούν η ανία και η απόγνωση, ότι υπάρχει πάντα ένα αεροπλάνο που απογειώνεται με άγνωστο προορισμό, το μπωντλερικό "Οπουδήποτε! Οπουδήποτε!": "Τριέστη, Ζυρίχη, Παρίσι."

(Αλαίν ντε Μποττόν, Η Τέχνη του Ταξιδιού, σε ελεύθερη απόδοση)

DON'T GROW OLD, GROW UP!

Κάνουμε μια ωραία κουβέντα με μια φίλη χτες το βράδυ, στη βεράντα μου, με κρασάκι (με την τακτική «τα λέω στη νύφη να τα ακούει η πεθερά», δηλαδή αντί να λέω «εσύ μου λες», λέω «μου λένε κάποιοι φίλοι...» γενικώς και αορίστως, σα να υπαινίσσομαι ότι «εσύ είσαι εντάξει, εσύ με καταλαβαίνεις, οι άλλοι είναι οι σκάρτοι...». Δουλεύει).

Της εξηγώ ότι αισθάνομαι ότι πέρασα σε «επόμενη πίστα» (όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου αφού παίξεις λίγο στην πρώτη, εύκολη πίστα, περνάς στην επόμενη, που είναι λίγο πιό δύσκολη, μετά στην επόμενη, που είναι ακόμα πιό δύσκολη, και θέλει μεγαλύτερη ταχύτητα και ευστροφία κ.ο.κ.). Και έχω ευθύνες και υποχρεώσεις με το μπεμπάριο, αλλά όλα αυτά τα ήθελα, φυσικά. Οπότε, η επιστροφή στα παλιά δεν μου είναι ευχάριστη, είναι πισωγύρισμα για μένα. Εισπράττω από τους φίλους μου κάτι σαν ... κρίση μέσης ηλικίας. Από τη μια είναι ευχάριστο να διατηρείς μια νεανικότητα, μια φρεσκάδα, δε σου λέω να βάλουμε τα γκρίζα ταγιέρ και να πάρουμε το πι και το φασκόμηλο ανα χείρας. Αλλά από την άλλη, αυτός ο διάχυτος παλιμπαιδισμός, το στυλ Πήτερ Παν «δε θέλω να μεγαλώσω» μου τη δίνει λίγο.

Δηλαδή ... αμάν αυτά τα μπαρ και τα ξενύχτια, ρε παιδί μου (βλ. προηγούμενο ποστ). Πήγαμε. Και ξαναπήγαμε. Από 18 χρονών πάμε και ξαναπάμε. Και βγήκαμε, και ξενυχτήσαμε, και τι μπαρ και τι κλαμπ και τι ντίσκο και τι ροκ και τι τέκνο και τι χιπχοπ και τι ραπ και τι ρεμπετάδικα και τι μπουζούκια και τι ελληνάδικα και τι κωλόμπαρα και τι ξενύχτια και τι ποτά και τι τσιγάρα και τι μπάφοι (και τι εμετοί και τι χανγκόβερ!). Και τι νυχτερινά μπάνια και τι ξημερώματα στις παραλίες και ... στα βράχια της Πνύκας και τι ανατολές και τι 24ωρα ολόκληρα χωρίς ύπνο. Και τι συναυλίες και τι φεστιβάλ ... Και τι διακοπές και τι ιστιοπλοϊες και τι σλήπιγκ μπαγκ στην παραλία και ελεύθερο κάμπιγκ και island hopping, και ανταλλαγές φοιτητών και ταξίδια ανά τον κόσμο και εισιτήρια τελευταίας στιγμής «έχω ένα φίλο που έχει ένα φίλο στο ..., πάμε!» και ύπνοι σε ξένους καναπέδες και Νέες Υόρκες και Παρίσια και Λονδίνα και εξωτικά μέρη ... και παρέες και γνωριμίες και σεξ και γκόμενοι και σχέσεις και έρωτες και σεβντάδες και one-night stand και πειραματισμοί και προχωρημενιές και έτσι και γιουβέτσι...

Εχουμε κάνει πολλά πράγματα, είμαστε μια γενιά της ευημερίας που είχε πολλές δυνατότητες. Και τις χρησιμοποίησε κιόλας... Οπότε, αισθάνομαι πλήρης, χορτασμένη, έχω ζήσει αρκετά τις διασκεδάσεις. Δε μου λείπουν. Τίγκα είναι τα ράφια μου από άλμπουμ με φωτογραφίες. Δεν έχω πού να βάλω πια τις αναμνήσεις ...

Οπότε, τώρα που όπως είπα, πέρασα στην επόμενη πίστα, μου φαίνεται κάπως κουλό να με ρωτάνε «μα, δε βγαίνεις τα βράδια, πώς μπορείς?». Ε, ναι, ρε παιδιά. Εχω το μωρό, που κοιμάται νωρίς. Και κοιμάμαι μαζί του κι εγώ νωρίς, για να έχω δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Τι να κάνω, να παρατήσω το παιδί στις babysitters και να τρέχω σαν αλαλιασμένη εδώ κι εκεί, στα ίδια και στα ίδια? Κάθε πράμα στον καιρό του. Όταν ήμουν 20άρα, έβγαινα κάθε βράδυ. Ε, χόρτασα. Πάλι θα πάμε, στα ίδια μπαρ, που πηγαίναμε το 1992; Να μας στραβοκοιτάνε οι πιτσιρικάδες, ότι το παίζουμε τζόβενα, όπως στραβοκοιτάζαμε εμείς, όταν είμασταν 19 και 20 και 22, κάτι 40άρηδες που εμφανίζονταν στα λημέρια μας?

Αν είχα γίνει μαμά στα 23, ναι, να μου πει ο άλλος, «νέα κοπέλα είσαι, βγες και λίγο». Να μην νιώσω στερημένη, ενώ όλοι οι συνομήλικοί μου ζουν τις εμπειρίες τους. Αλλά τώρα, στα 38, τι μου λέει?? Να βγω μη χάσω ... τι ακριβώς?

Κάποιοι από τους φίλους μου φαίνεται ότι έχουν χάσει επεισόδια. Άλλος επειδή ήταν σε μακροχρόνια σχέση και είχε κλειστεί μέσα και δεν έβγαινε, άλλος επειδή παντρεύτηκε, άλλος επειδή στα νιάτα του ήταν ψιλοσπασίκλας και όλο διάβαζε ... Οπότε τους βγαίνει τώρα η λαχτάρα να ζήσουν κάποια πράγματα που δεν τα έζησαν τότε. Όμως εγώ δεν είμαι έτσι. Και είναι κουραστικό να προβάλλουν τη δική τους ανάγκη σε μένα. Ας κοιτάξουν να βρουν ότι τους έλειψε, να συμπληρώσουν τα κενά τους, αλλά χωρίς σχόλια προς εμένα «βγες και λίγο» κλπ.

Μετά, μου κάνουν παρατηρήσεις για το θηλασμό. «Πώς μπορείς», «ακόμα θηλάζεις;» και κάτι τέτοια. Και τι να κάνω, ρε φίλε. Να σταματήσω το θηλασμό που έχει τρελλά οφέλη για το παιδί (διάβασε και κανά βιβλίο, αν θες να έχεις άποψη!) για να μπορώ ... να βγαίνω τα βράδια, ή για να παρατάω το μωρό στους παππούδες και να λείπω ... μέρες?? Ίσα είναι δηλαδή, το ένα με το άλλο?? Και πάλι, να τα ‘λεγες αυτά σε καμμιά 20άρα, που δεν έχει «ζήσει τη ζωή της» να πω, έντάξει. Αλλά σε μένα?? (βλ. παραπάνω, μην τα ξαναλέμε).

Ανακουφιστικό που τα είπα στη φίλη μου επιτέλους. Και να τα ξαναπώ, και σε ‘κείνη και σε άλλους...

ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΖΟΥΜΕ...

Έξοδος χτες, βραδυνή, για να γιορτάσουμε τα γενέθλια φίλης που έγινε ... 40 χρονών ("μια εφηβεία επιεικής, που γίνεται σαράντα" που τραγουδάει και ο Κραουνάκης).

Πέρυσι στα γενέθλια της ίδιας φίλης η μικρή ήταν πολύ μωρό και δεν κατάφερα να την αφήσω και να πάω. Καημό το είχα. Φέτος έφερα λοιπόν τον κόσμο ανάποδα, να τα συντονίσω όλα, να κανονίσω να κρατήσει τη μικρή ο μπαμπάς της, να την πάω όμως το απόγευμα παιδική χαρά όπως πάντα, να παίξει, να κυλιστεί στα χώματα, να γυρίσουμε, να φάει, να κάνει μπάνιο, να φάω κι εγώ, μετά άγχος να ντυθώ, να χτενιστώ, να βαφτώ νυχτιάτικα (εκεί που συνήθως αράζω στον καναπέ εξαντλημένη μετά από μια μέρα δουλειάς και τρεχάλας και παιδικής χαράς και γενικής εξόντωσης) και να βγω σαν την άδικη κατάρα να τρέχω στα μπαρ.

Και πήγα. Ωραία ήταν, δε λέω. Φώτα, μουσικές, κόσμος, μου είχαν λείψει. Από τότε που γέννησα βγαίνουμε είτε μαζί με τη μικρή είτε ... δεν βγαίνουμε βράδυ. Πάμε σε ημερήσια πράματα, παιδικά πάρτυ, σπίτια φίλων, τέτοια.

Από την άλλη, θυμήθηκα και όλα τα κακά αυτών των βραδυνών εξόδων: το ξενύχτι, το ποτό, το τσιγάρο... την αμηχανία με τους ανθρώπους... που δεν αισθάνεσαι άνετα, που δε μιλάς ανοιχτά, που δεν είσαι ο εαυτός σου...

Τελικά μου φαίνεται δεν χάνω και τίποτα που έχω ψιλοκλειστεί μέσα, με το μωρό... Αν με ρωτήσεις, τι μου λείπει, ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, τέτοια θα ήθελα. Και αυτή μπορεί να σου τη δώσει και ένας μόνο άνθρωπος. Φευγαλέες χαιρετούρες με μισοαγνώστους μες τη νύχτα μου είναι πιά αδιάφορες ...

Αλλά γενικότερα, νομίζω ότι έχει έρθει αυτή η περίεργη φάση, όπου σαρανταρίζουμε και .... δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Εδώ και χρόοοονια δηλαδή δεν είμαστε πια 20 χρονών, και δεν έχουμε αντοχές, και το ξενύχτι δεν μας πάει. Ούτε χορεύουμε, ούτε τίποτα. Σερνόμαστε στα μπαρ και δεν περνάμε καλά γιατί δεν το αντέχουμε, το ξενύχτι, το ποτό, την ψευτιά.

Και τότε, ρε φίλε, "αφού σε χαλάει γιατί το κάνεις;". Έλα μου, ντε! Γιατί κανείς δεν τολμάει να πει, ρε παιδιά, να μαζευτούμε ένα απόγευμα να τα πούμε. Ένα μεσημέρι Σαββάτου, μια Κυριακή. Στη διάρκεια της ημέρας. Με τα παιδιά μας, αφού έχουμε πλέον και παιδιά. Όοοοοοοχι. Τι, γέροι είμαστε? Και δώστου μπαρ και ξαναμπαρ...

ΓΕΝΝΑ & ΜΠΙΖΝΕΣ

Πολύ καιρό μετά τη γέννα, συνεχίζω να μαθαίνω διάφορα για την απέραντη επιχείρηση κερδοσκοπίας που έχει στηθεί γύρω από τις ανύποπτες και αδαείς εγκύους.

Πρώτο ζήτημα, οι καισαρικές γίνονται πλέον για ψύλλου πήδημα (και, συμπτωματικά, ... κοστίζουν κατιτίς παραπάνω από το φυσιολογικό τοκετό). Τα (ιδιωτικά) μαιευτήρια το έχουν κάνει μπίζνα και κοιτάνε να σου χρεώσουν ό,τι μπορούν, εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις, επισκληριδίους, επεμβάσεις που δεν χρειάζονται, και να το μωρό στην εντατική, τάχα ότι κάτι έχει, και νααααααα, ρέουν τα χιλιάρικα τα ευρώ. Δείτε σχετικά το τρέηλερ του φιλμ http://www.thebusinessofbeingborn.com/ σχετικά με τις καισαρικές, να σας σηκωθεί η τρίχα!!!

(Παρένθεση: εγώ γέννησα στο "Έλενα", που είναι δημόσιο μαιευτήριο, είναι τζάμπα - καλύπτει τα έξοδα το ταμείο ασφάλισης - και προς τιμήν τους υποστηρίζουν το φυσιολογικό τοκετό, αποφεύγουν την επισκληρίδιο, ακολουθούν την πρακτική να μένει το μωρό μαζί με τη μητέρα από την αρχή στο ίδιο δωμάτιο και υποστηρίζουν το θηλασμό).

Δέυτερο θέμα, τα βλαστικά κύτταρα. Υπάρχουν ιδιωτικές εταιρίες που σε παροτρύνουν να φυλάξεις το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του μωρού σου, για να το χρησιμοποιήσεις, λέει, στο μέλλον, αν αρρωστήσει το παιδί. Αυτό που δε σου λένε, είναι ότι το πιθανότερο είναι ότι το παιδί δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει το ίδιο του το μόσχευμα (αν λ.χ. πάθει λευχαιμία, το μόσχευμα θα είναι ήδη μολυσμένο!). Η διαφήμιση των υπηρεσιών αυτών γίνεται κυρίως σε γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν και πολλές φορές η στρατηγική των «πωλήσεων» βασίζεται στο να κάνουν τη μέλλουσα μητέρα και τον μέλλοντα πατέρα να νιώσουν πως δεν είναι καλοί γονείς αν δεν αποθηκεύσουν το ομφάλιο αίμα του παιδιού τους για μελλοντική χρήση. Δείτε σχετικά τις πληροφορίες που δίνει ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων στην ιστοσελίδα του http://www.eom.gr/article_detail.asp?e_cat_id=6&e_article_id=59 . Και πάλι, ναααα τα χιλιάρικα τα ευρώ, για κάτι που ... δεν θα μπορέσει καν να το χρησιμοποιήσει το παιδί σου!...